ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1467 กลับบ้านนี่ดีจริงๆ

หลังจากที่กินเสร็จ ฉินสือโอวก็คิดว่าพวกมันจะว่ายจากไป ปรากฏว่าวาฬพวกนี้ยังคงว่ายน้ำวนไปมา
ชาร์คค่อยๆ เร่งความเร็ว เขาพยายามหลีกเลี่ยงการชนเข้ากับพวกมัน เหล่าวาฬไม่ได้ขวางทางปริ้นเซสเมล่อนไว้ แต่กลับตามหลังเรือของพวกเขามา…
ฉินสือโอวนอนมองพวกมันจากท้ายเรือ วาฬทั้งเจ็ดตัวกำลังไล่ตามเขามา พวกมันตามเรือบรรทุกนี้มาช้าๆ ฉินสือโอวแอบส่งจิตสำนึกโพไซดอนบอกให้พวกมันกลับไป
เหล่าวาฬสามารถรับคำสั่งจากเขาได้ แต่พวกมันก็ไม่ยอมไป พวกมันยังคงตามเรือบรรทุกมาอย่างดื้อรั้น ราวกับรู้ว่าพวกเขาจะมีปลาอร่อยๆ ให้กินอย่างไรอย่างนั้น
ชาร์คเร่งความเร็วของเรือ ความเร็วของวาฬไรท์ไม่สามารถตามทันเรือได้ พวกมันจึงถูกทิ้งไว้ที่ด้านหลังอย่างช้าๆ
ทันใดนั้นวาฬทั้งเจ็ดตัวก็โผล่หัวออกมาพร้อมกัน พวกมันร้องเสียง ‘โม่วโม่ว’ ทุ่มต่ำออกมา ราวกับกำลังปวดใจมากอย่างไรอย่างนั้น
ฉินสือโอวนึกถึงภาพยนตร์การปฏิวัติขึ้นอย่างไร้เหตุผล คนธรรมดาที่ถูกทิ้งให้อยู่ที่ฐานทัพโดยกองทัพกลุ่มที่สิบแปด เสียงเรียกของวาฬพวกนี้มีกลิ่นอายของเสียงร้องเรียกของชาวบ้านพวกนั้นจริงๆ
วาฬไรท์พยายามไล่ตามหลังมา พวกมันว่ายน้ำตามมาพลางโงหัวขึ้นร้องเรียก
วินนี่พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า “หรือว่าพวกมันคิดจะตามพวกเรามา?”
ฉินสือโอวกระตุกยิ้มที่มุมปาก สะใภ้สอง ยังจะสงสัยอีกเหรอ? “ไม่ได้เป็นเพราะว่าคุณให้ปลาแก่พวกมันกินหรอกเหรอ เจ้าพวกตัวโตนี้เคลื่อนไหวช้า จะมีโอกาสหาอาหารได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน พอเจอเข้ากับอาหารของคุณ จึงไม่แปลกหากพวกมันจะตัดใจยาก”
วินนี่พูดออกอย่างอ่อนแรงว่า “แล้วทำไมไม่พากลับไปเกาะแฟร์เวลด้วยเลยล่ะ? อย่างไรในพื้นที่ประมงของเมืองก็มีวาฬเยอะอยู่แล้ว หากมีวาฬหัวคันศรอยู่ในเขตอนุรักษ์พันธุ์วาฬอีกสักตัวสองตัว แบบนั้นก็ยิ่งดีไม่ใช่เหรอคะ?”
ฉินสือโอวยิ้มออกมา “กล้าที่จะให้พวกมันกินปลาของคุณเหรอ…ไม่ได้ พวกมันต้องไปที่ฟาร์มปลา ถ้าจะกินก็ต้องกินปลาของพวกเรา!”
