ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 1511 ซื้อ

ฉินสือโอวถามรายละเอียดเกี่ยวกับพื้นที่ของฟาร์มปลาของจับบาร์ กระเป๋าเอกสารที่เขาพกติดตัวมามีสัญญาอสังหาริมทรัพย์ด้านการประมงและแผนที่โดยละเอียดอยู่ข้างใน เมื่อเปิดกระเป๋าออกแล้วชี้ไปที่ข้อมูลพร้อมกับพูดให้ฟังว่า “ใช้แม่น้ำเซนต์แคเทอรีนส์เป็นเส้นแบ่งเขต ทางด้านเหนือจะเป็นฟาร์มปลาคาร์เตอร์ ส่วนทางใต้จะเป็นฟาร์มปลาของเรา”
“ฟาร์มปลาของพวกเราเล็กกว่าฟาร์มปลาคาร์เตอร์ เส้นฝั่งทะเลมีระยะทางอยู่ที่ 2.8 กิโลเมตร พื้นที่บนโฉนดส่วนที่ยื่นออกไปสู่ทะเลมีระยะห่าง 80 กิโลเมตร แต่ที่จริงแล้วจะยื่นออกไปได้ไกลกว่านั้น พระเจ้าอวยพรให้แคนาดา ตราบใดที่มันอยู่ใกล้แคนาดามากกว่า เท่านั้นก็นับว่าเป็นพื้นที่ประมงของเราแล้วใช่ไหมล่ะ?”
ฉินสือโอวปล่อยให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนล่องไปตามแผนที่เพื่อรับสัมผัสจากใต้ทะเล ฟาร์มปลาผืนนี้ไม่เลวเลยจริงๆ แต่อาจจะเป็นเพราะไม่มีคนมาดูแลที่นี่นานแล้ว สภาพแวดล้อมบนบกจึงไม่ค่อยดีเท่าไรนัก สนามหญ้าไม่มีคนตัด บ้านพักไม่มีคนซ่อม พื้นถนนก็ไม่มีคนมาจัดการให้เรียบร้อย
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในการทำฟาร์มปลาก็คือทะเล ในทะเลผืนนี้มีทรัพยากรสัตว์น้ำอยู่เป็นจำนวนมาก และเขายังได้เห็นลูกพันธุปลาบางส่วนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีอีกด้วย ที่ใต้ทะเลลึกมีปลาลิ้นหมา ส่วนบริเวณน้ำตื้นก็มีปลาค็อดสายพันธุ์ต่างๆ ในร่างกายของพวกมันมีพลังของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนแฝงอยู่อย่างบางเบา จึงทำให้รู้ได้อย่างแน่ชัดว่ามันเป็นปลาที่ว่ายมาจากฟาร์มปลาคาร์เตอร์ เนื่องจากคาร์เตอร์เคยซื้อลูกพันธุ์ปลาจากเขา
โดยพื้นฐานแล้วเขาก็รู้สึกพึงพอใจกับฟาร์มปลาแห่งนี้ ฉินสือโอววนไปดูวิลล่ากับห้องแช่แข็งและที่ต่างๆ สิ่งก่อสร้างต่างๆ ของฟาร์มปลาแห่งนี้ก็ถูกสร้างขึ้นอย่างสวยงามและน่าตื่นตา ถึงขั้นที่ว่ามีห้องสำหรับให้ความบันเทิงอยู่ด้วย ด้านในมีบาร์เหล้าเล็กๆ โต๊ะสำหรับเล่นไพ่และเล่นหมากรุก โต๊ะบิลเลียดและอื่นๆ เป็นต้น แต่ก็ยังมีปัญหาเดิมๆ ซึ่งก็คือไม่มีคนมาทำความสะอาดจนรกร้างมานานแล้วนั่นเอง
หลังจากเดินเข้ามาในห้องสำหรับกิจกรรมบันเทิง จับบาร์ก็อดทอดถอนใจไม่ได้ “เฮ้ เพื่อนเก่าของฉัน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พวกแกคิดถึงฉันไหม? โอ้ ฉันคิดถึงพวกแกมากๆ เลย ฉันคิดถึงวันวานครั้งนั้นที่เคยได้อยู่กับพวกแก แต่ฉันไม่เหมาะกับที่เล็กๆ ฉันเกิดมาเพื่อโลกที่กว้างใหญ่ ดังนั้นต้องขอโทษพวกแกด้วยจริงๆ ที่ฉันต้องไปจากที่นี่ ไปตามหาความฝันของฉัน พวกแกจะให้อภัยฉันได้ไหม?”
