ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1929

และครอบครัวเย่เฉินที่อยู่ข้างบ้าน ก็เริ่มเตรียมอาหารเย็นวันส่งท้ายปีเก่าตั้งแต่หลังเที่ยง
ส่วนผสมทุกชนิดวางเต็มไปที่บนโต๊ะในครัวทั้งหมด
เย่เฉินเป็นคนที่มีทักษะการทำอาหารที่ดีที่สุดในครอบครัว ดังนั้นเขาจึงทำหน้าที่เป็นพ่อครัวของอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่าในครั้งนี้ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ขาของหม่าหลันยังไม่หาย ดังนั้นเธอจึงนั่งเด็ดผักอยู่บนพื้น เซียวชูหรันช่วยเย่เฉินล้างผัก และหั่นผัก และเตรียมส่วนผสมอื่นๆ สำหรับเซียวฉางควน เขาสับไส้เกี๊ยวด้วยมือด้วยมีดทำครัว
ทั้งครอบครัวสี่คนช่วยกันทำครัว และบรรยากาศก็หายากและอบอุ่นมาก
เมื่อท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง อาหารก็ถูกเสิร์ฟขึ้นบนโต๊ะทีละอย่าง
และในบ้านพักวิลล่า A04 พวกจางกุ้ยเฟินทั้งสามคน ก็ได้เริ่มยุ่งอยู่ในครัวแล้วเช่นกัน
ผู้หญิงสามคนใช้ชีวิตกันแบบจริงจังมากกว่า พวกเขานอกจากจะเตรียมแป้งและเนื้อสัตว์ที่จะใช้ทำเกี๊ยวแล้ว ยังได้ซื้อไก่มาตัวหนึ่ง และซื้อปลามาตัวหนึ่ง และซี่โครงอีกสองกิโล และทำอาหารแบบพื้นบ้านจากเนื้อสัตว์และผักไปสองสามจาน
จางกุ้ยเฟินรู้สึกว่ามีโอกาสที่ได้มาอาศัยอยู่ในบ้านพักดีๆ แบบนี้ เป็นผลบุญที่ได้มาจากสามคน ดังนั้นจึงยังซื้อกระถางธูปมาอันหนึ่ง ธูปกำมือหนึ่ง และรูปเจ้าแม่กวนอิมที่ราคาถูกมากเป็นพิเศษอีกด้วย
ก่อนรับประทานอาหาร จางกุ้ยเฟินก็พาต่งหยู้หลิงและหลี่เยว่ฉิน คุกเข่าลงต่อหน้ารูปเจ้าแม่กวนอิม
จางกุ้ยเฟินถวายธูปสามดอกด้วยมือทั้งสองข้าง และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร ผู้ทรงบันดาลให้พ้นทุกข์ ขอบพระคุณที่อวยพรน้องสาวที่ทุกข์ทรมานของเราสามคน ที่ให้พวกเราสามารถเข้ามาพักอาศัยอยู่ในบ้านพักที่ดีและขนาดใหญ่เช่นนี้ในชีวิตนี้ และได้ใช้ชีวิตแบบที่เราไม่กล้าฝันถึงมาก่อน คุณวางใจได้เลย พวกเราสามคนจะทำงานหาเงินกันอย่างหนักในอนาคต จะไม่เกียจคร้าน โปรดท่านช่วยเป็นพยานด้วยเถิด! นอกจากนี้ ลูกศิษย์กุ้ยเฟินก็ขอให้ท่านอวยพรให้ชีวิตของพวกเราดีขึ้นเรื้อยๆ!”
ด้านหลังสองข้างของเธอ คือต่งหยู้หลินและหลี่เยว่ฉินตามลำดับ
ในเวลานี้ทั้งสองก็ได้ทำตามแบบอย่าง โดยถือธูปสามดอกและเอ่ยปากกล่าวว่า “พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ โปรดท่านประทานพรแก่พวกเราด้วยเถิด!”
หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็ก้มกราบสามครั้ง ให้กับเจ้าแม่กวนอิม
หลังก้มกราบไหว้แล้ว จางกุ้ยเฟินก็ลุกขึ้นยืน และเป็นคนนำไปปักธูปสามดอกลงในกระถางธูป หลังจากที่พี่น้องอีกสองคนก็ปักธูปเข้าไปในกระถางธูปด้วย เธอก็กล่าวอย่างพึงพอใจว่า “พี่น้องไปกันเถอะ ไปรับประทานอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่ากัน!”
ทั้งสองพูดพร้อมกันว่า “ได้ครับพี่กุ้ยเฟิน!”
ตอนที่ทั้งสามคนไปกินข้าว เซียวเวยเวยและนายหญิงใหญ่เซียว ก็ได้แอบซ่อนตัวอยู่ที่มุมบันไดและเฝ้าดูอยู่
พวกเขาได้กลิ่นกับข้าว ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะลงมาดูสักหน่อย
แม้ว่านายหญิงใหญ่อยากจะเก็บอาหารที่เหลือซึ่งเธอนำกลับมาในเมื่อวานนี้ไว้เป็นอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่ามาโดยตลอด แต่ตอนที่ฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว พวกเขาทั้งสี่คนก็หิวมากจนไม่สามารถทนได้ ก็เลยแบ่งกันกินของเหลือเหล่านั้นไปทั้งหมด
แต่เดิมปริมาณก็เหลือไม่มากอยู่แล้ว แม้กระทั่งทุกคนก็ยังอิ่มไม่ถึงครึ่งท้องเลย ดังนั้นทั้งสี่คนก็ยังอยู่ในความหิวอยู่
เมื่อเห็นผู้หญิงสามคนนี้ทำอาหารพื้นบ้านเต็มโต๊ะไปหมดเลย นายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยก็น้ำลายไหลด้วยความอยาก
เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสามกำลังรับประทานอาหารอยู่ เซียวเวยเวยจึงถามนายหญิงใหญ่ด้วยเสียงต่ำๆ ว่า “คุณย่า คุณคิดว่าพวกเขาจะทิ้งของเหลือหรืออะไรไว้ให้พวกเราบ้างไหม?”
นายหญิงใหญ่เซียวส่ายหัว และกลืนน้ำลายในเวลาเดียวกัน “ฉันก็ไม่รู้ หวังว่านะ…….”
เซียวเวยเวยพูดอย่างไม่พอใจมากว่า “ถ้าสามารถเหลือซี่โครงไว้ให้สองก้อน และข้าวหนึ่งชามก็ดีแล้ว เกรงว่าพวกเขาจะไม่เหลืออะไรให้พวกเราเลย…..”
พูดจบ น้ำตาก็ไหลลงมามาอย่างไม่หยุดยั้ง
นายหญิงใหญ่เซียวจ้องไปที่กระถางธูปหน้าพระโพธิสัตว์กวนซียิน และพูดอย่างจริงจังว่า “เวยเวยคุณไม่ต้องกังวล คุณเห็นกระถางธูปนั่นหรือไม่? ในนั้นมันเต็มไปด้วยข้าวสาร! ช่วงเวลากลางคืนรอให้พวกเขากลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้ว พวกเราก็ไปเอาข้าวสารที่อยู่ในนั้นมาต้มเป็นข้าวต้มกินกัน!”
…….