ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา – ตอนที่ 996 ชุลมุนวุ่นวาย

ฉินสือโอวไม่มีทางมอบฝูงปลาทูน่าสีน้ำเงินให้เทซึกะจัดการ อาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินของเขาได้เปิดตลาดที่อเมริกาเหนือแล้วและได้พิสูจน์ว่าพลังโพไซดอนทำให้รสชาติของอาหารทะเลดีขึ้น คุณค่าทางอาหารก็สูงขึ้นและได้รับความนิยมจากลูกค้าตั้งแต่ระดับกลางขึ้นไปมากขึ้น
แต่อาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินก็ยังขาดสินค้าที่จะเป็นจุดแข่งขันได้ และในความคิดของเขาก็ไม่มีอะไรเหมาะสมในการเป็นสินค้าแข่งขันไปกว่าเจ้าปลาทูน่าครีบน้ำเงิน
เขาไม่เคยส่งออกสินค้าชนิดนี้มาก่อนเพราะคิดว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม เรื่องนี้จำเป็นจะต้องรอโอกาส อย่างเช่นตอนที่อาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินเข้าสู่ตลาดเอเชีย
ญี่ปุ่นเป็นจุดยุทธศาสตร์ของตลาดอาหารทะเลเอเชีย ขอเพียงตั้งฐานอยู่ที่ญี่ปุ่นได้ อาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินก็จะสามารถกินรวบตลาดวัตถุดิบระดับสูงของเอเชียได้
ตระกูลยามาโมโตเป็นตระกูลที่ต่อต้านชาวต่างชาติเป็นอย่างมาก เมื่อเจอศัตรูจากภายนอกพวกเขาก็จะรับมือได้อย่างเชี่ยวชาญเป็นพิเศษ เช่นตระกูลมอร์รี่ที่เกลียดฉินสือโอวเข้ากระดูกดำ พวกเขาเก่งกาจมากในอเมริกา แต่ถ้าคิดจะไปโตเกียว แม้แต่งานประมูลปลาทูน่าครีบน้ำเงินสักครั้งพวกเขาก็ยังเข้าไปไม่ได้
แม้ว่าคิดถึงเรื่องนี้แล้วฉินสือโอวจะรู้สึกพอใจอย่างเงียบๆ แต่เขาอดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าคนญี่ปุ่นนั้นรับมือได้ยาก ถ้าอยากให้อาหารทะเลของเขาเข้าไปในญี่ปุ่นได้ก็ต้องสู้กันสักตั้ง
และปลาทูน่าครีบน้ำเงินก็เป็นไม้เด็ดของการต่อสู้ครั้งนี้ ดังนั้นฉินสือโอวจะมอบไม้เด็ดของตัวเองให้แก่ศัตรูทำไม? แม้ว่าศัตรูคนนี้จะพยายามรักษาน้ำใจและทำดีกับเขาทุกวิถีทาง
ดังนั้นฉินสือโอวที่คิดอย่างแน่วแน่แล้วว่าหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็จะไม่ยอม ก็เลยพูดไปว่าที่ฟาร์มปลาไม่มีปลาทูน่าครีบน้ำเงิน จะมีก็แต่พวกปลาทูน่าธรรมดาอย่างปลาโอแถบ และพวกปลาทูน่าธรรมดาพวกนั้นเขาก็ไม่มีทางมอบให้กับเทซึกะได้ เพราะเขามีสัญญากับบัตเลอร์
ในที่สุดฉินสือโอวที่ถูกก่อกวนจนทนไม่ไหวเลยพูดขึ้นว่า “คุณเทซึกะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณไปเอาความมั่นใจในฟาร์มปลาของผมมาจากไหน ทำไมคุณถึงได้คิดว่าฟาร์มปลาของผมสามารถเหนี่ยวรั้งปลาทูน่าครีบน้ำเงินไว้ได้ล่ะ? นี่มันไร้สาระมากเลยนะ!”
