ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1138 มรสุมแมงกะพรุน

ขณะที่กำลังจ้องมองเข้าไปในแววตาของฉินสือโอว วินนี่ก็พูดขึ้นมาว่า “คุณเข้าใจความหมายที่ฉันพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาไหมคะ?”
ไม่ต้องรอให้เขาตอบ วินนี่พูดต่ออีกว่า “ฉันอยากบอกคุณ ว่าฉันตกหลุมรักคุณก่อนที่คุณจะรักฉันตั้งนาน ที่รักคะ ตอนนั้นฉันรู้ว่าคุณมีข้อเสียอยู่หลายอย่าง แต่ฉันก็ยังรักคุณ คนที่ฉันอยากแต่งงานด้วยไม่ใช่ผู้ชายที่ดีเลิศเลอ เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันคิดว่าคู่ควรให้ฉันฝากฝังชีวิตทั้งชีวิตให้เขาดูแล”
ฉินสือโอวออกแรงกอดเธอไว้แน่นๆ เหมือนตอนที่ได้ใกล้ชิดกันครั้งแรกที่คอร์เนอร์ บรูค เขากอดเธอไว้แน่น ราวกับว่าจะรัดให้เธอเข้าไปในร่างกายของตัวเอง
คำพูดพวกนี้ของวินนี่ สามารถคลายปมในใจเขาได้สำเร็จ
ใช่แล้ว วินนี่อยากแต่งงานกับคนที่คู่ควรกับการฝากฝังชีวิตทั้งชีวิตให้ดูแลได้ แล้วเขาไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกเหรอ? ฉินสือโอวคิดว่า เขาคือคนคนนั้น ถ้าวินนี่จะต้องแต่งงานกับใครสักคน เขาก็คิดว่าคนคนนั้นต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน
อีกอย่างคือ ที่เขาคิดว่าตัวเองสู้อาร์ม็องไม่ได้ ที่จริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ถ้าเขาเอาตัวเองตอนยังอยู่ที่จีนมาเทียบ ก็นับว่าเขาด้อยกว่าอาร์ม็องอยู่มากจริงๆ  แต่เขาในตอนนี้ ต่อให้ไม่มีดัชนีทองคำอย่างหัวใจโพไซดอน ไม่ว่าจะด้านไหนเขาก็ยังมีดีกว่าอาร์ม็องทั้งนั้น
โดยเฉพาะเรื่องที่เขามีคอนเนคชั่นอยู่อย่างแน่นหนา เรื่องนี้พวกผู้ชายธรรมดาๆ ยิ่งเทียบกับเขาไม่ได้
วินนี่สัมผัสดูจังหวะการหายใจของเขา รอจนเขาสงบอารมณ์ลงแล้ว เธอก็พูดกับเขาว่า “ฉันจะบอกเรื่องที่คุณยังไม่รู้อีกสักหน่อย ทำไมพอมาถึงฟาร์มปลาแล้วอาร์ม็องถึงได้แสดงออกอย่างนั้น? ที่จริงนั่นเป็นเพราะคุณทำให้เขารู้สึกกดดัน เขารู้ว่าคุณยอดเยี่ยมแค่ไหน เลยต้องพยายามแสดงด้านที่ดีที่สุดของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่ ถ้ามองจากมุมนี้คุณต่างหากที่เป็นฝ่ายชนะ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเหรอคะ?”
ได้ฟังภรรยาพูดอย่างนี้ ท่านชายฉินก็รู้สึกอิ่มใจแล้ว แต่ยังพยายามแสดงท่าทางไม่มั่นใจออกมา พูดว่า “คุณแค่ปลอบใจผมหรือเปล่าครับ? จะเป็นไปได้อย่างไร ผมมีอะไรโดดเด่นตรงไหนกัน?”
วินนี่มองทะลุผ่านความคิดเขาได้อย่างปรุโปร่ง แต่ไม่ได้เปิดโปงสิ่งที่เขาคิด พร้อมกับช่วยพูดชมเขาว่า “คุณรวย รวยสุดๆ! คุณมีเพื่อนเก่งๆ เยอะมาก คุณกตัญญูกับพ่อแม่แถมยังรู้ความ แล้วก็ยังมีความสามารถมากๆ อีกต่างหาก เท่านี้ยังไม่พออีกเหรอคะ?”
