ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น – ตอนที่ 42

บทที่ 42 – โรสกับการต่อสู้เพื่อหนังสือ

 

ชั้นพุ่งผ่านทะลุความว่างเปล่าไปเห็นอเวสต้าโนตมหลบเลเซอร์นับล้านพึ่งเสร็จก็เห็นหลุมดำราวกับแม่น้ำวนขนาดใหญ่สีเขียว

พุ่งไปหาเธอแน่นอนว่าคือตั๊กแตนเขียว (?) ชั้นรู้สึกปวดหัวกับความเร็วของตั๊กแตนเขียวมาก เพราะมันเร็วกว่าอเวสต้าโดยสิ้นเชิง

แต่ดูจากภาพลักษณ์แล้วมันคงถนัดเรื่องความเร็ว แต่ด้วยความห่างไม่ถึงห้าสิบเมตรของมันกับอเวสต้าโนตม

แต่ชั้นห่างกับอเวสต้ามากกว่าสิบกิโล แม้การเคลื่อนที่จะแทบไม่ใช้เวลา แต่เจ้าปีศาจตั๊กแตนเขียวมันก็เร็วมากเช่นกันในระยะนี้มันถึงอเวสต้าก่อนแน่ๆ

ชั้นรู้สึกเสียใจที่ไม่ออกแรงมากกว่านี้ตอนพุ่ง.. แต่ก็ไม่กล้าใช้แรงมากกว่านี้เพราะกลัวโครอสเซี่ยมลอยฟ้าพังไม่งั้นดับดิ้นหมดแน่ๆ

ชั้นจึงได้แต่กัดฟัน ใช้ทักษะกายามังกร – ปีกมังกร.. ในเวลานั้นก็มีปีกสีดำทมิฬของชั้นก็พุ่งออกมาจากหลังชั้น

และกระพือปีกหนึ่งครั้ง ใช้ความเร็วสูงเกือบสามในสิบส่วนของทั้งหมด.. เอ่อ.. อันที่จริงเพราะว่าควบคุมไม่อยู่เพราะรีบความจริงอยากจะเพิ่มความเร็วให้มากกว่าตั๊กแตนสองสี่เท่าแค่นั้น

แต่เผลอใช้มากเกินไป.. ชั้นวิ่งทะลุความว่างเปล่าทะลุพื้นที่.. และทะลุเวลา.. ก้าวข้ามเวลาไปโดยสิ้นเชิง!

ที่บอกว่าก้าวข้ามไม่ใช่ว่าชั้นย้อนเวลาหรืออะไรนะ แต่ทะลุคือไม่มีเวลาและพื้นที่ของชั้นเลย

ถ้าจะอธิบายก็คือในเมื่อชั้น วิ่งไปข้างหน้า ต่อให้เร็วเหนือแสงสักเท่าไหร่แต่ก็ยังมีพื้นที่และเวลาซึ่งแสงก็ยังอยู่ในการจำกัดที่ว่า แสงยังมีเวลาในการเดินทาง

เช่นเคลื่อนที่ในอวกาศ หนึ่งปีแสง ก็คือแสงที่เดินทางเป็นระยะเวลาหนึ่งปี แต่ที่เกิดขึ้นกับชั้นคือพื้นที่ไม่สน ระยะเวลาในการเคลื่อนที่ไม่มี

เหมือนกับหนึ่งก้าวชั้นสามารถไปอยู่ได้ทุกที่ในทันที นี่คือความเร็วไร้ขีดจำกัดโดยสิ้นเชิงชั้นมาปรากฏตัวตรงหน้าของอเวสต้า

ทุกคนตกใจขึ้นมาทันทีที่ชั้นปรากฏตัวขึ้นน้ำวนพุ่งมาถึงในเวลาต่อมาไม่นาน ชั้นหันหน้าไปหาพร้อมกับต่อยหมัดออกไป

“ปัง!!!”

น้ำวนดูดกลืนสลายหายไปในทันที ร่างของตั๊กแตนเขียวกระเด็นกลับหลังเพราะแรงปะทะมองมาที่ชั้นด้วยสายตาแปลกๆ

ตอนนี้ชั้นกลายเป็นจุดสนใจ ชั้นไม่สนใจหันกลับไปหาอเวสต้า

“หนังสือของชั้นล่ะ! สัญญาแล้วนะ!”

ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือยังไง.. ทุกคนในสนามรบเงียบลงพอดิบพอดีกับเสียงของชั้น ฮ่าๆ ดูเหมือนจะมีมารยาทอยู่บ้าง

“เอ่อ…”

เหมือนอเวสต้าจะพูดไม่ออกเหมือนมีอะไรติดลำคอ

“เธอจะตายไม่ได้ ถ้าตายชั้นก็แย่สิ!”

ชั้นพูดออกไป ก็มันเรื่องจริงนี่น่าถ้าเธอตายไปคงแย่แน่ๆ แต่ตอนนั้นเองก็เหมือนคนพ่นลมหายใจออกมา

“คิดจะแสดงตลกอะไรนังหนู ไสหัวไป”

จู่ๆ มีชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นพร้อมฟาดมือเร็วยิ่งกว่าเลเซอร์ของตั๊กแตนอีกละมั้ง ชั้นคิดว่าแต่เจ้านี่คิดจะตบชั้น

มือพุ่งมาด้วยความเร็วสูง ชั้นหันหน้าไปด้วยความเร็วเหนือกว่า ใช้มือซ้ายคว้าจับที่ต้นแขนของมือขวาที่ตบออกมา

และ…. ดึงมันออกมาจนฉีกขาดกระจุยกระจาย ชั้นสงสัยว่านี่ร่างสิ่งมีชีวิตหรือกระดาษแห้ง อันที่จริงชั้นค่อนข้างหงุดหงิด

“อย่ามารบกวนคนอื่นเขาคุยกันเส่!!”

ตอนแรกชั้นสงสารพวกนี้อยู่ เพราะไร้บ้าน.. แต่มารยาทไม่มีเลยจริงๆ ชั้นเลยอารมณ์เสียด้วยจึงตบมือไปที่กระบาล

วงเวทปรากฏขึ้นที่มือก่อนจะตบไปที่กระบาลมันอย่างแรง วิญญาณและจิตกระเด็นออกมาจากร่างก่อนจะสลายกลายเป็นเถ้าธุลี

“เบลเซบับ….”

เสียงใครไม่รู้ดังขึ้น ชั้นหันไปหาอเวสต้า

“รีบไปเอาหนังสือมาให้ชั้นสิ!!”

“…”

ตอบรับชั้นมีเพียงความเงียบเหมือนเธอจะตกใจวิญญาณหลุดจากร่างแล้วมั้ง มันเป็นความจริงที่ชั้นยังไม่ใช้เวทโบราณหรือเวทมนตร์อะไรเลย

ที่ชั้นใช้มีแต่ ‘Original Magic’ ถ้าชั้นใช้เวทมนตร์ยุคกลางใส่ก็พอต่อการฆ่าอเวสต้าแล้วนะ

แถมทุกอย่างก็แค่ไหลตามน้ำเท่านั้น ไม่แปลกที่เธอจะตกใจที่ชั้นตีคนระดับเธอตายในครั้งเดียวแต่จะเงียบไปอีกนานไหม!

“ชั้นบอกว่ารีบๆ เอาหนังสือมาเร็ว!”

ชั้นตะโกนพร้อมต่อยหน้าอกเธอจนเป็นรู อเวสต้าได้สติคืนมาร่างกายฟื้นฟูทันที.. อ้อ.. นี่คือวิธีการปลุกสินะ เดี๋ยวเอาวิธีนี้ไปปลุกยัยลิลิซด้วย (หยุดเลยนะหนู ถ้าไม่อยากให้ลิลิซตาย)

“จะ.. เจ้า”

“ชั้นต้องการแค่หนังสือ จะไม่รบกวนเธออีกเลย!”

ชั้นพูดกลัวเธอปฏิเสธ.. แต่เธอตอบชั้นกลับมาเหมือนเรียกความทรงจำก่อนหน้านี้มาหมดแล้ว

“ไม่ได้! ข้ามีหน้าที่ต้องปกป้องที่นี่.. หากกลับไปที่นี่คงแตกพ่ายอย่างรวดเร็ว!”

เธอพูดและผลักชั้นออก.. ชั้นหงุดหงิดยิ่งอยู่นานยิ่งไม่ดีถ้าหากชั้นไม่ไปตอนนี้มีหวังถูกจับกลายเป็นตัวสำคัญไปไหนมาไหนไม่ได้แหงๆ

ชั้นจึงต้องรีบ

“งั้นบอกที่อยู่ของเธอมาชั้นจะไปเอาเอง!”

