ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 435 ส่วนแบ่งก้อนใหญ่

ปลาทะเลสี่สิบตันที่มีปลาแฮดดัคกว่าครึ่งจำนวน 28 ตัน และปลาพอลลอคที่เยอะรองลงมาแต่ราคาถูกกว่าอีก 5 ตัน
ซึ่งเป็นเรื่องเกินคาด ฉินสือโอวไม่ได้อยากจับปลาราคาถูกพวกนี้ แต่พวกมันอยู่รวมกันเป็นฝูงจำนวนมาก ถ้าไม่จับก็คงรู้สึกผิดที่มันอุตส่าห์มาประเคนให้ถึงหน้าบ้าน
ราคาตลาดปลาแฮดดัคไม่ค่อยเปลี่ยนเท่าไรนัก หนึ่งกิโลกรัมได้ 10 ดอลลาร์ 28 ตันก็ได้ 280,000 ส่วนปลาพอลลอค 5 ตันขายได้ 5,000 ดอลลาร์ ที่เหลือเป็นปลาช่อนทรายแก้ว ปลากะพงแซนเดอร์ ปลาแฮลิบัตแอตแลนติก ปลากะพงทะเล ฯลฯ ทุกชนิดส่วนใหญ่ปริมาณหนึ่งตันขึ้นไป ขายได้ 6,000 ดอลลาร์
ออกทะเลรอบนี้ฉินสือโอวจึงได้ทั้งหมดห้าแสนหกหมื่นห้าพันดอลลาร์!
สำหรับเรือประมงเดินทะเลพันตัน ห้าหกแสนที่เก็บเกี่ยวได้จากการออกเรือถือว่ายังไม่เท่าไร แต่ของเรือฮาวิทซที่มีปริมาณการขับน้ำเพียงสองร้อยตัน กลับเก็บเกี่ยวได้วันละหนึ่งแสนสี่หมื่นกว่าจากการอยู่ในอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์สี่วันเท่านั้น!
เกตส์หัวล้านเขียนใบเช็คให้ฉินสือโอวพร้อมยกนิ้วโป้งให้ “คุณนี่เป็นกัปตันที่กล้าหาญและโชคดีมากเลยนะ! ถึงคุณกลับไปพรุ่งนี้แล้วแต่เรื่องเล่าจะยังคงหลงเหลืออยู่ที่นี่ต่อไป!”
หลังยื่นใบเช็คให้เขา เกตส์ก็เอ่ยชมอีกครั้ง “แน่นอนว่า ย่อมเทียบกับเรื่องที่คุณเผชิญหน้ากับพายุคราเคนนั้นไม่ได้อยู่แล้ว”
ฉินสือโอวโบกเช็คไปมาพลางกล่าวอย่างสงบว่า “พวกเราคนจีนมีคำกล่าวว่าฟ้าหลังฝนอยู่ ซึ่งแน่นอนแล้วว่าโชคดีของพวกเรามาถึงแล้ว”
ตามที่ตกลงไว้ ฉินสือโอวต้องนำเงินแบ่งให้ลูกเรือทุกคน 28 เปอร์เซ็นต์ เป็นทั้งหมด 165,000 โดยประมาณ
และฉินสือโอวยังสัญญาไว้ว่าจะแบ่งล็อบสเตอร์อวนแรกทั้งหมดหนึ่งร้อยกิโลกรัมหรือสองร้อยปอนด์ให้พวกเขาด้วย กลายเป็นเจ็ดพันดอลลาร์
สรุปคือเขาต้องให้ 180,000 ดอลลาร์ โดยเกตส์หัวล้านเป็นคนเขียนเช็คแยก 180,000 ให้แลนซ์ ส่วนที่เหลือ 365,000 เขาเก็บไว้เอง
พวกชาวประมงไม่สนใจคราบน้ำคราบเปื้อนสกปรกจากการจับปลากุ้งบนตัว พากันเข้าไปล้อมแลนซ์เพื่อรับใบเช็คมาตรวจดูตัวเลขที่อยู่ด้านหน้า
อีกด้านเกตส์ใช้มีดสับปลาแฮดดัคให้นิมิตส์กิน แต่นกฟรีเกตผู้เย่อหยิ่งเพียงเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนกระพือปีก บินไปซุกตัวแบบอินทรีอยู่บนไหล่ฉินสือโอวแทน
“นี่มันคนเลี้ยงแกะของพระผู้เป็นเจ้าชัดๆ! เจ้าตัวนี้ฉลาดมาก!” เกตส์ชื่นชมฉินสือโอวหลุดหัวเราะ
ดูท่านิมิตส์จะเริ่มมีชื่อเสียงทีเดียว ได้มากระทั่งชื่อเล่นแถมยังน่าเกรงขามอีก ผู้เลี้ยงแกะของพระเจ้า!
