“พ่อคะ! แม่คะ!”
ผมวิ่งลงบันไดพร้อมตะโกนออกมา
“มีอะไรเหรอจ๊ะมาฮิโระของแม่”
“หนูมีคนพามาให้รู้จักค่ะ!”
ผมพูดด้วยความตื่นเต้น แต่เมื้อกี้ก็แอบเสียวตกบันไดนะเนี่ย
“ลูกพาเพื่อนมาเหรอจ๊ะ ไหนเอ่ย”
แม่ผมเดินมาหาผมที่อยู่หน้าบันไดและก็เหลือบไปเห็นคุโระที่อยู่ด้านหลังของผม
“นี่นาย!! คือ…คุโระใช่ไหม!”
อ๊ะ นี่แม่รู้จักกับคุณคุโระด้วยเหรอ
“มีอะไรเหรือเปล่าคะคุณนา—คุโระคุง!!”
เอ๊ะ! คุณชิโระก็ด้วย อย่าบอกนะว่าพ่อ…
“ที่รัก ชิโระ มีอะไรหรือเปล่—คุโระ!!”
รู้จักกันทั้งบ้านเลยเหรอ!!
““ลูก/คุณหนู ไปเจอเขาที่ไหนเนี่ย!!!””
ทุกคนถามผมจริงจังมาก อย่างกับว่าผมไปพาผีมายังไงอย่างนั้น
ก็ผีนี่นะ
แล้วจะตอบทุกคนไปว่ายังไงดีเนี่ย
“คุณหนูอัญเชิญผมมาเองล่ะครับ”
คุณคุโระพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ
““คุณหนูงั้นเหรอ! ทำยังไงล่ะเนี่ย!””
สงสัยต้องตอบไปตามความจริงนั่นแหละนะ
“พอดีลองอ่านหนังสือเวทย์มนต์แล้วลองอ่านบทร่ายเวทย์ธาตุวิญญาณ แล้วคุณคุโระก็โผล่ออกมาค่ะ”
ผมเล่าไปด้วยสีหน้าใสซื่อ
“เวทย์วิญญาณอย่างนั้นเหรอ ลูกเจอในห้องสมุดที่บ้านใช่ไหม”
“ค่ะ”
“อืม…มิน่าล่ะ ถึงได้ใช้เวทย์นี้ได้”
แม่พูดพร้อมพยักหน้าสองครั้ง
“แล้วทุกคนเป็นอะไรกับคุณคุโระเหรอคะ”
“คุโระ เคยเป็นพ่อบ้านของพวกเรากับชิโระน่ะ”
“จริงเหรอคะคุณคุโระ”
“ขอรับ”
นี่ผมอัญเชิญพ่อบ้านของบ้านตัวเองที่ตายไปแล้วกลับมาเหรอเนี่ย ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าได้แรงงานชั้นเยี่ยมมาสินะเนี่ย
“ลูกเชื่อไหมว่าเมื่อก่อนคุโระเคยเป็นราชาดาบองค์รักษ์โต้กลับเชียวนะ”
โหเก่งขนาดนั้นเชียวเหรอ แต่ถ้าเกิดเก่งขนาดนั้นแล้วทำไมถึงตายได้ล่ะเนี่ย
ผมชำเลืองตามมองคุณคุโระแล้วทันใดนั้นเองคุณคุโระก็พูดตอบข้อสงสัยของผม
“เป็นคำสาปตั้งแต่เกิดน่ะครับ”
อ๊ะ! รู้ยังไงกันว่าผมสงสัย แต่ช่างเถอะ แล้วทำไมถึงมีคำสาปตั้งแต่เกิดกันล่ะ
“เป็นคำสาปที่ไม่มีที่มาที่ไปครับ เหมือนผมจะโชคดีที่โดนคำสาปนั้นแถมไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง รักษายังไง ก็เลยตายครับ”
เอสเปอร์! คนๆนี้เป็นเอสเปอร์ล่ะ!
