ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น – ตอนที่ 17

บทที่ 17 – โรสกับโรเบิร์ต​

หลังจากนั้นการแข่งขันก็ดำเนินต่อไปชั้นก็ชนะพวกเขามาง่ายแบบประมาณว่าชั้นเพียงแค่เคลื่อนไหวนิดหน่อยพวกเขาก็แพ้ซะแล้ว

จะให้พูดก็คือเจ้าคนที่ชื่อโบรเนสอะไรนั่นเก่งที่สุด จนมาถึงคนที่สิบชั้นก็ชนะแบบสบายไม่มีโมเม้นอะไรหรอก

แต่เสียงเชียร์ชั้นนี่ดังสนั่น ไหงชั้นกลายเป็นไอดอลไปเฉยๆ ละเนี่ย “ท่านโรเสะ ท่านโรเสะ!” ดังเป็นจังหวะๆ ชั้นปวดหัวเลยพวกเขาใช่คนที่เคร่งขรึมก่อนหน้าจริงอ่ะ

“ท่านโรเสะเชิญทางด้านนี้ครับ”

ก่อนจะมีชายสุภาพเดินมาหาชั้น ชั้นก็เดินตามไปสักพักก็เดินมาถึงเคาท์เตอร์มีพนักงานยื่นอยู่พอชั้นเดินมากับผู้ชายสุภาพคนนี้เขาพูดว่า

“นี่ค่ะ หมายเลขประจำตัวใหม่”

ชั้นหยิบมันมาดู มันมีหมายเลขเขียนไว้ที่ 5304 เป็นหมายเลขของชั้นก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะพาเดินต่อ

ไม่นานก็มาถึงเขตพักแล้วยังมีจุดเคาท์เตอร์ท้าประลองอีกด้วยชั้นสามารถท้าได้แต่คนที่มีอันดับมากกว่าพัน ในตอนนี้ระดับชั้นอยู่ที่ สุดท้าย

หากชั้นชนะคนที่อยู่อันดับหนึ่งพัน ชั้นก็จะมีโอกาสท้าสู้กับ 500 อันดับแรกไปเรื่อยๆ เป้าหมายของชั้นคือผู้หญิงกำยำนั่น

มานึกๆ ดูแล้ว ที่พักของพวกนักรบในนี้มีแต่คนจริงทั้งนั้นพวกเขาไม่ได้มีดีแค่กล้าม

“นี่ๆ ชั้นอยากต่อสู้กับอันดับหนึ่งพันต้องทำยังไง”

ผู้ชายคนนั้นตกใจ ชั้นไม่อยากพูดเยอะเจ็บคอ เอาเป็นว่าชั้นอยากจะรีบๆ จบเกมบ้าๆ นี่แล้วชั้นหวังว่าจะไม่ดึงดูดความสนใจนะ.. ชั้นคิดแบบนั้น

“เชิญทางด้านนั้นเลยครับ”

เขานำทางชั้นไปที่ตรงจุดท้าประลอง พอชั้นเดินมาถึงก็พูดทันทีว่า “ขอท้าอันดับที่หนึ่งพัน!”

พนักงานคนนั้นคิดว่าฟังผิดเลยมองหน้าผู้ชายคนที่นำทางเขาก็พยักหน้าให้ พนักงานตกใจก่อนจะรีบสงบลง ชั้นอ่านความคิดเธอออกเธอกำลังคิดว่า ‘ผู้หญิงตัวแค่นี้จะสู้ไหวเหรอ’ แน่ๆ

“เอ่อ.. ค่ะ อันดับที่หนึ่งพันตอนนี้อยู่ในที่แห่งนี้พอดีค่ะ การจะท้าอันดับหนึ่งพันหากชนะจะสามารถแทนที่อันดับได้เลยเนื่องจากท้าประลองที่ระดับห่างกันเกินไป แต่ถ้าหากแพ้ผู้ท้าที่ไม่มีอันดับจะไม่ใช่ผู้แข่งขันรอบจริงๆ ของโครอสอีกต่อไปนะคะ.. ยืนยันหรือเปล่า”

“ไม่มีปัญหา!”

