ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 855 กวางฝูงใหม่

ฉินสือโอวคิดว่าในวันแบบนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้ปืน ธนูยิงปลาหนึ่งคันก็สามารถจัดการกับสัตว์ได้ทุกชนิดแล้ว ดังนั้นเขาจึงพกธนูไปหนึ่งคัน และแน่นอนว่าลูกธนูที่นำติดตัวไปด้วยก็มีอยู่ไม่น้อย ประมาณห้าสิบดอกเต็มๆ
ครั้งนี้ต้องจับลูกหมูป่ากับลูกกวางป่ากลับมาเลี้ยงในคอกให้ได้ ดังนั้นฟาร์มปลาจึงต้องใช้กำลังคนค่อนข้างมาก นายทหารทั้งห้า นีลเซ็น เบิร์ด อีวิลสัน รวมกับพวกชาวประมงอีกห้าคนแล้วก็ฉินสือโอว รวมแล้วออกปฏิบัติการทั้งหมดสิบสี่คน
นกอินทรีหัวขาวบุชกับนกโจรสลัดนิมิตส์ก็ต้องติดตามไปด้วยอยู่แล้ว คราวนี้ฉินสือโอวต้องพึ่งพวกมันทั้งสองตัวแล้ว ในฤดูหนาวจะล่าสัตว์ได้ยากมาก การที่เทศบาลเมืองยกเลิกคำสั่งจำกัดปริมาณการล่าสัตว์ก็มีเหตุผลอยู่ หิมะกองรวมกันเต็มภูเขา สัตว์ป่าที่มีความระมัดระวังตัวจะถูกคุกคามได้อย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้พวกมันรีบหนีไปก่อนล่วงหน้า
แต่เมื่อมีบุชกับนิมิตส์ การค้นหาสัตว์ป่าจึงเป็นเรื่องง่าย สัตว์ทั้งสองตัวนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญในการล่าสัตว์ โดยเฉพาะนกอินทรีหัวขาวที่ค่อยๆ เติบโตขึ้นมาเป็นเจ้าป่า
เพราะได้รับผลกระทบจากพลังของจิตสำนึกแห่งโพไซดอน บุชจึงเติบโตได้อย่างรวดเร็ว
มันมีอายุไม่เกินหนึ่งปีครึ่ง ทุกวันนี้กลับดูเหมือนนกอินทรีโตเต็มวัยอายุสามถึงสี่ปี ดวงตา ปากกับเท้าโตขึ้นจนกลายเป็นสีเหลืองดูสง่างาม ขนหัว ขนบริเวณคอและขนหางก็เป็นสีขาวราวกับหิมะ ขนส่วนอื่นๆ บนร่างกายเป็นสีน้ำตาลเข้มเรียงเส้นสลวย ปีกทั้งสองข้างเมื่อกางออกมีความกว้างถึงสองเมตร!