เขานั่งลงบนโซฟาที่เต็มไปด้วยเศษฝุ่นแล้วเริ่มพูดกับตัวเอง ดวงตาของเขามีร่องรอยของความเศร้าโศก ทีแรกฉินสือโอวคิดว่าคนคนนี้ค่อนข้างน่ารำคาญ แต่เมื่อได้เห็นท่าทางของเขาในตอนนี้ ทันใดนั้นเขาก็เกิดความรู้สึกเห็นใจขึ้นมา
เห็นได้ชัดว่าจับบาร์ได้ใช้เวลาวัยเด็กอยู่ในฟาร์มปลาแห่งนี้ นี่เป็นที่ที่บรรพบุรุษของเขาทุ่มเทแรงกายทำงานอย่างหนักมาหลายชั่วอายุคน ปู่ส่งต่อฟาร์มปลาแห่งนี้ให้พ่อของเขา ส่วนพ่อของเขาก็มอบที่นี่ให้เป็นของเขา แต่เขาไม่ได้อยากเป็นชาวประมง แต่อยากเป็นดีเจที่มีชื่อเสียงระดับโลกต่างหาก
เขายื่นมือออกไปตบไหล่ของจับบาร์ จับบาร์ก็พูดอย่างทอดถอนใจว่า “เฮ้อ ฉิน คุณต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ ผมน่ะโตมากับที่นี่ ผมว่ารอยยิ้มในวัยเด็กของผมคงจะหลงเหลืออยู่ในที่แห่งนี้”
ฉินสือโอวพูดกับเขาว่า “ผมเข้าใจนะ เพื่อน ผมคิดว่าเพื่อนเก่าของคุณก็คงจะเข้าใจคุณเหมือนกัน”
ห้องสำหรับกิจกรรมบันเทิงห้องนี้อยู่มานานมากแล้ว จะเห็นได้จากสไตล์การตกแต่งภายใน โต๊ะเก้าอี้เฟอร์นิเจอร์ในห้องที่เป็นรูปแบบการตกแต่งของแคนาดาในยุคเจ็ดศูนย์ ดังนั้นที่ฉินสือโอวเรียกพวกมันว่าเป็นเพื่อนเก่า จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
แบล็คไนฟ์เดินวนดูรอบๆ เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “น่าเสียดายจริงๆ ของพวกนี้เก่าจนใช้งานไม่ได้แล้ว”
จับบาร์จึงรีบพูดกับเขาว่า “ไม่เป็นไรนะเพื่อน เดี๋ยวผมลดให้อีกหนึ่งแสน เงินหนึ่งแสนก็เพียงพอสำหรับการซ่อมแซมห้องนี้แล้วใช่ไหมล่ะ?”