ชั้นพยักหน้าทันทีโดยไม่ลังเล เธอมองชั้นด้วยสายตาแปลกๆ .. ยัยพนักงานนี้ก็สายยูริสินะ ให้ตายสิคนในโลกนี้แปลกกันจริงๆ มีแค่ชั้นคนเดียวที่ปกติสุดละมั้งเนี่ย

“ค่ะงั้นรบกวนเซ็นตรงนี้ จะใช้เวลาในการส่งสารท้าประมาณ 5 นาที กรุณารอสักครู่นะคะ”

นางพูดเสร็จก็เริ่มผสานงานชั้นถอนหายใจออกมา ชั้นคิดว่าไปเดินเล่นสักหน่อยก็ดีนะ.. ชั้นเลยแอบเดินเล่นแถวๆ นี้ในตอนนั้น “จ๊อกกกก”

“อ๊า”

ชั้นอุทายเสียงออกมาท้องร้องซะแล้วจะว่าไปไม่ได้กินอะไรมาสองชั่วโมงแล้วนี่น่า.. เอ่อ.. ใช่ พักหลังๆ อาการอยากอาหารชั้นเพิ่มขึ้น

ไม่ต้องสืบเลยว่าเป็นเพราะอะไร เพราะยัยลิลิซแน่ๆ .. ว่าไปนั้น ก็พักนี้เหนื่อยตลอดนี่น่าตั้งแต่ออกเดินทางมานี่ทั้งน่าเบื่อ .. อันที่จริงไม่ได้เหนื่อยหรอก

แค่เบื่อ อาการหิวอาหารเลยรุนแรงขึ้น ชั้นกำลังจะไปแอบจิกเอาของออกมากินนั้นเอง

“โอ้.. สาวน้อยอย่าบอกนะว่าเธอคือคนที่ลงแข่งที่นี่เหมือนกัน!?”

ชั้นหันไปดู ชั้นเห็นผู้ชายคนหนึ่ง..เจ้าชายล่ะ.. เจ้าชายแน่ๆ ผมสีทองชุดขุนนางสีขาวมีดาบคาดที่เอว.. คาบดอกกุหลาบ..เอ้ย ไม่ใช่นั่นมันคนละเรื่อง

คือผมเขาสีทองสวมชุดเหมือนขุนนางมีดาบที่เอว อิมเมจนี่มันเจ้าชายจากประเทศอะไรสักแห่ง.. เมื่อเขาเข้ามาทักชั้นเลยตอบไป

“แน่นอน.. อีกอย่างชั้นไม่ใช่สาวน้อยเห็นแบบนี้ชั้นก็อายุเยอะแล้วนะ!”

“โอ้ งั้นเหรอๆ ฮ่าๆ ๆ งั้นคุณ… เอ่อ.. คุณโรเสะสินะ ผมมีชื่อว่าโรเบิร์ต มาร์ค การ์เดียน เป็นขุนนางธรรมดา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“ชะ.. เช่นกัน”

แย่แล้วท้องจะร้องอีกแล้วพอเห็นสีหน้าลำบากของชั้นเขาจึงสงสัยกำลังจะถามขึ้นท้องชั้นก็ร้องขึ้น “จ๊อกกก”

“อ๊ะ…”

ชั้นรู้สึกอายเอามากๆ นี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศนะ เพราะถึงแม้ชั้นจะเป็นผู้หญิง แต่ชั้นก็ไม่มีทางชอบผู้ชายแน่ๆ เพราะครั้งหนึ่งชั้นเป็นผู้ขาย ถ้าจะให้เลือกขอเลือกเป็นผู้หญิงดีกว่า

แต่แน่นอนว่าหากให้เลือกจริงๆ หนังสือต้องมาก่อนละนะ หน้าชั้นแดงขึ้นเอามือกุมท้อง

“อ๊ะ ขอโทษครับไม่คิดว่า คุณโรเสะกำลังหิว”

เขากล่าวเชิงขอโทษ โอ้ ขุนนางนี่เป็นคนดีขนาดนี้เลยเหรอแฮะ จะว่าก็ว่านะเขาก็ดูเป็นคนดีอ่ะ

“ไม่เป็นไร— จ๊อกกกกก”

ขณะที่ชั้นกำลังจะพูดท้องก็ร้องอีก ให้ตายสิ เจ้าท้องบ้ามันน่าอายนะว้อยยยย ชั้นแทบเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี

“โอ้ จริงสิ พอดีผมพกอาหารมาด้วยถือผมให้เป็นคำขอโทษละกันนะครับ”

เขาหยิบเอากล่องข้าวออกมาจากไหนไม่รู้ ชั้นได้กลิ่นแปลกๆ มันหอมมาก หอมจริงๆ ชั้นไม่เคยกินของแบบนี้มาก่อน!

“ตะ.. แต่แบบนั้น..”

“ไม่เป็นไรหรอกครับรับไปเถอะ!”

“งะ งั้นเหรองั้นไม่เกรงใจละนะ!”

