ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 555 รวมเป็นหนึ่ง

อัลเบิร์ตไม่มีทางทำท่าทีขายหน้าต่อหน้าคู่แข่ง เขามองฉินสือโอวด้วยสายตาดูถูกและยิ้มเยาะ “หนุ่มน้อย นายคิดว่าวันนี้นายมีโอกาสเหรอ? นายรู้ไหมว่าฟาร์มปลาของฉันมีมูลค่าเท่าไร 60 ล้าน! เห็นคนพวกนี้ไหม? พวกเขาล้วนทะเยอทะยานที่จะได้ครอบครองมัน!”
ฉินสือโอวลูบคางและพูดว่า “60 ล้านเหรอ? แพงขนาดนั้นเลย?”
อัลเบิร์ตยิ้มอย่างเยือกเย็นและอยากพูดประโยคที่โหดร้ายอีก 2 ถึง 3 ประโยคเพื่อทำให้ฉินสือโอวหวาดกลัว ผลคืออีกฝ่ายหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาโชว์ต่อหน้าเขา
โกหกน่า บัตรอเมริกันเอ็กซเพรส!
อัลบิร์ตถึงกับค้างประโยคหนึ่งไว้ในลำคอทันที เจ็บใจมาก!
ฉินสือโอวไม่เคยติดต่อและไม่รู้จักกับพวกตัวแทนอสังหาริมทรัพย์มาก่อน หลังจากพวกเขามาถึงฟาร์มก็หาที่นั่งเงียบๆ อยู่มุมหนึ่ง หลานเหอกับอีกคนช่วยกันคำนวณมูลค่าคร่าวๆ ของฟาร์มปลาแห่งนี้ว่ามีมูลค่าเท่าไร
ชาร์คบอกว่ามีมูลค่า 15 ล้าน นอกจากต้องทำอสังหาริมทรัพย์ ไม่อย่างนั้นรากฐานของวิลล่าพวกนั้นจะทำให้เสียเวลาต้องสร้างช่องแช่แข็งและยังต้องวางรากฐานใหม่อีกครั้งด้วย
เออร์บักพูดกับฉินสือโอวว่า “ไม่ต้องคิดมากหรอก กรมประมงไม่มีทางยอมให้ฟาร์มปลาแห่งนี้ตกอยู่ในมือของตัวแทนอสังหาริมทรัพย์แน่ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะไปหาอัลเบิร์ตเพื่อสร้างปัญหาให้ตัวเองอีกเหรอ?”
“ทุกเงื่อนไขจะไม่จำกัดไม่ให้พวกตัวแทนอสังหาริมทรัพย์เข้าร่วมการประมูลเหรอครับ?” ฉินสือโอวยิ้มอย่างขมขื่น เขารู้สึกว่าคำพูดของเออร์บักไม่สมเหตุสมผล
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันก็มีคนเดินเข้ามาพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “พี่ฉิน พี่ก็มาเหรอ?”
ฉินสือโอวหันไปมอง เฮ้ เพื่อน เจิ้งจื้อฉีเจ้าของโรงแรมวินสตัน วูดเดน โบ๊ท ครั้งก่อนตอนที่เขาไปคอร์เนอร์ บรูคเพื่อเข้าร่วมงานรำลึก 18 กันยายนก็พักอยู่ที่โรงแรมของเขาแถมยังไม่ต้องจ่ายค่าห้องอีกด้วย
ทั้งสองคนจับมือกัน ฉินสือโอวถามว่า “นายก็ยังทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อยู่เหรอ?”
เจิ้งจื้อฉียิ้ม “ยังไม่ได้ทำหรอกแค่เตรียมตัวทำน่ะ งานประมูลครั้งนี้เป็นโอกาสหนึ่งที่ผมอยากทดสอบดูว่ามีโอกาสจะได้ครอบครองฟาร์มปลาแห่งนั้นบ้างไหม จริงสิ ไม่ใช่ว่าพี่มีฟาร์มปลาที่ดีอยู่หลายที่แล้วเหรอ? ยังสนใจฟาร์มปลาแห่งนี้ด้วย?”
