ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 730 การต่อสู้ของพี่ใหญ่แห่งฟาร์มปลา

แฮมเล็ตพูดออกมาด้วยความเข้าใจอย่างสุดซึ้งในฐานะแขก การที่เขามาที่ฟาร์มปลาในครั้งนี้ เขาได้นำของขวัญมาด้วยจำนวนหนึ่ง แน่นอนว่ามันเป็นของง่ายๆ อย่างพวกผลไม้แช่อิ่ม และหมูแผ่นอะไรพวกนั้น นอกจากนี้ยังมีมูสเค้กที่พึ่งอบเสร็จใหม่ๆ ด้วยอีกหนึ่งก้อน
“เค้กก้อนนี้ภรรยาผมพึ่งจะอบเสร็จใหม่ๆ เธอรู้ว่าผมจะมาที่นี่ จึงตั้งใจให้ผมเอามาให้พวกเด็กๆ ได้ชิม” ในขณะที่แฮมเล็ตส่งของขวัญให้วินนี่เขาก็พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม
ฉินสือโอวแอบมุ่ยปากอยู่ในใจ แฮมเล็ตที่ชอบขอความช่วยเหลือจากคนอื่นที่มาในครั้งนี้แตกต่างออกไป เขารู้จักกับแฮมเล็ตมาปีครึ่งแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับของขวัญจากนายกเทศมนตรีคนนี้
แต่ว่าเมื่อได้รับของขวัญเหล่านี้ ฉินสือโอวรู้สึกเป็นสุขจริงๆ เขายื่นมือออกมารับของ แล้วรีบเอ่ยให้แฮมเล็ตนั่งลง จากนั้นก็รินชาและจุดบุหรี่ให้
เออร์บักนั่งอยู่บนโซฟาอ่านหนังสือพิมพ์ของเขาไปเงียบๆ หลังจากที่อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับนี้จบ เขาก็พับหนังสือพิมพ์ลงช้าๆ ด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อย แล้วจากนั้นก็ส่งให้หู่จือเพื่อให้มันคาบเอาหนังสือพิมพ์ลงไปวางไว้ที่ชั้นล่าง ส่วนเขานั้นก็นั่งอยู่ข้างๆแฮมเล็ตและฉินสือโอว
ที่แฮมเล็ตมาวันนี้ไม่ได้มาเพื่อต้องการขอบคุณนักลงทุนอย่างฉินสือโอว แน่นอนว่า อย่างน้อยเขาต้องถือโอกาสนี้มาขอบคุณด้วยเหมือนกัน แต่ว่าจุดประสงค์หลักของเขาคือการมาขอเออร์บักให้ช่วยเรื่องการเลือกตั้งของเขา
โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่า ตอนนี้สถานการณ์ของนายกเทศมนตรีคนนี้ในตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก
เนื่องจากมันไม่เกี่ยวกับเขา ฉินสือโอวจึงได้ปลีกตัวออกมา นีลเซ็นเตรียมเก้าอี้นวมยาวไว้ให้แล้ว เขาจึงออกมานั่งรับลมข้างนอก
หู่จือ เป้าจือ ฉงต้า และหลัวปอพากันเดินลิ้นห้อยตามฉินสือโอวออกมา พวกมันเดินตามมาด้วยท่าทางเกียจคร้าน อากาศนี่ก็ร้อนเป็นบ้า
วินนี่หยิบกรรไกรและมีดของตัวเองเดินตามมาด้วยเช่นกัน เมื่อหู่จือและเป้าจือได้ยินเสียงที่ตามมาทางด้านหลัง มันก็ขยับขาเตรียมจะวิ่งหนี ปรากฏว่าเมื่อได้ยินวินนี่เรียกชื่อของตัวเอง พวกมันทั้งสองตัวหันกลับมาพร้อมกับฉีกยิ้ม จากนั้นพวกมันก็นั่งลงบนพื้นหญ้าเพื่อรอตัดขนอย่างว่าง่าย
สัตว์ป่าไม่ชอบให้คนมาตัดขน นั่นก็เพราะว่านี่เป็นหนึ่งในอาวุธสำหรับป้องกันตัวของพวกมัน โดยเฉพาะหมีสีน้ำตาล