สำหรับนกอินทรีหัวขาวที่ยังอายุน้อยแล้วปีกที่แผ่กว้างขนาดนี้ ก็เรียกได้ว่าเป็นยักษ์น้อยแล้ว อายุของบุชเป็นสิ่งรับรองว่ามันยังสามารถเจริญเติบโตต่อไปได้อีก ดูท่าว่าต่อไปมันคงจะกลายเป็นยักษ์ใหญ่ที่มีปีกกว้างเกินกว่าสามเมตรในหมู่นกอินทรีหัวขาวเป็นแน่
นกอินทรีหัวขาวมีสายตาที่ว่องไวและเฉียบแหลมมาก เมื่อบินอยู่ในระดับความสูงหนึ่งพันเมตร มันก็ยังสามารถมองเห็นกระรอกที่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าได้อย่างชัดเจน! อีกทั้งการค้นพบฝูงเหยี่ยวหรือฝูงสัตว์ร้ายก็ง่ายยิ่งกว่าเดิม มันสามารถค้นพบเป้าหมายแบบนี้ได้ตั้งแต่ตอนที่อยู่ห่างออกไปห้าสิบกิโลเมตร
เมื่อเข้ามาในป่าบนภูเขา บุชก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า มันบินวนอยู่เหนือศีรษะบนกลุ่มคณะของฉินสือโอวสองรอบ จากนั้นจึงพุ่งออกไปอย่างฉับพลันทันที แล้วหายเข้าไปในป่าทึบ
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ร่างกายที่คล่องแคล่วแข็งแรงกำยำของบุชก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง กรงเล็บสีทองขนาดใหญ่จับกระต่ายป่าสโนว์ชูอวบอ้วนไว้หนึ่งตัว มันบินโฉบลงมาแล้วปล่อยกระต่ายป่าลงตรงที่ด้านหน้าฉินสือโอว ร่อนลงมาบนไหล่ของเขาพร้อมกับเริ่มส่งเสียงร้องแกว๊กๆ ทำท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความภาคภูมิใจ
สัตว์เลี้ยงทั้งสี่ตัว หู่เป้าฉงหลัวพากันตามมาทุกตัว ปอหลัวเองก็อยากตามมาเหมือนกัน เลยต้องให้วินนี่เกลี้ยกล่อมอยู่สักพัก ครั้งนี้พวกฉินสือโอวอาจจะฆ่ากวาง จะให้มันมาเห็นภาพเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้
หู่จือคาบกระต่ายป่าสโนว์ชูที่ตกอยู่บนพื้นมาให้ฉินสือโอว บุชจึงจ้องมันด้วยความขุ่นเคือง เพราะโครงคิ้วสูงโก่ง แววตาน่าสะพรึงกลัวกับท่าทางน่าเกรงขาม จึงทำให้มันดูมีพลานุภาพมาก
เพียงแต่ว่าหู่จือไม่สนใจ มันยังกระหยิ่มยิ้มย่องวิ่งมาหาฉินสือโอวเพื่อเอาความดีความชอบต่อ
แบบนี้บุชย่อมต้องไม่พอใจอยู่แล้ว แย่งความดีความชอบของข้าเรอะ? เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? เห็นๆ กันอยู่ว่าเป็นกระต่ายที่ข้าจับมา จำเป็นต้องให้แกเอาไปส่งถึงตรงหน้าพ่อด้วยเหรอไง?
บุชตีปีกบินขึ้นไปทำท่าทางเหมือนจะจับหู่จือ พอหู่จือเห็นอย่างนั้นก็ทำท่าทางจองหอง สะบัดหัวปล่อยกระต่ายป่าสโนว์ชู แล้วจ้องบุชตาเป็นมัน
นกอินทรีหัวขาวกระหายที่จะต่อสู้เป็นอย่างมาก หนึ่งในกลวิธีในการล่าเหยื่อของพวกมันก็คล้ายคลึงกับนกโจรสลัด ซึ่งก็คือการปล้นสะดมนั่นเอง พวกมันสามารถมองเห็นร่องรอยของฝูงเหยี่ยวได้ไกลถึงห้าสิบหกสิบเมตร หลังจากนั้นก็จะแย่งอาหารมาจากปากเหยี่ยว โดยอาศัยนิสัยที่กล้าหาญเด็ดเดี่ยวของพวกมัน
ตั้งแต่ที่บุชกลายมาเป็นทหารอากาศ มันก็ไม่ชายตามองพวกทหารกองทัพบกอีกเลย มันคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นท่าทางยั่วยุของหู่จือ จึงกระพือปีกบินลงมาอย่างรุนแรงและรวดเร็ว กางกรงเล็บทั้งสองข้างออกทำท่าทางเหมือนกำลังจะจับหู่จือขึ้นมา
ทว่าหู่จือเป็นหมาแลบราดอร์ที่มีอารยธรรม เวลาปกติมันจะชอบดูทีวีอยู่กับฉินสือโอวและวินนี่ มันเคยเห็นวิธีที่สัตว์ป่าบางชนิดใช้รับมือกับการจับกุมของนกอินทรีมาก่อน
ขณะที่บุชบินดิ่งลงมา หู่จือก็ไถลตัวลงไปบนพื้นอย่างปราดเปรียว กล้ามเนื้อขาหลังของมันยืดตึงเป็นเส้นๆ ถีบบุชที่บินลงมาเหมือนกระต่ายถีบนกอินทรี!
