ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1932

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ปฏิเสธในทันทีเลย และไม่ได้วิ่งหนีทันที เธอเอามือไปปิดหน้าเธอ และโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง “ท่านพ่อ นานาโกะเข้าใจแล้วค่ะ!”
นางาฮิโกะ อิโตะ ยิ้มอย่างสบายใจ และพูดว่า “พ่อแก่แล้ว โดนลมหนาวสักหน่อยก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว พ่อจะกลับไปพักผ่อนก่อนแล้ว คุณก็รีบเข้าไปพักผ่อนเถอะ”
อิโตะ นานาโกะ พูดขึ้นมาว่า “ท่านพ่อ หนูส่งพ่อเข้าไปเถอะ!”
นางาฮิโกะ อิโตะ โบกมือ “ไม่ต้องแล้ว คุณชอบนั่งสมาธิ นั่งสมาธิไปอีกสักครู่เถอะ”
หลังพูดจบ เขาก็ควบคุมเก้าอี้รถเข็นไฟฟ้าด้วยตัวเอง หมุนวงกลมครึ่งวงกลมตรงจุดนั้น แล้วกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างช้าๆ
อิโตะ นานาโกะ มองดูแผ่นหลังของพ่อหายไปที่ปลายทางเดิน รู้สึกว่าใบหน้าของเธอยังคงมีความร้อนอยู่ ดังนั้นเธอจึงใช้มือปิดลงไปที่หิมะหนาทึบอย่างเบาๆ ต่อจากนั้น ก็เอามือปิดใบหน้าของตัวเอง
มือทั้งคู่ที่เย็นเฉียบทำให้อุณหภูมิแก้มของเธอลดลงอย่างมาก และก็ทำให้ส่วนลึกของหัวใจ อิโตะ นานาโกะ ค่อยๆ กลับสู่ความสงบ
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยื่นมือออกมาอีกครั้ง และเขียนตัวอักษรจีนที่สวยงามสองตัวอยู่บนหิมะด้วยนิ้วมือของเธอ อักษรจีนสองตัวนี้ ก็คือชื่อของเย่เฉินนั่นเอง
หลังจากนั้น เธอก็ใช้สองมือทั้งคู่ประคองคาง และมองดูเกล็ดหิมะตกลงมาทีละแผ่นอยู่บนตัวอักษรจีนสองตัว จนตัวอักษรจีนสองตัวนั้นเริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็หายไป
ในขณะนี้ เธอถึงค่อยๆ ลุกขึ้นมา และกลับไปในห้องของตัวเอง
…….
ในเวลาเดียวกัน
โอซาก้า ประเทศญี่ปุ่นที่อยู่ห่างจากเกียวโตเพียงไม่กี่สิบกิโลเมตร
ผู้หญิงแขนเดียวคนหนึ่ง อยู่ภายใต้การนำทีมโดยทหารกองกำลังป้องกันตนเองของญี่ปุ่นหลายคน มาถึงที่สถานีกองกำลังป้องกันตนเองในโอซาก้า
ผู้หญิงมือเดียวคนนี้มีนามสกุลว่าเหอ เป็นลูกสาวของตระกูลเหอของตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณที่สำคัญสี่ตระกูลในประเทศจีน
เธอ ก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดของซูรั่วหลี เหออิงซิ่ว
เนื่องจากเวลาในญี่ปุ่นต่างกันเร็วกว่าในประเทศจีนหนึ่งชั่วโมง ดังนั้นในเวลานี้ จึงเป็นเวลาสี่ทุ่มในช่วงกลางคืนของโอซาก้าแล้ว
ภายใต้การนำทางของทหาร ในที่สุดเหออิงซิ่วก็ได้เข้าสู่สถานีกองกำลังป้องกันตนเอง หลังจากผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยอย่างเข้มงวด
หลังจากนั้น ทหารก็พาเธอออกจากอาคารแห่งหนึ่ง ด้วยลิฟต์ความเร็วสูงตลอดทาง
ลิฟต์ความเร็วสูงหยุดลงในที่ระดับความลึกห้าสิบเมตรใต้ดิน
ที่นี่ ก็คือฐานป้องกันสามฐานของกองกำลังป้องกันตนเองโอซาก้า
การป้องกันสามประการสำหรับการใช้งานพลเรือน ได้แก่ กันน้ำ กันฝุ่น และกันตก
และการป้องกันทั้งสามในกองทัพ หมายถึงอาวุธต่อต้านนิวเคลียร์ ต่อต้านชีวภาพและเคมี และอาวุธต่อต้านเคมี
ดังนั้น ฐานป้องกันทั้งสามแห่งนี้ จึงเป็นพื้นที่ที่มีการป้องกันตนเองอย่างใกล้ชิดที่สุดของกองกำลังป้องกันตนเองในโอซาก้า
ในตอนนี้ ฐานป้องกันสามแห่งนี้ถูกใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่น ผู้ยอดฝีมือมากกว่าห้าสิบคนจากตระกูลซูรวมทั้งซูรั่วหลีทั้งหมดถูกกักขังอยู่ที่นี่ การป้องกันที่แข็งแกร่งของที่นี่ สามารถป้องกันไม่ให้พวกเขาแหกคุกได้อย่างมีประสิทธิภาพ
หลังจากที่เหออิงซิ่วถูกนำเข้ามา ก็ถูกจัดให้เข้าไปอยู่ในห้องที่ปิดสนิทห้องหนึ่ง
ประตูเหล็กของห้องนี้ มีความหนายี่สิบเซนติเมตร แข็งแรงกว่าห้องนิรภัยของธนาคารมาก
หลังจากที่เธอนั่งลงอยู่ในห้อง ทหารญี่ปุ่นคนหนึ่งเตือนเธอด้วยเสียงเบาๆ ว่า “อีกสักครู่คนก็มาถึง พวกคุณมีเวลาเพียงห้านาทีเท่านั้น”
เหออิงซิ่วพยักหน้าอย่างเร่งรีบ และพูดอย่างจริงจังว่า “ขอบคุณ!”
ทหารคนนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังเดินออกจากห้องไป หนึ่งนาทีต่อมา หญิงสาวที่มีกุญแจมือเหล็กใส่อยู่ที่ข้อมือและข้อเท้า เดินเข้ามาภายใต้การนำของทหารสองคน
หญิงสาวคนนี้มีสีหน้าที่มืดมนเล็กน้อย และสายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเย็นชา
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอเข้าไปในห้อง ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นก็จ้องขึ้นมาทันทีด้วยความประหลาดใจ จากนั้น น้ำตาที่ร้อนผ่าวก็ไหลตามแก้มลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง
เธอมองไปที่เหออิงซิ่วที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่ต่อหน้าเธอ สำลักและเรียกออกมาว่า “แม่…..”
เหออิงซิ่วเดินเข้าไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว จับมือเธอไว้ในอ้อมแขนของเธอด้วยมือข้างเดียว ขณะที่ลูบหลังศีรษะของเธอเบาๆ และก็พูดด้วยความรักใคร่ว่า “รั่วหลี คุณได้รับความทุกข์แล้ว……”