ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 451 พวกแกเล่นไปเถอะ

ฉินสือโอวพบว่าตำแหน่งปลาฝูงนี้อยู่ที่สี่สิบกว่าเมตรใต้ผิวน้ำทะเล กำลังเหมาะกับการใช้อวนจับ
ปลาชนิดนี้ดูๆ แล้วคล้ายกับปลาค็อด รูปร่างแบนยาว ดูแล้วสวยงาม ปากของพวกมันใหญ่ ตาโต ตัวลื่นเป็นเงา สีน้ำตาลเข้ม เกล็ดบนตัวเล็กและหยาบ ดูจากฝูงปลาแล้ว ขนาดของปลาพวกนี้ไม่เล็ก ส่วนมากยาวราวหนึ่งเมตร บางตัวก็ยาวได้ถึงหนึ่งเมตรครึ่ง
ฝูงปลาฝูงโต ลึกลงไปใต้น้ำจนถึงสี่ห้ากิโลเมตร ปลาทะเลจำนวนมากแย่งกันว่ายนำหน้า ดูๆ แล้วน่าเกรงขาม
ปลาชนิดนี้มีชื่อว่าปลาทูน่าขาว คนนิวฟันด์แลนด์เรียกมันว่าเข็มขัดกุหลาบ ภาษาจีนเรียกภาษาบ้านว่าออยฟิช วัวผิวดำ จากชื่อก็ดูออกว่ามันเป็นตระกูลเดียวกับปลาซาบะแต่ไม่ใช่ปลาค็อด
แต่เพราะหน้าตาดูเหมือนปลาค็อด พื้นที่ภายในประเทศของแคนาดากับประเทศแลนด์ล็อกที่อื่นก็มักจะมีพ่อค้าแม่ค้าที่เอามันมาอ้างว่าเป็นปลาค็อด
ที่จริงแล้วนี่เป็นปลาที่มีมูลค่าทางเศรษฐกิจที่ต่ำที่สุด กินไม่ได้ด้วยซ้ำ ใช้ได้แค่เป็นน้ำมันหล่อลื่นในอุตสาหกรรมกลั่น ในตัวของมันมีเจ็มไพโลท็อกซินซึ่งเป็นสารขี้ผึ้งธรรมชาติ สามารถใช้หล่อลื่นเครื่องจักรได้
สารขี้ผึ้งนี้ย่อยได้ยากในร่างกายคน หลังจากบริโภคเข้าไปจะทำให้เกิดการหดเกร็งของกระเพาะได้ง่าย ถ้าเด็กกินเข้าไปละก็ยุ่งยากกว่านี้แน่ ไขมันสะสมในลำไส้ก็จะทำให้เกิดการท้องเสียเพื่อขับมันออกไป
ตอนนั้นที่ฉินสือโอวไปซื้อลูกปลาค็อดที่เซนต์จอห์นครั้งแรกก็มีคนเอาลูกปลาชนิดนี้มาหลอกขายเป็นลูกปลาค็อด
ตอนนี้ฉินสือโอวหลอกคนอื่นเป็นครั้งแรก ที่ใช้ก็คือปลาชนิดนี้ ต้องบอกว่ากรรมตามสนอง ทำอะไรได้อย่างนั้น
แต่ว่าใช้ปลาทูน่าขาวมาหลอกคนก็อย่าสะใจเกินไป เพราะปลาชนิดนี้จัดอยู่ในประเภทอาหารต้องห้ามในแคนาดากับอเมริกา ก็หมายความว่า เหล่าชาวประมงจับปลาชนิดนี้ขึ้นมา ถ้าไม่ขายให้โรงงานไปกลั่นน้ำมันหล่อลื่น ก็ต้องหาวิธีขายให้ต่างประเทศ
แน่นอนว่าตัวเลือกมากที่สุดของพวกชาวประมงก็คือทิ้งไปตั้งแต่ตรงนั้น เพราะปลาชนิดนี้ราคาต่ำไปจริงๆ !
ก็เพราะเหตุผลนี้ทำให้ในอ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์มีปลาทูน่าขาวมากมาย พวกมันอยู่เป็นกลุ่ม พอเจอฝูงหนึ่ง ก็มักจะถึงพันตัน…
เรือประมงทุกลำมีเครื่องหาปลาและเรดาร์โซนาร์ ระยะห่างมากๆ เครื่องนี่ไม่มีประโยชน์ แต่ถ้าเข้าใกล้ฝูงปลาก็ยังสามารถแสดงจำนวนปลาและเส้นทางการเคลื่อนไหวบนหน้าจอ
พอเห็นเรือฮาวิซทปล่อยอวน แล้วยังเห็นจากเครื่องหาปลาว่าในแถบทะเลนี้มีปลาจำนวนมากจริงๆ ชาวประมงที่ตามมาด้านหลังก็ตื่นเต้นยกใหญ่ รีบปล่อยอวนลงกัน มีอวนใหญ่แค่ไหนก็ปล่อยลงไป เราจะมาหาเงินกันแล้ว!