ฉินสือโอวหัวเราะออกมาและพูดว่า ลองมาดูถ้ามีโอกาสก็ได้ถ้าไม่มีโอกาสก็ช่างมัน
ความจริงฉินสือโอวมุ่งมั่นที่จะได้ฟาร์มปลาแกธเธอริง ถ้าได้ครอบครองฟาร์มปลาแห่งนี้เขาก็จะควบคุมฟาร์มปลาทั้งหมดบนเกาะแฟร์เวลได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นก็สามารถก่อสร้างได้เท่าที่เขาต้องการ
เวลา 9 นาฬิกา 30 นาที งานประมูลสินทรัพย์ถาวรได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
งานประมูลของศาลสูงประจำจังหวัดไม่สามารถจัดขึ้นเพื่อของชิ้นเดียวได้ การประมูลทุกครั้งล้วนมีการกำหนดจำนวน ครั้งนี้ก็มี 5 สินทรัพย์ถาวรที่เข้าร่วมการประมูล
ชิ้นแรกคืออพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งในเซนต์จอห์นที่เจ้าของไม่จ่ายค่าน้ำค่าไฟมานานกว่า 25 เดือนแล้ว รัฐบาลบังคับให้ถอนออกจากการประมูล เพราะไม่เคยมีใครต้องการอาคารที่เสื่อมโทรมแห่งนั้น
ชิ้นที่สองคือบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ในเขตเบิร์กลินวิลล่าซึ่งเป็นสถานที่ที่ฉินสือโอวกับอัลเบิร์ตได้พบกันครั้งแรก แฮมเล็ตบอกว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนบ้านกัน หลังจากตอนที่อัลเบิร์ตถามถึงสถานที่ตั้งของวิลล่าของเขาเมื่ออ้างถึงเขตวิลล่า
บ้านเดี่ยวหลังนี้เป็นของหญิงชราท่านหนึ่ง หญิงชราท่านนี้ตอนที่มีชีวิตไม่ได้แต่งงานจึงอาศัยอยู่เพียงลำพังกับสุนัขอีกหลายตัว เธอทิ้งพินัยกรรมไว้ก่อนตายว่า บ้านหลังนี้ให้นำมาประมูลโดยศาล สุดท้ายเงินที่ได้รับนอกจากใช้ดูแลสุนัขหลายตัวของเธอแล้ว ที่เหลือให้บริจาคให้กับมหาวิทยาลัยอนุสรณ์นิวฟันด์แลนด์เพื่อเป็นทุนการศึกษา
บ้านหลังนี้ราคาเริ่มต้นค่อนข้างต่ำที่ 1 ล้าน 2 แสนมีหลายคนที่ให้ความสนใจและเข้าร่วมการประมูล สุดท้ายชาวจีนคนหนึ่งเสนอ 1 ล้าน 5 แสน 5 หมื่นและได้ครอบครองบ้านหลังนี้ไป
ต่อมาคือสินทรัพย์ถาวรชิ้นที่สามและชิ้นที่สี่ตามลำดับคือ ลัมโบร์กินีที่ถูกยึดเพราะนำเข้าแบบผิดกฎหมายคันหนึ่งกับเครื่องจักรในโรงงานที่ล้มละลายเพราะการจัดการไม่ดี รถสปอร์ตถูกประมูลไปได้ แต่ไม่มีใครต้องการเครื่องจักรที่เสื่อมโทรมแล้ว
จากนั้นกิจกรรมหลักก็เริ่มต้นขึ้นร้อยละ 90 ของคนในศาลรีบไปที่งานแสดง ทุกคนต่างก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า
ผู้พิพากษาใช้ค้อนเคาะที่โต๊ะและตะโกนเสียงดังว่า “ตอนนี้สินค้าการประมูลคือฟาร์มปลาแกธเธอริงที่ตั้งอยู่ที่เมืองแฟร์เวล นครเซนต์จอห์น ชายฝั่งของฟาร์มปลามี 19 แห่ง 45 กิโลเมตร อยู่ใกล้กับท่าเรือของเมือง ที่ฟาร์มปลามีบ้านทั้งหมด 4 หลังส่วนที่วิลล่าวางรากฐานไว้อย่างดีแล้ว 45 หลัง… ราคาเริ่มต้นที่ 28 ล้านดอลลาร์แคนาดา!”
“29 ล้าน!” เจิ้งจื้อฉีเป็นคนแรกที่ทำการประมูลแสดงให้เห็นถึงพวกคนรวยในประเทศจีน โดยเสนอราคาเพิ่มอีก 1 ล้าน
คนอื่นก็เริ่มกระสับกระส่ายกัน บนใบหน้าของอัลเบิร์ตเผยให้เห็นรอยยิ้มอันพึงพอใจ ดูเหมือนว่าฟาร์มปลาของตัวเองจะประมูลได้ถึง 50 ล้านซึ่งก็ไม่แปลก
ตอนนี้เสมียนที่อยู่ด้านซ้ายของผู้พิพากษาเอนตัวขึ้นไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขาดูและพูดเสียงเบาไม่กี่ประโยค ใบหน้าของผู้พิพากษาผมขาวท่าทางสง่างามเผยให้เห็นความอึดอัดใจเล็กน้อย ก่อนจะเพิกเฉยการเสนอราคาของเจิ้งจื้อฉีและไอครั้งหนึ่งพร้อมกับพูดต่อ
“ขออภัยทุกท่าน โปรดอย่ากังวลเรื่องการประมูล กฎพื้นฐานของกรมประมงกับกลุ่มมหาสมุทร เนื่องจากฟาร์มปลาได้รับความเสียหายค่อนข้างมาก ตามบทบัญญัติของ ‘กฎหมายคุ้มครองการใช้ฟาร์มปลา’ และ ‘กฎหมายการประมงของแคนาดา’ ในปีเดียวกันนั้นผู้ที่ประมูลฟาร์มปลาได้ต้องลงทุนก่อสร้างเป็นเงินอย่างน้อย 1 ใน 4 ของมูลค่าของฟาร์มปลา หลังจากนั้น 5 ปีทุกๆ ปีต้องลงทุนก่อสร้างเป็นเงินอย่างน้อย 1 ใน 10 ของมูลค่าของฟาร์มปลา”
“โอเค เริ่มต้นประมูลที่ราคา 28 ล้านดอลลาร์แคนาดาและทุกครั้งที่ประมูลต้องเพิ่มครั้งละ 5 แสน เชิญทุกท่านเริ่มประมูลได้!”