ฉินสือโอวถอนหายใจออกมา แล้วพูดว่า “เฮ้อ นี่มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยนะครับ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ทิ้งฟาร์มปลาไว้ให้ผม ผมอาจจะไม่มีอะไรสักอย่างเลยก็ได้”
กุญแจสำคัญที่แท้จริงคือหัวใจโพไซดอนต่างหาก ถ้าไม่มีหัวใจโพไซดอน ถึงจะมอบฟาร์มปลาให้เขา แต่คาดว่าตอนนี้เขาก็คงจะเลิกกิจการไปแล้ว
วินนี่พูดว่า “ต่อให้ไม่พูดถึงเรื่องเงิน แต่คุณก็ยังมีความสามารถมากๆ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกันกับปู่ของคุณเลย ใช่ไหมล่ะคะ?”
ฉินสือโอวก็ถามเธออย่างไม่ค่อยมั่นใจว่า “มีความสามารถในด้านไหนเหรอครับ?” เขาคิดว่าเรื่องที่เขามีความสามารถ ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับหัวใจโพไซดอนทั้งนั้น
ใบหน้างดงามของวินนี่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอใช้นิ้วเรียวยาวเหมือนต้นหอมวาดวนอยู่บนหน้าอกของเขา พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “ลูกไงคะ คุณดูสิ แค่แป๊บเดียวพวกเราก็มีเสี่ยวเถียนกวาแล้ว อาร์ม็องกับฟอกส์ยังไม่มีลูกเลยนะ”
เรื่องนี้ไม่ค่อยเกี่ยวกันกับหัวใจโพไซดอนเท่าไรเลยจริงๆ ในตอนนี้เส้นเลือดของฉินสือโอวกำลังสูบฉีดอย่างรวดเร็ว “คุณมันเป็นปีศาจน้อยจอมล่อลวง แต่เรื่องนี้คุณก็พูดถูกแล้วล่ะครับ”
ครอบครัวของวินนี่ยังอยู่ที่ห้องรับแขก แน่นอนว่าพวกเขาต้องไม่ทำอะไรที่มันล้ำเส้นจนเกินไปอยู่แล้ว ฉินสือโอวขอต่อรองกับเธอ เขาให้วินนี่ลงไปข้างล่างก่อน เขาบอกว่าอยากพักอยู่ข้างบนสักเดี๋ยว แต่จริงๆ กลับพาจิตสำนึกแห่งโพไซดอนไปที่ฟาร์มปลาแล้ว
ฟาร์มปลาเข้าสู่ฤดูกาลเก็บเกี่ยวที่อุดมสมบูรณ์แล้ว ปลาคาพีลินที่รวมตัวกันเป็นฝูงเล็กๆ ว่ายวนอยู่ในน่านน้ำบริเวณใกล้ฝั่งทะเล พวกมันเป็นกองหน้าของเผ่าพันธุ์ ที่รอคอยการมาถึงของเพื่อนๆ ฝูงใหญ่ เมื่อปลาคาพีลินฝูงใหญ่มาถึงฟาร์มปลา รอจนถึงตอนที่น้ำขึ้น พวกมันก็จะขึ้นฝั่งไปวางไข่
ฟาร์มปลาต้าฉินเป็นแหล่งทรัพยากรปลาค็อดที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในโลก จากบนผิวน้ำคงมองไม่เห็นอะไร จิตสำนึกแห่งโพไซดอนลงไปสู่ท่ามกลางผืนน้ำ สิ่งที่มองเห็นมีแต่ปลาคาพีลิน ปลาค็อดแอตแลนติกกับปลาค็อดดำและปลาหิมะ
ปลาค็อดจำนวนนับไม่ถ้วนที่กำลังว่ายน้ำอย่างสบายอกสบายใจ…
