ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1757

หลังจากที่สมาชิกทั้งหมดบนเครื่องบินตระกูลซู อยู่ภายใต้การควบคุมแล้ว กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นก็เริ่มเคลียร์พื้นที่ และค่อยๆ ฟื้นฟูความสงบเรียบร้อยที่สนามบิน
ตอนแรกพวกเขาขับรถผ่านรถบัสสามคันที่มีหน้าต่างเชื่อมด้วยตาข่ายป้องกันเหล็ก และให้ทุกคนรวมถึงซูรั่วหลี ภายใต้การดูแลของทีมป้องกันตัวเอง ได้ขึ้นรถไปทีละคน
เพื่อป้องกันไม่ให้คนเหล่านี้หลบหนีไปให้ได้มากที่สุด กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นจึงใส่กุญแจมือสองชุดให้กับทุกคน นอกจากนี้ ยังใส่ห่วงขาให้พวกเขาอีกด้วย
ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขายังกระจัดกระจายคนเหล่านี้ และปกป้องพวกเขาแบบตัวต่อตัว
การแบ่งที่นั่งบนรถบัส มีสองที่นั่งแบ่งเป็นแถวในแต่ละด้าน
ดังนั้น ทุกคนในตระกูลซูที่ใส่กุญแจมือและห่วงขา จึงถูกจัดให้นั่งตำแหน่งที่ใกล้ริมหน้าต่าง จากนั้นทีมป้องกันตัวเองพร้อมกระสุนจริงก็นั่งอยู่ข้างๆ พวกเขา เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขามีโอกาสได้หลบหนีไป
นอกจากนี้ บนทางเดินรถบัส ยังจัดเจ้าหน้าที่ป้องกันตัวเองสิบนายที่ติดอาวุธหนัก รับผิดชอบในการเฝ้าดูผู้ต้องสงสัยทั้งหมด มีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยก็จะยิงฆ่าพวกเขาให้ตายทันที
ซูรั่วหลีกำลังพิงหน้าต่างด้วยใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก มองออกไปนอกหน้าต่างผ่านตาข่ายป้องกันเหล็ก
สนามบินในเวลานี้ แสงไฟสว่างไสว
สำหรับซูรั่วหลีแล้ว แต่เดิมตัวเองควรจะขึ้นเครื่องบิน แล้วอยู่ระหว่างทางที่บินกลับประเทศ แต่เธอไม่เคยคิดฝันเลยว่า ตัวเองจะตกเป็นนักโทษเช่นนี้จริงๆ
จนถึงตอนนี้เธอยังคงคิดไม่ออกเลยว่า มันเกิดข้อผิดพลาดอยู่ในขั้นตอนไหนกันแน่
แต่เธอก็รู้ดีว่า ในคราวนี้ ตัวเองไม่มีทางที่จะหนีพ้นไปได้แล้ว!
หลังจากนั้นไม่นาน คนของตระกูลซู ทุกคนก็ถูกพาตัวขึ้นรถบัสโดยทีมป้องกันตัวเอง
ดังนั้น รถบัสสามคันเริ่มออกตัวอย่างช้าๆ ภายใต้การดูแลของรถหุ้มเกราะสิบคัน พร้อมที่จะออกจากสนามบิน
เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีการเกิดอุบัติเหตุสูงสุด แผนกความมั่นคงแห่งมาตุภูมิของญี่ปุ่น วางแผนที่จะย้ายกำลังคนมากกว่าห้าสิบคนมาจากตระกูลซูไปยังสถานีกองกำลังป้องกันตนเองของญี่ปุ่นในโอซาก้า
มีทหารหลายหมื่นคนคอยปกป้องอยู่ที่นั่น และไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาออกจากที่นั่นได้เลย
เมื่อรถบัสขับออกจากที่เกิดเหตุ ก็บังเอิญขับผ่านเครื่องบินที่มีเย่เฉินอยู่ข้างหลัง
เครื่องบินกัลฟ์สตรีมที่เย่เฉินใช้นั้น เป็นเครื่องบินขนาดเล็กที่มีที่นั่งประมาณสิบกว่าที่นั่งอยู่แล้ว และลำตัวก็ไม่ได้สูงเกินไป
และซูรั่วหลีก็นั่งอยู่ในรถบัสอีกด้วย เลยลดความแตกต่างของความสูงระหว่างคนทั้งสองให้สั้นลง
เมื่อขับผ่านเครื่องบินกัลฟ์สตรีมลำนี้ไป ซูรั่วหลีมองไปที่ห้องนักบินของเครื่องบิน ก็เหมือนกับการดูห้องโดยสาร ของรถออฟโรดจากรถธรรมดา
เธอที่พิงตัวอยู่ที่หน้าต่าง และกำลังสิ้นหวัง ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นห้องนักบินของเครื่องบินกัลฟ์สตรีม มีชายที่คุ้นเคยเล็กน้อยยืนอยู่คนหนึ่ง
เธอชำเลืองมองดู เริ่มรู้สึกโกรธแทบระเบิดทันที!
เพราะเธอจำได้ว่า บนเครื่องบินลำนั้น ผู้ชายที่กำลังมองเธอด้วยสายตาสนุกสนาน ก็คือผู้ชายที่นั่งข้างเธอตอนที่นั่งมาจากโตเกียวถึงที่โอซาก้า!
“ทำไมเขาถึงได้บินด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวด้วยล่ะ?”
“อีกอย่าง มันยังอยู่หลังเครื่องบินของเราอีกด้วยงั้นเหรอ?”
“ทำไมสายตาของเขาที่มองฉัน ถึงมีความขี้เล่นเล็กน้อยล่ะ!”
“อีกอย่าง ทำไมเขาถึงแสร้งทำเป็นเป็นคนธรรมดาที่หื่นกามอยู่บนเครื่องบินล่ะ!”
มีคำถามมากมาย เกิดขึ้นในสมองของซูรั่วหลีในเวลาเดียวกัน
ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่า คนที่เปิดเผยร่องรอยของตัวเองนั้น น่าจะเป็นชาวจีนคนนี้ที่บินมาโอซาก้าพร้อมกับเธอตลอดทาง!
ซูรั่วหลีอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า “เขาเป็นใครกันแน่!”
เย่เฉินก็ไม่กลัวซูรั่วหลีจะดูออกตัวตนของเขาในเวลานี้ เขายังคงมองไปที่ซูรั่วหลีในรถบัส ด้วยท่าทางที่เยาะเย้ย