ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 262 ฉินเศรษฐีใหญ่

บทที่ 262 ฉินเศรษฐีใหญ่
โดย
Ink Stone_Fantasy

เรือยอชต์ของฉินสือโอวจอดเทียบที่ท่าเรือ ตาแก่เจมส์พูดชมถึงปลาแต่ละตัว ที่เขาตกได้ ปลาส่วนมากเป็นปลาทูน่า ไม่มีปลาทูน่าครีบน้ำเงิน แต่มีปลาทูน่าครีบน้ำเงินใต้แทน
ปลาทูน่าครีบน้ำเงินใต้ยังถูกเรียกว่าปลาทูน่าตอนใต้ และปลาครีบดำใต้ มันเป็นหนึ่งในปลาที่อาศัยอยู่ในน้ำชั้นบนของมหาสมุทร พบได้กระจัดกระจายในมหาสมุทรน่านน้ำเขตอบอุ่นและน้ำเย็น เช่นมหาสมุทรแอตแลนติก มหาสมุทรอินเดียและมหาสมุทรแปซิฟิก ถือได้ว่าเป็นปลาทูน่าที่มีค่ามากเช่นกัน ราคามันเป็นรองกว่าก็แค่ปลาทูน่าครีบน้ำเงินจากมหาสมุทรแอตแลนติกเท่านั้น
ปลาประเภทนี้มีขนาดค่อนข้างใหญ่ แต่ว่าจะเล็กกว่าปลาทูน่าครีบน้ำเงินมาก ปกติจะมีลำตัวยาว 160 มิลลิเมตร ยาวสุดสามารถยาวได้ถึง 245 มิลลิเมตร น้ำหนักมากสุดสามารถหนักได้ถึง 260 กิโลกรัม
ปลาประเภทนี้จะมีเพศเมียมากกว่าในเหล่าลูกปลา แต่ในปลาที่โตเต็มตัวนั้นจะกลับตรงกันข้าม ปลาเพศเมียจะหาเจอได้ยาก ปลาทูน่าครีบน้ำเงินใต้สี่ตัวที่ฉินสือโอวตกได้ในหลายวันที่ผ่านมานั้น ก็ล้วนแต่เป็นเพศผู้ทั้งนั้น เพราะถ้าหากเป็นเพศเมียแล้วล่ะก็ เขาคงจะนำกลับไปเลี้ยงที่ฟาร์มปลาต้าฉินแล้ว
ฉินสือโอวนั่งอยู่ที่กราบเรือมองดูตาแก่เจมส์ที่คาบไปป์อยู่วุ่นนู่นวุ่นนี่ แอนเฟอร์นีเดินเข้ามาตรวจบิลกับเขา เมื่อได้เห็นสาวสวยหุ่นดี เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วผิวปาก ทำท่าจะจับตูดที่โด่งงอนของแอนเฟอร์นี
เขาเลียนแบบมาจากพวกชาวประมงนั่นแหละ ในเมืองกลอสเตอร์นี้ชาวประมงทุกคนต่างก็อยากแต๊ะอั๋งหลานสาวของตาแก่เจมส์คนนี้ทั้งนั้น แต่ว่ายังไม่มีใครทำได้สำเร็จ แอนเฟอร์นีนั้นนิสัยไม่ดีนัก เธอน่ะถือได้ว่าเป็นพริกขี้หนูขนานแท้เลย
แต่กลายเป็นว่า ตอนนี้พริกขี้หนูนี้ได้กลับกลายเป็นฟองน้ำนุ่มนิ่มไปแล้ว เธอไม่ได้หลบหลีก แต่กลับยักคิ้วชักชวนฉินสือโอวแทน ริมฝีปากแดงอิ่มเอิบนั้นยิ้มอย่างเย้ายวน บอกให้รู้เป็นนัยที่ถึงแม้จะไม่เอ่ยปากแต่ก็รับรู้ได้