ปลาพวกนี้มีขนาดแตกต่างกันหลายไซส์ตั้งแต่ความยาวเท่านิ้วโป้งไปจนถึงปลาใหญ่ที่มีขนาดความยาวถึงหนึ่งเมตรกว่าๆ ปลาใหญ่ไล่ตามปลาซาบะ ปลาแฮร์ริ่ง ปลาคาพีลิน พวกมันเป็นสัตว์ที่มีแหล่งอาหารหลากหลาย เจอปลาเล็กก็กินปลาเล็ก หากเจอลูกหมึกก็กลืนลงไปอย่างไม่ลังเลเช่นกัน
แมงกะพรุนบางส่วนที่กำลังส่งลำแสงสีฟ้ากำลังล่องลอยอยู่ในน้ำ งดงามมาก แต่พวกกุ้งกับปลาจะหลีกเลี่ยงจากพวกมัน เพราะพวกมันมีพิษ
ชั้นทรายเม็ดละเอียดสีขาวใต้ท้องทะเล กุ้งมังกรตัวใหญ่ที่อยู่รวมกันเป็นฝูงเดินไปๆ มาๆ อยู่บนพื้นทราย พวกมันมักจะใช้ก้ามอันใหญ่เสียบเข้าไปในทราย แล้วหลังจากดึงกลับมาก็จะจับสิ่งมีชีวิตชั้นเซฟาโลพอดอย่างหมึกได้เป็นประจำ ฉับๆ ฉับๆ ตัดให้ขาดแล้วกินเข้าไป
ที่ก้นทะเลก็มีแมงกะพรุนเช่นกัน ราวกับว่าแมงกะพรุนพวกนี้ไม่ได้รับแรงกดทับของน้ำทะเล พวกมันลอยละล่องอยู่ในน้ำไปทั่วทุกทิศทาง เหมือนกับโคมไฟสีฟ้าหลายๆ ดวง
ลงน้ำไปลึกกว่านั้นอีกสักหน่อย ปลาใหญ่ก็เริ่มเยอะขึ้นแล้วฉินสือโอวได้พบกับปลาอีโต้มอญที่กำลังออกเดินทางอยู่หลายตัว บนหัวของปลาพวกนี้เป็นสีเขียวสด มองเห็นพวกมันได้ตั้งแต่ยังอยู่ห่างออกไปไกลๆ ปลาเล็กก็จะพากันหลบหลีกทันที
ปลาอีโต้มอญว่ายวนอวดศักดาอาวุธอยู่ในท้องทะเล แต่ในระหว่างนั้นอยู่ๆ พวกมันก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา แล้วว่ายตะบึงหนีอย่างไม่คิดชีวิต หลังจากนั้นแค่ไม่กี่วินาทีในน่านน้ำบริเวณที่พวกมันเคยอยู่ก็มีฝูงปลาใหญ่รูปร่างทรงหยดน้ำยาวสามสี่เมตรพุ่งถลันเข้ามา ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือ!
ในเขตน้ำลึก ยังคงมีแมงกะพรุนสีฟ้าลอยอยู่เหมือนเดิม และเนื่องจากที่นี่ไม่มีแสงส่องถึงตลอดทั้งวัน สีสันและประกายแสงของมันจึงดูสวยงามยิ่งขึ้น เผยสัมผัสของความลึกลับอย่างบางเบา ราวกับปล่อยตะเกียงขงเบ้งจำนวนนับไม่ถ้วนขึ้นสู่ท้องฟ้าในยามค่ำคืน
ฉินสือโอวชื่นชมมันอยู่สักพัก ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติ แม่งเอ๊ย แมงกะพรุนสีฟ้าพวกนี้มาจากที่ไหน เหมือนว่าจะมีจำนวนมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า?
จิตสำนึกแห่งโพไซดอนดำดิ่งลึกลงไปจากน่านน้ำบริเวณแนวปะการัง ปรากฏว่าในหลายๆ ที่ก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิตพวกนี้อยู่ อีกทั้งยิ่งลงลึกก็ยิ่งพบเห็นพวกมันได้มากยิ่งขึ้น ตอนนี้ ในหนึ่งฝูงมีแมงกะพรุนอยู่หลายพันหลายหมื่นตัว ขนาดเท่านั้นมันก็ใหญ่เกินไปแล้ว!
