ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1482 ฝึกแมวน้ำ

บังเอิญว่าฉินสือโอวกำลังจะไปออตตาวาเพื่อเข้าร่วมประชุมการจัดตั้งพันธมิตรการประมงนิวฟันด์แลนด์พอดี เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็จะมีโอกาสคุยส่วนตัวกับแมทธิว จิน คิดว่าจะพูดกับเขาตรงๆ ขอสิทธิ์ในการปลูกสาหร่ายเขียวใบเล็กนี้ก่อนใครกับท่านรัฐมนตรีอาวุโส
ฉินสือโอวนายใหญ่เป็นคนหนุ่มและสุภาพบุรุษที่พูดแล้วต้องทำ ในเมื่อรับปากแมทธิว จิน แล้วว่าจะเป็นประธานพันธมิตร ก็ต้องทำงานที่เกี่ยวข้องให้ดี ไม่ใช่ทำให้ผ่านไปวันๆ หนึ่ง
ดังนั้นเมื่อวินนี่กลับมา จึงเห็นฉินสือโอวที่ปกติไม่มีอะไรทำแล้วเล่นอินเทอร์เน็ตบนมือถือหรือไม่ก็เล่นกับพวกเด็กๆ นั่งอ่านหนังสือ
งานสำคัญในการเล่นและแกล้งเด็กๆ จึงตกไปอยู่กับเหมาเหว่ยหลง แต่ถ้าเสียดายที่เขาเล่นได้ไม่สนุก หู่จือ เป้าจือ ฉงต้า หลัวปอ จึงต่างใช้สายตาดูถูกมองไปที่เขา ในมือของเขาถ้าไม่ใช่จานบินก็เป็นกระดูกไม่ก็สลัดผลไม้ ผลปรากฏว่าพวกเด็กๆ จึงไม่เล่นด้วยกับเขา
เหมาเหว่ยหลงไม่อยากจะเชื่อ หลัวปอไม่สนใจเขายังพอเข้าใจได้ เพราะพวกจิ้งจอกขาวก็มักมีนิสัยเย่อหยิ่ง หู่จือและเป้าจือไม่สนใจเขา เขาก็ยังพอเข้าใจเช่นกัน เพราะหมาสองตัวนี้เป็นฉินสือโอวที่เลี้ยงโตขึ้นมา จึงให้แค่ความสนใจกับเขาเท่านั้น
แต่ว่า ทำไมฉงต้าถึงไม่สนใจเขานะ? ในมือเขาคือสลัดผลไม้ของโปรดฉงต้าเลยนะ
จริงๆ แล้วฉงต้าอยากกินมาก มันมองไปที่ผลไม้กลิ่นหอมเป็นมันวาวกับน้ำหวานที่ใสราวกับคริสตัลนั่นตาปริบๆ แต่เขาไม่สามารถเล่นกับเหมาเหว่ยหลงได้เพราะมีโลลิต้าน้อยในอ้อมแขนมันอยู่ ตราบใดที่มันจากไป หู่จือ เป้าจือและหลัวปอต้องทำร้ายฉงเอ้อโลลิต้าน้อยแน่ๆ
เพื่อความสุขในอนาคต ฉงต้าแทบจะทนไม่ได้กับความอยากกินของตัวเอง ต้องบอกเลยว่าพลังของความรักช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน
เมื่อวินนี่กลับมา พวกเด็กๆ ก็ส่งเสียงหัวเราะคิกคักวิ่งไปห้อมล้อมวินนี่ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือโลลิต้าน้อยของฉงต้าที่วิ่งมาเร็วมาก ก้าวทีหนึ่งก็กระโดดหนึ่งที ชนไปที่ขาสวยของวินนี่ราวกับชนต้นไม้ หลังจากนั้นง้างอุ้งมือเกาะไปที่ขาของเธอกลายเป็นหมีโคอาล่า
ฉงต้าถอนใจโล่งอก หลังจากนั้นลุกขึ้นยืนส่ายไขมันที่อยู่ตามตัวของมันไปมา แล้วแสดงท่าทางที่เหมือนเสือจะตะครุบเหยื่อพุ่งไปหาเหมาเหว่ยหลง แย่งกระดูกและสลัดผลไม้จากมือเขาไป อ้าปากกว้างและเริ่มกลืนกินทุกอย่างเข้าไป
วินนี่วางเสี่ยวเถียนกวาในอ้อมอกลง แล้วเปลี่ยนมาอุ้มโลลิต้าของฉงต้าแทน เธอถามด้วยความสงสัยว่า “ที่รัก คุณอ่านอะไรอยู่เหรอคะ ไม่ละสายตาเลย?”
ฉินสือโอวกล่าวอย่างสบายๆ ว่า “คุณกลับมาแล้วเหรอ? พักผ่อนเยอะๆ นะ ผมกำลังดูรายงานการผลิตของฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์ในช่วงสองสามปีมานี้ สถานการณ์ไม่ดีเลย”
เมื่อเห็นว่าหม่าม๊าทิ้งตัวเองแล้วไปกอดฝ่ายตรงข้ามแน่น เถียนกวาจึงไม่มีความสุขเลย เอานิ้วอ้วนๆ ชี้ไปที่โลลิต้าของฉงต้าแล้วตะโกนขึ้นว่า “หม่าม๊า วางลง อุ้มๆ!”
