ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1006

เซียวฉางเฉียนพูดว่า : “แม่บอกว่าตอนที่คุณกลับมา ให้ไปซื้อเนื้อที่ตลาดสักหน่อย ทำข้าวเที่ยง”
ในใจของเฉียนหงเย่นก็ค่อนข้างที่จะไม่สบายใจ แต่ก็ยังคงพูดอย่างซื่อๆว่า : “ได้ เดี๋ยวฉันซื้อกับข้าวเสร็จแล้วกลับบ้านนะ”
……
เย่เฉินพาภรรยา ไปเก็บผลไม้ที่สวนในบ้านกว่าครึ่งวันเช้า
เซียวชูหรันมีความสุขอย่างกับเด็กสาววัย 18 ปี ยังไงอย่างนั้น ไม่เพียงแค่เก็บผักผลไม้ ยังจะรดน้ำพรวนดินให้กับพืชผักอย่างจริงจังมากด้วย
หม่าหลันยังคงรอที่จะถ่ายภาพโพสต์ลงบนโมเม้นวีแชท เห็นว่าพวกเขาเข้าไปแล้วยังไม่ออกมา ก็เดินหมุนไปหมุนมาอย่างร้อนใจ
ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอสองคนนั้นเก็บผักเต็มตะกร้าแล้วกลับเข้ามาในบ้าน เธอถึงจะลงมาด้านล่างอย่างรีบร้อน หยิบมือถือออกมา ถ่ายภาพต่างๆภายในสวน เซลฟีหลายหลากรูป
หลังจากที่ถ่ายรูปท่ามกลางแดดเปรี้ยงได้หลากหลายรูปภาพแล้ว เธอก็รีบกลับมายังห้องของตัวเองทันที ทาครีมว่านหางจรเข้หลังจากที่ออกกลางแดดมาไปพลาง พร้อมทั้งเลือกภาพ 9 รูปอย่างละเอียดในโทรศัพท์ไปพลาง โพสต์ลงบนโมเม้นในวีแชท
เขียนแคปชั่นว่า : “ดูสวนผักผลไม้ที่บ้านพวกเราสิ ด้วยการเพาะปลูกอย่างประณีตของฉัน ตอนนี้งอกงามมากเลยนะ！”
เมื่อโพสต์ลงไปในโมเม้นวีแชท ก็มีคนเข้ามากดไลค์คอมเมนต์อย่างนับไม่ถ้วน ใครก็คิดไม่ถึงว่า หม่าหลันจะสามารถทำสวนผักแปลงใหญ่โตขนาดนี้ที่ลานบ้านของตัวเองได้ แค่ดูก็รู้ว่าจะต้องทุ่มแรงกายอย่างมากถึงจะทำได้สำเร็จ
รวมถึงเพื่อนที่ซื้อวิลล่านั่นมาทำแปลงดิน ปลูกผักไว้เล็กๆก่อนหน้านี้ก็พูดวิจารณ์เชิงเยาะเย้ยว่า: “ไอ้หยา หม่าหลัน คุณนี่เก่งมากเลยนะ คิดไม่ถึงว่าจะปลูกผักผลไม้ที่บ้านเยอะแยะขนาดนี้ แต่ว่า คนทั่วไปแล้วจะสามารถปลูกผักผลไม้ไว้ที่บ้านเยอะแยะขนาดนี้ได้ไงล่ะ คุณไปเก็บผักจากสวนของคนอื่นมาหรือเปล่า？แล้วถ่ายภาพ จงใจที่จะมาหลอกพวกเรา？”
“เหอะ！” เมื่อหม่าหลันเห็นคอมเมนต์นี้ ก็โมโหขึ้นมาทันทีเลย
ภาพที่กูถ่ายก็คือวิลล่าที่บ้านของกูเอง มึงยังกล้ามาถามกูเหรอ？มึงรอเลยนะ เดี๋ยวกูจะถ่ายภาพจากมุมสูงของระเบียงชั้น 3 ลงไปยังลานรอบวิลล่าให้มึงได้ดู！
คิดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันก็รีบเดินขึ้นไปยังระเบียงชั้นสามของห้องนอนตัวเอง เปิดฟังก์ชันถ่ายในมือถือ เตรียมที่จะถ่ายลานบ้าน
แต่ในเวลานี้ ทันใดนั้นเธอก็เห็น บนหน้าจอโทรศัพท์ มีเงาร่างประหลาดปรากฏขึ้น！
ในเวลานี้มีร่างมืดอยู่นอกรั้วลานบ้าน กำลังยื่นมือ ไปแอบขโมยผักในสวนของบ้านตัวเอง
มองไปยังมือนั่นที่กำลังเด็ดมะเขือยาว ตามมาด้วยเก็บแตงกวาลูกใหญ่และมะเขือเทศลูกใหญ่
หม่าหลันก็รีบตะโกนออกไปว่า : “เฮ้ย！ทำอะไร？ขโมยผักของกูใช่ไหม？ ”
เมื่อเงาร่างนั้นได้ยินเสียงตะโกนของเธอ ก็เก็บมือกลับไป หันหน้าและหนีไปเลย
หม่าหลันจ้องมองแวบหนึ่ง ดีนี่ คนที่ขโมยผักนั่นเป็นนายหญิงใหญ่เซียวที่สมควรตายคนนั้นไม่เหรอ？
ดังนั้น เธอจึงโมโหมากทันที พูดด่าเสียงสูงว่า : “นายหญิงใหญ่ที่สมควรตายอย่างแกทำไมถึงได้หน้าไม่อายอย่างนี้？คิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาขโมยผักที่บ้านของฉัน！เชื่อไหมว่าฉันจะแจ้งตำรวจให้มาจับแกตอนนี้เลย！”
นายหญิงใหญ่เซียวคล้องตะกร้าผักไว้ที่แขนวิ่งเร็วไม่ได้ ได้ยินเธอด่าทอตัวเอง หันหน้าไปมองเธอแวบหนึ่ง ไม่เพียงแต่ไม่กลัว แถมยังบ้วนน้ำลายไปทางเธอด้วย
ในเวลานี้ทำให้หม่าหลันโมโหอย่างมาก รีบวิ่งลงมาชั้นล่าง เห็นเย่เฉินกับลูกสาวกำลังล้างผักอยู่ในครัว โพล่งพูดออกไปอย่างใจร้อนว่า : “พวกแกสองคนยังจะมีอารมณ์มาล้างผักอยู่ที่นี่อีกนะ มีใครมีขโมยผักจากแปลงผักบ้านเราแล้ว！”
“ใครกัน？” เซียวชูหรันถามไปโดยไม่รู้ตัว
หม่าหลันพูดอย่างโมโหว่า : “ย่าที่ไม่แก่ตายนั่นของแกไง！นอกจากเธอแล้ว จะยังมีใครที่ต่ำช้าได้ขนาดนี้อีก？”
————