แต่ว่า ฉงต้านั้นเป็นสัตว์ขี้ร้อน วิ่งก็วิ่งอย่างขี้เกียจ หากพวกมันชอบที่จะนอนลงตรงไหนมันก็จะนอนลงตรงนั้นเลย
เมื่อครู่ฝนพึ่งตกลงมา แต่ว่าอากาศก็ยังคงร้อนระอุ ฉินสือโอวนอนถอดเสื้ออยู่บนเก้าอี้นวมยาว ส่วนจิตสำนึกโพไซดอนก็ดำดิ่งลงฟาร์มปลาไป เพื่อไปดูสถานการณ์ของฟาร์มปลา
ราชาปีศาจหมึกกระดองอย่างคราเคนก็ตามมาอยู่ที่ฟาร์มปลาด้วยเช่นกัน การเคลื่อนไหวของมันไม่ได้เชื่องช้าเลย ฉินสือโอวได้ถ่ายพลังโพไซดอนให้มันไปจำนวนหนึ่ง ปรากฏว่าเจ้าหมึกตัวนี้ไม่ได้โดนเรือสำราญทิ้ง แต่มันว่ายมาที่นี่ด้วยตัวเอง
การปรากฏตัวของคราเคนตัวนี้สร้างความตื่นตระหนกให้แก่ฟาร์มปลา ท่าทีของกุ้งหอยปูปลาที่อยู่ที่นี่เปลี่ยนไป เมื่อคราเคนว่ายน้ำผ่านพวกมัน เหล่าปลาพวกนั้นก็พากันหลบหนีไปยังก้นทะเลด้วยความหวาดกลัว พวกมันจะกล้าเผยตัวออกมาได้อย่างไรกัน?
ยังดีที่คราเคนไม่ชอบอาศัยอยู่บริเวณน้ำตื้น เมื่อมาถึงฟาร์มปลามันก็สำรวจรอบๆ ฟาร์มปลาหนึ่งรอบ จากนั้นก็ว่ายน้ำลงบริเวณน้ำลึกไป
ฉลามแมวทั้งเจ็ดตัวว่ายตามลงไปในบริเวณน้ำลึกอย่างกล้าหาญ พวกมันรู้สึกว่าในฟาร์มปลานี้พวกมันถูกเอาเปรียบเป็นอย่างมาก เฮยป้าหวังรังแกพวกมัน งูเหลือมทะเลก็รังแกพวกมัน พวกไอซ์สเกตก็รังแกพวกมัน สวรรค์มีความเมตตาต่อพวกเขาบ้างหรือไม่?
พอมาคิดดูแล้ว ขนาดของพวกมันก็ไม่ได้เล็กมาก ตัวยาวถึงสองเมตรกว่า อีกทั้งพวกมันก็ได้รับพลังโพไซดอนไปไม่น้อยแล้ว พวกมันแต่ละตัวมีขนาดตัวที่ใหญ่และหางที่ยาว หากเทียบกับมนุษย์พวกมันตัวโตและมีแรงมากกว่าเยอะ
นอกจากนี้ พวกมันยังต่อสู้รวมกันเป็นกลุ่ม แม้ว่าพวกมันทั้งเจ็ดตัวจะทะเลาะกันบ้าง แต่พวกมันก็ยังคงเป็นพี่น้องที่รักใคร่กัน เมื่อต่อสู้กับเสือมีเพียงพี่น้องเท่านั้นที่จะช่วยเหลือกันได้ แต่ใต้ทะเลไม่มีเสือมีเพียงฉลามเสือเท่านั้น เช่นนั้นพวกมันทั้งเจ็ดตัวจะร่วมกันสู้กับฉลามเสือก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรหรอกใช่ไหม?
เช่นนั้นทำไมพวกเขาจะต้องยอมปล่อยให้ตัวเองโดนรังแกด้วยล่ะ? หลังจากที่พี่น้องทั้งเจ็ดช่วยกันคิดวิเคราะห์อย่างถี่ถ้วน ทั้งหมดเกิดจากความกล้าของพวกมันที่ไม่ได้มีมากมายนัก พวกมันจึงไม่กล้าที่จะต่อสู้กับศัตรูที่จัดการได้ยาก ดังนั้นพวกมันจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วกัดฟันว่ายไปยังบริเวณน้ำลึกของฟาร์มปลาและว่ายวนบริเวณนั้นหนึ่งรอบ
หลังจากที่พวกมันทั้งเจ็ดตัวกลับมาจากการเผชิญหน้ากับพายุหมุนเขตร้อนบริเวณทะเลลึกในมหาสมุทรแอตแลนติก พี่น้องฉลามทั้งเจ็ดตัวก็กลับมาอย่างองอาจ พวกมันต้องการที่จะตอบโต้! ต้องการที่จะปกครองฟาร์มปลา! ต้องการครอบครองฟาร์มปลาแห่งนี้ให้กลายเป็นพื้นที่อาศัยของพวกมัน! พวกมันต้องการลบล้างความอัปยศให้ได้!