เมื่อผู้พิพากษาพูดจบ ภายในศาลตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ พวกตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ต่างมองหน้ากัน ภายในใจล้วนคิดเหมือนกันว่า บ้าเอ๊ย กรมประมงพวกแกมันก็เป็นแค่พวกหลอกลวง!
ชาร์คกับนีลเซ็นหัวเราะอยู่เงียบๆ ฉินสือโอวมองไปที่ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์งี่เง่าพวกนั้น ถ้าไม่ติดว่าผู้พิพากษาเคร่งเรื่องระเบียบวินัย เขาก็อยากหัวเราะออกมาดังๆ เหมือนกัน
เออร์บักพูดถูกต้อง กรมประมงไม่มีทางให้โอกาสตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ได้ครอบครองฟาร์มปลาแกธเธอริงเพื่อสร้างความไม่พอใจให้ตัวเอง พวกเขาไม่ได้ห้ามตัวแทนอสังหาริมทรัพย์เข้าร่วมการประมูล แต่สร้างปัญหาที่ยากจะแก้ไขให้กับพวกเขาแทน
เจิ้งจื้อฉีดึงนิตยสารกลับมาทันทีและลดแขนลงพร้อมกับด่าทอด้วยความโกรธออกมาประโยคหนึ่ง ว่า ‘แม่แกสิ’
การได้ครอบครองฟาร์มปลาแกธเธอริง ‘ในปีเดียวกันนั้นต้องลงทุนก่อสร้างเป็นเงินอย่างน้อย 1 ใน 4 ของมูลค่าของฟาร์มปลา หลังจากนั้น 5 ปีทุกๆ ปีต้องลงทุนก่อสร้างเป็นเงินอย่างน้อย 1 ใน 10 ของมูลค่าของฟาร์มปลา’ ก็คือภายใน 5 ปีต้องลงทุนกับฟาร์มปลาเป็นเงิน 3 ใน 4 ของมูลค่าของฟาร์มปลา
ดังนั้นถ้าทำสัญญา 50 ล้าน จริง สำหรับตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ที่พวกเขาต้องจ่ายไม่ใช่ 50 ล้าน แต่เป็น 87 ล้าน!
ความจริงเงื่อนไขนี้หลอกลวงนิดหน่อย แต่จำกัดเฉพาะตัวแทนอสังหาริมทรัพย์เท่านั้น นี่เป็นเรื่องปกติสำหรับเจ้าของฟาร์มปลาเช่นฉินสือโอว หลังจากที่เขาเพิ่งจะได้รับฟาร์มปลาต้าฉินเมื่อปีที่แล้วการลงทุนของเขาเกือบจะ 100% ของมูลค่าของฟาร์มปลา
บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ ฉินสือโอวยกมือขึ้นเสนอราคาของเจิ้งจื้อฉี “29 ล้าน!”
กล้ามเนื้อบนใบหน้าของอัลเบิร์ตกระตุกอย่างน่ากลัว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีขาวแล้วก็สีดำเหมือนกับการแสดงเปลี่ยนหน้าของงิ้วเสฉวน…
พวกตัวแทนอสังหาริมทรัพย์รับได้ที่ราคาประมาณ 30 ล้าน และก็มีคนเสนอราคาต่อจากฉินสือโอวทันที “29 ล้าน 5แสน…”
“30 ล้าน…”
“30 ล้าน 5 แสน…”
แม้ว่าพวกตัวแทนอสังหาริมทรัพย์จะเข้าร่วมการประมูล แต่ก็เสนอราคาอย่างระมัดระวังและหวาดกลัว 5 ปีต้องลงทุนเป็นเงิน 3 ใน 4 ของมูลค่าของฟาร์มปลาเปรียบเสมือนเชือกที่แขวนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ถ้าไม่ระวังก็จะร่วงลงไป
ตอนนี้ราคาสูงขึ้นไปถึง 32 ล้าน 5 แสนก่อนจะหยุดนิ่ง ฉินสือโอวขี้เกียจเสียเวลาอยู่ที่นี่กับพวกเขาจึงยกมือ “35 ล้าน!”
35 ล้านบวกกับ 3 ใน 4 ก็คือ 60 ล้าน แม้ว่าไม้และหินในฟาร์มปลาแกธเธอริงจะเป็นขยะชั้นดี แต่นั่นก็มีราคามากที่สุด…
………………………………