เทซึกะ โกดะก็เปิดไพ่ไม้ตายด้วยเหมือนกัน เขาหยิบเอกสารฉบับหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเอกสารแล้วส่งให้ฉินสือโอว “น้อยคนนักที่รู้ เมื่อประมาณห้าหกปีที่แล้ว ฝ่ายผลิตภัณฑ์ทางทะเลของเราเริ่มศึกษาเทคนิคการเพาะเลี้ยงปลาทูน่าครีบน้ำเงิน นั่นคือการเพาะเลี้ยงแบบหลอกล่อ”
“วิธีการดำเนินการเฉพาะทางนั้นซับซ้อนมาก พูดง่ายๆ ก็คือศึกษาผ่านนิสัยของปลาทูน่าครีบน้ำเงิน จำลองสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมกับ พวกมันที่สุดจากนั้นก็ดึงดูดปลาทูน่าครีบน้ำเงินมา แบบนี้การจับปลาทูน่าครีบน้ำเงินก็จะง่ายขึ้นมาบ้าง”
“ผู้เชี่ยวชาญของฝ่ายผลิตภัณฑ์ทางทะเลตรวจดูนิสัยของปลาทูน่าครีบน้ำเงินอย่างเข้มงวด ประกอบไปด้วยอุณหภูมิน้ำ ค่าความเป็นกรดด่าง ปริมาณแสงอาทิตย์ อาหาร ปริมาณออกซิเจนในน้ำและด้านอื่นๆ สุดท้ายก็พบว่าปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่จะทำให้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินหยุดอยู่ได้คืออาหาร”
“แต่พวกเราเปลี่ยนอาหารไปมากมายก็ยังไม่ดีพอที่จะหลอกล่อปลาทูน่าได้ พวกมันเข้ามากินอาหารที่บริเวณเพาะเลี้ยงของเราแล้วก็จากไป พวกมันจากไปกว่า 75% ภายในสิบวันและจากไปกว่า 98% ในสามสิบวัน”
ฉินสือโอวพลิกดูเอกสารฉบับนี้ เนื้อหาด้านในจำนวนมากเป็นภาษาญี่ปุ่น เขาอ่านไม่ออก แต่เทซึกะเตรียมเอกสารที่จะให้เขาดูไว้แล้ว เขาตั้งใจแปลเนื้อหาส่วนหนึ่ง แบบนี้เขาก็ต้องจำใจอ่านออก
ฉินสือโอวฟังที่เทซึกะอธิบายพลางชี้ไปที่แท่งกราฟที่มีสัญลักษณ์พิเศษในเอกสารแล้วพูด “ไม่น่าจะใช่นะครับคุณเทซึกะ ดูจากในเอกสารแล้ว อัตราที่ออกไปในสิบวันไม่ถึง 20% และอัตราที่ออกไปภายในสามสิบวันก็ไม่ถึง 50%”
เทซึกะพูดอย่างเรียบเฉย “นี่คือข้อมูลการทดลองเมื่อสี่เดือนที่แล้ว ใช้ปลาซาร์ดีนแช่แข็งของอาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินที่ซื้อมาจากเมืองอาไมอามีมาเป็นอาหารทั้งหมด”
ฉินสือโอวเข้าใจในทันที มิน่าล่ะเจ้านี่ถึงได้ปักใจว่าที่ฟาร์มปลาของเขามีปลาทูน่าครีบน้ำเงิน ที่แท้พวกเขาก็ทดลองแล้วพบว่าปลาซาร์ดีนของฟาร์มปลาตัวเองมีคุณสมบัติในการดึงดูดปลาทูน่าครีบน้ำเงินได้
“ปลาซาร์ดีนที่พวกเราซื้อไปล้วนเป็นปลาที่ตายแล้ว แต่แม้จะเป็นแบบนี้ ภายในสามสิบวันก็ยังดึงดูดปลาให้อยู่ได้เกิน50% ถ้าอย่างนั้นถ้าใช้ปลาซาร์ดีนที่สดใหม่จากฟาร์มของคุณล่ะ? อย่างนั้นอัตราการดึงดูดให้อยู่ได้จะเป็นเท่าไร” พูดไปเทซึกะก็บ้าคลั่งขึ้นมา
“ดูสิฉินซัง ฟาร์มปลาของคุณกว้างใหญ่ขนาดนี้ เพียงพอที่จะให้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินอาศัยอยู่ได้ และที่นี่ก็มีอาหารที่ดึงดูดพวกมันได้อย่างยอดเยี่ยม อย่างนั้นจะไม่มีปลาทูน่าครีบน้ำเงินได้อย่างไร? ใช่ไหม?”
