ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1677

คำพูดนี้ของเย่เฉิน ทำให้ทุกคนตกใจมากขึ้นในทันที!
พวกเขาตระหนักได้ในเวลานี้ ที่แท้เย่เฉินเมื่อกี้นี้ เพียงแค่ใช้ปลายเท้าเตะเศษกระจกแตกสองชิ้น ก็ตัดกล้ามเนื้อมือทั้งสองของท่านนินจาใหญ่อิงะขาดได้อย่างแม่นยำในทันที!
เตะกระจกกระเด็นไม่ใช่เรื่องยาก
ใช้การเตะเศษกระจกทำร้ายคนก็ไม่ยาก
แต่ที่ยากก็คือ ใช้เศษแก้วที่เตะกระเด็น ตัดกล้ามเนื้อมือของคนคนหนึ่งได้อย่างแม่นยำ นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปได้!
ยิ่งไปกว่านั้น ท่านนินจาใหญ่อิงะไม่ได้ยืมอยู่ที่นั่นแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายโจมตี แต่เป็นพุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ ยังถูกตัดกล้ามเนื้อมือทั้งสองขาดในขณะที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง ความแม่นยำนี้เหลือเชื่อจริงๆ!
ที่สำคัญ เย่เฉินแค่มือข้างเดียว ก็สามารถกำราบท่านนินจาใหญ่อิงะได้อย่างสมบูรณ์ ความสามารถนี้ก็เหลือเชื่อมากจริงๆ!
เป็นความแข็งแกร่งที่ผิดปกติแบบไหนกันแน่ สามารถที่จะทำได้ถึงขั้นนี้?! ซูจือหยูก็มองดูด้วยความตกตะลึง!
เย่เฉินในเวลานี้ ท่าทางที่จับท่านนินจาใหญ่อิงะแนบอยู่บนกำแพงด้วยมือข้างเดียว ในสายตาของเธอก็เหมือนราวกับพระเจ้า!
ท่านนินจาใหญ่อิงะในเวลานี้ก็ยังคงพยายามดิ้นรน พยายามที่จะสลัดหลุดพ้นจากการพันธนาการของเย่เฉิน แต่ง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ข้างขวาเย่เฉิน ก็เหมือนราวกับเหล็กเส้นไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย พละกำลังแข็งแกร่งจนเหลือที่ว่างเพียงเล็กน้อยให้เขายังพอฝืนทนหายใจได้
ท่านนินจาใหญ่พยายามดิ้นรนและถามด้วยน้ำเสียงเล็กน้อยว่า: “แก…แกเป็นใครกันแน่?!”
“ฉันเหรอ?”เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ฉันเป็นพ่อคนจีนของแกไง”
สีหน้าท่าทางของท่านนินจาใหญ่อิงะดูไม่ดีมาก สีหน้าท่าทางของคนอื่นก็ดูไม่ดีเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน
แต่ทว่า ในขณะนี้ ไม่มีใครกล้าโจมตีเย่เฉิน
เพราะพวกเขารู้ว่า ด้วยความแข็งแกร่งของเย่เฉิน ก็สามารถที่จะบีบคอของท่านนินจาใหญ่อิงะได้อย่างง่ายดาย
ในเวลานี้ ท่านนินจาใหญ่อิงะกัดฟันถามว่า: “ฉันกับแกไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน แกต้องการอะไรกันแน่?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ฉันต้องการชีวิตของแก!”
หลังจากที่พูดจบ เขามองดูนินจาที่ตกใจสุดขีดจนยืนแข็งทื่อเหล่านั้น แสยะยิ้มพูดว่า: “อ๋อใช่แล้ว ชีวิตของพวกแกฉันก็ต้องการ”
ทุกคนทยอยถอยห่างออกไป มือทั้งสองถือดาบไว้ แต่สีหน้าท่าทางกลับเต็มไปด้วยความสยดสยอง ในเวลานี้ท่านนินจาใหญ่อิงะตะโกนว่า: “รีบจับตัวผู้หญิงคนนั้น! เร็วเข้า!”
ทันทีที่เสียงลดลง มีนินจาคนหนึ่งพุ่งเข้าไปในทันที วางดาบไว้บนลำคอของซูจือหยู และพูดอย่างประหม่าว่า: “ปล่อยท่านนินจาใหญ่อิงะ! ไม่อย่างนั้นฉันก็จะฆ่าเธอ!”
เย่เฉินอือคำหนึ่ง และพูดอย่างราบเรียบว่า: “อยากฆ่าก็ตามใจ ฉันกับเธอก็ไม่ได้รู้จักกัน”
ท่านนินจาใหญ่อิงะตะโกนเสียงแหบแห้ง: “แกอย่ามาหลอกฉันให้ยาก! หรือว่าแกไม่ได้มาเพื่อช่วยเธอเหรอ?!”
เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น: “แน่นอนว่าไม่ใช่! วันนี้ฉันมาที่เกียวโตเพื่อเยี่ยมเพื่อนเก่า นั่นก็คือคุณนานาโกะของตระกูลอิโตะ ปรากฏว่าบังเอิญคนของแกวิ่งไปสำรวจพื้นที่ตระกูลอิโตะพอดี ฉันกลัวว่าจะไม่ดีต่อคุณนานาโกะ ดังนั้นถึงได้ตามอยู่ข้างหลังมาตลอดทางเท่านั้นเอง”
ทันทีที่เย่เฉินพูดออกมา ท่านนินจาใหญ่สีหน้าก็ซีดเผือดในทันที!
เดิมทีเขาคิดว่า เย่เฉินเป็นคนของตระกูลซู หรือว่าเป็นยอดฝีมือที่ตระกูลซูเชิญมา ให้ช่วยซูจือหยูและซูจือเฟย ถ้าอย่างนั้นตัวเองใช้ชีวิตของพวกเขาสองคนพี่น้องมาเป็นเครื่องต่อรอง บางทีอาจจะแลกทางรอดได้หนึ่งทาง
แต่ทว่า ยังไงก็คาดไม่ถึงว่า คนคนนี้จะเป็นเพื่อนอิโตะ นานาโกะ ดังนั้นจะตามคนที่ตัวเองส่งไปสำรวจพื้นที่มาตลอดทาง!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จู่ๆท่านนินจาใหญ่อิงะก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และรีบอ้อนวอนว่า: “คุณผู้ชายท่านนี้ พวกเราไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายคุณอิโตะ พวกเราเพียงแค่อยากจะฆ่าสองคนนี้ ต่อจากนั้นก็โยนความผิดให้นางาฮิโกะ อิโตะเท่านั้นเอง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่คิดที่จะทำไม่ดีต่อคุณอิโตะนะ!”