ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 400 ดรีมวูล์ฟ

ฉินสือโอวนั่งกอดวินนี่อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ โดยมีบุชที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขา เชอร์ลี่ย์กับเด็กๆ ที่เหลือก้มเข้ามาอยู่ด้านหน้าสุด ส่วนชาร์คและคนอื่นๆ ก็ยืนอยู่ด้านหลัง ทั้งบ้านมีคนอยู่ไม่น้อย ทุกๆ คนต่างก็มองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างใจจดใจจ่อ
พวกหู่จือเป้าจือกับฉงต้าก็เหมือนจะรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น พวกมันกระสับกระส่ายจนอยากจะเบียดเข้าไปดู แต่ด้านหน้าคอมพิวเตอร์มีคนมุงกันอยู่อย่างแน่นขนัดแล้ว พวกมันจึงเบียดเข้าไปไม่ได้
ปอหลัวมองพวกมันทั้งสามตัวอย่างเหยียดหยาม อ่อนหัด มีอะไรน่าดูนักหรือไง? การอาบแดดต่างหากล่ะที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด
เสี่ยวหมิงก็ยิ่งมองพวกมันทั้งสามตัวอย่างดูแคลน ทำไมมุดเข้าไปไม่ได้ล่ะ? ดูฉันนี่ ก็แค่ดีดตัวกระโดดขึ้นไป โอเค ขึ้นมาถึงบนโต๊ะแล้ว
บนหน้าจอสีเขียวสด ในค่ำคืนที่มืดมิด เป็ดไก่กับหมูก็กำลังนอนหลับอยู่ในฟาร์มอย่างเงียบสงบ แต่ทันใดนั้น เป็ดไก่กับหมูทั้งหลายก็เกิดวุ่นวายขึ้นมา พวกมันลุกขึ้นมาอย่างสับสนอลหม่านจากนั้นก็เบียดตัวเข้าหากัน พวกมันมองไปยังตำแหน่งทางฝั่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือของฟาร์มด้วยความหวาดผวา
ผ่านไปสักพัก บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ปรากฏเงาร่างสีขาวขึ้นมาหนึ่งผืน มันมีร่างกายสูงใหญ่ ทั่วทั้งร่างกายเป็นสีขาวล้วน ใบหูทั้งสองข้างตั้งขึ้นอย่างน่าเกรงขาม ขาทั้งสี่ข้างก็สูงยาวและเปี่ยมไปด้วยพลัง หางใหญ่บนบั้นท้ายทิ้งตัวลงตรงๆ ดูยังไงๆ ก็เหมือนกับสุนัขขนสีขาวขนาดใหญ่
แต่แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สุนัขทั่วๆ ไป สิ่งมีชีวิตแบบนี้ที่ปรากฏตัวขึ้นตามป่า มีอยู่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น หมาป่า!
เพียงชั่วพริบตาเดียวที่ได้เห็นเงาร่างของสัตว์ชนิดนี้ ชาร์คและซีมอนสเตอร์ก็ถึงกลับอ้าปากกว้าง เออร์บักก็อ้าปากค้างเช่นกัน บนใบหน้าของเบิร์ดกับนีลเซ็นเต็มไปด้วยความสับสน ส่วนฉินสือโอวก็ตกใจจนร้องตะโกนออกมาทันที “เวรเอ๊ย นั่นมันหมาป่าหิมาลายันนี่!”
ชาวจีนคุ้นเคยกับหมาป่าหิมาลายัน ขนของหมาป่าชนิดนี้จะเป็นสีขาวเสียส่วนใหญ่ ตอนนี้พวกมันอยู่ในภาวะใกล้จะสูญพันธุ์ ส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่ที่ บนที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบตในฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของจีน ประเทศอื่นในซีกโลกเหนือจะพบได้น้อย เป็นสัตว์คุ้มครองของประเทศจีน ไม่อนุญาตให้ล่าและไม่อนุญาตให้ค้าขาย
หลังจากนั้น วินนี่ก็ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนงงงวงยมองไปยังสัตว์ป่าขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เธอพูดอย่างละเมอๆ ว่า “ไม่ ไม่ใช่หมาป่าหิมาลายัน ฉิน นี่คือดรีมวูล์ฟค่ะ หมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์!”
หมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์ เรียกอีกอย่างว่าหมาป่าขาวอเมริกาเหนือ เนื่องจากขนสีขาวสวยทั่วทั้งร่างกับท่วงท่าที่ดูนุ่มนวลและงดงามของมัน จึงถูกชาวพื้นเมืองเผ่าบอร์โตกของนิวฟันด์แลนด์เรียกว่า ‘ดรีมวูล์ฟ’ (หมาป่าในความฝัน)
มันคือหมาป่าชนิดหนึ่งที่มีร่างกายสูงใหญ่ ดรีมวูล์ฟสายพันธุ์แท้จะมีขนสีขาวทั่วทั้งตัว มีแค่หัวและข้อเท้าเท่านั้นที่เป็นสีงาช้าง มันสามารถโตได้ถึงสองเมตร น้ำหนักเจ็ดสิบกิโลกรัม เป็นหมาป่าที่ดูดุร้ายแค่มองก็ทำให้เกิดความรู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าหมาป่าสีเทาเสียอีก
หมาป่าชนิดนี้อาศัยอยู่บนภูเขารกร้างในนิวฟันด์แลนด์ที่มีประชากรอาศัยอยู่อยู่เบาบาง สามารถวิ่งได้เร็วและไกล ชอบอยู่กันเป็นฝูง พวกมันทั้งฉลาดและกล้าหาญ เนื่องจากพวกมันมีนิสัยโลภและดุร้ายของหมาป่าสีเทา ดังนั้นพวกมันจึงไม่ใช่มิตรสำหรับมนุษย์
ได้ยินชื่อที่วินนี่เรียก เออร์บักก็พูดอย่างเด็ดขาดว่า “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้แน่ๆ ! หมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์สูญพันธุ์ไปตั้งหนึ่งศตวรรษแล้ว!”
ชาร์คกับซีมอนสเตอร์ก็ช่วยยืนยันว่า “ใช่แล้ว บอส คุณดูลักษณะของมันสิ เห็นได้ชัดว่าเป็นหมาป่า แถมมันยังมีขนสีขาวทั่วทั้งตัว นอกจากหมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์แล้วจะยังเป็นตัวอะไรได้อีก? แต่ก็อาจจะไม่ใช่หมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์ก็ได้ เพราะพวกมันก็สูญพันธุ์ไปแล้ว! ไม่เหลือเลยสักตัว!”
การสูญพันธุ์ของหมาป่าขาวเป็นเรื่องราวการสังหารหมู่อย่างโหดเหี้ยมทารุณในประวัติศาสตร์ของอเมริกาเหนือ เนื่องจากพวกมันสูญพันธุ์ไปพร้อมกับมนุษย์กลุ่มพันธุ์หนึ่ง
ช่วงต้นศตวรรษที่ 15 ประเทศอังกฤษค้นพบแผ่นดินทวีปอเมริกาเหนือ ดังนั้นจึงเริ่มมีการอพยพย้ายถิ่นฐานเกิดขึ้น หลังจากที่พวกคนอังกฤษผิวขาวเข้ามาเหยียบพื้นที่ที่เป็นนิวฟันด์แลนด์ในปัจจุบัน พวกเขาก็เริ่มจับชาวพื้นเมืองชนเผ่าบอร์โตกมาเป็นทาสของตัวเอง
ชาวบอร์โตกไม่มีทางเลือกอื่นจึงต้องหนีออกไปจากฟาร์มปลาที่อุดมสมบูรณ์ เข้าไปซ่อนตัวในป่าลึก รวมตัวกันเพื่อเอาชีวิตรอด ทว่าชาวอังกฤษที่ประกาศยึดครองนิวฟันด์แลนด์กลับไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป รัฐบาลชั่วคราวได้ประกาศใช้พระราชกฤษฎีกาที่ระบุไว้ว่า หากฆ่าชาวบอร์โตกหนึ่งคน จะได้รับที่ดินจำนวนหนึ่ง พร้อมกับปศุสัตว์และเงินรางวัล