ทางฉินสือโอวถึงกับสำลักออกมา เขาเพียงแต่อยากเกี้ยวสาวคนนี้เล่นๆ เหมือนพวกชาวประมงคนอื่น ไม่คิดเลยว่าจะถูกเกี้ยวกลับแบบนี้
ชาวประมงที่เห็นภาพนี้ต่างก็พากันหัวเราะร่า ตาแก่เคนต์พูดกับตาแก่เจมส์ว่า “เพื่อนฝูง หลานสาวของนายใจอ่อนแล้ว นายคงต้องเสียเธอไปแล้วล่ะ”
ตาแก่เจมส์หัวเราะแล้วมองไปที่ฉินสือโอว แล้วพูดว่า “ถ้าหากคนที่เธอเลือกคือกัปตันโชคช่วยแล้วล่ะก็ ฉันก็มีความสุขมากแล้ว”
ฉินสือโอวโบกปักมือ แล้วพูดว่า “ถ้าหากผมยังไม่มีแฟน ผมก็คงหวั่นไหวไปแล้วครับ”
คำพูดนี้ไม่ใช่คำพูดกลบเกลื่อน ถึงแม้ว่าแอนเฟอร์นีจะทำงานอยู่ท่าเรือเป็นเวลานานทำให้ผิวพรรณไม่ค่อยดีนัก แต่ว่าเธอหน้าตาสะสวย ตอนยิ้มตรงแก้มฝั่งขวายังมีลักยิ้มหวานๆ ให้เห็นอีกด้วย ในเสน่ห์ของเธอนั้นยังแฝงไปด้วยความน่ารักไร้เดียงสา
นอกจากนี้ แม้อยู่ในกลุ่มสาวอเมริกันเซ็กซี่ทรวดทรงของเธอนั้นก็จัดอยู่แถวหน้าเช่นกัน สูงยาวเข่าดี ก้นโด่งสวย ขาเรียวยาวคู่นั้นที่ขนาดยืนชิดกันแล้ว ก็ไม่มีแม้ช่องเล็กๆ ระหว่างขาเลย เรียวขาที่สวยแบบนี้ ฉินสือโอวเพิ่งเคยได้เห็นจากวินนี่เท่านั้น
ทางฝั่งผู้หญิงเมื่อได้ฟังคำพูดเขาแล้วก็รู้สึกอายปนเคืองมองค้อนเขากลับไป ฉินสือโอวทำได้แต่เพียงยักไหล่ เพราะอย่างไรเขาก็ค่อนข้างหัวโบราณ เขารู้สึกว่าตัวเองเลือกคบกับวินนี่แล้ว ก็ต้องรับผิดชอบ การจะมีชู้รักข้างนอกถึงแม้จะเป็นเรื่องง่ายและมีความสุข แต่นั่นเป็นเรื่องที่ลูกผู้ชายสมควรจะทำเหรอ?
สิ่งที่เขาไม่รู้คือ สิ่งที่ดึงดูดสาวเปรี้ยวเหล่านี้นั้น ไม่ใช่เพราะบัตรแบล็คการ์ดของเขา แต่กลับเป็นความตั้งใจที่จะห้ามใจและอยากรับผิดชอบต่อครอบครัวมากกว่า ในสายตาของสาวที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนั้น สิ่งเหล่านี้ต่อให้นำทองพันแท่งมาแลกก็ไม่ยอม!
คนที่สามารถข่มความอยากของตัวเองได้นั้น ขอเพียงไม่ใช่คนที่โง่มาก ไม่ว่าอย่างไรก็สามารถสร้างตัวได้แน่นอน คนแบบนี้ถ้าหากว่ายังสามารถรับผิดชอบครอบครัวได้ งั้นก็เท่ากับว่าเป็นชายในฝันเลยเชียว!
