บทที่ 207 ท่าเรือสร้างเสร็จแล้ว
โดย
Ink Stone_Fantasy
นีลเซ็นโยนลูกหมูป่าเข้าไปในฟาร์ม ฉินสือโอวสังเกตอยู่พักหนึ่ง เห็นว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็เตรียมกลับและกะเอาแม่ไก่กลับไปด้วยหนึ่งตัว
หมูป่าเหล่านี้ยังเด็ก มีขนาดเล็กกว่าหมูพื้นเมืองมาก อยู่ในฟาร์มถึงแม้ว่าพวกมันอยากเลียนแบบความเอาแต่ใจของพ่อแม่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อก้มหน้าลงทำท่าเตรียมจะชนคนอื่น หมูพื้นเมืองก็หันก้นให้กับพวกมัน สอนการวางตัวของหมูให้พวกมันในไม่กี่นาที
นอกจากนี้ ในฟาร์มมีเพียงไก่ตัวผู้ตัวนั้นเท่านั้นที่สามารถเอาแต่ใจได้ และแน่นอนว่า ตอนนี้ได้โตเต็มวัยแล้ว เจ้าตัวนี้มีขนสีแดง หงอนไก่ตั้งตรงและเป็นสีทอง เมื่อก้าวเท้าเดินแลดูห้าวหาญ กลางวันขันกลางคืนล่อตัวเมีย เป็นเจ้าแห่งไก่แน่นอน
หลังจากที่ลูกหมูป่าเข้าไปอยู่ในนั้นแล้ว ไก่ตัวผู้ก็ไล่จิกพวกมัน ลูกหมูป่าเหล่านี้ถูกไก่จิกจนเลือดออก แต่พวกมันก็ทำได้เพียงวิ่งหนี เจ้าแห่งป่าต้องตกอยู่ในสภาพนี้ น่าสงสารจริงๆ
ฉินสือโอวกลับไปพร้อมแม่ไก่หนึ่งตัว ในที่สุดก็ถึงฤดูเก็บเกี่ยว เลี้ยงมาเกือบสี่เดือน ไก่พื้นเมืองที่เลี้ยงปล่อยเหล่านี้สามารถกินได้แล้ว
ตามปกติแล้วไก่พื้นเมืองต้องเลี้ยงครึ่งปีจึงจะกินได้ พวกมันเติบโตช้า ไม่เหมือนไก่เนื้อที่เลี้ยงเพียงสามเดือนก็สามารถกินได้แล้ว อีกอย่าง แม้จะเลี้ยงมานานครึ่งปี ก็เป็นแค่แม่ไก่โตปานกลาง ยังไม่ใช่แม่ไก่โตเต็มวัย
ฉินสือโอวเห็นว่ามีแม่ไก่หลายตัวที่นอนอยู่นิ่งๆ บนกองหญ้าตรงมุมตะวันออกเฉียงใต้ของฟาร์ม ตัดสินใจจะเข้าไปจับสักหนึ่งตัว แต่แล้วเมื่อเดินเข้าไป เห็นในกองหญ้าซ่อนไข่ไว้หลายใบ!
“โอ้โห!”ฉินสือโอวแหกปาก รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก แม่ไก่เล็กเหล่านี้ออกไข่เหรอ?
เขาไม่รู้เรื่องการเลี้ยงไก่พื้นเมืองเท่าไร ไก่พื้นเมืองปกติสี่เดือนก็สามารถออกไข่ได้แล้ว เขาใช้พลังแห่งโพไซดอนในการปรับเปลี่ยนไก่พื้นเมืองเหล่านี้ด้วย ตอนนี้เลี้ยงมาสามเดือนกว่าแล้ว จะไม่ให้ออกไข่ได้อย่างไร?