ในปี 1800 ชาวบอร์โตกก็หายสาบสูญไป
ต่อจากนั้น ชาวอังกฤษก็พุ่งความสนใจไปยัง “หมาป่าบอร์โตก” ซึ่งก็คือหมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์ เนื่องจากพวกมันเป็นสัตว์ที่ชาวบอร์โตกบูชา พวกมันจึงได้ถูกเรียกด้วยชื่อนี้
ชาวอังกฤษในนิวฟันด์แลนด์ก็ประกาศใช้พระราชบัญญัติอีกครั้ง ซึ่งระบุไว้ว่า เมื่อฆ่าหมาป่าขาวหนึ่งตัว จะได้รับเงินรางวัลห้าปอนด์
แต่การขนานนามว่าเป็นหมาป่าในความฝันของหมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์ ก็ไม่ใช่แค่คำร่ำลือเท่านั้น พวกมันทั้งฉลาดและเข้มแข็งทรหด ซ่อนตัวในตอนการวันและปรากฏกายในตอนกลางคืน สามารถเดินทางได้ไกลถึงสองร้อยกิโลเมตรในหนึ่งวัน มีความชำนาญในการอำพรางร่องรอยระหว่างการเดินทาง ถึงกระทั่งรู้จักการใช้หางเพื่อปัดรอยเท้าที่เหลืออยู่บนหิมะ ดังนั้นจึงตามล่าได้ยากมาก
ชาวอังกฤษที่ชาญฉลาดจึงใช้วิธีการที่แสนจะง่ายดาย พวกเขาฉีดยาพิษชนิดหนึ่งที่มีชื่อว่า “สตริกนิน” ลงไปบนซากกวางที่ตายแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นหมาป่าตัวเล็ก หมาป่าตัวใหญ่ ตลอดจนสัตว์ชนิดอื่นในห่วงโซ่อาหาร ต่างก็พากันล้มตายลงเป็นจำนวนมาก
ปี 1911 หมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์ถูกประกาศให้เป็นสัตว์สูญพันธุ์ กลายเป็นหมาป่าชนิดแรกในกลุ่มหมาป่าสีเทายี่สิบชนิดที่เกิดการสูญพันธุ์ขึ้น ในศตวรรษต่อมาก็ไม่มีใครเคยเห็นหมาป่าชนิดนี้อีกเลย รัฐบาลแคนาดาจึงยืนยันการสูญพันธุ์ของหมาป่าชนิดนี้
ดังนั้น ถ้าหากตอนนี้พวกเขาค้นพบหมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์อีกครั้ง ก็จะเป็นเรื่องที่เหลวไหลขนาดไหนกัน
ดังนั้นนีลเซ็นจึงเดาว่า “หรืออาจจะเป็นหมาป่าสีเทาที่กลายพันธุ์จนเป็นสีขาว เหมือนปอหลัวไง แค่ขนของหมาป่าตัวนี้กลายเป็นสีขาวเฉยๆ”
ฉินสือโอวคิดว่านี่ก็อาจจะเป็นไปได้เหมือนกัน แต่ความจริงก็ได้ทำลายจินตนาการที่พวกเขาสร้างขึ้นมาหลอกตัวเองอย่างรวดเร็ว ภาพต่อมาหมาป่าที่ตัวเล็กกว่าก็ปรากฏตัวขึ้น แถมขนของมันยังเป็นสีขาวเหมือนกันอีกต่างหาก!
นีลเซ็นยิ้มแหยๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า “หมาป่าสีเทากลายพันธุ์สองตัวหรือเปล่า?”