ชาวประมงกำยำคนหนึ่งเห็นขนาดของฝูงปลาบนหน้าจอก็อ้าปากกว้างก่อนจะถามออกมา “กัปตัน เราจะไม่ปล่อยอวนกันจริงๆ เหรอ? พระเจ้า ดูสิ ปลาตั้งเยอะ! เรากวาดล้างรังของพวกมันกันเลยดีกว่า!”
บูลพูดขึ้นอย่างตามสบาย “ฉันล่ะไม่เข้าใจว่าสมองอันตั้งใหญ่ของนายใส่อะไรไว้ข้างใน ขี้เลื่อยหรือไง? ในเมื่อกัปตันให้เราเก็บอวน งั้นมันก็ชัดอยู่แล้วว่าปลาพวกนี้ไม่มีค่าให้จับ! ฝูงปลาใหญ่ขนาดนี้ อยู่ใต้น้ำสี่ห้าสิบเมตร ไม่มีค่าให้จับ แน่นอนว่าต้องเป็นปลาทูน่าขาวอยู่แล้ว!”
ได้ฟังบูลชี้ความจริงแบบตรงประเด็นให้ฟัง ฉินสือโอวก็แอบตกใจ
มิน่าล่ะแลนซ์กับชาร์คถึงบอกว่าไอ้หนุ่มนี่นอกจากอารมณ์ร้อนแล้วนอกนั้นก็เป็นมือดีในทุกเรื่อง เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย ประสบการณ์และปฏิกิริยาของเขาล้วนแล้วแต่โดดเด่น ที่สำคัญคือยังหนุ่ม มีค่าให้อบรม
“ปลาทูน่าขาว? !” ชาวประมงทั้งแถวมองไปทางฉินสือโอว ใบหน้ากลั้นยิ้มไม่ได้ “ฮ่ะ งั้นเจ้าพวกนี้คงจะซวยแล้วล่ะ”
ฉินสือโอวยักไหล่โดยไม่พูดอะไร เดินทอดน่องไปบนดาดฟ้าดูเรื่องสนุก
เจอฝูงปลาที่ใหญ่ขนาดนี้ เหล่าชาวประมงแน่นอนว่าลงมือจับกันเอาเป็นเอาตาย อวนใหญ่ได้แค่ไหนก็เอาเท่านั้น เครื่องยนต์ส่งเสียงร้องคำรามเสียงต่ำ เร่งเครื่องเต็มที่
วินนี่ไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ เธอเห็นว่าตลอดทางตกกุ้งมังกรมาเยอะจึงพูดขึ้นว่า “พวกนี้ล่ะ พวกนายกะว่าจะจัดการยังไง?”
ฉินสือโอวตอบ “ทำกุ้งลวกจิ้มอีก?”
ชาร์ลเมอร์พูดพลางยิ้มแห้งๆ ว่า “ไม่ต้องหรอกกัปตัน ที่ทำไว้คราวที่แล้วยังมี เยอะไปหน่อย ฮ่ะๆ ว่าคงกินได้อีกครึ่งปี”
วินนี่เห็นว่าในห้องครัวมีพวกพริกกับชวงเจียเลยเสนอขึ้น “สุดหล่อ ถ้าพวกนายไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันดี งั้นให้ฉันทำกุ้งมังกรหม่าล่าเป็นไง?”
ได้ยินแบบนั้น ฉินสือโอวก็ตาเป็นประกาย
เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองไหเต่า ฉินสือโอวชอบกินกุ้งมังกรหม่าล่ามาก ตอนนั้นไม่ใช่เมนล็อบสเตอร์แต่เป็นกุ้งมังกรน้ำจืดในแม่น้ำแลนด์ล็อกชนิดหนึ่ง เนื้อสัมผัสดี เปลือกกุ้งบาง หมักเข้าเนื้อได้ง่ายกว่า
ตอนนั้นฉินสือโอวชอบกินกับข้าวนี้มาก แต่เงินเดือนน้อยของแพง ราคาของกุ้งมังกรหม่าล่าค่อนข้างสูง เดือนๆ หนึ่งเขาก็กินไม่ได้แม้สักครั้ง ได้แต่สนองความอยากของตัวเองบางครั้งเวลาไปเลี้ยงข้าวลูกค้า
ตอนนี้วินนี่ออกตัวเสนอ เขาเลยโบกมือทันที “ข้าอนุญาต!”
วินนี่เล่นไปตามน้ำโดยการเอามือทั้งสองข้างมาประสานกันที่เอวข้างขวาแล้วโน้มตัวเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงหวาน “ขอบพระทัยในความกรุณา ข้าน้อยรับคำสั่ง”
พวกบูลและแลนซ์เห็นพวกเขาหวานแหววใส่กันก็ทำท่าเหมือนจะอ้วก ฉินสือโอวคว้าบูลแล้วผลักเขาไปด้านข้างเรือพลางตะโกน “เมาเรือก็อ้วกใส่ทะเลโน่น!”