ไม่เพียงแต่ไก่พื้นเมืองที่ออกไข่ ในกองหญ้ามีไข่เป็ดสีเขียวอ่อนด้วย เห็นได้ชัดว่าเป็ดเองก็เริ่มออกไข่แล้ว
ฉินสือโอวหัวเราะฮิฮิ บอกให้นีลเซ็นกลับไปเอากล่องเก็บความร้อนและใส่ผงขี้เลื่อยมาเก็บไข่ไก่ เด็กทั้งสี่วิ่งมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉินสือโอวเก็บไข่ไก่และไข่เป็ดแล้วพูดว่า “เด็กๆ มอบหมายหน้าที่หนึ่งให้พวกหนู ต่อไปนี้หลังเลิกเรียน ต้องมาเก็บไข่ไก่ก่อน โอเคไหม?”
“ได้ครับ ได้ครับ”มิเชลตอบด้วยความตื่นเต้น สำหรับเด็กแล้ว นี่คือกิจกรรมที่ไม่เลว
อย่าดูถูกเป็ดและไก่เหล่านี้เชียวล่ะ ฉินสือโอวเก็บไข่ได้กว่าร้อยฟอง และมีหลายฟองที่ยังอุ่นอยู่ ก่อนหน้านี้ก็มีเป็ดและไก่นั่งฟักไข่เหล่านี้อยู่
ชาร์คและอีวิลสันจัดการกับหมูป่าสองตัว วางเนื้อที่หั่นแล้วลงไปในน้ำเกลือ ขาหมูถูกสับอย่างเรียบร้อย ฉินสือโอวหาที่ตั้งบนชายหาดและเผาไฟ หมูรมควันอร่อยกว่า
วินนี่ช่วยต้มตับหมูและปอดหมู แบ่งให้ฉงต้า หู่จือและเป้าจือ สิ่งเหล่านี้มีกลิ่นคาว ตอนพวกมันกินแลดูอร่อยกว่าเนื้อหมู
หมูป่าสองตัว ตัวผู้ถูกฉินสือโอวระเบิดหัวไปแล้ว ส่วนตัวเมียก็ถูกทำลายไปครึ่งตัว ที่สามารถกินได้ก็เหลือเพียงตัวครึ่ง ถือว่าหมูป่ามีร่างกายที่แข็งแกร่ง หากเป็นหมูทั่วไป เมื่อถูกเรมิงตันเข้าน่าจะกลายเป็นเนื้อเน่าไปแล้ว
ของจำพวกไส้หมู ฉินสือโอวกะจะโยนทิ้งเพราะมันเหม็นเกินไป แต่หากจัดการกับมันดีๆ ทำเป็นไส้หมูผัดพริกก็ไม่เลว แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าเขาขี้เกียจที่จะทำ
แต่ชาร์คเก็บมันไว้ ฉินสือโอวพูดว่า “นายจะเก็บไว้กินเหรอ?”
ชาร์คจ้องตาโตแล้วพูดว่า “พระเจ้า ของสิ่งนี้จะกินได้อย่างไรกัน?” ฉันจะจัดการกับมันสักหน่อย แล้วเอาไปตกปูและกุ้งมังกร พวกมันชอบของคาวๆ แบบนี้ที่สุด
ฉินสือโอวพยักหน้า และเตรียมบาร์บีคิวสำหรับมื้อเย็น เขาโทรหาผับดาราประกาย ไม่นานบาร์เทนเดอร์ก็นำเบียร์มาส่ง
เมื่อได้ดื่มเบียร์ ชาร์คและซีมอนสเตอร์ทำงานกระฉับกระเฉงมากกว่าเดิม ฉินสือโอวและนีลเซ็นเตรียมเตาปิ้งและเตาอบ และเริ่มจัดทำมื้อเย็น
ฉินสือโอวโทรหาคุณลุงฮิคสัน เพื่อเรียนรู้การทำหมูหันกับเขา ลูกหมูป่าตัวนี้เป็นเมนูหลักของวันนี้
หลังจากรู้วิธีการทำคร่าวๆ ฉินสือโอวดูข้อมูลในกูเกิลควบคู่ไปด้วย แล้วเริ่มลงมือย่างหมูหัน