วินนี่ปลอบเธอ “เถียนกวาไม่ดื้อนะ หม่าม๊าอุ้มเรามาทั้งวันแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้หม่าม๊าเหนื่อยแล้ว ให้หม่าม๊าพักหน่อยดีไหม?”
ในเวลานี้เองแมวน้ำลายพิณน้อยที่มีขนสีขาวสองตัวค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนบันไดอย่างงุ่มง่าม พวกมันเห็นเถียนกวากลับมาถึงได้ปีนขึ้นมาบนนี้ ยื่นหัวไปตรงประตู แล้วร้องเสียง ‘บุ๋ง บุ๋ง’ ขึ้นมา
เมื่อได้ยินเสียงนี้ เถียนกวาที่กำลังจ้องมองโลลิต้าของฉงต้าด้วยดวงตาเข้มหันศีรษะกลับไปด้วยความตื่นเต้น พอเห็นเจ้าสองตัว ก็รีบวิ่งกระโจนเข้าไปหาพวกมัน มือสั้นๆ หนึ่งข้างโอบรอบคอเจ้าแมวน้ำน้อยไว้ แล้วลากพวกมันเข้าไปในห้อง
เจ้าแมวน้ำน้อยสองตัวถูกเถียนกวาลากไปมาจนแลบลิ้นปลิ้นตาออกมา เหมาเหว่ยหลงสังเกตเห็นก็ดีใจ “โอ้โห เจ้าสองตัวนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ ยังแลบลิ้นทำหน้าผีได้ด้วย”
เมื่อฉินสือโอวเห็นรีบกระโดดขึ้นมาด้วยความตกใจ รีบเข้าไปช่วยสองตัวนั้นเอามันออกจากแขนของเถียนกวา ถ้ายังรัดแน่นต่อพวกมันก็คงตาลอยใกล้ตายแล้ว
เจ้าแมวน้ำน้อยโชคดีที่รอดชีวิตมาได้ เอาหัวของมันถูน่องของฉินสือโอวด้วยความรู้สึกขอบคุณ แต่ทว่าผ่านไปได้สักพัก พวกมันก็ปีนอย่างงุ่มง่ามเข้าไปหาเสี่ยวเถียนกวาอีก เจ้าเด็กน้อยสามตัวเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน
เหมาเหว่ยหลงเห็นแมวน้ำน้อยสองตัวชอบเอาหัวไปถูน่องของผู้คน จึงถามขึ้นด้วยความสนใจว่า “ฉิน เจ้าสองตัวนี้เกิดมาก็เลี้ยงลูกบอลได้เลย ตอนฉันยังเด็ก ถ้าไปสวนสัตว์แน่นอนว่าต้องไปดูแมวน้ำเลี้ยงลูกบอล เป็นความทรงจำที่งดงามจริงๆ”
ฉินสือโอวกลอกตามองบนแล้วพูดขึ้น “มันไม่ใช่พวกเมสซี่ เฟอร์โรสักหน่อย ถ้าไม่ฝึกจะเลี้ยงลูกบนปากเป็นได้ยังไง ถ้าแกชอบ แกก็ลองฝึกให้มันเลี้ยงลูกบอลดู”
ยามค่ำคืนที่เงียบสงบ ฉินสือโอวยังคงพยายามนั่งอ่านหนังสือต่ออย่างหนักหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ เหมาเหว่ยหลงกลับนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เริ่มที่จะวิเคราะห์อะไรบางอย่างแล้ว
ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เหมาเหว่ยหลงขับรถไปรอบๆ เมือง เขาเอาลูกบอลกลับมาจำนวนหนึ่ง มีทั้งใหญ่ทั้งเล็ก ทั้งลูกบอลหนัง ลูกโป่ง ลูกบอลนุ่มๆ มีทุกประเภท
ย่างเข้าเดือนมีนาคมแล้ว ดวงอาทิตย์จึงเริ่มส่องแสง ลมทะเลพัดอ่อน ตอนเช้าฉินสือโอวนั่งตากแดดอยู่ด้านนอกในขณะที่ดูเอกสารไปด้วย ดังนั้นเขาจึงเห็นเหมาเหว่ยหลงตอนที่ลงรถแล้วหอบเอาพวกลูกบอลมา
”แกจะฝึกพวกมันเลี้ยงลูกบอลจริงเหรอ?” ฉินสือโอวถามด้วยความประหลาดใจ “ว่างไม่มีอะไรทำจริงๆ นะแก”
เหมาเหว่ยหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่ไง ฉันว่างมากไม่มีอะไรทำ ก็เลยจะลองฝึกดู”