วินนี่พูดออกมาว่า “แต่ว่าพวกมันสามารถทำกำไรได้มากเลยนะ อีกอย่าง การทำให้คนอื่นมีความสุขก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอคะ? คุณไม่สามารถทำทุกอย่างโดยมองแต่ผลกำไรได้หรอกนะ”
ฉินสือโอวมองไปยังหมีโลลิที่อยู่ด้านข้าง แล้วเลื่อนไปมองดูลูกแมวน้ำที่กำลังหยอกล้อกับเสี่ยวเถียนกวา จากนั้นก็หันไปมองวาฬทั้งเจ็ดตัว และกลับมามองวินนี่
วินนี่ที่มีใบหน้างดงามกำลังทำหน้าบูดบึ้ง เธอพูดออกมาเสียงเบาว่า “อีกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็เปลืองแรงทั้งนั้น”
ฉินสือโอวบีบคางของวินนี่เบาๆ อย่างจนปัญญา เขาหันไปพูดกับซีมอนสเตอร์ว่า “บอกชาร์คว่าให้ลดความเร็วลง เราจะพาพวกมันกลับไปยังฟาร์มปลา…”
เหตุนี้ความเร็วของเรือใหญ่จึงลดลง พวกเขาใช้เวลาถึงสองวันสองคืนกว่าเรือลำใหญ่นี้จะเข้ามายังน่านน้ำของมหานครเซนต์จอห์น นี่เป็นเหตุผลที่ฉินสือโอวแอบส่งพลังโพไซดอนให้ฝูงวาฬอย่างต่อเนื่อง เพื่อเป็นการเพิ่มความเร็วให้พวกมัน ไม่อยากนั้นสี่วันสี่คืนก็ไม่มีทางถึงไหนแน่นอน
ในตอนที่เรือปริ้นเซสเมล่อนเขาเทียบท่าเรือของตัวเองนั้น ท่านชายฉินก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงจูบท่าเรือฟาร์มปลา ผ่านเรื่องราวมามากมาย ความรู้สึกที่ได้กลับบ้านนี้ดีจริงๆ
พวกหู่เป้าฉงหลัวกระโดดลงมาจากเรืออย่างรวดเร็ว บุช นิมิตส์และแคลร์บินว่อนไปมาบนท้องฟ้าพลางส่งเสียงร้องออกมา พวกมันผลัดกันบินลงมาหาทักทายฉินสือโอว วินนี่ เพื่อนแสดงออกถึงความสนิทสนม
ลูกหมีกอดขาวินนี่ไว้ไม่ยอมลงจากเรือ ด้วยบรรยากาศที่แปลกตาไป มันเต็มไปด้วยความระวัง เพราะว่ามันได้กลิ่นเอกลักษณ์ของฟาร์มปลาลอยไปมาทั่วอากาศ หู่เป้าฉงหลัวโปสามารถฉี่ได้ทุกที่ ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่สนใจสุขอนามัย แต่เป็นเพราะสร้างอาณาเขตไว้
เมื่อพ่อแม่ของฉินสือโอวเห็นพวกเขากลับมาก็ถอนหายใจออกมา พ่อของเขาพูดว่า “สองสามวันมานี้พวกเราตกใจมากเลย แม่ของแกดูโทรทัศน์ ปรากฏว่าเห็นแกอยู่ในทีวี พวกเราไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไร รู้แค่ว่าฆ่าคน ทำให้กลัวแทบตาย”
ฉินสือโอวอธิบายให้ฟังว่าในข่าวพูดว่าอะไร เขาหยิบของขวัญออกมาให้พ่อกับแม่ มันคือแก้วหลอมรูปเสมือนคนสองอัน
เมื่อเห็นว่าลูกของตัวเองปลอดภัยดี พ่อแม่ก็สบายใจ พวกเขาเห็นว่าของขวัญที่เป็นแก้วหลอมรูปเสมือนคนนั้นเหมือนกับคนจริงๆ พวกเขาชมงานหลอมแก้วฝีมือนี้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุข
เชอร์ลี่ย์ ไวส์และเด็กคนอื่นๆ ก็มารับเขาที่ท่าเรือเหมือนกัน แน่นอนว่าทุกคนได้รับของขวัญเป็นแก้วหลอมรูปคนขนาดเล็ก ของเชอร์ลี่ย์นั้นสวยที่สุด เป็นรูปของเธอที่กำลังสีไวโอลินพร้อมผมที่ปลิวไสว ราวกับมีชีวิต
เมื่อให้ของขวัญเสร็จแล้ว ฉินสือโอวกับเหล่าชาวประมงก็พากันไปขนย้ายแมวน้ำ พวกเขาย้ายพวกมันทีละกรงๆ หลังจากที่เปิดกรงแล้วพวกมันก็คลานลงน้ำไปด้วยตัวเอง
ท่าทางของเหล่าแมวน้ำดูเงอะงะและขี้เกียจ อันที่จริงแล้วโดยธรรมชาติของพวกมันแล้วต้องว่ายน้ำไปมาในทะเล ทำให้พวกมันมีทักษะในการว่ายน้ำที่ดีมาก เพราะถูกขังอยู่ในกรงมานาน เหล่าแมวน้ำจึงรู้สึกอึดอัด เมื่อมันลงทะเลก็เหมือนเสือกลับสู่ป่า พวกมันหยอกล้อเล่นกันเป็นกลุ่มอย่างมีความสุข
พ่อแม่ของฉินสือโอวตะลึงไปครู่หนึ่ง “พวกแกออกทะเลไปตกปลาตกปูไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงพาแมวน้ำกลับมาเยอะแบบนี้ล่ะ?”
ฉินสือโอวอุ้มลูกแมวน้ำตัวหนึ่งให้พ่อแม่ ลูกแมวน้ำหลับตาพริ้มพลางอ้าปากให้ ท่าทางเรียบง่ายแบบนี้ของพวกมันน่ารักกินใจคนเป็นอย่างมาก
“ว้าว น่ารักจัง!” เชอร์ลี่ย์เอื้อมมือขึ้นมาถูแก้มของลูกแมวน้ำพลางพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
ฉงเอ้อที่อยู่ด้านข้างมองมาพลางเบ้ปาก นี่เหรอที่เรียกว่าน่ารัก? นี่เรียกว่าโง่ต่างหากล่ะ ใช่ไหม?
มันร้องออกมาอย่างไม่พอใจ ตอนนั้นทุกคนจึงเห็นมัน พวกเด็กๆ เข้ามาเล่นกับมัน ไวส์ยิ้มออกมาอย่างชอบใจพลางพูดว่า “นี่เป็นลูกหมีจริงๆ เหรอ? ผมคิดว่านี่เป็นแจ็กเกตหนังที่พี่วินนี่ซื้อมาซะอีก!”
เชอร์ลี่ย์ลูบขนอันเนียนนุ่มของหมีโลลิ พลางพูดออกมาว่า “ใช่น่ะสิ ถ้าหากว่าเอามันมาทำเสื้อหนัง จะต้องสวยแน่เลย!”
หมีโลลิฟังไม่เข้าใจ แต่มันสัมผัสไวมาก มันสังเกตเห็นแววตาที่มีเจตนาไม่ดีของเด็กพวกนี้ มันกลัวจนต้องเข้าไปหลบอยู่ที่ด้านหลังของวินนี่
สิ่งที่เหมาะสมที่สุดในการทำแจ็กเกตหนังก็คือหนังของแมวน้ำ แมวน้ำลายพิณเคยเป็นหนึ่งในสัตว์ที่มีหนังที่ดีที่สุดในแทบยุโรปและอเมริกาเหนือ ในช่วงศตวรรษที่สิบแปดสิบเก้า หญิงร่ำรวยจะสวมชุดขนสัตว์ ที่ส่วนใหญ่แล้วทำมาจากขนของแมวน้ำ
ตอนนี้หลายประเทศห้ามใช้ขนแมวน้ำมาทำเป็นเสื้อขนสัตว์ สิ่งนี้สามารถช่วยชีวิตแมวน้ำได้ ไม่อย่างนั้นเหล่าแมวน้ำคงจะกลายเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธุ์แน่นอน
เออร์บักมองไปยังเจ้าพวกสัตว์ที่มาใหม่ของฟาร์มปลา เขายิ้มแล้วพูดออกมาว่า “พวกนายไปดูแสงออโรร่าหรือว่าไปเยี่ยมชมสวนสัตว์กันแน่?”