“ถ้าคิดว่าผมเป็น เอสเปอร์แล้วล่ะก็ ผิดล่ะครับ ดูก็รู้แล้วครับว่าคุณหนูสงสัย”
“อ๊ะ…ค่ะ”
“ฮะ..ฮะ..ฮะ”
“อ๊ะ คุณคุโระยิ้มแล้วล่ะ”
“ผมก็เคยเป็นคนนะครับคุณหนู!”
แล้วคุณคุโระก็ก้มหน้าถอนหายใจ
หลังจากที่ทุกคนคุยอะไรเสร็จแล้ว ผมก็เลยขึ้นไปห้องสมุดเหมือนเดิม พร้อมปล่อยให้คุณคุโระคุยกับคุณชิโระไป สองคนนั้นดูสนิทกันมากๆเลยนะ ดูท่าทางจะสนิทกันเกินเพื่อนเลยล่ะ ช่างเถอะ ผมไม่ขอรับรู้เรื่องของทั้งคู่ไปมากกว่านี้แล้ว
ผมลองหาหนังสือเล่มที่ไม่เคยอ่านแล้วก็ไปเจอหนังสือที่ดูท่าทางหน้าสนใจเข้า หน้าปกของมันเขียนว่า เรื่องของเผ่าพันธุ์จิ้งจอก ซึ่งถ้าไม่ใช่ของเผ่าพันธุ์ผมก็คงเป็นจิ้งจอกธรรมดานั่นล่ะ แต่พอเปิดออกมาแล้วก็เป็นเรื่องของมนุษย์สัตว์น่ะ
พอลองอ่านดูแล้วผมก็ได้รู้ว่าสาเหตุที่ผมยังไม่มีหางในตอนนี้ก็เพราะว่าเพิ่งจะเกิดมาได้หนึ่งปีนิดๆเท่านั้นเอง คือตามที่ในหนังสือมันบอกล่ะนะ ประมาณว่าต้องอายุสองขวบก่อน หางถึงจะงอกออกมาแต่ว่านะ ตอนนี้ผมยังมีหูคนอยู่นะ แล้วถ้าถึงเวลานั้นหูผมก็จะกลายไปเป็นแบบจิ้งจอก คือมันค่อนข้างจะอธิบายละเอียด ผมจะขอสรุปว่า ถ้าถึงเวลาหางจะงอก หูคนจะหายไปแล้วหูจิ้งจอกจะงอกในวันนั้นเลย
ฟังดูน่ากลัวเหมือนกันแฮะ
แล้วก็เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของหาง มันอาจจะเข้าใจยากไปนิดนึง แต่มันบอกว่า ถ้าตัวเรามีหางมาก หรือก็คือพลังมาก จะสามารถเลือกใช้หางจำนวนที่น้อยกว่าได้ ผมจะขออธิบายอย่างละเอียดแล้วกัน ก็คือ ถ้าผมเป็นเก้าหาง ผมสามารถทำให้หางเหลือแค่เจ็ดหางได้ แล้วลิมิตพลังก็จะต่ำลงเหลือแค่เจ็ดหาง แต่ถ้าผมมีแค่หนึ่งหาง ผมก็ใช้ได้แค่ที่ตัวเองมีและไม่สามารถเพิ่มได้ เหมือนว่าหางเดียวจะน่าสงสารที่สุดแฮะ
แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งก็คือ จำนวนของหาง สูงสุดคือเก้าหางอย่างที่ผมขอไป และน้อยที่สุดก็คือหางเดียวหรือหนึ่งหางนั่นเอง โดยเผ่าจิ้งจอกของผมนั้นจะมีแค่ หนึ่งหาง สามหาง ห้าหาง เจ็ดหาง และเก้าหาง เป็นเลขคี่นั่นเอง แล้วก็หมดแล้ว ในหนังสือก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้น ผมขอไปนอนดีกว่า
เป็นเด็กหนึ่งขวบแต่อ่านหนังสือเยอะขนาดไม่ดีนะ ผมอาจจะสายตาเสียได้ ไม่สิถ้าผมสายตาเสียเนี่ย ผมก็จะใส่แว่นได้นี่นา!
แต่ช่างเถอะ ปวดตาแล้ว แล้วผมก็กลับไปนอน…