เมื่อนำบิลและเช็คยื่นให้ฉินสือโอวแล้ว แอนเฟอร์นีก็อธิบายด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เพราะอีกครึ่งเดือนฤดูตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินใต้ก็จะหมดลงแล้ว ดังนั้นราคาในตลาดปลาสดจึงได้เพิ่มสูงขึ้นถึง 40% ตอนนี้ราคาแทบจะตามปลาทูน่าครีบน้ำเงินทันแล้ว ราคาปลาทูน่าครีบเหลืองลดลงไปนิดหนึ่ง ครั้งนี้ราคาปลาทูน่าครีบน้ำเงินใต้ของคุณจึงได้เป็นหนึ่งพันห้าร้อยปอนด์ ปลาทูน่าครีบเหลืองได้สองพันแปดร้อยปอนด์ รวมทั้งหมดเป็นสี่หมื่นสองพันปอนด์ค่ะ”
ฤดูตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินใต้นั้นคือช่วงเดือนมิถุนายน เดือนกรกฎาคมและเดือนสิงหาคม ส่วนฤดูวางไข่ของพวกมันคือตลอดหน้าร้อนของทางตอนใต้คือช่วงเดือนกันยายนถึงเดือนมีนาคมปีถัดไป
ในแต่ละปีจำนวนไข่ที่ปลาเพศเมียวางไข่นั้นจะอยู่ที่ประมาณ 1400 ถึง 1500 ฟองต่อปี ช่วงเวลานี้คือช่วงเวลาทองในการรักษาปลาใกล้สูญพันธุ์ประเภทนี้ได้ดีที่สุด จึงมีการห้ามตกปลาในช่วงนี้ ดังนั้นตอนนี้ราคาจึงเริ่มสูงขึ้น
ฉินสือโอวรับเช็คไว้ นี่คือรายรับครั้งสุดท้ายของเขาในเมืองกลอสเตอร์นี้แล้ว ต่อจากนี้ก็คือการจัดการเหรียญทองพวกนั้น เขาไม่คิดจะออกทะเลอีกแล้ว
สี่โมงเย็น เรืองมซากที่บิลลี่นำมากลับถึงท่าเรือแล้ว เรือตกปลาแต่ละลำทยอยกลับมาก่อน แล้วนำข่าวที่เหรียญทองอินทรีย์ถูกพบแพร่กระจายไปยังทั่วทุกมุมของเมืองเล็กๆ นี้
เมื่อได้ข่าวนี้ เมืองเล็กๆ ทั้งเมืองก็เดือดขึ้นมา ชาวประมงทุกคนต่างก็พากันพูดเสียดาย ทำไมตัวเองถึงไม่มีโชคแบบนี้บ้างกัน? นั่นเป็นเหรียญทองสี่หมื่นเหรียญเลยนะ มูลค่าเกินกว่าห้าสิบล้านดอลลาร์สหรัฐเลย!
มูลค่าทองคำของอเมริกาในปัจจุบันคือทองคำหนึ่งออนซ์มีมูลค่า 1225 ดอลลาร์สหรัฐ ส่วนมูลค่าเหรียญทองอินทรี 20 ดอลลาร์ของปี 1907 คือ 1.001 ออนซ์ หรือก็คือ 31.109 กรัม หากขายโดยอิงจากราคาเหรียญทอง หนึ่งเหรียญจะสามารถขายได้ในราคาประมาณ 1300 ดอลลาร์สหรัฐ
เมื่อขึ้นฝั่งแล้วบิลลี่บอกกับเหล่านักข่าวว่าคืนนี้พวกเขาจะทำการตรวจมูลค่าของเหรียญทองล็อตนี้กันทั้งคืน บ่ายพรุ่งนี้จะมีการเปิดแถลงข่าวเพื่อมาอธิบายถึงการค้นพบในครั้งนี้
เมื่อหลุดจากพวกนักข่าวแล้ว บิลลี่ก็รีบไปหาฉินสือโอว กอดเขาไว้แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉิน เพื่อนที่ดีของฉัน นายนี่สุดยอดเลย! นายก็คือพระเจ้า นายก็คือเทพเจ้าแห่งท้องทะเลโพไซดอน! เพื่อนฝูง ตอนนี้ฉันเริ่มมีอาการพูดไปเรื่อยแล้ว นายคงรู้ ไม่ว่าใครหากได้เจอเรื่องแบบนี้ก็คงตื่นเต้นเหมือนฉันอย่างแน่นอน!”
 “นายหาเหรียญอินทรีพวกนี้เจอได้จริงๆ ให้อภัยฉันที่เคยสงสัยในตัวนายด้วย นี่น่ะคือปาฏิหาริย์! ในร้อยกว่าปีนี้ มีนักงมสมบัติอย่างน้อยหนึ่งพันกลุ่มที่เคยมาที่นี่ พวกเขาค้นหาจนแทบพลิกชายหาดน้ำตื้นจอร์จนี้เลยทีเดียว แต่ก็ไม่มีคนเคยเจอแม้แต่เหรียญเดียว ใช่แล้ว ไม่เจอเลยแม้เพียงเหรียญเดียว!”