เมื่อพวกมันทั้งเจ็ดว่ายน้ำกลับมายังฟาร์มปลา พวกมันก็เห็นเหตุการณ์ในฟาร์มปลาที่กำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่ ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้พวกมันสงสัยว่า ที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
พวกสัตว์ทะเลไม่ใช่สิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวที่ไม่มีสมอง อันที่จริงแล้วพวกมันมีความคิดที่เรียบง่าย อีกทั้งวาฬเพชฌฆาตและโลมาก็เป็นสัตว์ที่ค่อนข้างฉลาดอีกด้วย พวกมันสามารถมีไอคิวได้เท่ากับมนุษย์ที่มีอายุสิบสี่สิบห้าปี
ฉลามหางยาวสะบัดหางของมันเพื่อส่งข้อความให้แก่พี่น้องทั้งเจ็ดว่า มีหมึกกล้วยน่ากลัวตัวหนึ่งอยู่ที่นี่!
พี่น้องทั้งเจ็ดต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เจ้าพวกบ้านนอก แน่นอนว่าไม่มีทางที่เวลาไปยังบริเวณน้ำลึกแล้วจะไม่เจอหมึกกล้วยเช่นนี้! หมึกกล้วยงั้นหรือ? แม่เอ๊ย ฉันมักจะกินเจ้าพวกนี้เป็นอาหาร แต่พวกแกกลับกลัวมันงั้นหรือ?
พวกมันตะโกนออกมาว่า ‘อย่ารังแกหนุ่มสาวที่ไม่มีทางสู้’ จากนั้นหางของฉลามทั้งเจ็ดก็สะบัดไปมา พวกมันก็พุ่งตัวไปยังบริเวณน้ำลึกด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยไอสังหาร
ฉินสือโอวที่ส่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอนลงมาบังเอิญเห็นเหตุการณ์นี้พอพดี เขาสังเกตการณ์ฉลามหางยาวพวกนี้อย่างละเอียด ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยจังนะ เจ้าพวกนี้คงไม่ใช่เหล่าฉลามที่เจอที่แหลมเซนต์ชาร์ลส์หรอกใช่ไหม? ทำไมพวกมันถึงมาที่นี่ด้วยล่ะ?
ใช่แล้ว ฉลามหางยาวก็มาที่นี่ด้วยเช่นกัน ฉลามสายพันธุ์นี้มีแรงแค้นที่รุนแรง พวกมันถูกหลบหนีไปเพื่อเอาตัวรอดจากการถูกหมึกยักษ์ทำร้าย หลังจากที่พวกมันมักจะโดนคู่ต่อสู้ทำร้าย พวกมันก็คิดที่จะแก้แค้นอยู่ตลอดเวลา
หลังจากฉลามหางยาวทั้งเจ็ดว่ายไปมา ไม่นานพวกมันก็เจอเข้ากับคราเคนตัวใหญ่ที่กำลังกินปลาค็อดอยู่เต็มปาก
อันที่จริงแล้วคราเคนนั้นเจอตัวได้ง่ายมาก เวลาที่มันลอยอยู่บนน้ำ ตอนนั้นเงาอันมหึมาของมันก็จะปรากฏขึ้นและปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น!
เมื่อมองดูเงาที่อยู่ตรงหน้าอย่างดีแล้ว สีหน้าท่าทางอาฆาตของฉลามทั้งเจ็ดตัวก็เปลี่ยนมาเป็นหน้าซีดเพราะความกลัวทันที พวกมันจ้องมองไปยังสัตว์ประหลาดขนาดยาวราวกับงูเหลือมขนาดใหญ่ตรงหน้า ในใจของพวกมันคิดเหมือนกันว่า นี่ใช่หมึกกล้วยที่เป็นอาหารของพวกมันจริงเหรอ?!
ฉลามพี่น้องทั้งเจ็ดตัวรู้สึกเหมือนกำลังถูกกลั่นแกล้ง พวกมันว่ายกลับไปหาฉลามหางยาวด้วยอารมณ์ที่ต้องการล้างแค้น แต่ทันใดนั้นเอง ดวงตากลมโตราวกับโคมไฟดวงใหญ่ก็เห็นพวกมันเสียก่อน หลังจากนั้น มันก็ค่อยๆหันหัวมาทางฉลามทั้งเจ็ดตัว
ฉลามทั้งเจ็ดตัวสูดลมหายใจเขาลึกเพราะความกลัว!
