ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1610

เขามองดูท่าทางที่ทากาฮาชิ เอคิจิร้องโอดโอยครั้งแล้วครั้งเล่า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย ต่อจากนั้นยื่นมือลากแถบเวลา แล้วก็เล่นซ้ำตอนที่ทากาฮาชิ เอคิจิโชคร้ายอีกรอบ และรอยยิ้มที่มุมปากก็ยิ่งลึกมากขึ้น
ต่อจากนั้น เขาก็เล่นใหม่อีกครั้ง รอยยิ้มของมุมปาก ก็กลายเป็นลึกมากขึ้น
หลังจากที่ดูซ้ำมากกว่าสิบรอบ ใบหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “ดีมาก ทั้งตระกูลทากาฮาชิก็มีวันนี้! หลังจากที่วิดีโอนี้ได้รับความนิยมทั่วประเทศญี่ปุ่นแล้ว เกียรติของตระกูลทากาฮาชิของพวกเขาก็ไม่มีแล้ว!”
ทานากะซังพยักหน้าพูดว่า: “ตอนนี้วิดีโอนี้ได้กลายเป็นที่นิยมในแพลตฟอร์มออนไลน์และแพลตฟอร์มวิดีโอที่สำคัญทั้งหมดของในประเทศญี่ปุ่นแล้ว ครั้งนี้ชื่อเสียงของตระกูลทากาฮาชิ เอคิจิได้รับผลกระทบอย่ารุนแรง!”
“ดีมาก!”นางาฮิโกะ อิโตะพูดออกมาอย่างมีความสุข และพูดว่า: “โธ่เอ๊ย เห็นวิดีโอแบบนี้ อารมณ์ของฉันก็ดีขึ้นมามาก!”
พูดไปแล้ว เขานึกอะไรบางอย่างได้ แล้วพูดว่า: “ตระกูลทากาฮาชิกับฉันไม่ค่อยถูกกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ทว่าครั้งนี้ในที่สุดทุกคนก็มีศัตรูร่วมกัน!”
ทานากะซังพูดอย่างเร่งรีบว่า: “ท่านประธาน ท่านคงจะไม่ใช่ว่าจะร่วมมือตระกูลทากาฮาชิแล้วจัดการกับเย่เฉินด้วยกันนะ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่!”นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างหวาดผวาว่า: “ฉันไม่เหมือนกับตระกูลทากาฮาชิ ทากาฮาชิ เอคิจิถูกเย่เฉินทำร้ายที่ถนน เป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ ภายใต้การเปรียบเทียบ ฉันก็ดีมากกว่า แม้ว่าวันนั้นอยู่ที่บริษัทผลิตยาโคบายาจะเสียเปรียบครั้งใหญ่ แต่ยังดีที่เสียเปรียบให้ที่ลับตาคน ไม่ได้ทำให้คนทั้งประเทศรู้…”
ทานากะซังนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง
คาดไม่ถึงว่า ท่านประธานที่อุปนิสัยแกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรีมาโดยตลอด ก็จะปลอบใจตัวเองขนาดนี้…
ในเวลานี้ ทานากะซังกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า: “เรื่องนี้ส่งผลต่อความประทับใจและทัศนคติที่ตระกูลซูมีต่อตระกูลทากาฮาชิ สิ่งนี้สำหรับพวกเราเป็นเรื่องที่ดีมาก!”
“นั่นก็ใช่อยู่”ทานากะซังพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดว่า : “ครั้งนี้ตระกูลทากาฮาชิไม่เพียงชื่อเสียงเสียหายเท่านั้น แม้แต่ความสามารถก็ถูกสงสัย หน้าประตูบ้านของตัวเองก็ถูกคนทำร้ายกลายเป็นแบบนี้ ถ้าตระกูลซูร่วมลงทุนการขนส่งทางทะเลกับพวกเขา คงจะกังวลอย่างแน่นอนว่าตระกูลทากาฮาชิไม่มีความสามารถปกป้องธุรกิจนี้ได้”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ฮ่าๆๆๆ นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด ในช่วงนี้จริงๆ!”