บุชเพิ่งจะเคยพบกับวิธีการต่อสู้แบบนี้เป็นครั้งแรก จึงหลับหูหลับตาคว้าอุตลุดขึ้นมาทันที มันออกแรงตีปีกดึงขึ้นมาอีกครั้ง แบบนี้ถึงจะสามารถหลบหลีกไม่ให้โดนหู่จือถีบได้
แต่เมื่อเป็นแบบนี้ ศักดิ์ศรีของมันก็เสียหายไปแล้ว ทหารกองทัพบกยังไม่ได้ใช้ขีปนาวุธจากภาคพื้นดินสู่อากาศเลย ทหารอากาศแบบมันก็ถูกรายงานว่าเป็นของชำรุดซะแล้ว มันย่อมต้องอารมณ์เสียเป็นธรรมดา
ฉินสือโอวอารมณ์เสียยิ่งกว่า เขาผิวปากเรียกบุชกลับลงมา เจ้าพวกนี้ฉลาดเกินไปแล้ว ยิ่งโตก็ยิ่งมากเรื่อง ตอนเป็นเด็กยังเล่นด้วยกันได้ ตอนนี้พออยู่ด้วยกันก็เอาแต่ตีกันทะเลาะกัน
แท้ที่จริงแล้ว ความขัดแย้งระหว่างเหล่าสัตว์เลี้ยงมาจากการต่อสู้เพื่อให้ได้รับความโปรดปราน พวกมันมีสติปัญญาโดยพื้นฐานกันทั้งนั้น ต่างก็อยากจะได้รับความรักจากฉินสือโอวกับวินนี่มากที่สุด นี่จึงเป็นที่มาของความขัดแย้ง
ต้องขอบคุณเจ้าทึ่มพวกนี้ ฉินสือโอวจึงตัดสินใจว่าจะมีลูกคนเดียวก็พอ มีลูกหลายคนยิ่งดูแลได้ยาก!
มีบางครั้งที่เหน็ดเหนื่อยจากการดูแลเหล่าสัตว์เลี้ยง ฉินสือโอวจะรู้สึกสับสนงงงวย ว่าทำไมถึงได้มีคนที่กระหายอยากจะเลี้ยงเมียน้อยกันนัก? ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวยิ่งกว่าสัตว์ป่าเป็นร้อยเท่า แค่สัตว์เลี้ยงหลายๆ ตัวเขาก็จัดการแทบจะไม่ได้แล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงล่ะก็ คงจะลำบากยิ่งกว่านี้
บุชมองตาขวางใส่หู่จือ หู่จือจึงอ้าปากเห่าอยู่ครั้งสองครั้ง ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร คาดว่าถ้ามีโอกาสก็คงจะสู้กันอีกสักครั้ง
ฉินสือโอวโมโหแล้ว เขาจับพวกมันมาอยู่ด้วยกันแล้วด่าไปหนึ่งรอบ บุชกับหู่จือก้มหัวลงทันที พวกมันเล่นกับหิมะที่อยู่ตรงหน้าอย่างหดหู่ไม่มีชีวิตชีวา ในที่สุดก็พากันทำตัวดีๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว
แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าสัตว์เลี้ยงทั้งสองตัวจะอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข การแข่งขันเปลี่ยนไปอยู่ที่ด้านอื่นแล้ว พวกมันจะแข่งกันตามหาเหยื่อ
นักอินทรีหัวขาวมีข้อได้เปรียบตามธรรมชาติในด้านนี้ พวกมันบินได้อีกทั้งยังมีสายตาดีและเปิดกว้าง พอบินวนบนท้องฟ้าไปแล้วหนึ่งรอบ บุชก็บินลงมาร้องแกว๊กๆ แล้วบินไปยังทิศตะวันออกของภูเขาอีกครั้ง ต้องเห็นเหยื่อจากตำแหน่งตรงนั้นแน่ๆ