พอพวกเขาเดินวนดูห้องกิจกรรมความบันเทิงเสร็จแล้วก็พากันเดินออกไปข้างนอก แบล็คไนฟ์เดินรั้งท้าย เขาส่งสายตาให้ฉินสือโอว คนหลังนึกว่ามีเรื่องอะไร แต่พอเขาหยุดฟังแบล็คไนฟ์ก็กระซิบกับเขาว่า “บอส ไม่ต้องตกแต่งใหม่นะครับ ผมไม่ค่อยเห็นสิ่งก่อสร้างที่สามารถคงสไตล์การตกแต่งแบบแคนาดาในยุค 70 ไว้ได้สมบูรณ์แบบอย่างนี้เท่าไรเลย ผมคิดว่าห้องกิจกรรมบันเทิงห้องนี้ จะต้องเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายคนแน่ๆ”
ฉินสือโอวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ได้ยินอย่างนี้ เขาจึงพูดว่า “อันดับแรกฉันต้องพอใจที่จะซื้อฟาร์มปลาแห่งนี้ก่อน”
แบล็คไนฟ์ไหวไหล่พูดว่า “เห็นๆ กันอยู่ว่าคุณก็พอใจกับที่นี่”
“นายรู้ได้ยังไง?” ฉินสือโอวมองหน้าแบล็คไนฟ์อย่างไม่ยอมแพ้
แบล็คไนฟ์ก็ไหวไหล่ต่อ “มันชัดจะตายอยู่แล้วครับบอส จากนิสัยของคุณ ถ้าไม่อยากซื้อที่นี่ คุณคงหันหลังให้ตั้งนานแล้ว ไม่มัวมาเสียเวลาอยู่ที่นี่แบบนี้หรอกครับ จากที่ผมที่รู้จักคุณมา ทำให้รู้ว่าคุณเป็นคนที่จัดการทุกเรื่องด้วยความรวดเร็วและเด็ดขาดยังไงละครับ”
ฉินสือโอวครุ่นคิดอยู่สักพัก หลังจากนั้นเขาก็รับคำวิจารณ์นี้ไว้ด้วยความยินดี ด้วยคิดว่านี่เป็นคำชมเชย
ใช่แล้ว เขาตัดสินใจที่จะซื้อฟาร์มปลาแห่งนี้ เนื้อที่ของฟาร์มปลาผืนนี้มีขนาดเล็กกว่าฟาร์มปลาคาร์เตอร์อยู่มาก แค่ราวๆหนึ่งในสี่ส่วนเท่านั้น แต่ราคาก็ถูกมากจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะขายแค่สิบล้านดอลลาร์แคนาดา!
แล้วฟาร์มปลาคาร์เตอร์ขายในราคาเท่าไรน่ะเหรอ? ราคาประมูลอยู่ที่ 115 ล้านดอลลาร์แคนาดา!
ดังนั้นไม่ว่าจะมองยังไง ราคาเท่านี้ก็ถือว่าถูกมากสำหรับฟาร์มปลา ถ้าฉินสือโอวตกลงซื้อ นั่นก็เท่ากับว่าเขาได้แก้มือแล้ว จะได้ทดแทนความเสียดายที่เขาไม่ได้ฟาร์มปลาคาร์เตอร์มาไว้ในมือ
แต่เขายังมีเรื่องที่ไม่เข้าใจอยู่อีกนิดหน่อย จับบาร์เข้าร่วมการประมูลฟาร์มปลาคาร์เตอร์ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาน่าจะรู้ถึงมูลค่าของฟาร์มปลาของเขาอยู่แล้ว ทำไมถึงได้ยินดีขายมันให้เขาในราคาต่ำแค่สิบล้านดอลลาร์เองล่ะ?