ทานากะซังเห็นว่านางาฮิโกะ อิโตะอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย ตัวเองก็ถือได้ว่าโล่งอกแล้ว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ท่านประธาน ผมได้รับข่าวมาว่า ตอนนี้ตระกูลทากาฮาชิกำลังสอบถามตัวตนของเย่เฉินไปทั่ว คาดว่าพวกเขายังอยากจะแก้แค้นเย่เฉิน”
นางาฮิโกะ อิโตะถามว่า: “แกคิดยังไงกับเรื่องนี้? แกคิดว่าตระกูลทากาฮาชิสามารถจัดการเย่เฉินได้มั้ย?”
ทานากะซังนึกถึงความตกใจและสยองขวัญครั้งใหญ่ที่เย่เฉินนำมาให้ตัวเอง เอ่ยปากพูดว่า: “เรื่องนี้ผมยังบอกว่ายากจริงๆ ผมมีความรู้สึกอย่างหนึ่งต่อเย่เฉิน รู้สึกว่าสิ่งที่พวกเราเห็น เหมือนกับว่าเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยที่เขาเผยให้เห็น…!”
นางาฮิโกะ อิโตะขมวดคิ้ว: “ยังไง? หรือว่าแกคิดว่า ต่อให้ตระกูลทากาฮาชิทั้งหมด ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะเย่เฉินได้เหรอ?”
ทานากะซังพยักหน้า และพูดตามความจริง: “ท่านประธาน ยอดฝีมือปะทะกัน ใครที่แข็งแกร่งกว่า ใครก็จะหัวเราะทีหลัง ความแข็งแกร่งของเย่เฉินอยู่ที่นี่ ยอดฝีมือชั้นสูงสิบกว่าคนก็สู้กับเขาไม่ไหว ตระกูลทากาฮาชิจะสู้กับได้อย่างไร?”
นางาฮิโกะ อิโตะแสยะยิ้มแล้วพูดว่า: “อย่าลืมว่า ตระกูลทากาฮาชิก็เลี้ยงดูนินจาชั้นยอดไว้หลายคน นินจาของประเทศญี่ปุ่นของเราแข็งแกร่งมาก เป็นไปไม่ได้ที่เย่เฉินจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขา!”
ทานากะซังเตือนว่า: “ท่านประธาน ต่อให้พวกเราจะเลี้ยงดูนินจาชั้นยอด ก็ไม่อาจสามารถเอาชนะบอดี้การ์ดส่วนตัวสิบกว่าคนของทากาฮาชิ เอคิจิได้ง่ายดายนะ? ต่อให้สามารถเอาชนะได้ เกรงว่าก็ชนะอย่างอนาถ แต่เป็นเย่เฉิน ที่บดขยี้อยู่ข้างเดียว…”
ขณะที่พูด ทานากะซังก็ลากแถบเวลาวิดีโอกลับไปถึงช่วงที่เย่เฉินต่อสู้คนเดียวกับบอดี้การ์ดสิบกว่าคน ชี้ไปที่วิดีโอแล้วพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะว่า: “ท่านประธาน ท่านดู สิบกว่าคนนี้อยู่ตรงหน้าเย่เฉิน แม้แต่ห่านเป็ดไก่ก็เทียบไม่ได้ แทบจะหนึ่งหมัดก็ล้มลงหนึ่งคน หนึ่งเตะก็กระเด็นหนึ่งคน!”
“ต่อให้เป็นตอนที่ห่านเป็ดไก่ถูกคนตี ก็ยังสามารถกระโดดขึ้นจิกได้สองครั้ง แต่กลุ่มนี้ที่เรียกว่ายอดฝีมือ อยู่ตรงหน้าเย่เฉินก็คือเศษสวะทุกระเบียนนิ้วชัดๆ!”
“เอ่อ…”สีหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะค่อยๆจริงจังมากขึ้น
ในวิดีโอ ความแข็งแกร่งของเย่เฉินนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ
ดูเหมือนยอดฝีมือสิบกว่าคน แมร่งไม่ใช่คนด้วยซ้ำ ถูกเขาทำร้ายอย่างบ้าคลั่งไร้มนุษย์ธรรม…
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขามองไปทางทานากะซังอย่างโศกเศร้า ถามอย่างเหี่ยวเฉาหมดหนทางว่า: “ทานากะซัง แกว่าสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐของพวกเรา ยังสามารถเอาคืนมาได้มั้ย?!”