ตั๋วตั่วที่กำลังดูเด็กน้อยกับหลิวซูเหยียนวิ่งเข้ามาหาราวกับเป็นกวางน้อย อุ้มเอาลูกบอลหนังขึ้นมาหนึ่งลูกแล้วลากเหมาเหว่ยหลงไปที่ริมทะเลด้วยความตื่นเต้น
ช่วงสองสามวันนี้ วินนี่พาเถียนกวาไปทำงานด้วยกันตลอด เจ้าเด็กน้อยเข้าใจมากขึ้นแล้ว รู้จักครอบครองความรักของพ่อแม่เพียงลำพัง ไม่ชอบเห็นฉากที่วินนี่อยู่กับโลลิต้าของฉงต้าเลยสักนิด
ดังนั้น วินนี่จึงแบ่งเวลาโดยเล่นกับเถียนกวาตอนกลางวัน แต่พอตอนเย็นกลับมาก็จะเล่นกับฉงต้าโลลิต้า
ฉินสือโอวดูเอกสารจนเหนื่อยล้า จึงผิวปากขึ้นมา แล้วพา หู่จือ เป้าจือ ฉงต้า หลัวปอ แมวป่า และกวางมูสเดินไปที่ริมชายหาดอย่างน่าเกรงขาม ไปดูเหมาเหว่ยหลงฝึกแมวน้ำเลี้ยงลูกบอล
แมวน้ำที่เอากลับมาที่ฟาร์มปลาทั้งหมดมีอยู่ 164 ตัว โดยปกติแล้วแมวน้ำลายพิณจะชอบแหวกว่ายไปมาอยู่ในทะเล แต่พอกินอิ่มแล้วก็จะปีนขึ้นมาริมหาดเพื่อพักผ่อน
ซึ่งจุดนี้แตกต่างกับนิสัยของพวกมันตอนที่อยู่ที่วงกลมอาร์กติก พวกมันแทบจะไม่ขึ้นมาบนฝั่งเลยถ้าอยู่ในทะเลน้ำแข็ง เพราะโดยปกติเมื่อมันจะพักผ่อนก็จะปีนขึ้นไปอยู่บนแผ่นน้ำแข็ง เพราะว่าแผ่นน้ำแข็งปลอดภัยกว่าบนฝั่ง
ไม่มีภัยคุกคามในทะเล แต่พวกมันกลับเจอฉลามขาวและเฮยป้าหวัง ในทะเล แต่เฮยป้าหวังได้รับคำสั่งว่าห้ามทำร้ายพวกมัน แม้แต่จะมองยังไม่มองเลย แค่นานๆ ทีที่บอลหิมะและเจ้าสามเกลอจะเล่นกับพวกมัน
ด้วยเหตุนี้พวกขี้เกียจพวกนี้จึงเคยชินกับการพักผ่อนบนชายหาดแล้ว
ตั้งแต่พาพวกแมวน้ำกลับมา ฉินสือโอวก็มักจะพาพวกแมวน้ำน้อยไปเล่นกับเถียนกวา เหมาเหว่ยหลงก็เคยไปกับพวกเขาหลายครั้ง เห็นฉินสือโอวเมื่อเดินไปถึงริมชายหาดก็เดินเข้าไปในฝูงแมวน้ำแล้วอุ้มลูกๆ ของมันขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงทำตามแบบนี้เช่นกัน
เหมาเหว่ยหลงเดินเข้าไปในฝูงแมวน้ำโดยไม่คิดอะไร และมองหาเจ้าสองตัวนั้นที่มักจะไปเล่นกับเสี่ยวเถียนกวาอย่างถี่ถ้วน ตั๋วตั่วอยากตามเข้าไปแต่ถูกฉินสือโอวดึงห้ามไว้ และกะพริบตาส่งซิกให้เธอ ส่งสัญญาณว่าให้เธอรออยู่ตรงนี้
เขากำลังรอดูเรื่องฮาๆ จากเหมาเหว่ยหลง แต่เหมาเหว่ยหลงไม่ทันสังเกต หลังจากเขาเดินเข้าไปในฝูงแมวน้ำ พวกอ้วนที่ปกติจะตากแดดอย่างขี้เกียจบนริมหาดต่างขยับตัวกันขึ้นมา แต่ละตัวจ้องไปที่ด้านหลังของเขา
เจ้าแมวน้ำน้อยสองตัวที่ปกติต้องเล่นกับเถียนกวา ฉินสือโอวจึงป้อนพลังโพไซดอนให้พวกมันมากกว่าเดิม ด้วยเหตุนี้พวกมันเลยร่าเริงเป็นพิเศษ ซึ่งต่างจากแมวน้ำตัวอื่นๆ
ความแตกต่างนี้อาจจะไม่เห็นชัดนัก แต่เพียงแค่มองไป จะมีความรู้สึกอยู่ความรู้สึกหนึ่ง ความรู้สึกที่ว่าเจ้าสองตัวนี้ต่างจากตัวอื่นๆ พูดง่ายๆ ก็คือเจ้าแมวน้ำน้อยสองตัวนี้มีลักษณะพิเศษที่แมวน้ำตัวอื่นไม่มี
………………………