ตอนนี้ปลากุ้งก็ขายแล้ว เรือเทียบท่าเรียบร้อย ที่เหลือก็พักผ่อน
ฉินสือโอวกล่าวกับพวกชาวประมงว่า “พวกนายคงเหนื่อยแย่แล้วใช่ไหม? เอาล่ะไปนอนกันได้เลย ฉันให้วินนี่จองโรงแรมไว้แล้ว โรงแรมเซนต์เจมส์สิบสามห้อง คนละห้องสำหรับทุกคน ไปนอนให้หน้ามืดกันเลย!”
ชาร์คเอ่ยยิ้มๆ “บอส ตอนนี้ทุกคนเขาหลับไม่ลงกันหรอกครับ เพิ่งได้เงินกันมา คุณไม่รู้หรอกว่านานแค่ไหนแล้วที่ทุกคนได้เงินจากการเก็บเกี่ยวเยอะขนาดนี้!”
“ครั้งก่อนที่ฉันออกทะเลแล้วได้มาหมื่นดอลลาร์ก็เมื่อห้าปีก่อนจากการตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินที่เซนต์ลอว์เรนซ์นั่นแหละ” แลนซ์หัวเราะ
แลนซ์และชาร์คทำการเจรจาสั้นๆ กับเกตส์ เมื่อรวมอีวิลเข้าไปก็มีทั้งหมด 13 คน พวกเขาสองคนและบูลจะได้คนละห้าพันดอลลาร์ ส่วนคนที่เหลือสิบคนได้คนละหนึ่งหมื่นสามพันดอลลาร์
ผลลัพธ์เช่นนี้ใครจะไม่พอใจกัน? พวกเขาคำนวณไว้ว่าตอนออกทะเลครั้งหนึ่งคงได้สักพันดอลลาร์ ปรากฏตอนนี้กลับได้มาเพิ่มเป็นสิบเท่าตัว!
นอกจากนี้ แลนซ์ ชาร์คและบูลที่ได้เงินมากที่สุดยังรับแค่สองพันดอลลาร์ ซึ่งเป็นการถ่อมตนมาก
ด้วยเหตุนี้เกตส์จึงต้องเขียนเช็คหนึ่งแสนแปดหมื่นแยกเป็นสิบสามชุดให้ทีละคน
ที่จริงปกติเกตส์คงไม่รับคำขอแบบนี้ เขาไม่ใช่ธนาคาร แต่ตอนฉินสือโอวขอให้เขาช่วย เขากลับตอบตกลงทันที โดยมีข้อแม้แค่ให้เขาได้ถ่ายรูปกับเรือฮาวิซทพร้อมนิมิตส์เท่านั้น
ฉินสือโอวชอบนักอะไรที่ทำโดยไม่ต้องเสียเงิน อย่าว่าแต่ถ่ายรูปเลย ถ้าเกตส์อยากนอนบนเรือฮาวิซทก็ไม่มีปัญหา
แบ่งเงินเสร็จแล้ว ฉินสือโอวก็คิดจะไปนอน ทว่าบูลกลับทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่เขาเอ่ยว่า “มาเถอะกัปตัน เดี๋ยวพวกเราพาคุณไปเที่ยวบาร์กัน”
ก็จริงที่หลังกลับจากทะเลแล้วควรฉลองเสียหน่อย ฉินสือโอวตอบ “เที่ยวให้หนำใจเลยทุกคน ฉันเลี้ยงเอง”
พูดจบ เขาก็หยิบห้าพันดอลลาร์ส่งให้แลนซ์ไปก่อน พวกเขาจะเอาไปทำอะไรก็ทำ ถึงอย่างไรก็ไม่ได้เหนื่อยกันอยู่แล้ว
พวกแลนซ์เลือกบาร์ที่ชื่อ ‘P-Pเบียร์คลับ’ ระหว่างทางบนรถแท็กซี่ บูลแนะนำให้ฉินสือโอวฟังว่า “เบียร์ของP-Pเป็นที่ขึ้นชื่อมาก พวกเขาสามารถทำเบียร์ตามฤดูกาลได้ดีที่สุด ถ้าคุณรู้สึกว่ารสผลไม้ในเบียร์บลูเบอร์รีมอลต์มันข้นเกินไป ก็ต้องลองเบียร์ฮ็อพของ IPA ดู มันเยี่ยมมาก!”