โชคดีที่ฉินสือโอวอยู่รอบๆ เขาไม่สามารถที่จะมองดูฉลามโง่ทั้งเจ็ดตัวโดนคราเคนกินไปจนหมดได้ เขาเข้าไปเอาใจคราเคนตัวนั้น เพื่อทำให้มันสงบลงอีกครั้ง
เมื่อสบโอกาส ฉลามทั้งเจ็ดตัวไม่ปล่อยให้โอกาสที่มาถึงนี้หลุดลอยไป พวกมันรีบปิดฉากเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตั้งมั่น โดยการค่อยๆ สะบัดหางของตัวเองหนีออกไป
ฉลามหางยาวมองดูพี่น้องฉลามทั้งเจ็ดที่หนีออกมาอย่างขี้ขลาด แม้ว่าจะไม่ได้ฉลาดมากนักแต่มันก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ขี้เกียจจะสนใจฉลามโง่ทั้งเจ็ดนี้แล้ว รีบหนีดีกว่า
การปรากฏตัวของพี่น้องทั้งเจ็ดตัวนี้ทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้น แต่เจ้าของฟาร์มปลาที่แท้จริงนั้นยังอยู่ที่หลังม่านอยู่เลย
การที่คราเคนว่ายน้ำมาไกลขนาดนี้ แสดงว่ามันต้องหิวเป็นอย่างมาก เมื่อมันเข้ามาในฟาร์มปลามันก็เริ่มหาอาหารทันที ตั้งแต่บริเวณน้ำตื้นไปจนถึงน้ำลึก พายุแห่งการนองเลือดก็แพร่กระจายไปทั่ว
ฝีมือของมัน ทำให้ราชาทั้งสี่แห่งฟาร์มปลานั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก
หลังจากผ่านช่วงเวลาอันวุ่นวายมาได้ ฟาร์มปลาแห่งนี้ก็มีการตั้งกฎระเบียบขึ้น และถือเป็นการกำเนิดของราชาทั้งสี่
ราชาองค์แรกคือฉลามขาวตัวใหญ่อย่างเฮยป้าหวัง มันมีความกล้าที่บรรดาปลาทั้งหมด ณ ที่แห่งนี้ไม่มี ทั่วทั้งทะเลลึกแห่งนี้ไม่มีศัตรูหน้าไหนทำร้ายมันได้ มันจึงได้กลายเป็นพี่ใหญ่แห่งบริเวณทะเลลึก
ราชาองค์ที่สองคือพันธมิตรทั้งสามอย่าง บอลหิมะ ไอซ์สเกตและบีน พวกมันเป็นลูกรักของฉินสือโอว พวกมันอยู่ในฐานะของลูกผู้ลากมากดี งานของมันคือการปกครองแนวปะการังอันอุดมสมบูรณ์ ช่างเป็นงานที่สบายเสียจริง
ราชาองค์ที่สามคือพวกที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม นั่นก็คือกั้งตั๊กแตนเจ็ดสี ตอนนี้กั้งพวกนั้นไม่ใช่กั้งตัวอ้วนกลมเล็กๆ ที่น่ากลั่นแกล้งเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ภายใต้การบำรุงโดยจิตสำนึกแห่งโพไซดอน พวกมันโตจนมีน้ำหนักถึงสามสิบกิโลกรัมแล้ว เมื่อพวกมันทุบกล้ามลงไปยังปะการัง เหล่าปะการังพวกนั้นก็อาจเกิดรอยแตกร้าวได้!
ราชาองค์ที่สี่ก็ชอบอยู่รวมกันเป็นฝูง นั่นก็คือพวกงูทะเลที่มีความดุร้ายมากขึ้นไปอีกขั้น พวกมันคือเจ้าแห่งวงการป่าสาหร่ายสีน้ำตาล และยังเป็นผู้ปกครองป่าสาหร่ายนี้ที่บริเวณน่านน้ำทางทิศตะวันตกอีกด้วย ไม่ว่าศัตรูจะมาแบบฉายเดี่ยวหรือมาเป็นฝูง พวกมันก็ไม่หวาดกลัวเลยสักนิด
เมื่อคราเคนมาถึง ฟาร์มปลาแห่งนี้ก็เกิดความบ้าคลั่งขึ้นมา เหล่าราชาทั้งสี่ก็เกิดโมโหขึ้นมาทันที!
…………………………………………….