บทที่ 45 – โรสกับจุดจบ
“แค่กๆ ๆ”
อะไรเนี่ย.. โดนอุกกาบาตจังๆ เลย ชั้นไอออกมาเพราะว่าควันมันเยอะเป็นมลพิษต่อการหายใจเข้าออก
เอ่อ.. ชั้นรู้สึกเหมือนร่างตัวเองควบคุมไม่อยู่แล้วแฮะ.. ตอนนั้นเองร่างชั้นจู่ๆ ก็เห็นเล็กลงผมเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทอง
ร่างกายกลับสู่วัยเด็ก
“ห๊ะ?”
ชั้นตกใจนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมชั้นถึงร่างหดเล็กลงเอง แบบนี้แย่แน่ๆ ชั้นคิดว่านะ.. ไม่สิ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
แล้วก็ชั้นคิดว่าที่ร่างกายกลับสู่ปกติเป็นเพราะเมื่อกี้ชั้นตกใจ จนลืมควบคุมร่างกายแน่ๆ บอกตามตรงการจะควบคุมให้ร่างกายอยู่สภางะอื่นต้องใช้การควบคุม
เพราะมันไม่ชินเหมือนร่างปกติของชั้น ดังนั้นชั้นตกใจเลยลืมควบคุม ถ้าจะให้พูดก็เหมือนกับปุ่มEnter ในคอมพิวเตอร์ค้างไว้เพื่อใช้ร่างผู้ใหญ่นั่นแหละ
แต่เพราะสะดุ้งเลยหลุดจากการกดทำให้กลับร่างเดิม อืม.. มันคงเป็นแบบนี้ ว่าแต่ว่า พิภพแดนเทพหายไปไหนแล้วเนี่ย
รอบๆ ตัวชั้นเป็นพื้นดิน ความจริงมันเป็นบ่อน้ำที่ไม่เย็นแต่มีความร้อน ถึงจะไม่เป็นปัญหากับชั้นก็เถอะ?
น้ำร้อนเหรอ ตามปกติถ้า แถวนี้มีน้ำ อุกกาบาตมันน่าจะทำให้กระจัดกระจายและระเหิดหมดแล้วหนิทำไมมีน้ำได้
ชั้นตอนนี้ก็กำลังว่ายน้ำร้อนอย่างสบายใจ เพราะมีฝุ่นไปทั่วเลยมองไม่เห็นอะไรนอกจากฝุ่นแม้แต่น้ำร้อนที่ว่ายอยู่
คิดได้ชั้นก็ตรวจสอบโดยใช้สกิลตรวจจับรอบๆ ในรัศมีหลายกิโลเมตรแม้แต่เมืองยังพังไปเกือบเจ็ดในสิบส่วน
ถ้าไม่มีบาเรียป้องกันคงวอดวายแน่ๆ แล้วชั้นสัมผัสได้ว่าลิลิซบาดเจ็บสาหัส ก็แน่ล่ะพลังของเธอตอนนี้ยังเทียบไม่ได้กับมังกรน้อยแก้วนภาเลยนะ
เพราะหอกยังถ่ายทอดพลังทั้งหมดไม่เสร็จเลย จะมายืนบวกรนหาที่ตายชัดๆ แล้วเจ้าแก่สามคนก็ไปยืนอยู่ด้านหลังเด็กผู้หญิงผมแดงที่มีท่าทีก้าวร้าว
“ให้เด็กเป็นผู้นำเหรอ?”
ชั้นคิดขณะนั้นเอง ชายแก่สามคนก็มุ่งลงไปทางลิลิซ ในขณะที่เด็กหญิงผมแดงพุ่งตามไปยืนรอบๆ ลิลิซ
ไม่ดีแน่ เบ๊หาเงินของชั้น.. ชั้นคิดแบบนั้นก็รีบพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงฝุ่นควันเตลิดออกไปด้านข้างจนเห็นว่าจุดที่ชั้นเคยอยู่..
เป็นบ่อลาวากว้างกว่าสิบกิโลเมตร
…
ลาวาอ่ะ ชั้นว่ายลาวาอ่ะ! พิลึกเกินไปแล้ว นี่มันลาวาเลยนะ ทำไมชั้นไปคิดว่าเป็นบ่อนำพุร้อนได้!