“P-P ยังมีอาหารจานหลัก เบียร์ขนมปัง หอยแมลงภู่นึ่ง และแน่นอนพิซซ่าอบฟืนของขึ้นชื่อในรัฐนิวบรันสวิก!” แลนซ์กล่าวเสริม
ความจริงฉินสือโอวรู้ตั้งแต่มาถึงที่บาร์แล้ว ว่าเจ้าพวกขี้โม้นี่ไม่ได้สนใจเบียร์อะไรนั่นแต่แรกหรอก แต่เป็นสาวระบำเปลื้องผ้าต่างหาก! ใช่ P-P เบียร์คลับก็คือผับเปลื้องผ้านั่นเอง!
เพราะมีคนมากมายไปจับล็อบสเตอร์ที่ท่าเรือ ในร้านจึงมีคนเยอะตาม ไม่เหมือนเกาะแฟร์เวลช่วงกลางคืนฤดูหนาวที่มีลูกแมวแค่สามตัวอยู่ในบาร์
บาร์แห่งนี้คนสองร้อยคนต่างอัดแน่นอยู่ด้านใน ในมือถือเบียร์ไม่ก็เหล้าแรงพลางตะโกนคุยกันเสียงดัง
ท่อเหล็กประกายวาวที่ตั้งอยู่บนเวทีกลางร้าน มีสาวหุ่นเซ็กซี่หกเจ็ดคนกำลังโยกไหวร่างอ้อนแอ้นอย่างบ้าคลั่ง น้ำหนึ่งผมทองตาฟ้าแต่ละคนล้วนมีส่วนเว้นส่วนโค้ง
ฉินสือโอวสั่งเบียร์บลูเบอร์รีมอลต์ที่บูลแนะนำเป็นพิเศษแก้วหนึ่ง เครื่องดื่มมีสีน้ำเงินทะเล เมื่อลองยกขึ้นดม ก็พบว่ากลิ่นผลไม้ของบลูเบอร์รีและกลิ่นเหล้าของมอลต์นั้นผสมผสานอย่างลงตัว!
ต่างจากฉินสือโอวที่ดื่มเบียร์เงียบๆ พวกชาวประมงแต่ละคนเลือกกระดกเบียร์ไรย์แก้วใหญ่และล้อมดูสาวระบำเปลื้องผ้าอยู่หน้าเวที
ถ้าจะดูอยู่หน้าสุดก็ต้องให้เงินด้วย ไม่เกี่ยวว่าเท่าไร ให้หมื่นหนึ่งก็เหมือนมั่นหน้า หรือให้แค่หนึ่งดอลลาร์สาวนักเต้นก็ไม่ดูถูกคุณ
พวกชาวประมงมองท่าเต้นร้อนแรงของเหล่าสาวนักเต้นอย่างหน้าบาน พอมีคนเดินเข้ามาพวกเขาก็จะยัดธนบัตรกระจายใส่ในทรวงอกหรือถุงน่องพวกหล่อน
นี่เป็นความต่างของแนวคิดการใช้จ่ายระหว่างคนจีนกับคนอเมริกันเหนือ คนจีนมักคุ้นชินกับการใช้จ่ายอย่างกระเสือกกระสน ถ้ามีเงินก็จะเก็บไว้ตลอด
คนแคนาดาต่างออกไป พวกเขากับคนอเมริกันมีแนวคิดคล้ายกัน ได้เงินมาก็เพื่อใช้ ไม่มีเงินก็กินขนมปังกับของแห้ง พอมีเงินก็กินมื้อใหญ่
เพราะงั้นซีมอนสเตอร์และชาร์คจึงค่อนข้างชื่นชมฉินสือโอวที่ควบคุมตัวเองได้ ทั้งที่มีเงินขนาดนี้กลับไม่ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายเลย ถ้ามาไว้กับคนแคนาดาล่ะก็แทบไม่อยากจะคิด
ในส่วนนี้ฉินสือโอวคงไปตัดสินอะไรไม่ได้ ด้วยวิธีการเรียนรู้ สภาพแวดล้อมที่โตมา และแนวคิดการใช้ชีวิตที่ต่างกัน ทำให้แนวทางชีวิตของคนจีนกับคนอเมริกาเหนือไม่เหมือนกัน จึงบอกไม่ได้ว่าใครถูกใครผิด เขาแค่จัดการตัวเองได้ก็พอ
ตอนนี้ฉินสือโอวเปิดกว้างแล้ว เขาทำตามสัญญาให้รางวัลแก่ชาวประมงอย่างใจกว้าง ถึงพวกเขาจะใช้เงินหมดภายในคืนนี้เขาก็พูดอะไรไม่ได้ แต่คงให้เงินเพิ่มแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
เสียงเพลงจบลง กลุ่มนักเต้นสาวลงจากเวที และสาวอเมริกันผมดำผิวสีน้ำผึ้งอีกกลุ่มก็ขึ้นไปแสดงต่อ
…………………………………………