ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1311

เย่เฉินเกิดความรู้สึกไม่พอใจต่อยามาโมโตะ คาซึกิอย่างมากจริงๆ แต่ว่ามีหนึ่งพูดหนึ่ง มีสองพูดสอง ภาพพจน์ที่ติดอยู่ในความทรงจำของเขาต่ออิโตะนานาโกะยังถือว่าไม่เลวมาก
แม้ว่าอิโตะนานาโกะจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปี แต่ยังสามารถมองออกได้ถึงความอ่อนโยนนุ่มนวลดั่งสายน้ำในส่วนลึกของจิตใจ นับได้ว่าเป็นหญิงสาวที่รู้จักความที่หาได้ยากคนหนึ่ง
ทันทีที่ซือเทียนฉีได้ยินคำพูดของเขา พูดว่า “ผมรู้แล้วอาจารย์เย่ ท่านวางใจเถอะ ถ้าหากว่าคราวหน้าเธอยังเข้ามาอีก ผมก็จะดำเนินการตามมารยาทในการต้อนรับแขกอย่างเต็มที่เช่นกัน”
“อืม อย่างนี้ก็พอแล้ว” เย่เฉินพูด “เอาล่ะ ตาแก่ซือ ผมใกล้จะถึงบ้านแล้ว ก็แค่นี้ก่อนนะ”
“ได้อาจารย์เย่”
วางสายซือเทียนฉีแล้ว เย่เฉินขับรถเข้าไปในเขตคฤหาสน์Tomson Riviera
ตอนที่มองเห็นว่าใกล้จะถึงหน้าบ้านตนเอง เย่เฉินก็ค่อยๆขับช้าลง
ในเวลานี้ อยู่ดีๆมีเงาคนปรากฏออกมาจากข้างๆแวบหนึ่ง ขวางอยู่หน้ารถของตนเอง
เย่เฉินเหยียบเบรกทันทีหยุดรถไว้ เงยหน้ามองไปก็ได้พบเห็นคนที่ขวางอยู่หน้ารถตนเอง ถึงขนาดเป็นอิโตะนานาโกะ!
เขาอดไม่ได้ที่จะงงงวย
หญิงสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้อยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ?
พลังความสามารถของอิโตะนานาโกะ อยู่ในคนทั่วไปยอดเยี่ยมมากจริงๆ ดังนั้นเธอสามารถเข้าไปในTomson Riviera นี่ไม่พอที่จะถือว่าแปลกประหลาด
แต่ว่า สิ่งที่เย่เฉินอยากรู้อยากเห็นคือ หญิงสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้มาหาตนเองทำไมล่ะ?
อิโตะนานาโกะในเวลานี้ ขวางอยู่ที่ข้างหน้ารถBMWของเย่เฉิน และไม่พูดอะไร เพียงแค่โค้งคำนับกับเขานอบน้อมถ่อมตัวเต็มใบหน้าอย่างเคารพจริงใจ
เย่เฉินจนใจ ผลักประตูลงจากรถ มาถึงข้างหน้าเธอถามว่า “คุณอิโตะ คุณอยู่ที่นี่ทำอะไรหรือ?”
อิโตะนานาโกะเงยหน้าขึ้น สีหน้ามีความตื่นเต้นเล็กน้อยจ้องมองเย่เฉิน หลังจากเม้มปากลังเลสักครู่ ทั้งสองขาอยู่ดีๆงอลงทันทีคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขา พูดวิงวอนว่า “คุณเย่ ฉันขอร้องท่านช่วยอาจารย์ฉันสักหน่อย!”
“ช่วยเขาหรือ?” เย่เฉินถามอย่างรู้สึกน่าขำ “เส้นลมปราณของเขาขาดหมดแล้วทั้งตัว คุณเอาอะไรมาคิดว่าผมจะสามารถช่วยเขาได้ล่ะ?”
อิโตะนานาโกะพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันเชื่อข้อวินิจฉัยของตนเอง ฉันเชื่อว่าท่านสามารถช่วยอาจารย์ฉันได้อย่างแน่นอน ถึงเขาจะมีความผิดก็ตาม แต่ความผิดไม่ถึงขนาดนั้น!”
เย่เฉินหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “ความผิดไม่ถึงขนาดนั้นหรือ? คุณต้องรู้ว่าวันนี้ที่เขาเหยียดหยาม ไม่เพียงแค่ผมคนเดียว แต่เป็นลูกๆหัวเซี่ยทั้งหลาย คุณมีสิทธิ์อะไรรู้สึกว่าเขาผิดไม่ถึงขนาดนั้นล่ะ? ผมก็จะไม่เอ่ยถึงว่าในปีนั้นประเทศญี่ปุ่นทิ้งความเจ็บปวดกับรอยแผลเป็นมากน้อยเท่าไหร่ไว้ให้กับประชาชนหัวเซี่ย เพียงแค่ขี้โรคแห่งเอเชียคำนั้น ก็ล้วนไม่สามารถให้อภัยแล้ว!”
อิโตะนานาโกะละอายใจเหลือเกินพูดว่า “สิ่งที่ท่านพูดไม่ผิด ฉันรู้ว่าคำนั้นไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง แต่ตัวอาจารย์ฉันก็เป็นคนแก่วัยไม้ใกล้ฝั่งแล้ว ตอนนี้ท่านก็เพราะว่าคำนี้ ก็จะทำให้ชีวิตครึ่งหลังของเขากลายเป็นคนพิการ นี่ก็โหดร้ายมากหน่อยแล้วจริงๆ? อีกทั้ง ลูกน้องของท่านเอาคำนี้สลักอยู่บนหน้าผากของเขา เขาได้รับความทรมานกับการเหยียดหยามที่ไร้มนุษยธรรมไปแล้ว ก็ขอความเมตตาท่านให้ลดหย่อนผ่อนผัน ปล่อยเขาไปเถอะ…..”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณอิโตะ ผมมอบคำเตือนด้วยใจจริงให้คุณสักคำเถอะ”
อิโตะนานาโกะไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆทำไมเย่เฉินจะมอบคำเตือนด้วยใจจริงให้ตนเอง ดังนั้นก็เลยรีบพูดว่า “คุณเย่ เชิญท่านพูด ฉันจะตั้งใจฟัง!”
เย่เฉินพูดว่า “ผู้หญิงนิสัยอย่างคุณแบบนี้ ยังคงกลับประเทศญี่ปุ่น หาผู้ชายดีๆสักคนแต่งงานไปเลยเถอะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปช่วยเหลือสามีสั่งสอนบุตร อย่าคิดที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อีกเลย ยิ่งอย่าเพ้อฝันว่าจะสามารถอยู่บนเส้นทางศิลปะการต่อสู้นี้ มีการบุกทะลวงอะไรอีกเลย”
อิโตะนานาโกะจ้องมองเขา ไม่ยอมถามว่า “คุณเย่ ท่านดูถูกพลังความสามารถของฉันหรือ? แม้ว่าอยู่ต่อหน้าท่านฉันไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ยถึง แต่อย่างน้อยก็เคยคว้ารางวัลชนะเลิศการแข่งขันในวิทยาลัยระดับโลกมาก่อน ทำดีเยอะกว่าคนมากมายล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มแล้วยิ้มอีก พูดว่า “พลังความสามารถของคุณอยู่ในคนวัยเดียวกันถือว่าไม่เลวมากจริงๆ แต่ว่าสภาวะจิตของคุณกลับไม่เหมาะสมกับเส้นทางศิลปะการต่อสู้”