ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1300

“ไม่ ฉันไม่ไป！” ยามาโมโตะ คาซึกิทั่วทั้งร่างกายไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เพียงสิ่งเดียวที่ยังสามารถทำได้ก็คือส่ายศีรษะเบาๆ
เขาในเวลานี้ ตะโกนจนเสียงแหบแห้ง “บาดแผลของฉัน ไม่มีทางมีหมอที่รักษาหาย กลับญี่ปุ่นก็ไม่มีทางดีไปกว่าที่นี่ตรงไหน ฉันในฐานะที่เป็นอาจารย์ของเธอ ไม่สามารถทิ้งเธอไว้คนเดียวที่นี่ได้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอหลังจากเข้าร่วมการแข่งขันจบ ค่อยกลับญี่ปุ่นไปพร้อมกับเธอ”
อิโตะนานาโกะรีบเอ่ยขึ้นว่า “อาจารย์ การแข่งขันครั้งนี้ ฉันอาจจะไม่สามารถเอาแชมป์มาครองได้แล้ว วันนี้หลังจากที่การแข่งขันเสร็จสิ้น ฉันดูวิดิโอการแข่งขันของฉินเอ้าเสวี่ยน พลังของเธอแข็งแกร่งกว่าคราวก่อนเยอะมาก แม้กระทั่งฉันได้พบเฉียนอานน่าผู้แข่งขันที่มีพรสรรค์แบบนี้ มีความเป็นไปได้ที่ต่างก็ต้องต่อสู้กันอย่างดุเดือดเป็นเวลายาวนานถึงจะสามารถได้รับชัยชนะด้วยความยากลำบาก แต่ฉินเอ้าเสวี่ยนเผชิญหน้ากับเฉียนอานน่า เพียงแค่ไม้เดียวก็โจมตีเธอจนพ่ายแพ้ พลังแบบนี้ห่างไกลจนไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะสามารถเทียบไหล่ได้…”
ยามาโมโตะ คาซึกิถอนหายใจออกมา “ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลก็ดูการถ่ายทอดสดการแข่งขันของฉินเอ้าเสวี่ยนบนเว็บไซต์วิดีโอในโทรศัพท์มือถือของประเทศจีน พลังในตอนนี้ของเธอ แข็งแกร่งเป็นอย่างมากจริงๆ เทียบกับตอนที่แข่งขันในคราวก่อนของเธอแล้ว แกร่งขึ้นไม่ใช่แค่เท่าตัว！ฉันไม่มีทางจินตนาการออกมาได้จริงๆว่าคนๆหนึ่งสามารถได้รับความก้าวหน้าที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ภายในระยะเวลาอันสั้นขนาดนี้ได้！นี่เรียกได้ว่าโค่นล้มความเข้าใจและความรู้ของฉันจริงๆ！”
อิโตะนานาโกะเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “ฉันคิดว่านี่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เฉินครูฝึกของเธอ เย่เฉินก็เริ่มจะมาเป็นครูฝึกของเธอตอนการแข่งขันคราวก่อน”
ยามาโมโตะ คาซึกิพอนึกถึงเย่เฉิน ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจออกมา “เย่เฉินคนนี้ เป็นอาจารย์ใหญ่ทางด้านศิลปะการต่อสู้ของยุคนี้จริงๆ！ดูเหมือน นั่นก็คือลูกศิษย์วิชากังฟูภายในที่ฝึกฝนกำลังภายในได้ในตำนานศิลปะการต่อสู้ประเทศจีน！ก่อนหน้านี้ฉันยังนึกว่าสิ่งเหล่านั้นต่างก็คือเรื่องหลอกลวง วันนี้นับว่าเข้าใจจริงๆแล้ว！”
โคบายา ชิจิโร่ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากขึ้นว่า “ผู้น้อยมีการวิจัยเกี่ยวกับหนังสือแพทย์แผนโบราณของจีนยุคโบราณ ใน”คัมภีร์หวงตี้เน่ย์จิง”ที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศจีน ก็เคยมีการพูดถึงกำลังภายใน ยังมีเนื้อหาบทหนึ่งโดยเฉพาะบอกว่าจะดำเนินการเคลื่อนย้ายลมปราณภายในภายในร่างกายได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้จะเห็นได้ว่า คนจีนเริ่มฝึกกำลังภายในมาตั้งแต่หลายพันปีก่อนแล้ว”
ยามาโมโตะ คาซึกิเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เลื่อมใส “ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า บนโลกนี้จะมีกำลังภายในของแบบนี้จริงๆ หากฉันสามารถรู้เรื่องเหล่านี้ก่อนสักสิบปี ยี่สิบปี งั้นฉันจะต้องมาประเทศจีน ออกตามหาสายน้ำภูเขาใหญ่ที่มีชื่อเสียงทั้งหมดในประเทศจีน คารวะผู้มีฝีมือที่แท้จริงท่านหนึ่งเป็นอาจารย์ ทุ่มเทเรียนกำลังภายใน…”