เฮ้อ.. สรุปนี่ชั้นประหลาดจริงๆ สินะ (นี่ไม่เคยยอมรับเลยว่าตัวเองประหลาด)
ชั้นถอนสายตาไปมองตาแก่สามคน ที่กำลังร่ายเวทสร้างเป็นวงเวทขนาดใหญ่ต่อกันเป็นชั้นๆ สองขึ้นฟ้านับสิบชั้น
“แย่งหอก?”
ชั้นเดาได้จากวงเวทและอักษรรูนภายในเวทและเข้าใจว่ามันเป็นเวทที่ใช้สังหาร ตัดการเชื่อมต่อ ผนึก และอีกหลายอย่างเพื่อให้คนคนหนึ่งควบคุมหอกแทนลิลิซ
พวกนี้จะมาเอาหอกนี่เอง.. งั้นหมายความว่าความผิดก็เป็นของชั้นเต็มๆ อ่ะสิ.. อืม.. ดูเหมือนที่ต้องเก็บกวาดเป็นสิ่งที่ควรทำสินะ
ชั้นพุ่งมาหยุดตรงหน้าชายแก่คนหนึ่ง ชายแก่ตกใจตะโกนออกมาทันทีว่า
“ใคร!”
คนอื่นๆ เหมือนจะตกใจเช่นกัน.. เพราะว่าชั้นมีรูปร่างที่เปลี่ยนไปละมั้งเลยไม่รู้ว่าชั้นเป็นใคร .
ชั้นกำหมัดแล้วซัดออกไปอย่างแรง “ตู้ม!!!” หมัดซัดใส่หน้าอกชายแกจนกระเด็นลิ่วกลับหลังกลายเป็นดาวตกทันที
“โอ้ ตัวไม่แตกเหรอ”
ชั้นตกใจเพราะความแข็งแกร่งของชายแก่เหมือนจะเก่งมากๆ คนสองคนเหมือนจะจำชั้นได้ทันทีเพราะเคยเห็นชั้นออกหมัดละมั้ง
“เธอ….”
“โจมตีเธอคนนั้นก่อน!!”
เสียงแหลมของผู้หญิงดังขึ้นชั้นไม่ได้หันไปมอง แต่เดาว่าเป็นโลลิผมแดงแน่ๆ ได้ยินแบบนั้นชายแก่ก็พยักหน้าพุ่งมาที่ชั้น
“ปิดผนึก ชีวิต วิญญาณ เลือดลม กล้ามเนื้อ ผิวหนัง อวัยวะ เวลา ความจริง ตัวตน”
ชายแก่คนหนึ่งพูดตอนนั้นร่างกายชั้นก็นิ่งชะงักทุกๆ อย่างในร่างชั้นถูกหยุดแม้แต่สติชั้นยังถูกแช่แข็ง ก่อนที่จะไม่ได้รับผลใดๆ ในเสี้ยวพริบตาต่อมา
นี่ คือทักษะ ต้านทานสถานะผิดปกติทุกชนิด!
แต่ก่อนจะทำอะไรชายแก่อีกคนก็พูดต่อว่า
“ทำลายล้าง จิตใจ ชีวิต กายหยาบ วิญญาณ ความจริง ตัวตน โชคชะตา มิติ เวลา”
ในตอนนั้นจิตใจการนึกคิดหายไป ชีวิตถูกทำลายล้าง กายหยาบสลาย วิญญาณแตกดับ ความจริงหายไป โชคชะตาถูกลบ มิติทุกๆ ตัวตนในความเป็นไปได้อื่นถูกฆ่า
เวลาถูกลบหายไป.. แต่พริบตาเดียวชั้นก็ฟื้นฟูทุกอย่างหวนคืนกลับมาในพริบตา.. “นี่มันอะไร..?”
