ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1915

เมื่อเผชิญหน้ากับการยืนยันของเจ้าหน้าที่ตำรวจ นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้า และกัดฟัน และกล่าวว่า “ใช่ สองร้อย!”
ในเวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจยังคงคิดว่าหูของตัวเองฝาดไป
“นายหญิงใหญ่ที่อาศัยอยู่ในวิลล่าที่ดีที่สุดของ Tomson Riviera จะโทรแจ้งตำรวจเพราะเงินจำนวนสองร้อยหยวน? มันช่างน่าแปลกประหลาดมากเลย…..”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็แอบคิดอยู่ในใจอีกครั้งว่า “เป็นไปได้ไหมว่าคนรวยจะใช้คำพูดแบบนี้เหมือนกันทั้งหมด เงินสองล้านแต่พูดว่าสองร้อยแบบสั้นๆ? งานเลี้ยงรุ่นเมื่อครั้งก่อน ทายาทเศรษฐีในห้องเรียนก็เหมือนกันตอนที่เขาพูดถึงรถหรูของเขา ทั้งๆ ที่เป็นรถโรลส์รอยซ์ที่มีมูลค่ามากกว่าห้าล้าน แต่เมื่อพูดถึงราคาของมัน เขาก็พูดอย่างเรียบง่ายว่าประมาณห้าร้อยกว่าๆ เท่านั้นเอง หรือว่านี่จะเป็นนิสัยที่ติดต่อกันได้ของคนรวยงั้นเหรอ?”
แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย “หากว่าตามเหตุผลแล้ว นายหญิงใหญ่คนนี้มีทรัพย์สินมากกว่าพันล้าน ถึงแม้เงินสองล้านจะหายไปก็คงไม่ถึงกับจะต้องมีอาการที่ตื่นเต้นขนาดนี้หรอก?”
ดังนั้น เขาจึงมองไปที่นายหญิงใหญ่อีกครั้ง และพูดว่า “สวัสดีครับนายหญิงใหญ่ ผมจะขอยืนยันกับคุณอีกครั้ง คุณบอกว่าลูกสะใภ้ของคุณ ซึ่งก็คือเฉียนหงเย่นขโมยเงินของคุณไปสองร้อย สองร้อยนี้ หมายถึงสองล้านใช่ไหม? ”
“ไม่ใช่” นายหญิงใหญ่เซียวพูดว่า “ก็คือเงินจำนวนสองร้อยหยวน เงินสด สองร้อยหยวน แบงค์ร้อยสองใบ!”
“หา?!” เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนต่างพาอยากจะล้มลงกับพื้น
คนที่เป็นหัวหน้าพูดอย่างอักอ่วนว่า “นายหญิงใหญ่ ลูกสะใภ้คนโตของคุณเอาเงินคุณไปสองร้อยหยวน คุณก็โทรแจ้งตำรวจจับกุมเธอเลยงั้นหรือ?”
นายหญิงใหญ่เซียวเลิกคิ้ว และถามกลับว่า “ทำไม? ไม่ได้เหรอ? เธอขโมยเงินที่หามาอย่างยากลำบากของฉันไป ฉันยังโทรแจ้งตำรวจไม่ได้งั้นหรือ?”
คนที่เป็นหัวหน้าของเจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวอย่างอักอ่วนว่า “มันก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ผมจะต้องบอกความรู้พื้นฐานทางด้านกฎหมายให้คุณทราบสักหน่อย ตามคำจำกัดความของการโจรกรรมในกฎหมายของประเทศเรา เงื่อนไขของโทษฐานความผิดฐานลักทรัพย์คือจำนวนเงินที่เกี่ยวข้องกับคดีจะต้องเป็นจำนวนที่ค่อนข้างมากจากมาตรฐาน”
หลังจากพูด เขาก็อธิบายอีกว่า “เกณฑ์สำหรับจำนวนเงินที่ค่อนข้างมากนี้ อยู่ระหว่างหนึ่งพันหยวนและมากกว่าสามพันหยวนขึ้นไป หากไม่เป็นไปตามมาตรฐานนี้ ก็จะไม่มีทางที่จะดำเนินคดีอาญาได้”
นายหญิงใหญ่เซียวขมวดคิ้วและพูดว่า “บ้าอะไรเนี่ย! แต่เธอขโมยเงินที่หามาอย่างยากลำบากของฉันไปเลยนะ! คุณรู้ไหมว่าเมื่อวานนี้ฉันทำงานหนักมาทั้งวัน ถึงได้เงินค่าจ้างมาเพียงหนึ่งร้อยหยวน! ฉันยังถูกคนอื่นตบไปทีหนึ่ง? คนอื่นก็ชดใช้เงินให้ฉันอีกหนึ่งร้อยหยวน! อีกอย่างเงินสองร้อยหยวนนี้ ก็เป็นเงินที่ทั้งครอบครัวของเรากินเกี๊ยวในช่วงปีใหม่อีกด้วย!”
