ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1697

ขณะที่ร่างกายร่วงลงไป ในสมองของนางาฮิโกะอิโตะ มีเสียงสะท้อนที่เป็นคำพูดของทานากะซัง
ถ้าศีรษะไม่โดนพื้น ใบหน้าไม่โดนพื้น หน้าท้องไม่โดนพื้น ก็มีโอกาสรอดชีวิต
ดังนั้นเขาจึงพยายามปรับร่างกายของตัวเองกลางอากาศ เอาขาทั้งสองข้างของตัวเองตรงไปที่พื้นและกระแทกอย่างแรง!
เสียงดังตู๊มหนึ่งครั้ง นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดมากๆที่มาจากขาทั้งสองข้าง แต่เขาไม่สนใจหรือตรวจสอบอาการบาดเจ็บของขาตัวเอง เขารีบกลิ้งไปกับพื้นหลายตลบ เพื่อลดแรงกระแทกที่ตัวเองตกลงมาจากสะพานข้าม
หลังจากนั้น ทานากะซังก็กระแทกกับพื้นอย่างแรง เขาเอาเท้ากระแทกกับพื้นเหมือนกับนางาฮิโกะอิโตะ จากนั้นก็กลิ้งไปหลายตลบ
ถึงแม้ทั้งสองคนจะรู้สึกเจ็บปวดมากๆที่ขา แต่ทั้งคู่ก็กระโดดลงพื้นด้วยท่าทางที่ถูกต้องก็เลยมีชีวิตรอดมาได้ ขณะนี้นางาฮิโกะอิโตะมองไปที่ขาทั้งสองข้างของตัวเอง และเห็นกระดูกของหัวเข่า น่อง ข้อเท้าและฝ่าเท้าหักจนไม่เหลือชิ้นดี!
อาการบาดเจ็บของทานากะซังก็เวทนามากๆ ขาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยเลือด มีกระดูกที่หักและแทงทะลุหนังออกมา เลือดไหลเป็นทาง มันน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูต่อไปได้!
เมื่อผู้คนที่สัญจรไปมาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาตกใจมากๆ มีผู้หญิงบางคนกรีดร้องออกมาทันที
ผ่านไปไม่นาน มีผู้คนที่กระตือรือร้นเดินเข้ามาดู หนึ่งในนั้นก็ถามว่า:”พวกคุณสองคน เป็นยังไงบ้าง? พวกคุณต้องการให้ฉันเรียกรถพยาบาลให้ไหม?”
นางาฮิโกะอิโตะพูดด้วยความเจ็บปวด:”ช่วยแจ้งตำรวจให้หน่อย! บอกตำรวจว่าบนสะพานข้ามมีคนตามฆ่าพวกเรา!”
ทุกคนรีบเงยหน้ามองขึ้นไปที่สะพานข้าม ที่รั้วกั้นของสะพานข้ามที่อยู่สูงขึ้นไปเหนือศีรษะสิบกว่าเมตร มีนินจาหกคนยืนเรียงกันอยู่ พวกเขามองลงมาข้างล่างด้วยความงุนงง
นินจาคนหนึ่งถามด้วยความตกตะลึง:”ลูกพี่ใหญ่ พวก…พวกเราควรทำยังไงดี?”
ลูกพี่ใหญ่ก็ไม่คาดคิด คนที่พวกเขาใกล้จะจับตัวได้แล้ว แต่พวกเขากลับหนีไปได้ เขาพูดด้วยความโกรธ:”น้องห้า น้องหก ตอนนี้พวกเขาสองคนขยับไม่ได้แล้ว พวกคุณสองคนกระโดดลงไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้!”
เมื่อนินจาสองคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็ตกใจจนตัวสั่น
หนึ่งในนั้นก็พูดด้วยความเขินอาย:”ลูกพี่ใหญ่ ถ้าความสูงประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร ไม่ต้องรอให้พี่ใหญ่พูด ฉันก็คงกระโดดลงไปแล้ว แต่นี่มันความสูงประมาณสิบห้าเมตร! ถ้าฉันกระโดดลงไป สภาพของฉันคงไม่ต่างอะไรกับพวกเขา…”
“ใช่!”นินจาอีกคนก็พูดด้วยใบหน้าขมขื่น:”ลูกพี่ใหญ่ ท่าลงพื้นของพวกเขาดีมากๆ ถ้าพวกเรากระโดดลงไปแล้วกำหนดท่าลงไม่ได้ พวกเราสองคนอาจจะตายได้…”
สีหน้าของลูกพี่ใหญ่แย่มากๆ
เขารู้ตัวดี ถ้าลูกน้องไม่ยอมกระโดด ตัวเองคงบังคับให้พวกเขากระโดดลงไปไม่ได้ ถ้าเขาบังคับให้ลูกน้องโดดลงไป ในอนาคตเขาจะไม่สามารถคุมนินจาพวกนี้ได้อีก?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขากัดฟันตัวเองและพูด:”รีบขึ้นรถยนต์! พวกเรารีบขับรถยนต์ลงไปด้านล่าง ต้องลงไปฆ่าพวกเขาก่อนที่รถพยาบาลหรือตำรวจมาถึง!”
ทุกคนรีบหันหลังและขึ้นไปในรถยนต์ทันที ในเวลานี้ พวกเขาได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่ดังมาจากท้องฟ้า
พวกเขาเงยหน้าขึ้นไปมอง และตกใจมากๆ!
ในขณะนี้ มีเฮลิคอปเตอร์ของกรมตำรวจนครบาลสี่ลำบินมาจากทิศทางที่แตกต่างกันอย่างรวดเร็ว!
มีนินจาคนหนึ่งพูดด้วยความตกใจ:”แย่แล้ว! หน่วยรบพิเศษมาแล้ว!”
หน่วยรบพิเศษของโตเกียว ก็คือตำรวจที่เก่งที่สุดของกรมตำรวจนครบาลโตเกียว พวกเขาทำภารกิจอันตรายตลอดปีและมีทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากๆ และพวกเขาทุกคนก็มียุทโธปกรณ์ที่ทันสมัยจากอเมริกา มีพลังทำร้ายล้างที่รุนแรง นินจาในสายตาของพวกเขา ก็ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ดึกดำบรรพ์
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขานั่งเฮลิคอปเตอร์มา!
ถ้าหากเฮลิคอปเตอร์บินอยู่บนศีรษะของพวกเขา ถือปืนกลแล้วยิง ถึงแม้ว่าจะเป็นนินจาที่เก่งมากๆก็คงโดนยิงจนพรุน!
ลูกพี่ใหญ่ของนินจาอิงะรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก:”แม่งเอ๊ย! รีบหนีเร็วๆ!”
นินจาที่เหลืออีกห้าคนก็ขึ้นรถยนต์อย่างรวดเร็วภายใต้การนำของเขา พวกเขาแบ่งกันขึ้นรถยนต์สองคันและรีบหนีไปทันที
หน่วยรบพิเศษของโตเกียวก็แบ่งเป็นสองทีมทันที
มีเฮลิคอปเตอร์สองลำจอดอยู่กลางอากาศ แล้วหย่อนเชือกโรยตัวลงมาเพื่อให้หน่วยรบพิเศษลงจากเฮลิคอปเตอร์มาที่พื้นอย่างรวดเร็ว เพื่อปกป้องนางาฮิโกะอิโตะ