ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1118

ในขณะนี้ซ่งหวั่นถิงเพิ่งจะพูดเบา ๆ ออกมาว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ”
“โอเค”
ซ่งหวั่นถิงขับรถเบนท์ลีย์สีแดงของเธอ และพาเย่เฉินออกจากบ้านพักของตระกูลซ่ง
ในเวลานั้นหัวใจของซ่งหวั่นถิงเต้นเร็วขึ้น เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนที่กำลังประหม่าขนาดนี้ต่อหน้าเย่เฉิน
บรรยากาศในรถเงียบไปครู่หนึ่ง ซ่งหวั่นถิงจึงรีบคิดหาเรื่องราว และพูดว่า “อาจารย์เย่ วันนี้ต้องขอบคุณมากจริง ๆ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า จู่ ๆ คุณจะให้ยาอายุวัฒนะ ของขวัญราคาแพงอย่างนี้กับฉัน”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “ฉันกำลังบอกคุณว่าเหตุผลที่ฉันมอบยาอายุวัฒนะให้คุณ คือ การให้โอกาสคุณยืมดอกไม้ถวายพระพุทธเจ้า ยาอายุวัฒนะนี้จะทำให้คุณท่านซ่งสามารถมีชีวิตอยู่ได้ไม่ต่ำกว่าร้อยปี เขาอยากได้ยาอายุวัฒนะที่ฉันให้คุณเป็นพิเศษ แต่คุณท่านซ่งเป็นแบ่งแยกดีชั่วชัดเจน มีความรักและความยุติธรรม ดังนั้นเมื่อเขาอยากได้ยาอายุวัฒนะของคุณจริง ๆ เขาก็จะให้ผลตอบแทนมหาศาลแน่นอน”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ “อาจารย์เย่ คุณคิดทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์ของหวั่นถิง หวั่นถิงซาบซึ้งใจจริง ๆ ในชาตินี้นี้ถ้าอาจารย์เย่มีอะไรจะขอหวั่นถิง เพียงแค่อาจารย์เย่พูดออกมา หวั่นถิงจะไม่ต่อรองขัดขืน!”
เย่เฉินยิ้ม พลางกล่าวว่า “ข้าไม่มีคำขออะไรจากคุณ จากนี้ไปคุณแค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”
หลังจากเย่เฉินพูดจบแล้ว ก็พูดอีกว่า “ฉันก็คิดไม่ถึงเลยว่า จู่ ๆ คุณท่านซ่งจะจัดการอะไรตรงไปตรงมา ง่าย ๆ ขนาดนี้ ในงานเลี้ยงวันเกิดนี้ เขามอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับคุณ ตอนแรกฉันคิดว่าเขาอาจจะใช้ไม้อ่อนค่อย ๆ คลี่คลายเรื่องนี้”
“ตอนนี้เขาประกาศในทันทีไปแล้ว นี่เป็นการโจมตีครั้งใหญ่สำหรับลุงและลูกพี่ลูกน้องของคุณอย่างแน่นอน และจะทำให้คุณถูกเกลียดชังอย่างรุนแรง ดังนั้นคุณจะทำอะไรก็ต้องอย่างระมัดระวังมาก ๆ ระวัง ระวัง แล้วก็ระวัง”
ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างจริงจัง: “อาจารย์เย่ วางใจเถอะ หวั่นถิงเข้าใจเหตุผลทั้งหมดที่คุณพูดมา”
เย่เฉินถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “บางทีอาจเพราะยาอายุวัฒนะที่ดึงดูดคุณท่านมากเกินไป ดังนั้นคุณท่านจึงไม่อาจคิดถึงเรื่องนี้ ตอนนี้สิ่งที่ฉันกังวลก็คือความปลอดภัยของคุณในอนาคต ถ้ามีใครในตระกูลซ่งไม่พอใจในการสืบทอดผู้นำตระกูลของคุณ พวกเขาก็มีความเป็นไปได้ที่จะทำร้ายคุณ”
ซ่งหวั่นถิงยิ้มหวาน แล้วพูดว่า “อาจารย์เย่ ขอบคุณสำหรับการตักเตือนของคุณ อย่าลืมว่าหวั่นถิงยังมียาวิเศษหนึ่งเม็ดที่คุณให้มาครั้งแรก ยาวิเศษเม็ดนั้นที่ช่วยชีวิตในช่วงเวลาวิกฤติได้ใช่ไหม?”
เย่เฉินถามด้วยความสงสัย “คุณเอายานั่นไปไว้ไหนแล้ว?”
ซ่งหวั่นถิงหน้าแดง ก่อนจะพูดว่า “ยาเม็ดนั้นที่คุณให้…หวั่นถิงเก็บไว้ที่…ที่…เก็บไว้กับตัว…”
เมื่อซ่งหวั่นถิงพูดว่าเก็บไว้กับตัว สี่คำแล้ว ก็อายจนไม่กล้ามองเย่เฉินแล้ว
ก่อนหน้านี้ ซ่งหวั่นถิงซ่อนเม็ดยาอายุวัฒนะไว้ในรถ แต่เธอรู้สึกว่าของมีค่าเช่นนี้เก็บในรถนั้นไม่ปลอดภัยจริง ๆ ดังนั้นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอจึงเก็บมันไว้ใกล้ตัว
ยิ่งไปกว่านั้น เพราะว่ามันคือของขวัญที่เย่เฉินให้ตัวเธอเอง ดังนั้นการได้เก็บมันไว้ใกล้ตัวทำให้เธอรู้สึกว่าได้รับการดูแลจากเย่เฉิน
เย่เฉินไม่ได้สังเกตเห็นความเขินอายแบบเด็กสาวบนใบหน้าของซ่งหวั่นถิง
ภายในใจของเขากังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับความปลอดภัยของซ่งหวั่นถิง
เพราะฉะนั้นเขาจึงปริปากพูดว่า “ถูกแล้ว วันหลังคุณสามารถช่วยฉันหาหยกขาวดี ๆ หนึ่งชิ้นจากจี๋ชิ่งถัง”
“หยกขาว?” ซ่งหวั่นถิงรีบถาม “อาจารย์เย่ ท่านต้องการหยกขาวแบบไหน?”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “หยกสีขาวที่ขาวที่สุด บริสุทธิ์ที่สุด และปราศจากมลทิน ฉันจะใช้ทำเป็นเครื่องรางหนึ่งชิ้น เวลาที่คุณพกมัน ก็จะช่วยปกป้องให้คุณสงบสุข