ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1985

บทที่ 1985
อิโตะนานาโกะที่กำลังชงชาอยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เธอตื่นเต้นและดีใจทันที!
เธอรู้ว่าคำพูดนี้ของเย่เฉินมีค่ามากแค่ไหน
ตอนนั้นตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสมากๆ และตัวเองก็ไม่กล้าจินตนาการว่าชั่วชีวิตนี้จะมีโอกาสรักษาหายหรือเปล่า แต่ฉันคาดคิดไม่ถึง
จริงๆ เย่เฉินใช้ยาเพียงเม็ดเดียวก็ทำให้ตัวเองหายจากความเจ็บปวดทั้งหมด
ไม่เพียงแค่นั้น ร่างกายของตัวเองก็เปลี่ยนแปลงและแข็งแกร่งมากขึ้น
ดั่งนั้น อิโตะนานโกะเชื่อว่า ถ้าเย่เฉินเต็ใจที่จะช่วย เขาก็สามารถรักษาร่างกายของพ่อให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม
แน่นอนว่าอิโตะนานโกะก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เย่เฉินไม่สามารถทำให้ขาที่โดนตัดไปของพ่องอกขึ้นมาใหม่ แต่อย่างน้อยเขาสามารถทำให้
ร่างกายของพ่อกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม
ถ้าเป็นอย่างนั้น ถึงแม้พ่อจะเสียขาทั้งสองข้างไป แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง
แทนที่จะเจ็บป่วยอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ ร่างกายของเขาซีดเซียว อ่อนแอมากๆ และน่าสงสารมากๆ
ดังนั้น เธอจึงรีบวางชุดซงชาในมือลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว เธอลุกขึ้นและโค้งคำนับให้เย่เฉิน พูดอย่างซาบซึ้งว่า:”เย่เฉินซัง ขอบคุณ
มากๆ!”
นางาฮิโกะอิโตะก็รู้ว่าเย่เฉินเป็นคนที่มีความสามารถ!
ตอนนั้นเขาพยายามหาทุกวิถีทางและถามผู้เชี่ยวชาญทั่วญี่ปุ่น ไม่มีใครสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของลูกสาวได้เลยสักคน
เขายั่งนึกว่าลูกสาของตัวเองจะต้องนั่งรถข็นไปตลอดชีวิต นอกจากนี้เขายังคิดว่าลูกสาวของตัวเองอาจจะได้รับผลกระทบจากการ
บาดเจ็ม ทำให้ร่างกายของเธอยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนแอ
แต่เขาไม่คาดคิดจริงๆ เย่เฉินจะสามารถรักษาลูกสาวของตัวเองให้หายกลับมาเป็นปกติได้
ไม่เพียงหายเป็นปกติ ยังทำให้เธอแข็งแกร่งมากขึ้นด้วย
มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน เย่เฉินเป็นคนที่มีความสามารถและมีพลังเหนือมนุษย์จริงๆ!
ดังนั้น เขาจึงซ่อนความตื่นเต้นของสองมือที่คารวะอยู่ไม่ได้และพูด:”คุณเย! คุณเต็มใจที่จะรักษาให้ฉัน เป็นบุญวาสนาของฉันจริงๆ บุญ
คุณอันใหญ่หลวงที่คุณมีต่อฉัน ฉันจะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างจริงจัง:”คุณอิโตะไม่ต้องเกรงใจ ฉันก็เป็นคนอย่างนี้แหละ ถ้าคุณให้เกียรติฉันหนึ่งเท่า ฉันก็จะให้
เกียรติคุณสิบเท่า!”
เป็นอย่างที่เย่เฉินพูด เขาเป็นคนที่แบ่งแยกบุญคุณและความแค้นอย่างชัดเจน
ไม่เพียงมีความแค้นต้องชำระ แต่ถ้ามีบุญคุณก็ต้องทดแทนเหมือนกัน
อย่างเช่นป้าหลี่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอเคยเลี้ยงตัวเองในสมัยเด็ก ถึงแม้เธอจะเป็นคนของถังซื่อไห่ แต่ตัวเองก็รู้สึกขอบคุณเธอ
มากๆ และเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเธอ
อย่างเช่นเซียวชูหรัน ตอนนั้นตัวเองจนมากๆ แต่เธอยอมแต่งงานกับฉัน และไม่เคยดูถูกเหยียบหยามฉันเหมือนกับคนอื่นๆ และเธอก็ให้
เกียรติฉันตลอด เรื่องนี้เย่เฉินไม่มีวันลืมแน่นอน
บางครั้ง ไม่จำเป็นต้องมีบุญคุณกับเขา ขอเพียงอีกฝ่ายมีน้ำใจกับเขาก็พอ และเขาก็จะตอบแทนน้ำใจให้อีกฝ่ายมากขึ้น
หวังเจิ้งกางกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี เย่เฉินก็มอบยาให้เขา
ฉินกางมีจิตใจที่แน่วแน่ เย่เฉินมอบยาสองเม็ดให้ตระกูลของเขา
หงห้าซื่อสัตย์และภักดี เย่เฉินไม่เพียงให้ยาแก่เขา ยังใช้ยาอายุวัฒนะช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย
ตอนนั้นซ่งหวั่นถิงปฏิบัติต่อตัวเองค่อนข้างดี และให้ความเคารพตัวเองเสมอ ดั่งนั้นตัวเองจึงเต็มใจช่วยให้เธอได้ต่ำแหน่งผู้นำตระกูล และ
มาญี่ปุ่นกลางดึกเพื่อช่วยเธอ
นี่คือนิสัยของเย่เฉิน
ในเวลานี้เย่เฉินไม่ได้คิดมาก:”เมื่อก่อนนางาฮิโกะอิโตะชอบอวดเก่ง แต่ตั้งแต่ตัวเองช่วยชีวิตอิโตะนานาโกะไว้และช่วยให้ตระกูลอิโตะ
ผ่านวิกฤติไปได้ เขาก็รีบกลับเนื้อกลับใจทันที พูดได้ว่าเขาเป็นคนที่ฉลาดมากๆ”
และการมาญี่ปุ่นครั้งนี้ของตัวเอง และเขาก็ให้ความสำคัญกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับซ่งหวั่นถึง เรื่องเหล่านี้ เขาก็เห็นกับตาตัวเองจริงๆ
ในเมื่อเขายอมช่วยเหลือตัวเอง ถ้งั้นฉันช่วยรักษาเขา มันก็เป็นเรื่องที่ฉันสามารถทำได้อยู่แล้ว