ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1729

ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ซูโสว่เต้าแสดงได้ดีมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะนางาฮิโกะ อิโตะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง คงจะง่ายที่จะถูกหลอกโดยรูปลักษณ์ที่ยิ้มแย้มและเป็นมิตรของเขา
แม้จะรู้สึกขุ่นเคืองในใจ แต่เขาก็ฝืนตัวเองไว้ และทำเป็นสุภาพไป จึงยิ้มแล้วพูดว่า:”คุณซู สุภาพเกินไปแล้ว คุณมาญี่ปุ่น ฉันว่าจะไปพบคุณที่สนามบินด้วยตนเอง แล้วจัดโรงแรมให้คุณพัก ไม่คิดว่าจะเจออะไรมากมายขนาดนี้”
ซูโสว่เต้ารีบพูดว่า:”เปล่าหรอก คุณอิโตะไม่ต้องสุภาพมาก มิตรภาพระหว่างตระกูลซูของเราและตระกูลอิโตะมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน เราต้องกระชับความร่วมมือและกระชับความสัมพันธ์ของเราเพิ่มในอนาคต ทำไมเราต้องยึดติดกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ด้วยล่ะ?”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เจ้าเล่ห์ของเขา นางาฮิโกะ อิโตะอยากจะอ้วกอาหารเช้าในท้องออกมา แต่เขาทำได้เพียงพยักหน้า และพูดอย่างเห็นด้วยว่า:”คุณซูพูดถูก! ไม่จำเป็นต้องยึดติดจริงๆ……”
ซูโสว่เต้าพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และพูดอย่างจริงจังว่า:”คุณอิโตะ แม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโตเกียวในช่วงสองวันที่ผ่านมา จะวุ่นวายและทำให้คุณบาดเจ็บสาหัส แต่ฉันก็ยังต้องพูดเรื่องจริงหน่อย หลังจากเรื่องราวเหล่านี้จบลง ตระกูลซูจะเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”
นางาฮิโกะ อิโตะรู้ว่าซูโสว่เต้าหมายถึงอะไร เขารู้ว่าซูโสว่เต้า นอกเหนือจากการอธิบายข้อเท็จจริงแล้ว ยังอยากพูดถึงตัวเอง ตอนนี้ตระกูลของเขาสองฝ่ายที่ต่อสู้กันต่างไม่ได้รับผลประโยชน์ แต่กลับให้ฝ่ายที่สามกอบโกยผลประโยชน์ไป และคนที่ผลักดันให้ตระกูลของเขาได้ผลประโยชน์จากมันก็คือซูโสว่เต้า
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ซูโสว่เต้าก็เตือนตัวเองว่า อย่าลืมความช่วยเหลือที่ตระกูลซูให้ตัวเอง
แต่ว่า น้ำใจแบบนี้ นางาฮิโกะ อิโตะ ไม่อยากเป็นหนี้โดยไม่ได้ตั้งใจหรอก
เพราะยังไง สาเหตุที่ตระกูลอิโตะเอาชีวิตรอดได้จากข้อพิพาทนี้ ก็ไม่ใช่ซูโสว่เต้าที่พึ่งพาตระกูลซู แต่พึ่งเย่เฉิน!”
อย่าบอกว่าเขาไม่ได้พึ่งพาซูโสว่เต้า ลูกชายและลูกสาวของซูโสว่เต้าสามารถอยู่รอดได้ ต้องขอบคุณเย่เฉิน!
ถ้าเย่เฉินไม่ได้ช่วยซูจือเฟยและซูจือหยูสองพี่น้อง ซูโสว่เต้าเฝ้าศพของเด็กสองคน ก็อาจจะไม่สามารถหาฆาตกรตัวจริงได้
ดังนั้น นางาฮิโกะ อิโตะจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ:”โอ้ คุณซู ที่ครั้งนี้ตระกูลอิโตะรอดมาได้ ก็อันตรายมากเลยนะ!”
ขณะที่เขาพูด เขาตบต้นขา แล้วพูดถอนหายใจ:”ดูขาฉันสิ ขาของฉันพังหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะทานากะผู้รับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของฉันผลักฉันโดดจากสะพานลอย ฉันคงโดนฟันจนตายนานแล้ว”
ในคำพูดนี้ นางาฮิโกะ อิโตะได้ชี้แจงมุมมองกับซูโสว่เต้าแล้ว ก่อนอื่น เขาสามารถอยู่รอดได้นั้น มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแกซูโสว่เต้าและตระกูลซูเลยสักนิด
หลังจากนั้น นางาฮิโกะ อิโตะก็พูดอีกว่า:”และลูกสาวของฉัน เธอถูกนินจาซุ่มโจมตีในเกียวโต โชคดีที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากปรมาจารย์ ดังนั้นเธอจึงรอดชีวิต ไม่เช่นนั้น ฉันคงต้องทนทุกข์ทรมานที่เสียลูกสาวไปแน่ๆ! ”
เมื่อพูดเช่นนี้ นางาฮิโกะ อิโตะ ก็แสร้งทำเป็นอยากรู้อยากเห็นและถามว่า:”จริงสิคุณซู ลูกชายและลูกสาวของคุณ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับการช่วยเหลือจากปรมาจารย์ผู้ลึกลับในเกียวโตด้วยใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ซูโสว่เต้าก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
สิ่งที่ตนหมายถึงเมื่อกี้ คืออยากเตือนนางาฮิโกะ อิโตะสักหน่อย แม่งเอ้ยมึงกลับสามารถหัวเราะสุดท้ายดังกว่า และยังทำให้ทากาฮาชิ มาจิ มัตสึโมโตะ โยชิโตะ ผลประโยชน์มากกว่าครึ่งหนึ่งมาจากความช่วยเหลือของกู
แต่ไม่นึกเลยว่าจิ้งจอกเฒ่านางาฮิโกะ อิโตะ จะมาพูดตรงๆ แบบนี้ ความหมายก็ง่ายมาก อย่าพูดว่าฉันจะขอบคุณนาย มันไม่มีอยู่จริง เราทั้งคู่ยังต้องขอบคุณปรมาจารย์ลึกลับคนนั้น ไม่งั้นลูกสาวของฉันจะจบ ลูกชายและลูกสาวของแกก็ต้องจบ
แม้ว่าซูโสว่เต้าจะหดหู่ แต่เขาไม่สามารถตอบโต้คำพูดของนางาฮิโกะ อิโตะได้
เพราะไม่ว่ายังไง ลูกชายและลูกสาวของเขา ก็ได้รับการช่วยเหลือจากชายลึกลับคนนั้นจริงๆ
ตนยังถามลูกชายและลูกสาวของฉันเป็นพิเศษด้วยว่า ใครเป็นคนลึกลับคนนั้น? กลับมีความสามารถอันทรงพลังขนาดนั้น สามารถนำกลับมาให้ตนใช้ได้หรือไม่?
แต่ซูเฟยหยูบอกเขาว่า คนลึกลับนั้นไม่สนใจพวกเขาพี่น้องเลย
เค้าแค่ช่วยเหลือลูกสาวของนางาฮิโกะ อิโตะ อิโตะ นานาโกะบรรเทาปัญหา ดังนั้นจึงไล่ตามพวกเขาไปตลอดทาง