หลังจากได้ยินเจ้าหน้าที่ตำรวจต่างพากันตะลึงไปหมดเลย และแอบคิดอยู่ในใจว่า “นายหญิงใหญ่คนนี้กำลังล้อเล่นกับเราอยู่ใช่ไหม? อาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหญ่ขนาดนี้ และโทรแจ้งตำรวจเพราะเงินสองร้อยหยวนงั้นเหรอ? และเงินสองร้อยหยวนนี้ก็ยังเป็นเงินค่าจ้างที่ได้มาจากการทำงานหนึ่งร้อย อีกหนึ่งร้อยได้มาจากการถูกตบงั้นเหรอ? ถึงจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปก็คงไม่ถึงกับจะยากจนขนาดนี้หรอก ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ยังอาศัยอยู่ในวิลล่าที่หรูหราขนาดใหญ่เช่นนี้? นี่มันช่างเป็นเรื่องที่อัจฉริยะเกินไปหรือเปล่า!”
แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ทำได้เพียงต้องอธิบายด้วยความอดทนว่า “ช่วยไม่ได้ครับนายหญิงใหญ่ นี่คือเรื่องที่กฎหมายกำหนดไว้อย่างชัดเจน หากอีกฝ่ายขโมยเงินของคุณไปเพียงแค่สองร้อยหยวน พวกเราก็ไม่มีทางที่จะตั้งคดีฟ้องได้จริงๆ ทำได้เพียงลงทะเบียนบันทึกให้คุณก่อนเท่านั้น หากในอนาคตเธอถึงเกณฑ์การฟ้องคดีเพราะเรื่องอื่นแล้ว เราก็จะสามารถพช่วยคุณกู้คืนความสูญเสียได้”
นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า “งั้นฉันจำผิดไป! เธอไม่ได้ขโมยเงินแค่สองร้อยหยวนไป แต่เป็นสองพัน!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดอย่างอักอ่วนว่า “เธอขโมยเงินคุณไปเท่าไหร่ มันก็ขึ้นอยู่กับการสืบคดี ถึงคุณจะบอกว่าสองพันในตอนนี้ เราตั้งคดีฟ้องร้องแล้ว คนถูกจับกุมได้แล้ว สุดท้ายพบว่าคุณกำลังโกหกอยู่ หากอีกฝ่ายไม่ได้เป็นไปตามมาตรฐานของการฟ้องคดีเลย งั้นคุณก็ต้องรับผิดชอบต่อการโกหกของคุณตามกฎหมาย”
ในขณะที่เขากล่าวว่า เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เตือนเธออีกครั้งว่า “อีกอย่าง นายหญิงใหญ่ผมต้องทำความเข้าใจให้คุณอีกสักหน่อย ถึงแม้ว่ามันจะถึงสองพันหยวนแล้วก็ตาม มันก็แค่ถถูกควบคุมดูแลเท่านั้น ไม่ใช่การคุมขัง คุณเข้าใจความหมายของการควบคุมดูแลหรือไม่? ไม่ได้คุมขังอีกฝ่าย เพียงแค่จำกัดความเป็นอิสระส่วนบุคคลในบางประการเท่านั้น และทำการปรับประพฤติตามชุมชนเป็นประจำ ถึงในเวลานั้นก็อาจจะถูกจำกัดไม่ให้ออกจากเมืองจินหลิง หรือเส้นถนนที่วิลล่าของคุณตั้งอยู่ แล้วก็ทำการปรับประพฤติตามชุมชนเล็กน้อย ก็ถือว่าพ้นผิดไปได้แล้ว”
“อะไรนะ!” นายหญิงใหญ่เซียวพูดโพล่งออกมาว่า “การจัดการของพวกคุณมันอ่อนเกินไปหรือเปล่า! นี่คือการโจรกรรมเลยนะ!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เอาเป็นแบบนี้นะนายหญิงใหญ่ การโจรกรรมเป็นการก่ออาชญากรรมก็จริง แต่การที่จะกล่าวโทษหรือไม่มันก็ต้องเป็นไปตามความเหมาะสม ถ้ามีนักเรียนคนหนี่งมาแจ้งความว่าเพื่อนร่วมโต๊ะของเขาขโมยยางลบของเขาไปก่อนหนึ่ง มีมูลค่าหนึ่งหยวน เราก็ต้องไปคนเหรอ? นี่มันไม่เหมาะสมไหม!”