หลังจากนั้นฉินสือโอวจึงพูดข้อสงสัยของเขาออกมา พร้อมกับเตือนจับบาร์ว่า “เพื่อน เผื่อบางทีคุณอาจจะเห็นว่าผมเป็นคนเอเชียผิวเหลือง เลยคิดจะเอาเปรียบ ผมไม่รู้นะว่าฟาร์มปลาที่นี่มีเรื่องอะไรปกปิดไว้หรือเปล่า แต่ผมคิดว่าคุณควรจะบอกผมเสียตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่านะ ถ้าผมตรวจเจอเอง ความสัมพันธ์ระหว่างเราคงไม่ปรองดองกลมกลืนกันอย่างในตอนนี้แน่”
จับบาร์พูดกับเขาอย่างรีบร้อน “คุณตรวจสอบได้ตามสบายเลย ไม่มีอะไรแอบซ่อนไว้แน่ๆ ไม่เด็ดขาด ไม่ได้แอบซ่อนอะไรไว้เด็ดขาดเลย! ผมแค่อยากรีบจัดการกับมัน เลยขายในราคาต่ำขนาดนี้ ที่จริงถ้าผมขายมันในราคาสูงกว่านี้ก็คงไม่มีคนมาซื้อหรอก ในเวลาอย่างนี้ใครจะยอมเสียเงินสิบล้านเพื่อมาซื้อฟาร์มปลากันล่ะ? อีกอย่าง ผมก็ตั้งเงื่อนไขว่าขอให้จ่ายเงินเต็มจำนวน ไม่รับเงินผ่อน”
ฉินสือโอวพยักหน้าแล้วพูดกับเขาว่า “เรื่องนี้คุณวางใจเถอะ ถ้าผมจะซื้อ ผมไม่จ่ายเงินผ่อนแน่ จะจ่ายเต็มจำนวนนั่นล่ะ”
จับบาร์ได้ยินแบบนี้ก็ยิ้มออกมา เขาถามด้วยความคาดหวังว่า “แล้วคุณจะซื้อไหม?”
ฉินสือโอวก็ยิ้มออกมาบ้างแล้วเหมือนกัน เขาพูดว่า “ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ผมคิดว่าก็คงจะซื้อ แต่ไม่ใช่ในราคาสิบล้าน…”
“ขายให้ถูกกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ!” จับบาร์ยืนยันราคา “คุณไปตรวจสอบดูได้เลย ฉิน ในเมืองนี้มีคนที่คุ้นเคยกับผมอยู่หลายคน ผมไม่ใช่พวกชอบต่อรองราคา ถ้าบอกว่าสิบล้านก็คือสิบล้าน นี่คือราคาต่ำสุดแล้ว เป็นราคาที่คุณได้ประโยชน์ที่สุดแล้วด้วย!”
“เก้าล้านเก้าแสนก็ไม่ได้เหรอ? เมื่อกี้นี้คุณบอกว่าจะลดราคาให้เก้าแสนเพื่อเป็นค่าซ่อมแซนห้องกิจกรรมบันเทิงไม่ใช่เหรอ?” ฉินสือโอวแกล้งพูดหยอก
จับบาร์ก็เผยรอยยิ้มเก้อเขินออกมา แล้วพูดว่า “นี่ไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว ผมลดให้คุณอีกหนึ่งแสนเลยก็ได้ คุณจะได้ให้คนมาทำความสะอาดที่นี่ด้วย เก้าล้านแปดแสนแล้วกัน ถูกกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ!”
ฉินสือโอวหาโรงแรมในเมืองเพื่อเป็นที่พักชั่วคราว เขาให้แบล็คไนฟ์หาวิธีตรวจสอบภูมิหลังของจับบาร์กับตรวจสอบสภาพของฟาร์มปลาดาราให้แน่ชัด ฟาร์มปลาดีๆ แต่ขายในราคาถูกขนาดนี้ มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ
แต่แน่นอนว่า เขาไม่เชื่อว่านายจับบาร์คนนี้จะกล้าปิดบังเขา ดังนั้นเขาจึงโทรศัพท์ไปหาเออร์บัก เพื่อบอกให้เขาบินมาที่นี่เพื่อดำเนินการเซ็นสัญญาการรับซื้อฟาร์มปลาแห่งใหม่
แบล็คไนฟ์มีฝีมือให้การสืบหาข่าวที่ดีมาก ในวันเดียวกันเขาก็นำข้อมูลกลับมารายงานฉินสือโอวว่า จับบาร์เป็นคนอ่อนไหวง่าย ขี้ขลาดและยังชอบพูดพร่ำอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ฟาร์มปลาของเขาเริ่มเปิดฟาร์มปลาดารามาตั้งแต่รุ่นพ่อของปู่เขาแล้ว แต่เมื่อมาถึงมือของเขาก็ดันเลิกทำไป เพราะเขาไม่อยากเป็นชาวประมง แต่มีความฝันว่าอยากจะเป็นดีเจที่มีชื่อเสียงโด่งดัง
…………………………