ฉินสือโอวพลิกดูเล่มรายงานสักครู่ แล้วพูดบ่ายเบี่ยง “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ พวกคุณก็สามารถซื้อปลาซาร์ดีนจากฟาร์มเราไปทำให้วิธีการเพาะเลี้ยงของคุณให้เสร็จสมบูรณ์ได้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพวกคุณก็สามารถจับปลาทูน่าครีบน้ำเงินได้เลยนี่ครับ”
เทซึกะได้ฟังที่เขาพูดแล้วก็ถอนหายใจพลางพูด “พูดตรงๆ นะ ฉินซัง พวกเราก็เคยมีความคิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน แต่มันเป็นไปไม่ได้ ราคาปลาซาร์ดีนของคุณแพงเกินไป ถ้าเอามาใช้หลอกล่อปลาทูน่าครีบน้ำเงินก็คงเจ๊งหมด ในทะเลไม่ได้มีแค่ปลาทูน่าครีบน้ำเงินแต่ยังมีปลาใหญ่อื่นๆ อยู่มากกว่า และปลาซาร์ดีนของคุณก็มีแรงดึงดูดต่อปลาชนิดอื่นมากเหมือนกัน โยนปลาซาร์ดีนลงไปหนึ่งร้อยปอนด์ ปลาทูน่าครีบน้ำเงินกินได้สักหนึ่งปอนด์ก็เก่งแล้ว การแลกเปลี่ยนแบบนี้พวกเรารับไม่ไหว”
ในเวลาแบบนี้บรรยากาศรอบๆ ก็มีความกระอักกระอวลเข้ามา ฉินสือโอวได้แต่ยืนหยัดอย่างแน่วแน่ว่าเขาไม่เคยเห็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินที่ฟาร์มของตัวเอง และทางเทซึกะก็ทำหน้ายิ้มๆ ไปพลางพูดว่าไม่อย่างนั้นก็ให้เรือประมงของพวกเขาเข้ามาสำรวจสักหน่อยสิ
ฉินสือโอวถูกเทซึกะตื๊อจนไม่มีอารมณ์ เขาไม่สามารถให้ไล่ออกไปตรงๆ ใช่ไหม? อีกฝ่ายอ่อนน้อมอย่างนี้เขาก็ทำเรื่องแบบนี้ไม่ลง
ฉินสือโอวที่กำลังวุ่นวาย บนบ้านก็มีเสียงของตกดังขึ้นแล้วราชาซิมบ้าก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วพลางส่งเสียงมาวๆ เรียกฉินสือโอว
ฉินสือโอวนึกถึงวินนี่ในแวบแรก เขาพุ่งไปที่บันไดโดยแทบจะไม่บอกลาตามมารยาทกับเทซึกะ
พ่อและแม่ของฉินสือโอวรีบเดินออกมาจากห้องข้างๆ แล้วถาม “เป็นอะไรวินนี่? เป็นอะไร?”
วินนี่จับที่ท้องน้อยไว้มือหนึ่ง อีกมือพยุงหลังไว้ ใบหน้าแสดงให้เห็นถึงความกังวลพร้อมพูดเสียงอ่อน “ไม่มีอะไรค่ะ แค่เหมือนมีความรู้สึกว่า…”
ฉินสือโอวตกใจ เขาพูดอย่างตระหนก “เป็นไปได้อย่างไร? กำหนดคลอดยังอีกตั้งหนึ่งสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ?”
พ่อของเขาทุบหลังเขาพลางพูด “แกจะมานับวันคลอดบ้าอะไร! เร็วเข้า พาวินนี่ไปส่งโรงพยาบาล! เร็วๆ เร็วๆ เข้า!”
แม่ฉินสือโอวรีบเก็บของทันที เธอขยับมือไม้เตรียมกระเป๋าอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งลงมาด้านล่างกับพ่อของฉินสือโอว ฉินสือโอวหยิบมือถือออกมาโทรหาโอดอมให้เขากับลาร่ารีบมา แล้วเขาก็ให้นีลเซ็นสตาร์ทเรือสปีดโบ๊ทรอไว้
เทซึกะเห็นทุกคนวุ่นวายกันขึ้นมากะทันหันในชั่วขณะ ในสถานการณ์แบบนี้ฉินสือโอวคงไม่มีทางมาคุยธุรกิจกับเขาแล้ว เขาอยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ มีแต่จะทำให้พวกเขาพะวงเปล่าเลยบอกลาแล้วกลับไป
กลับเป็นวินนี่ที่นิ่งสงบที่สุดในตอนนี้ เธอขอโทษเทซึกะแล้วบอกว่าภายหลังจะหาโอกาสรับรองเขาเป็นอย่างดี ครั้งนี้เสียมารยาทแล้ว
…………………………………………