“กลายพันธุ์กับผีน่ะสิ! นี่มันหมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์!” ฉินสือโอวตบโต๊ะแล้วร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
เออร์บักกับคนอื่นๆ ก็ตกอยู่ในความตะลึง ใช่แล้ว ดูลักษณะเบื้องต้นแล้ว หมาป่าสองตัวนี้คือหมาป่าขาวนิวฟันด์แลนด์จริงๆ
แต่ทำไมอยู่ๆ สัตว์ที่สูญพันธุ์ไปแล้วถึงได้ปรากฏตัวขึ้นล่ะ? ดูเหมือนว่า ความลี้ลับของธรรมชาติ จะยังเป็นเรื่องห่างไกลเกินกว่าที่วิทยาศาสตร์ของมนุษย์ในยุคปัจจุบันจะขบคิดหาคำตอบได้อย่างชัดเจน
บ่อยๆ ครั้ง ธรรมชาติจะแสดงสิ่งที่เรียกว่าเรื่องมหัศจรรย์ให้มนุษย์ได้เห็น เพื่อบอกกับมนุษย์ว่า โลกใบนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะควบคุมได้ มนุษย์อาจจะไม่อยากเชื่อเรื่องนี้ ทว่านี่คือความจริง!
วิดีโอที่อยู่ต่อจากนั้น ก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขาต้องช็อกยิ่งกว่าเดิม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกฉงต้ากับหู่จือถึงได้หาทางที่ขโมยเข้ามาขโมยเป็ดกับไก่ไม่เจอสักที ฉินสือโอวและคนอื่นๆ ก็คิดไม่ตกเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
ที่แท้ หมาป่าสองตัวนี้ไม่ได้โจมตีฟาร์มเลี้ยงสัตว์ตรงๆ แต่มาตามลำธารเล็กๆ ที่ไหลผ่านฟาร์ม พวกมันมุดลำธารเล็กๆ เพื่อเข้ามาในฟาร์ม!
เมื่อเป็นเช่นนี้ หลังจากหมาป่าขาวเข้ามากินเป็ดไก่ในฟาร์มแล้วพวกมันก็มุดออกไปตามลำธาร ในช่วงเวลานั้นพวกมันจะไม่จำเป็นต้องทำลายราวกั้นหรือลวดตาข่ายเลยแม้แต่น้อย
“แล้วหมูตัวนั้นล่ะ? พวกมันคงไม่มีทางลากหมูตัวเป็นๆ หนึ่งตัวให้มุดออกไปทางก้นลำธารได้หรอกใช่ไหม?” ชาร์คยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี
เบิร์ดถอนหายใจแล้วตอบกลับไปว่า “ง่ายมาก พวกมันกัดหมูตัวนั้นตอนอยู่ในลำธาร เลือดหมูถูกกระแสน้ำในลำธารพัดไป พวกเราเลยไม่พบร่องรอยอะไรเลยสักอย่าง”
หลังจากขโมยเป็ดกับไก่ไปแล้ว หมาป่าขาวทั้งสองตัวก็ใช้หางใหญ่ๆ ปัดรอยเท้าที่อยู่บนพื้นหิมะของพวกมัน จากนั้นก็เดินลอยหน้าลอยตา เหมือนสังหารแล้วปัดเสื้อผ้าเดินจากไป ซ่อนตัวในยามมืดมิดอย่างเงียบเชียบเป็นอิสระและสง่าผ่าเผย ทำให้ฉินสือโอวกับคนอื่นๆ รู้สึกนับถืออย่างถึงที่สุด
ในที่สุดก็ไขคดีปริศนาของหมูกับเป็ดไก่ที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ ทุกๆ คนต่างก็พากันกะพริบตาปริบๆ พร้อมกับใจคอที่แห้งเหี่ยว
“ลองเสนอมาหน่อย เราควรจะทำยังไงกันดี?” ฉินสือโอวกระแอมไอเพื่อทำลายความเงียบงันของบรรยากาศโดยรอบ
………………………………………………