ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1739

เมื่ออิโตะ นานาโกะกลับมาจากห้องน้ำ เธอไม่มีคราบน้ำตาบนหน้าแล้ว แต่ตาของเธอแดงเล็กน้อย
เธอจงใจใช้น้ำเย็นล้างหน้า ดังนั้นจึงดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น
กลับมาที่ร้าน อิโตะ นานาโกะเริ่มยิ้มถามเย่เฉินว่า:”ปรับเสร็จยัง? คุณต้องการให้ฉันลองอีกไหม?”
เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า:”รบกวนคุณด้วย!”
อิโตะ นานาโกะยิ้มอ่อน:”เย่เฉินซังไม่ต้องเกรงใจหรอก”
จากนั้นเธอก็ยื่นมือขวาออกมาอีกครั้งแล้วยิ้มพูดว่า:”เอาสิ! ลองอีกครั้ง!”
เย่เฉินไม่คิดมาก หยิบแหวนที่ปรับแล้วมาสวมที่นิ้วนางมือขวาเธออีกครั้ง
คราวนี้ขนาดก็กำลังพอดีมือ ไม่แน่นหรือหลวมเลย ดูเหมือนธรรมชาติ
อิโตะ นานาโกะไม่สามารถช่วยเปลี่ยนทิศทางของมือขวาได้ ภายใต้แสงและสังเกตแหวนเพชรราคาไม่แพงนี้อย่างระมัดระวัง
แม้ว่าแหวนนี้จะไม่งดงามเท่าแหวนหลายสิบล้านที่อยู่ในมือของผู้หญิงและสาวงาม แต่ก็มีเสน่ห์เฉพาะตัว
เรียบง่าย ใจกว้าง สวยงามและน่าดึงดูด
เย่เฉินมองไปที่แหวนของอิโตะ นานาโกะ และยิ่งมองชอบเช่นกัน
เขารู้ว่าภรรยาของเขาไม่ขออัญมณีหรูหราเหล่านั้น และแหวนวงนี้สามารถเข้ากับอารมณ์นิ่งราวกับน้ำของเธอได้
เมื่อคิดถึงนิ่งราวกับน้ำ เขาอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนความสนใจจากแหวน ไปที่ใบหน้าของอิโตะ นานาโกะ
พูดตามตรง ถ้าบอกว่ามันนิ่งราวกับน้ำ เซียวชูหรันอาจทำคะแนนได้ถึง 80 หรือ 90 คะแนน แต่อิโตะ นานาโกะ ได้ 100 คะแนนอย่างแน่นอน
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ดูเหมือนว่าแหวนนี้เข้ากับอารมณ์ของอิโตะ นานาโกะมากกว่า
แต่เย่เฉินไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้
อิโตะ นานาโกะสวมแหวนนี้และมองด้วยความสุขและความเศร้าโศกเป็นเวลานาน จากนั้นจึงถอดมันออกและส่งให้เย่เฉินอย่างน่าเสียดาย
เขาพูดว่า:”เย่เฉินซัง ถ้าเหมาะสมล่ะก็ ให้พนักงานขายช่วยจัดการให้เถอะ!”
“ใช่!”เย่เฉินเห็นว่าแหวนนั้นเหมาะสมจริงๆ ดังนั้นเขาจึงยิ้มพูดกับพนักงานขายว่า:”สวัสดีครับ รบกวนช่วยผมห่อแหวนนี้ด้วย”
“ได้ค่ะคุณผู้ชาย!”
พนักงานขายก็ดีใจด้วย
แม้ว่าทิฟฟานี่จะเป็นแบรนด์ที่มีชื่อเสียงด้วยแต่ราคาของแหวนเพชรส่วนใหญ่จริงๆแล้ว อยู่ในช่วง 10,000 ถึง 20,000 ดอลลาร์สหรัฐฯ จริงๆแล้ว น้อยคนมากที่จะซื้อแหวนที่มีเงินมากกว่า 20,000 ดอลลาร์ บางครั้งหนึ่งสัปดาห์ใช่ว่าจะขายได้สักวง
เช่นเดียวกับที่เย่เฉินเลือก ซึ่งเทียบเท่ากับแหวนที่มีราคามากกว่า 100,000 ดอลลาร์สหรัฐ โดยทั่วไปสามารถขายแหวนได้จำนวนจำกัดต่อปี
ดังนั้น เธอถือว่าเย่เฉินเป็นลูกค้าวีไอพีที่เคารพ ดังนั้นเธอจึงช่วยเขาห่อแหวนอย่างระมัดระวัง และพูดกับเย่เฉินว่า:”คุณผู้ชายคะ หากคุณไม่มีความต้องการอื่นใด โปรดตามฉันไปติดเงินที่แคชเชียร์ค่ะ”
เย่เฉินพูดว่า:”ไม่ต้องรีบ ผมอยากดูสร้อยข้อมือ”
แหวนเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักระหว่างคู่รัก ดังนั้นเมื่อเขาซื้อแหวนนี้ให้ภรรยา เขาย่อมไม่สามารถซื้อสิ่งเดียวกันนี้ให้แม่ยายได้
ดังนั้น เย่เฉินตัดสินใจที่จะดูสร้อยข้อมือให้หม่าหลัน ราคาก็ไม่ต้องสูงเกินไป เทียบเท่ากับสองหรือสามแสนหยวนจะดีมาก
กำไลสองถึงสามแสนสำหรับหม่าหลัน ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอดีใจจนนอนไม่หลับแล้ว
พนักงานขายได้ยินว่าเย่เฉินอยากซื้อสร้อยข้อมือ พูดขึ้นทันทีว่า:”คุณผู้ชายคะ โปรดรอสักครู่ ฉันจะให้ผู้รับผิดชอบพื้นที่สร้อยข้อมือพาคุณดูและแนะนำรูปแบบบางอย่างให้กับคุณ”
ในร้านของพวกเธอ พนักงานขายแต่ละคนมีเคาน์เตอร์พิเศษเฉพาะของตนเอง พนักงานขายคนนี้มีหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับแหวนเพชร ดังนั้น สร้อยข้อมือจึงต้องการบุคคลอื่นเพื่อให้บริการแนะนำการช็อปปิ้งให้เย่เฉิน