กุ้งมังกรตามธรรมชาติสะอาดมาก อาศัยอยู่ในทะเลเขตน้ำเย็นที่ไม่มีมลพิษ กินแพลงก์ตอนไม่ก็ปลา หรือหอยตัวเล็ก แค่ล้างง่ายๆ ก็เอามาทำอาหารได้แล้ว
วินนี่ถามว่าจะให้กุ้งมังกรอ้วกเอาของสกปรกในกระเพาะออกมาไหม ฉินสือโอวโบกมือแล้วตอบ “ไม่เป็นไร ที่รัก กระเพาะของกุ้งมังกรก็สะอาดมากๆ คุณรู้ไหมว่าในกระเพาะของพวกมันมีอะไร? ฟัน! มีฟันกับกรดกระเพาะ จะมีอะไรเหลือ?”
วินนี่ยิ้มพลางใช้ช้อนซุปเคาะหัวเขาแล้วพูดว่า “ฮ่องเต้นิสัยไม่ดี แกล้งข้าอีกแล้ว หาว่าข้าไม่รู้เรื่องทะเลหรือ?”
ฉินสือโอวเซ็ง เขาไม่ได้พูดเหลวไหล ฟันของเมนล็อบสเตอร์ไม่ได้อยู่ที่ปาก แต่งอกอยู่ในกระเพาะ นี่ก็เป็นเรื่องอัศจรรย์ทางชีวภาพเรื่องหนึ่ง
วินนี่ทำความเข้าใจเสร็จก็จูบเขาหนึ่งที ลูบหัวไปพลางก็ปลอบใจไปด้วย “จุ๊บๆ ฮ่องเต้อย่าทรงงอนเลย”
ทั้งสองคนยิ้มพลางเข้าครัวด้วยกัน ทำกับข้าวกันกะหนุงกะหนิง พวกบูลต่างแกล้งทำท่าอยากอ้วกต่อไป
กุ้งมังกรหม่าล่าทำง่าย ใส่พริก ชวงเจีย ต้นหอม ขิง กระเทียมลงไปก่อนแล้วผัดให้หอม จากนั้นก็ใส่วานิลลา โป๊ยกั๊ก ยี่หร่า น้ำมันหอย ซอสพริก แบบนี้ฐานเครื่องปรุงก็ได้แล้ว แค่ใส่กุ้งมังกรลงไปผัดก็เป็นอันเสร็จ
หลังจากที่กุ้งมังกรเริ่มงอในกระทะก็เติมเหล้าจีนนิดหน่อย ซีอิ๊วขาว ซีอิ๊วดำกับน้ำตาล เสร็จแล้วก็ผัดให้เข้ากัน พอผัดเสร็จก็เติมน้ำร้อนอีกเล็กน้อย ค่อยๆ ต้มด้วยไฟอ่อน น้ำซอสต้มไปได้ครู่หนึ่งเครื่องปรุงก็เข้าเนื้อแล้ว
กุ้งมังกรยังต้มอยู่ในกระทะ ฉินสือโอวนั่งอยู่ที่ดาดฟ้ารับลมทะเลอาบแดดดูพวกชาวประมงยุ่งวุ่นวายตัวเป็นเกลียวโดดเปล่าประโยชน์ ในใจก็แอบหัวเราะ เล่นกันเองเถอะ ส่วนฉันก็จะคอยดูเรื่องสนุก
จนถึงตอนที่กุ้งมังกรออกจากกระทะ พวกชาวประมงก็ยังยุ่งไม่จบ
วินนี่ยกกุ้งไปที่ดาดฟ้า บูลเอาโต๊ะโปโลน้ำออกมาเพื่อวางกุ้งมังกรและเบียร์ ฉินสือโอวโบกมือเรียก คนทั้งกลุ่มพากันดื่มเบียร์กินกุ้งมังกรกันอย่างครื้นเครง
แลนซ์ชูขวดเบียร์ขึ้นแล้วพูดขึ้น “มาเถอะ ดื่มให้กับคุณนายกัปตัน ขอบคุณการดูแลอย่างใจกว้าง กุ้งมังกรแสนอร่อย!”
“จูบเลย!” เหล่าชาวประมงชูขวดเบียร์แล้วเชียร์ด้วยรอยยิ้ม
วินนี่จูบลงบนแก้มของฉินสือโอวฟอดใหญ่ จากนั้นก็แกะเปลือกกุ้งมังกรสีแดงเผยเนื้อกุ้งสีขาวหิมะเด้งด้านในแล้วยื่นให้เขาก่อนจะถามอย่างคาดหวัง “ลองชิมดู รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”
ฉินสือโอวจิ้มซอสแล้วเอาเข้าปาก “สุดยอดเลย ที่รัก ฝีมือคุณน่ะที่หนึ่งเลย!”
…………………………………………