ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1842

ดังนั้นเธอถึงได้อยากแกล้งทำตัวน่าสงสาร หวังว่าเย่เฉินจะไม่หักเงินค่าเหนื่อยหนึ่งหมื่นหยวนนี้ของเธอ
แต่คาดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะใจกว้างมากขนาดนี้ ให้ตัวเองหนึ่งแสนในทันที!
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หม่าหลันรู้สึกสบายใจในทันที เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจต่อเย่เฉิน และรีบพูดว่า: “เฮ้อ ลูกเป็นลูกเขยที่ดีของแม่จริงๆ! มีลูกเขยอย่างลูก เป็นบุญเก่าที่แม่ทำมาหลายชาติ…”
เมื่อได้ยินเซียวชูหรันคำพูดนี้ ก็แอบตกใจจนพูดไม่ออก
สาเหตุที่ตกใจจนพูดไม่ออก เป็นเพราะเธอค้นพบว่า ตอนที่แม่ของเธอพูดแบบนี้ ท่าทางจริงจังเป็นอย่างมาก ดูเหมือนจะออกมาจากก้นบึ้งหัวใจจริงๆ แต่ไม่ใช่พูดแค่คำพูดเกรงใจเท่านั้น…
เย่เฉินก็คาดไม่ถึงว่า หนึ่งแสนหยวนจะทำให้หม่าหลันซาบซึ้งใจจนกลายเป็นแบบนี้ได้ ก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม และคิดในใจว่า: “ถ้ารู้ก่อนว่าแม่ยายสุดยอดคนนี้ เงินแค่นี้ก็สามารถที่จะฟาดหัวได้ ตัวเองให้เงินเธอไปก่อนก็หมดห่วงแล้วไม่ใช่เหรอ?”
แต่ทว่า คิดดูอย่างละเอียดอีกที เรื่องนี้ก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น
หม่าหลันเมื่อก่อนนี้ ควบคุมอำนาจทางการเงินของครอบครัว ไม่ต้องพูดมาก อย่างน้อยก็มีสองล้านหยวนอยู่ในมือ ตอนนั้นจะให้เธอแสนสองแสน ฟาดหัวเธอไม่ได้จริงๆ
แต่ทว่า หลังจากที่ผ่านประสบการณ์การถูกเฉียนหงเย่นโกงเงินไปทั้งหมด แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในสถานที่กักขังมาหลายวัน ความโลภมากของตัวเธอเองก็ถูกกดทับลงไปไม่น้อย ความอยากได้ก็ไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อนนี้แล้ว
เย่เฉินก็ทำอะไรก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน ทางด้านนี้พูดจบ ทางนั้นก็รีบโอนเงินหนึ่งแสนหยวนไปที่บัตรของหม่าหลันในทันที หลังจากที่หม่าหลันได้รับข้อความใบเสร็จรับเงินจากธนาคารแล้ว ก็ความรู้สึกยินดีก็เผยออกมาให้เห็นในทันที และพูดอย่างมีความสุขว่า: “ก็ยังมีลูกเขยของฉันที่รักฉัน!”
ในเวลานี้ หมอเข้ามาตรวจอาการพอดี เซียวชูหรันก็รีบถามเธอว่า: “คุณหมอค่ะ รบกวนถามคุณหน่อยค่ะ ตอนนี้อาการของแม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”
หมอหญิงคนนั้นพูดอธิบายว่า: “หลักๆแล้วผู้ป่วยก็แค่ต้องพักฟื้น สิ่งนี้จำเป็นต้องใช้เวลาระยะหนึ่งจริงๆ อย่างอื่นก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องระวัง พวกคุณสามารถให้เธอสังเกตอาการได้ที่โรงพยาบาล หรือว่าสามารถที่จะพาเธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ก็ได้”
เซียวชูหรันก็พูดว่า: “แม่ค่ะ ไม่งั้นพาแม่กลับไปพักฟื้นที่บ้าน แบบนี้ก็พวกเราก็สะดวกที่จะดูแลแม่! นี่ก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลก็เงียบเหงาเกินมากไป”
หม่าหลันพยักหน้ารัวๆ: “ในโรงพยาบาลนี้รู้สึกไม่ดีมาก แม่ไม่อยากอยู่นานแม้แต่นาทีเดียว ถึงยังไงขาแม่ก็ไม่ได้หักเป็นครั้งแรก มีประสบการณ์มาก่อนแล้ว เดี๋ยวน้ำเกลือขวดนี้หมดแล้ว ก็พาแม่กลับบ้านได้แล้ว!”
…
ในขณะเดียวกัน โรงพยาบาลชุมชนจินหลิง
เซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงสาเหตุเพราะว่าไม่สามารถจ่ายค่ารักษาในโรงพยาบาลได้ ก็ถูกบังคับให้ออกจากห้องผู้ป่วย
สองพ่อลูกกำลังนอนอยู่บนรถเข็นเคลื่อนของในโรงพยาบาล นายหญิงใหญ่เซียวกับเซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นเข็นพวกเขา ไปที่ลานจอดรถด้วยกัน
ตอนที่มา เซียวเวยเวยขับรถเบนท์ลีย์ที่ทางบ้านเพิ่งซื้อมาใหม่
รถเบนท์ลีย์ไม่ใช่รถพยาบาล ไม่สามารถที่จะให้พวกเขาสองคนพ่อลูกนอนลงเข้าไปได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นทำได้เพียงหารถพยาบาลคันหนึ่งมาขนส่ง
แต่ทว่า หารถพยาบาลก็ต้องมีค่าใช้จ่าย
ครอบครัวทั้งห้าคนก็ไม่มีเงินสด บัตรธนาคารและบัญชีการชำระเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดถูกอายัด ตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียวจริงๆ เดี๋ยวขับรถออกจากในโรงพยาบาลก็ไม่รู้จะจ่ายค่าจอดรถยังไง
ตอนที่พวกเขาคิดหาวิธีแก้ไขอะไรไม่ออก ชายวัยกลางคนสองคนก็เดินก้าวเข้ามา และเอ่ยปากถามว่า: “ใช่นายหญิงใหญ่เซียวหรือเปล่า?”
นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า: “ใช่ฉันเอง คุณสองคนคือ?”
อีกฝ่ายพูดว่า: “พวกเราเห็นแก่ว่าพวกคุณทั้งครอบครัวน่าสงสารมากๆ ได้จัดเตรียมรถพยาบาลให้พวกคุณหนึ่งคัน ตั้งใจที่จะส่งพวกคุณสี่คนกลับไปที่คฤหาสน์”
นายหญิงใหญ่เซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดอย่างซาบซึ้งใจ: “งั้นก็ดีมากจริงๆ! รบกวนคุณจัดรถพยาบาลส่งลูกชายของฉันและหลานชายของฉันกลับไปด้วย ฉันจะขับรถกลับไปพร้อมกับหลานสาวของฉัน”
อีกฝ่ายโบกมือ: “ขอโทษด้วย พวกคุณสองคนก็ต้องนั่งรถพยาบาลกลับไป เพราะรถเบนท์ลีย์คันนี้ใช้เงินของประธานอู๋ของพวกเราซื้อ ดังนั้นประธานอู๋ต้องการให้พวกเรานำกลับคืนไปด้วย!”