 “แล้วเหรียญทองอีกสองกล่องที่เหลือล่ะ?” ฉินสือโอวถาม เพราะอย่างไรเสียเขาก็ยังคงพะวงเรื่องเหรียญทองอีกแปดพันเหรียญนั้นอยู่ดี
บิลลี่ที่พอได้ฟังคำถามของเขาแล้วก็หัวเราะออกมา อธิบายว่า “ยังจำได้ไหม ที่ฉันเคยบอกนาย ว่าสมบัติที่จมไปกับเรืออินทรีย์และเรือแฟรงเกนสไตน์นั้น มีมูลค่ายี่สิบล้านเหรียญ ทำไมฉันถึงพูดแบบนั้น?”
 “เพราะหลังจากที่เรือลำเล็กจมลงใต้ท้องทะเลแล้ว ความจริงสมบัติที่จมไปก็ได้รับความเสียหายเหมือนกัน อย่างเช่นอาจถูกน้ำพัดไปสุดขอบฟ้า หรือถูกปลาใหญ่กลืนลงไป หรือไม่ก็ถูกสนิมเกาะหรือโดนอากาศทำให้เหรียญเสียหาย”
 “หรือสรุปก็คือ เรือสมบัติลำเล็กๆ ที่ถูกจมลงไปนั้น การเก็บกู้ขึ้นมาได้ 40% ก็ถือว่าประสบผลสำเร็จแล้ว ที่ฉันบอกว่ามีมูลค่ายี่สิบล้านเหรียญ ก็คิดคำนวณจากมูลค่า 40% นี้แหละ การเก็บกู้สมบัติได้ 40% ก็คือชัยชนะครั้งใหญ่แล้ว แต่ว่าฉันไม่นึกเลย ว่านายจะหาสมบัติเจอถึง 80% ช่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดจริงๆ!”
 “แต่ว่ายังมีอีก 20%” ฉินสือโอวพูดอย่างเสียดาย
 “แล้วทำไมล่ะ? อย่าไปสน 20% นั้นเลย ฉิน ในฐานะนักดำน้ำคนหนึ่ง ฉันต้องบอกนายเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ การงมสมบัติใต้ทะเลนั้น เมื่อเจอก็เก็บขึ้นมา แต่ห้ามโลภเป็นอันขาด! สมบัติที่จมพวกนี้ล้วนแต่มีวิญญาณเฝ้าอยู่ทั้งนั้น พวกเราน่ะเป็นพวกชุบมือเปิบ! อีก 20% ที่เหลือก็ถือเสียว่าเป็นของขวัญที่ฝังไปพร้อมกับพวกเขาแล้วกัน พวกเราไม่ควรจะหวังมากเกินไป! บิลลี่ที่มักจะมีสีหน้าทะลึ่งตึงตังน้อยครั้งที่จะจริงจังพูดขึ้นมา
ฉินสือโอวยักไหล่ พูดว่า “ยังไงก็คงมีคนอยากชุบมือเปิบอยู่ดี แต่ช่างเถอะ เท่านี้ก็พอแล้ว จากการประมาณคร่าวๆ แล้ว จะได้รายรับเท่าไร?”
เมื่อได้ยินคำว่ารายรับ บิลลี่ก็ดีใจขึ้นมา พูดว่า “เหรียญทองพวกนี้ถูกเก็บไว้ค่อนข้างดี ประมาณหนึ่งส่วนสิบสามารถนำไปขายเป็นวัตถุโบราณได้ มูลค่าต่อเหรียญก็ประมาณหนึ่งหมื่นดอลลาร์สหรัฐ ส่วนที่เหลือก็คงต้องนำไปหลอมเป็นทองแล้วล่ะ แบบนี้พอคิดๆ ดูแล้ว หลังพวกเราจ่ายภาษีเสร็จ ก็ยังมีเหลืออยู่ประมาณสามสิบสองล้านดอลลาร์สหรัฐ
 “นายล้อฉันเล่นหรือเปล่า? เหลือแค่สามสิบสองล้านเหรอ?” ฉินเศรษฐีใหญ่พิโรธแล้ว ราคานี้ไม่ถูกต้องเลย
………………………