ชั้นหยิบมาแบบเลิกเกรงใจเพราะกลิ่นมันยั่วยวนชั้นเสียจริงๆ ชั้นแพ้ทางคงเป็นอาหารกับหนังสือนี่ล่ะให้ตายสิ

พอเปิดออกชั้นก็เห็นอาหารอยู่ในนั้นพร้อมกับข้าวเป็นอาหารประเภทผัดชั้นหันหน้าไปถามว่า

“นี่คืออะไรอ่ะ”

“ผัดเนื้อกระต่ายสายพันธุ์พิเศษครับ ราคาของมันค่อนข้างแพงเลยหาทานได้ยากมากนะครับ”

เอาเนื้อกระต่ายมาผัดเรอะ.. มันทำได้เรอะเฮ้ย.. ช่างเถอะชั้นตักอาหารเข้าปากด้วยช้อนที่มาด้วยกัน

“อื้มมมมมมม~~~ อร่อยยยยยยย!!”

ชั้นยิ้มจนแก้มปริออกมา มันอร่อยจริงๆ ชั้นทานอาหารอย่างรวดเร็วจนหมดเกลี้ยงเลย

“อร่อยจริงๆ ขอบคุณนายมากนะ!”

“ไม่เป็นไรครับ ฮ่าๆ”

“เอ่อ.. ว่าแต่มีอะไรกับชั้นงั้นเหรอ”

“เปล่าหรอกครับ เพียงแต่ผมเห็นผู้หญิงแบบคุณโรเสะไม่บ่อยเลยเข้ามาพูดคุยน่ะครับ ก็ดูสิคนอื่นๆ บรรยากาศไม่เป็นมิตรสุดๆ”

“นะ นั่นสินะ ฮะๆ”

ชั้นหัวเราะแห้งๆ ออกมา ก่อนที่จะมีเสียงประกาศเรียกชั้นลงสนามต่อสู้ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ปฏิเสธสินะ ก็ดีจะได้เร็วหน่อย

“อ๊า.. ชั้นต้องไปต่อสู้แล้ว.. เอ่อ..”

ชั้นมองซ้ายขวาหาที่ทิ้งขยะ แต่ในตอนนั้นเองคุณโรเบิร์ตก็พูดกับชั้นว่า

“ให้ผมจัดการเองเถอะครับ คุณโรเสะรีบๆ ไปเถอะครับ”

“แต่แบบนั้นมัน…”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

ชั้นรู้สึกผิดหน่อยๆ แฮะ แต่เหมือนจะไม่มีเวลาแล้วชั้นเลยโบกมือให้เขาพูดว่า “ฝากด้วยนะ!!”

“ไวเใจได้เลยครับ”

ห๊ะ.. ไว้ใจได้เลยที่ว่าคืออะไรแค่ฝากไปทิ้งเฉยๆ นะ.. ชั้นเอะใจนิดหน่อยแต่เวลามีจำกัดชั้นจึงต้องรีบวิ่งจากไป.. พอชั้นจากไปแล้วโรเบิร์ตเดินเข้ามุมมืด

“เดียส.. เธอเป็นใครไปตรวจสอบมาหรือยัง”

“ครับ เธอเป็นใครไม่ทราบแน่ชัดครับเพราะจู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาในเมือง”

“งั้นเหรอ..แต่ไม่เป็นไร….”

เขาพูดกับใครบางคนในเงามืด โรเบิร์ตหยิบเอากล่องอาหารและช้อนที่โรสกินขึ้นมา ส่งเสียงหอบหายใจ “ซูดดดด”

“อ๊าาา กลิ่น..กลิ่นคุณโรเสะ.. อ่าา ช่างยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมม!!”

โรเบิร์ตซูดดมกลิ่นน้ำลายของโรสก่อนที่จะเอาช้อนใส่ปากและดูดดื่มมันอย่างพอใจก่อนที่จะเอากล่องกับข้าวขึ้นมาเลียมันอย่างอร่อย

“อ๊าา.. สุดยอดจริงๆ กลิ่นเหงื่อ กลิ่นตัว กลิ่นของเธอช่างยอดเยี่ยม เธอเป็นใครกันนะ.. เธอ.. เป็นใครกัน.. แต่ว่า.. เธอต้องเป็นของผม ฮิๆ ๆ ๆ ๆ”

มันซูดดมกลิ่น.. เห็นได้ชัดว่าไอ้ขุนนางบ้าบอนี่มันชอบกลิ่นคนที่พึ่งพบครั้งแรกถึงขั้นบ้าคลั่ง.. นี่เรียกมันว่าโรคจิตขั้นอันตราย

“รอผมก่อนนะคุณโรเสะ.. ผมจะเอาคุณมานอนบนเตียงผมให้ได้.. ผมจะไม่ปล่อยคุณไปและไม่ทิ้งคุณแน่ๆ”

 ………