ฉินสือโอวถอนหายใจออกมา โชคดีที่ชายชราไม่เห็นวาฬไรท์ทั้งเจ็ดตัวที่กำลังกินปลาแฮร์ริ่งอย่างมีความสุขอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะถูกถามว่าจะทำพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำหรือเปล่า
ช่วงที่ออกจากฟาร์มปลามาหนึ่งเดือน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดการ วินนี่ยิ่งมีเรื่องเยอะมากกว่า วันต่อมาเธอต้องไปทำงาน จัดการเรื่องในเมืองอย่างเป็นทางการ
บลู นีลเซ็นและคนอื่นๆ ไม่ได้ไปที่กรีนแลนด์ด้วย พวกเขาจึงถามว่าเป็นอย่างไรบ้างในช่วงอาหารเย็น ฉินสือโอวตอบอย่างตื่นเต้นว่า “ดีมากเลย กรีนแลนด์เป็นที่ที่ดีมากที่หนึ่ง แสงออโรร่าก็สวยมากเลยด้วย!”
นีลเซ็นถามออกมาด้วยความตื่นเต้นว่า “จริงเหรอครับ?”
ฉินสือโอวตบบ่าของเขา ใบหน้าแสดงออกถึงความตื่นตะลึง “เหมือนกับอยู่ในฝันเลยล่ะ เพื่อน ฉันพูดได้แค่ว่า ตอนที่กำลังดูแสงออโรร่าอยู่นั้น ราวกับว่าโลกหยุดหมุนเลยล่ะ! วินนี่ตื่นเต้นมากเลย ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ไม่สามารถทนต่อความงามของมันได้ ฉันกล้าพนันเลย ถ้าหากว่านายพาแพรีสไปดูแสออโรร่า ไม่ว่าจะตำแหน่งอะไรก็สามารถปลดล็อคได้!”
นีลเซ็นรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาพูดออกมาว่า “ถ้างั้น ฮันนีมูนของพวกเรา ไปกรีนแลนด์ดีไหม?”
ฉินสือโอวตอบกลับว่า “ไปเลยสิ และเวลาที่ดีที่สุดคือไปช่วงเดือนธันวาคมและมกราคม มันจะสวยมากเลย! อีกอย่างนะ เพื่อน พอถึงตอนนั้นนายต้องพยายามมีเซ็กส์ใต้แสงออโรร่า แสงออโรร่าถูกเตียงหิมะ…”
“นั่นมันหน้ากากสีเขียวไม่ใช่เหรอ? ” บลูถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
ฉินสือโอวตอบกลับว่า “ใครบอกว่าแสงออโรร่าเป็นสีเขียว? ไม่มีสไตล์เลย! แสงออโรร่ามีด้วยกันทั้งหมดห้าสี!”
นีลเซ็นพูดออกมาอย่างตั้งหน้าตั้งตารอว่า “งั้นดีเลย บอส ผมกับแพรีสจะไปฮันนีมูนที่กรีนแลนด์แน่นอน”
ฉินสือโอวขออวยพรให้พวกเขาล่วงหน้า หลังจากนั้นเขาก็ทำเพียงเฝ้ารอวันที่หลานชายของเขาจะถูกแช่แข็งที่กรีนแลนด์จนไม่สามารถถอดกางเกงออกมาได้
………………………………………………