พูดถึงตรงนี้ ยามาโมโตะ คาซึกิก็ถอนหายใจยาวๆออกมาอีกครั้ง “เสียดายเพียงแค่ ฉันเห็นโลกสายเกินไปแล้ว…”
คำพูดหยุดชะงักลง น้ำตาร้อนระอุสองเส้นไหลลงมาตามใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นล้ำลึก กลิ้งไหลลงมาเป็นทาง
อิโตะนานาโกะเห็นอาจารย์ผู้มีพระคุณตกลงสู่จุดจบที่อนาถเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลลงมาเช่นเดียวกัน
ในเวลานี้เอง ยามาโมโตะ คาซึกิมองมาทางเธอ ในสายตาแฝงไปด้วยความร้อนแรงหลายระดับ “อิโตะ！เวลามาถึงวันนี้ ฉันได้ไม่มีคุณสมบัติเป็นอาจารย์สอนวิชาเธออีกต่อไปแล้ว หากเธอหวังจะมีความก้าวหน้าและการพัฒนาที่ยิ่งใหญ่กว่านี้บนเส้นทางศิลปะการต่อสู้ งั้นเธอก็ต้องคิดหาวิธี คารวะเย่เฉินเป็นอาจารย์！”
“อะไรนะคะ？！” อิโตะนานาโกะโพล่งอุทานออกมาด้วยความตกใจ “คารวะเขาเป็นอาจารย์?！หนู…หนูไม่ตกลงค่ะ！อิโตะชีวิตนี้มีอาจารย์สอนวิชาเพียงแค่ท่านเดียว ก็คือท่าน！นอกจากท่านแล้ว อิโตะไม่มีทางคารวะคนอื่นเป็นอาจารย์อีกโดยเด็ดขาด！”
“สมองทึบ！” ยามาโมโตะ คาซึกิตะคอกออกมาด้วยความโมโห “ตอนนี้ฉันสภาพแบบนี้ยังสามารถสอนอะไรเธอได้อีก? ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้ฉันได้กลายเป็นคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งแล้ว ต่อให้ฉันไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ สิ่งที่ฉันสามารถสอนให้กับเธอได้ ก็ถ่ายทอดให้กับเธอไปตั้งนานแล้ว ที่เหลืออยู่ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่เรียกว่าประสบการณ์จากสนามจริงบางส่วนก็เท่านั้น”
“แต่ว่าเธอดูจุดจบของฉันในตอนนี้ ก็รู้จักประสบการณ์จากสนามจริงแล้ว อยู่ต่อหน้าของยอดฝีมือที่แท้จริง อยู่ต่อหน้าของพลังที่เด็ดขาด ก็ไม่ได้มีความหมายใดๆเลยแม้แต่น้อย มด จิ้งหรีดตัวตุ่นตัวหนึ่ง ถึงแม้จะมีประสบการณ์ต่อสู้แบบฉีกกัดโจมตีอีกสักแค่ไหน นั่นก็มีผลเพียงแค่กับมด จิ้งหรีดตัวตุ่นตัวอื่นๆ แต่อยู่ต่อหน้าของมนุษย์คนหนึ่ง ก็ยังคงทนต่อนิ้วหัวแม่มือนิ้วหนึ่งของฝ่ายตรงข้ามไม่ไหว！”
“และเย่เฉิน ก็ทำให้ฉันตระหนักได้ว่า ที่จริงแล้วฉันบนเส้นทางศิลปะการต่อสู้ ก็คือมดและจิ้งหรีดตัวตุ่นตั้งแต่ต้นจนจบ เธอในฐานะที่เป็นศิษย์ที่ฉันสอนออกมาด้วยวิชาทั้งหมด ยังไม่สามารถเก่งกว่าครูผู้สอนได้ นี่ก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอกับฉันเหมือนกัน ก็เป็นเพียงแค่มด จิ้งหรีดตัวตุ่นที่อยู่บนเส้นทางศิลปะการต่อสู้ก็เท่านั้น！”
พูดถึงตรงนี้ ยามาโมโตะ คาซึกิใช้สายตาที่เร่าร้อน ถามอิโตะนานาโกะด้วยความร้อนรนว่า “อิโตะ เธอก็หลงใหลศิลปะการต่อสู้มาใกล้จะยี่สิบปีแล้ว หรือว่าเธอก็จะยินยอมเป็นมด จิ้งหรีดตัวตุ่นตัวหนึ่งที่อยู่บนเส้นทางศิลปะการต่อสู้ด้วยความสมัครใจเท่านั้นเองหรอ?”
อิโตะนานาโกะฟังถึงตรงนี้ ก็กัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น เอ่ยขึ้นทีละคำทีละประโยคว่า “อาจารย์ อิโตะไม่ยินยอมเป็นมดหรือจิ้งหรีดตัวตุ่นค่ะ！”
ยามาโมโตะ คาซึกิตวาดเสียงดังขึ้นมาในทันที “งั้นก็ไปคารวะเย่เฉินเป็นอาจารย์！ให้เขาถ่ายทอดศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงให้กับเธอ มีเพียงเช่นนี้เธอถึงมีโอกาสกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง ไม่เช่นนั้นแล้ว ฉันแนะนำให้เธอละทิ้งสิ่งที่เรียกว่าศิลปะการป้องกันตัวไปซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะสิ่งที่เรียกว่าศิลปะการต่อสู้ที่พวกเราไล่ตามแสวงหา เทียบกับเย่เฉินแล้ว พูดง่ายๆก็คือขยะที่อยู่ภายในกองขยะ！”