ฉินสือโอวคิดว่าตัวเองอาจจะมองผิดหรือเปล่า นี่น่าจะเป็นฝูงปลาคาพีลินหรือเปล่า? ดังนั้นเขาจึงขยี้ตาไปมา แน่ล่ะว่านี่เป็นแค่การหลอกตัวเองเท่านั้น สิ่งที่จิตสำนึกแห่งโพไซดอนมองเห็นอยู่ตอนนี้ ก็คือแมงกะพรุน แมงกะพรุนจำนวนมหาศาล!
เมื่อเป็นอย่างนี้ท่านชายฉินก็เริ่มเป็นกังวลแล้ว นี่มันไม่ถูกต้อง ที่ฟาร์มปลามีแมงกะพรุนอยู่ตลอด แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่มีจำนวนมากขนาดนี้ ถึงขั้นที่ว่าบางครั้งถ้าเต่ามะเฟืองล่าอาหารอย่างดุเดือด ก็จะทำให้เกิดเหตุการณ์แมงกะพรุนในฟาร์มปลาขาดแคลน จนเต่ามะเฟืองต้องกินสาหร่ายทะเลเป็นอาหารแทน
แต่ในขณะนี้ แมงกะพรุนพวกนี้มีจำนวนมากจนนับไม่หวาดไม่ไหว ต่อให้ขยายฝูงเต่ามะเฟืองให้ใหญ่ขึ้นอีกร้อยเท่าพันเท่า พวกมันก็ไม่มีทางอดตาย
ในความทรงจำของฉินสือโอว ตอนที่เขาประสบกับพายุในอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ เขาก็ได้เห็นแมงกะพรุนที่มีมากขนาดนี้เหมือนกัน
หรือว่าจะมีพายุจู่โจมอีก? ฉินสือโอวเริ่มตื่นตัวขึ้นมา แต่เขาจำได้ว่า ตอนที่แมงกะพรุนรวมตัวกันเพื่ออพยพ แมงกะพรุนทั้งหมด ทุกชนิดทุกสายพันธุ์ ทุกๆ รูปแบบลักษณะ ต่างก็กำลังหนีภัยอยู่ด้วยกันทั้งหมด แต่ตอนนี้ แมงกะพรุนฝูงใหญ่ที่ปรากฏตัวในฟาร์มปลา แทบจะมีลักษณะเหมือนกันทั้งหมด
เป็นแมงกะพรุนสีฟ้าที่สวยงามมากๆ ชนิดหนึ่ง
จิตสำนึกแห่งโพไซดอนแฉลบผ่านฟาร์มปลาด้วยความรวดเร็ว หลังจากนั้นฉินสือโอวก็ปล่อยจิตสำนึกแห่งโพไซดอนอีกสามอันออกไปแล้วเช่นกัน นำสถานการณ์รอบด้านมาร้อยเรียงเข้าด้วยกัน หลังจากนั้นก็พบว่า ที่ฟาร์มปลาเกิดปัญหาแมงกะพรุนระบาดอย่างกะทันหัน หลายๆ แห่งในฟาร์มปลาล้วนแต่มีแมงกะพรุนสีฟ้าชนิดนี้อยู่ด้วยกันทั้งนั้น
รู้สึกว่าสถานการณ์ท่าจะไม่ดีแล้ว ฉินสือโอวพลิกตัวแล้วลุกขึ้นมา เขาเข้าอินเทอร์เน็ตเพื่อไปค้นหาแมงกะพรุนชนิดนี้ หลังจากนั้นเพียงไม่นานเขาก็ได้รับคำตอบ แมงกะพรุนเวเลลลา!
ต่อจากนั้นเขาก็ทำการค้นหาข้อมูลโดยใช้คีย์เวิร์ดสำคัญว่าแมงกะพรุนเวเลลลา ข่าวที่มีความเชื่อมโยงกันก็ปรากฏขึ้น สิ่งที่พบได้มากที่สุดในข่าวพวกนั้นก็คือ ภัยพิบัติสีฟ้า มรสุมแมงกะพรุนเวเลลลา!
…………………………………………………