เมื่อเตรียมหมูหันเสร็จ ทิ้งเครื่องในและเลือด แต่ส่วนขาและส่วนหัวยังคงอยู่ หลังจากล้างแล้วก็ใช้สาเกและผงเครื่องเทศ ผงปรุงรส ซีอิ๊ว น้ำมันงา เกลือกลั่นทาบนตัวและช่องท้องหมู แล้วหมักทิ้งไว้ประมาณครึ่งชั่วโมง
จากนั้นก็ทำการหมักครั้งที่สอง ครั้งนี้ใช้ซอสปรุงรส ซอสงา น้ำตาล กระเทียม หัวหอมแห้ง หัวหอมใหญ่ แป้ง ผงเครื่องเทศและไข่ขาวทำเป็นซอส แล้วทาภายใน
หลังจากหมักด้วยวิธีนี้แล้ว ใช้ไม้ไผ่ตึงตัวหมูไว้ ใส่ชามที่มีเหล้าขาว น้ำส้มสายชูและมอลโตสเข้าไปในเตาอบ ใช้ไฟแรงทำให้สาเกระเหย และใส่ผักป่าอย่างสมุนไพร คื่นฉ่ายและต้นเฟิร์นในท้องหมู แล้วรีบนำเข้าเตาอบ
หมูหันหมุนอย่างช้าๆ ในเตาอบ ฉินสือโอวถือเครื่องดื่มไว้แก้วหนึ่งและเริ่มตากลมและชมพระอาทิตย์ตก วิลเข้ามาทักทายว่า “ฉิน เป็นมื้อเย็นที่หรูหราอีกมื้อ ชีวิตดีจริงๆ ฉันจะมาบอกนายว่า ท่าเรือจวนจะเสร็จแล้ว ใช้เวลาอีกไม่เกิน 5 วัน ก็เสร็จงานแล้ว”
ฉินสือโอวชวนเขาอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกัน วิลปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม บอกว่าภรรยาและลูกๆ รอเขาอยู่ที่บ้าน เขาต้องกลับบ้านแล้ว
มองดูวิลเดินจากไป ฉินสือโอวพูดว่า “ทำไมต้องมีการเหยียดชาติพันธุ์ด้วยล่ะ? ดูสิ คนผิวทำที่เป็นผู้ลากมากดีก็มีไม่น้อยไม่ใช่เหรอ?”
วินนี่พยักหน้าเห็นด้วย และอธิบายว่า “ไม่ว่าคนสีผิวอะไรก็ล้วนแต่มีคนที่มีความสามารถยอดเยี่ยม เพียงแต่ในกลุ่มคนผิวดำส่วนมากจะไม่มีการศึกษา ทำให้พวกเขามีชื่อเสียงในทางที่ไม่ดี โดยเฉพาะในอเมริกา ปรากฏการณ์เช่นนี้เป็นเรื่องปกติ แม้ชาวอเมริกันจะพูดเสมอว่าทุกคนมีความเท่าเทียมกัน แต่คนผิวดำที่นั่นไม่เคยได้รับความเท่าเทียมนั้น”
เมื่อเริ่มรับประทานมื้อเย็น นอกจากหมูย่างและหมูหันแล้ว ยังมีผักด้วย เชอร์ลี่ย์ได้ทำยำแตงกวา มะเขือม่วงผัดพริก มะเขือเทศผัดไข่อะไรทำนองนี้
เมื่อเห็นอาหารเหล่านี้ ฉินสือโอวหัวเราะแล้วพูดว่า “ดูเหมือนฉันต้องไปเรียนอาหารผัดเพิ่มแล้วล่ะ กินแต่เมนูเดิมๆ ไม่มีความแปลกใหม่เสียเลย”
อีวิลสันมีข้าวชามใหม่เหมือนฉงต้าเช่นกัน แต่ชามใหญ่กว่า มีขนาดเท่ากะละมังล้างหน้าเลยล่ะ ฉินสือโอวตักหมูย่าง ซอสหมูและสลัดให้เขาเต็มชาม เขากอดชามข้าวไว้แล้วกินอย่างตะกละตะกลาม