ฉินสือโอวโบกมือ ทุกๆ คนจึงตามเขาขึ้นไปด้วยความรวดเร็ว หลังจากบุชบินมาถึงตำแหน่งหนึ่งบนท้องฟ้า มันก็ไม่บินไปข้างหน้าต่อ แต่กลับบินสูงวนเวียนอยู่บนอากาศ
มาถึงตำแหน่งของเหยื่อแล้ว ฉินสือโอวดึงธนูกับลูกศรลงมาด้วยความระมัดระวัง เขาทะลุผ่านป่าสนเขียวชอุ่มผืนหนึ่งอย่างระมัดระวัง พอยื่นหัวออกมาด้านนอก เขาก็มองเห็นสัตว์ป่าฝูงใหม่ที่มีลำตัวเป็นสีขาวเทา
สัตว์เหล่านี้มีความยาวของตัวอยู่ระหว่าง 1.5 ถึง 2 เมตร สูงประมาณหนึ่งเมตร รูปร่างสูงชะลูดแต่ยังได้สัดส่วน ท่อนขาเรียวยาว เวลาวิ่งกระโดด ขนหางที่ไม่ถือว่ายาวก็จะกระดกขึ้นมา ข้างใต้หางปรากฏให้เห็นเป็นสีขาว
กวางหางขาว!
ได้เห็นกวางหางขาวบนเขาเคอร์บัล ฉินสือโอวรู้สึกค่อนข้างจะประหลาดใจอยู่เล็กน้อย เขาเคยขึ้นเขามาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเจอกวางหางขาวมาก่อนเลย เมื่อก่อนเขาไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความเข้าใจที่เขามีต่อภูเขาลูกนี้ ยังถือว่าน้อยนิดนัก
กวางหางขาวเป็นกวางที่มีการกระจายพันธุ์มากที่สุดในโลก อีกทั้งยังเป็นกวางที่มีจำนวนมากที่สุดในแคนาดา พวกมันมีขอบเขตที่อยู่อาศัยที่กว้างใหญ่มาก ตั้งแต่พื้นที่ภูมิอากาศเขตอบอุ่นจนถึงกึ่งเขตร้อน สภาพแวดล้อมกึ่งแห้งแล้ง ป่าฝนเขตร้อนและพื้นที่ในแถบเส้นศูนย์สูตรบริเวณอื่น ป่าไม้ผลัดใบ ป่าสนผสมกับป่าโอ๊ก ป่ารุ่นสอง ไม้พุ่ม ป่าทึบและพื้นที่บริเวณทุ่งหญ้าสเตปป์ต่างๆ เป็นต้น ล้วนแต่สามารถพบเห็นพวกมันได้ทั้งสิ้น
นี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีการปรับตัวที่แข็งแกร่งมาก ระบบนิเวศแทบจะทุกประเภทสามารถตอบสนองความต้องการในการดำรงชีวิตของพวกมันได้ รวมถึงทุ่งหญ้า เขตภูเขา ป่าทึบ ป่าสน ป่าฝนเขตร้อน ทะเลทราย จนถึงกระทั่งป่าในพื้นที่เกษตรกรรม
พบเห็นกวางหางขาวในเกาะแฟร์เวลไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไร เพราะพวกมันก็เหมือนกันกับกวางอูฐ คือสามารถว่ายน้ำได้ กวางตัวผู้ที่มีพละกำลังอยู่เต็มเปี่ยม จะสามารถว่ายน้ำเพื่อไปขึ้นเกาะได้ไกลถึงสี่สิบห้าสิบกิโลเมตรในหนึ่งครั้ง
เมื่อมองเห็นขนาดและลักษณะของฝูงกวางได้อย่างชัดเจนแล้ว ฉินสือโอวก็เข้ามาในป่าที่อยู่ด้านหลัง เรียกทุกๆ คนให้เข้ามาวางแผนล้อมจับ
……………………………………………….