เมื่อกี้ได้ก้าวเข้าสู่ความตายแล้วก้าวหนึ่งจริงๆ .. แต่ยังไม่ได้ตั้งตัวชายที่พึ่งถูกต่อยกระเด็นก็พุ่งมาและคำรามว่า
“ตัดมิติ ตัดพื้นที่ ตัดเวลา ตัดชีวิต ตัดวิญญาณ ตัดจิตใจ ตัดพลัง ตัดเวทมนตร์ ตัดอารมณ์ ตัดความรู้สึก!”
พื้นที่รอบๆ ตัวชั้นบิดเบี้ยวถูกตัดทิ้งความคิดกระเจิดกระเจิง ทุกอย่างถูกตัดทิ้งไปหมด แม้แต่อารมณ์และความรู้สึกยังถูกตัดทิ้ง
“จุดจบ”
นั่นคือสถานที่แห่งหนึ่งในโลกแห่งนี้ ไม่มีที่อยู่ ไม่มีความเป็นไปได้ ไม่มีเวลา ไม่มีพื้นที่ ไม่มีสสาร ไม่อะตอม ไม่มีแม้แต่ความเป็นจริง ไม่ใช่มิติ
แต่คงอยู่ในทุกๆ ที่ ชั้นถูกส่งเข้าไปในมิตินี้ ถึงจะฆ่าชั้นไม่ได้แต่ภายในนี้ชั้นไม่มีทางตายไม่มีวิญญาณไม่มีเวลา ไม่มีพื้นที่
วิทยาศาสตร์ เวทมนตร์ ทุกสิ่งทุกอย่างฝนนี้ล้วนเป็นแค่เรื่องตลก แม้แต่การเคลื่อนที่ ยังไม่สามารถกระทำ
กฎธรรมชาติ ความจริง เวลา มิติ พื้นที่ สสาร ชั้นมิติ (Dimension) ล้วนไม่มีประโยชน์ไม่มีการดำรงอยู่ของตัวตน
ชั้นลอยละล่อง.. ถ้าไม่มีการฟื้นฟูสุดโกงชั้นคงตายไปจริงๆ แต่ตอนนี้ยังลอยในจุดจบที่มืดมิดไร้ทุกสิ่งแม้แต่กายหยาบชั้นไม่มี
ความจริงชั้นตอบโต้นะ ด้วยการทิ้งแขนข้างหนึ่งไว้ก่อนจะถูกตัดทิ้ง.. ถามว่าแขนข้างหนึ่งทำอะไรได้ก็ไม่ต้องบอกนะ..
….
แขนข้างหนึ่งทิ้งลงบนพื้นแขนเล็กๆ .. แต่ในชั่วพริบตาทุกอย่างฟื้นฟูกลับมาร่างกายปรากฏขึ้นทุกอย่างกลับเป็นปกติ..
เงียบกริบ..
ความจริงจิตใจหลักชั้นยังลอยอยู่ในจุดจบ.. นี่แค่ร่างแยกที่ชั้นทิ้งไว้.. ฆ่าคนพวกนี้!
“มหาเวทระดับพระเจ้า ดวงตะวันจันทรา”
เสียงชั้นดังขึ้น.. ในตอนนั้นทุกๆ อย่างในแสงตะวันนี้ก็อยู่ใต้การควบคุมของชั้น ไม่ว่าจะความคิดและการกระทำ และแม้แต่เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นล้วนอยู่ใต้การควบคุมชั้น
ตราบใดที่มันยังอยู่ภายใต้ตะวันและจันทรา! ชายแก่ทั้งสามยกมือขึ้นกดที่หัวตัวเองตกตายทั้งกายและจิตวิญญาณ
นี่คือการตอบโต้! โลลิผมแดงเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตกใจรีบเคลื่อนที่ทันที จนแสงไม่อาจกระทบถูกร่างของเธอเนื่องจากความเร็วที่เหนือล้ำ
ทำให้ชั้นไม่อาจควบคุมเธอได้.. ชั้นถอนหายใจก่อนที่ร่างนี้จะสลายหายไป.. จิตที่อยู่ในที่แห่งนี้ก็หายไป..
มหาเวทที่ใช้ออกไปทำให้ชั้นตกตายลงไป หมายถึงร่างกายนี้..
…..