วินนี่อุ้มฉงต้ากินข้าวด้วย วันนี้ฉงต้าเป็นวีรบุรุษ ดังนั้นฉินสือโอวและวินนี่อุ้มมันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะอาหาร
การประมาณการของวิลค่อนข้างแม่นยำ งานที่ท่าเรือใช้เพียงสี่วันเท่านั้นก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว
คณะก่อสร้างเริ่มเก็บเครื่องจักรและขยะบนชายหาด ฉินสือโอวเดินขึ้นไปอยู่บนกำแพงท่าเทียบเรือ
แนวชายฝั่งที่กว้างขวางของฟาร์มปลา ทั้งทางฝั่งทิศตะวันออกและฝั่งทิศตะวันตกมีท่าเทียบเรือยาวและสั้นยื่นออกไปสองแห่ง ราวกับสองแขน ที่โอบกอดมหาสมุทรอันสวยงาม
กำแพงท่าเทียบเรือที่มีความยาว 50 เมตรนั้นมีความทนทานและมั่นคง มีจุดจอดเรือทั้งหมด 8 ที่ พื้นที่ส่วนอื่นจะมีลักษณะเป็นขั้นบันได เมื่อเป็นเช่นนี้ ในยามว่างสามารถนั่งตกหมึกตกปลาและตกปูบนขึ้นบันไดนั้นได้
เมื่อมีเรือจอดเทียบท่า แม้ว่าเรือจะไม่สูงเท่าไร ก็สามารถก้าวเท้าขึ้นไปได้ ทำให้สะดวกมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะเป็นเรือประมงที่มีน้ำหนักถึงหนึ่งพันตันหรือจะเป็นเจ็ตสกีคันเล็กก็สามารถจอดเทียบท่าได้
ราคาที่สูงแลกกับคุณภาพที่สูง หินที่ใช้ในท่าเรือก็ล้วนแล้วแต่เป็นหินบลูสโตน อย่างไรเสีย แคนาดาก็มีภูเขาแหล่งแห่ง การขุดเหมืองหินนั้นถือเป็นเรื่องง่าย
สำหรับท่าเทียบเรือบล็อคคอนกรีต แม้จะขาดความมั่งคงอย่างกำแพงท่าเทียบเรือ แต่ก็มีชีวิตชีวามากกว่า มันเหยียดตรงลงไปในมหาสมุทรเป็นระยะทาง 500 เมตร เนื่องจากส่วนรับน้ำหนักเป็นเสาคอนกรีตเสริมเหล็ก ทำให้สามารถป้องกันการกระแทกของคลื่นได้ วินบอกว่าท่าเทียบเรือบล็อคคอนกรีตแห่งมีระยะเวลาใช้งานโดยไม่ต้องทำการซ่อมแซมครั้งใหญ่นานห้าสิบปี เพียงแค่ทำการบำรุงรักษาประจำทุกปีก็พอ
แน่นอนว่างานบำรุงรักษาก็จะให้คณะก่อสร้างวิลเป็นผู้ดูแลเช่นกัน แม้แต่การก่อสร้างก็มีบริการหลังการขาย พวกเขาจะรับผิดชอบการบำรุงรักษาให้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายเป็นเวลา 20 ปี
ท่าเทียบเรือบล็อคคอนกรีตมีทางวิ่งยกระดับสองชั้น ชั้นล่างเป็นแผ่นคอนกรีตชนิดแข็งแกร่ง ส่วนชั้นบนนั้นเป็นแผ่นไม้ที่ผ่านการจัดการแล้ว สามารถป้องกันน้ำ ป้องกันการกัดกร่อน และป้องกันการถูกเหยียบซ้ำๆ จึงมีความทนทานและความสวยงาม แถมยังกันการลื่นล้มได้ดีด้วย สมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง!
……………………………………….