ชั้นพูดแล้วเธอก็มองมายังปีกมังกรของชั้นก่อนจะพูดช้าๆ ว่า

“เจ้าเองก็น่าจะเข้าใจ เพราะเหมือนกับข้า.. ว่าอย่างพวกเราเกลียดคนที่รุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองมากโดยเฉพาะเผ่าเดียวกันแต่คนล่ะเชื้อสาย!”

เธอพูดแบบนั้นทำให้ชั้นหมดหวัง ในขณะที่เดือดขึ้นมา.. ชั้นพยายามไปตั้งเยอะแต่ยัยนี่ดันชักช้าแถมเกิดเรื่องก็จะเบี้ยวสัญญา!

หนังสือมันมีค่ายิ่งกว่าสงครามนี่ด้วยซ้ำ! สมองมีแต่กล้ามเนื้อ! ชั้นหงุดหงิดจริงๆ นี่น่า แต่ตอนนั้นเธอก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้

“เอ่อ… ถ้าเจ้าช่วยข้าจัดการต่อต้านสงครามครั้งนี้ภายในเวลาสั้นๆ .. ข้าจะรีบไปเอาหนังสือมาให้ทันที! ข้ายังสามารถเอาหนังสือเล่มอื่นๆ ที่หายากในยุคนี้มาให้ด้วย!”

ตาชั้นเป็นประกายเพราะคำพูดของเธอ ชั้นจึงยืนยันเพื่อความแน่ใจ

“จริงเหรอ?!”

“แน่นอน!”

เธอตอบหนักแน่น ความโกรธปลิวหายไปกับสายลมมีเพียงความยินดีเท่านั้นชั้นจึงรีบพูด

“ไปเถอะๆ ไปรีบเอามาตอนนี้เลยที่นี่ปล่อยชั้นจัดการเอง”

ชั้นพูดเธอเลยตอบ

“เอ๋..แต่ว่า…”

ชั้นเดาความคิดเธอออกได้หากร่วมมือกันบางทีอาจจะยืดนานขึ้นอีกได้ แต่ชั้นรีบบอกเธอ

“เชื่อมือชั้นได้เลย!!”

อเวสต้าเหมือนลังเล แต่พอเห็นความตั้งใจชั้นจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ชั้นจะรีบมาให้เร็วที่สุด ทนให้ถึงตอนนั้น!!”

พูดแล้วเธอหันหลังแล้วพุ่งไปทันที ชั้นรู้สึกยินดีเหมือนมีทุ่งลาเวนเดอร์ปลูกในใจ… ความจริงที่ไม่มีใครรู้

ก่อนหน้าหากชั้นสู้กับอเวสต้าตอนเลเวลหนึ่ง อาจจะยากเพราะใช้เวทมนตร์ไม่ได้.. แต่ตอนนี้พลังชั้นเพิ่มขึ้นมากว่าสองล้านเท่าจากเดิม ด้วยสกิลเพิ่มสเตตัสคูณสองทุกๆ ระดับ

ดังนั้น.. พลังที่ชั้นใช้ไป…. เพียงแค่ หนึ่งในหมื่น ยังไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ!

 

…..

ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น

ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น

Status: Ongoing
อ่านนิยายเรื่อง ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้นชั้นชื่อ เลกซ์ เป็นแค่คนธรรมดาสามัญประจำบทตัวประกอบละนะ ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ตอนนี้ก็เป็นตัวเอกอยู่ ชั้นอายุ 38 ปี ถึงจะมีอายุขนาดนี้แต่ก็ไม่ได้มีสิ่งที่น่าจดจำในการใช้ชีวิตหรอกนะ ไม่ใช่ว่าชั้นไม่มีอะไรเลยนะ เพราะที่น่าจดจำที่สุดของชั้นคือเนื้อหาในหนังสือที่บอกเล่าเรื่องราว สมัยมัธยมต้นมัธยมปลายชั้นเป็นถึงบรรณารักษ์ห้องสมุดถึงตลอดเลยล่ะ ถึงจะดูโม้ไปหน่อยแต่เรื่องไหนที่ชั้นอ่านผ่านตาและคิดที่จะจดจำมันก็บันทึกลงแบบไม่มีทางลืมเลย สุดยอดใช่ไหมล่ะ.. นี่แค่เบาะๆนะ ชั้นจบป.เอก แต่มีงานหาเช้ากินค่ำเท่านั้นคงจะสงสัยว่าทำไมละสิ .. แน่

Comment

Options

not work with dark mode
Reset