ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1737

สำหรับอิโตะ นานาโกะ เย่เฉินแค่ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้อธิบายอะไรมาก
หลังจากนานาโกะคุยกับทานากะ โคอิจิคุยเรื่อยเปื่อยสักพักแล้ว นานาโกะก็กล่าวขอโทษเขาว่า:”ทานากะซัง คืนนี้เย่เฉินซังจะกลับจินหลิง ฉันต้องไปซื้อของบางอย่างกับเขา ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันอีก!”
ทานากะ โคอิจิรีบพูดว่า:”คุณหนูใหญ่กับคุณเย่ไปทำธุระเถอะ ไม่ต้องห่วงผม ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมผมเป็นพิเศษ มันรบกวนคุณเกินไป!”
อิโตะ นานาโกะยิ้มพูดว่า:”ไม่รบกวนหรอก เรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว คุณจะเกรงใจไปทำไม?”
ทานากะ โคอิจิพยักหน้าอย่างขอบคุณ จากนั้นมองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างจริงจังว่า:”คุณเย่ คืนนี้คุณกลับบ้าน ผมคงจะไปส่งคุณไม่ได้ ขอให้คุณเดินทางโดยสวัสดิภาพ!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย:”ขอบคุณนะทานากะ ถ้ามีโอกาสไว้พบกันใหม่”
“ได้คุณเย่ ถ้ามีโอกาสไว้เจอกัน!”
ออกจากวอร์ดของทานากะ โคอิจิ อิโตะ นานาโกะกับเย่เฉินไปที่กินซ่าโตเกียว
มาญี่ปุ่นมาหลายวันแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่เย่เฉินออกมาซื้อของ
เพราะครั้งที่แล้วไปเย่นจิง ก็ซื้อแอร์แม็สชุดหนึ่งให้เซียวชูหรันภรรยาของเขา ดังนั้นคราวนี้เย่เฉินจึงละเลยสินค้าฟุ่มเฟือยอย่างพวกกระเป๋า
เย่เฉินเดินไปรอบๆ บริเวณเครื่องประดับ และตกหลุมรักแหวนเพชรรูปหัวใจจากทิฟฟานี่
เพชรหลักของแหวนเพชรเม็ดนี้มีน้ำหนักสุทธิ 3 กะรัต ความบริสุทธิ์สูงมาก ไม่ใหญ่มาก แต่ประณีตมาก และการเจียระไนรูปหัวใจก็สวยงามมากด้วย ทำให้แค่เห็นก็ชอบเลย
จำได้ว่าตั้งแต่สมัยแต่งงานจนถึงปัจจุบัน เขายังไม่เคยให้แหวนแต่งงานจริงๆกับเซียวชูหรันเลย ดังนั้นเย่เฉินจึงตัดสินใจที่จะซื้อแหวนเพชรนี้กลับไปให้เธอ
เขาปรึกษากับเสมียนและพบว่าราคาของแหวนวงนี้อยู่ที่ประมาณ 800,000 หยวน แปลงเป็นหยวน ซึ่งไม่แพงเลย
ดังนั้น เย่เฉินเตรียมจะซื้อแหวนนี้
อิโตะ นานาโกะไม่สามารถซ่อนความอิจฉาของเธอได้ และถามว่า:”เย่เฉินซัง จะซื้อแหวนนี้ให้ภรรยาของคุณใช่ไหม?”
“ใช่”เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า:”เธออยู่กับฉันมาหลายปีแล้ว และฉันยังไม่ได้แหวนให้เธอเลย”
อิโตะ นานาโกะถอนหายใจและพูดว่า:”เย่เฉินซัง ดีกับภรรยามากจริงๆ…… ”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่ถ่อมตัว พนักงานขายของทิฟฟานี่ก็พูดอย่างสุภาพว่า:”คุณคะ ไม่ทราบว่านิ้วนางของภรรยาคุณ มีขนาดเท่าไหร่คะ?”
คำถามนี้ทำให้เย่เฉินไปไม่เป็นเลย
“ใส่แหวนขนาดเท่าไหร่? เรื่องนี้ผมไม่รู้จริงๆ……”
พนักงานขายอธิบายว่า:”ถ้าคุณไม่ทราบขนาดของแหวน ซื้อใหญ่ไปหรือเล็กไปมันจะลำบากหน่อย ดังนั้นฉันขอแนะนำให้คุณโทรหาภรรยาของคุณ เพื่อมั่นใจขนาดของแหวน ทางเราจะช่วยคุณปรับให้เข้ากับสถานะที่เหมาะสมที่สุดโดยตรง”
เย่เฉินลังเลเล็กน้อย
เดิมทีอยากจะเซอร์ไพรส์เซียวชูหรัน ถ้าโทรไปถามเธอตอนนี้ ก็ไม่เซอร์ไพรส์แล้วนะสิ?
กำลังคิดอยู่ อิโตะ นานาโกะก็กระซิบจากด้านข้างว่า:”เอ่อ……เย่เฉินซัง คุณดูมือฉันสิ เทียบกับภรรยาคุณแล้วต่างกันแค่ไหน?”
พูดไป อิโตะ นานาโกะก็กางมือของตัวเองไว้ตรงหน้าเย่เฉิน
เย่เฉินมองใกล้ๆและพูดด้วยความประหลาดใจ:”นานาโกะ รู้สึกว่ามือของคุณ คล้ายกับมือจองภรรยาผมเลย! ถ้างั้นช่วยผมลองหน่อยสิ!”
อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าโดยไม่ลังเล
ในเวลานี้ พนักงานขายยื่นแหวนให้เย่เฉิน และพูดว่า:”คุณคะ งั้นรบกวนคุณให้ผู้หญิงคนนี้ช่วยลองเถอะ!”
เย่เฉินไม่คิดมาก เขาหยิบแหวนด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วดึงข้อมือขวาของอิโตะ นานาโกะๆเบาๆด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ค่อยๆ สวมแหวนบนนิ้วนางของเธออย่างระมัดระวัง
ในขณะนี้ อิโตะ นานาโกะรู้สึกเหมือนฝันเลย
แม้ว่าเธอรู้ดีว่าเธอกำลังช่วยภรรยาของเย่เฉินลองแหวนเท่านั้น แต่เมื่อเธอคิดว่าเย่เฉินกำลังสวมแหวนเพชรบนนิ้วนางของเธอ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนถึงขีดจำกัดแล้ว
เธอพูดกับตัวเองในใจว่า:”ถ้านี่คือความฝัน ฉันหวังว่าจะสามารถหลับยาว ไม่ตื่นอีกเลย……”