ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 259 เขาล่วงเกินอาจารย์เย่（1）

บทที่259เขาล่วงเกินอาจารย์เย่（1）
“คุณรู้จักหมอเทพซือ?” หมอเจ้าของไข้ถามด้วยความแปลกใจ
เซียวอี้เชียนดีใจมากในทันที หัวเราะเหอะๆแล้วพูดว่า: “ยิ่งกว่ารู้จักเสียอีก! หมอเทพซือที่คุณพูดถึง คบกันมาหลายชั่วอายุคนกับตระกูลเซียวเรา! ตอนที่หมอเทพซือตกอับ ดีที่ได้ครอบครัวเราสงเคราะห์ช่วยเหลือ เขาถึงได้มีความสำเร็จอย่างทุกวันนี้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ในเมืองจินหลิง นี่มันยอดเยี่ยมมากเลย!”
พูดถึงตรงนี้ เซียวอี้เชียนกระโดดขึ้นจากเตียงผู้ป่วยทันที พูดกับเซียวฉางเฉียนว่า: “รีบพาผมไปเยี่ยมหมอเทพซือ ผมมีทางรอดแล้ว!”
ขอที่อยู่คลินิกการแพทย์ของซือเทียนฉีแล้ว เซียวฉางเฉียนก็รีบเร่งขับรถ พาเซียวอี้เชียนไปยังจี้ซื่อถัง
เพิ่งจะมาถึงหน้าประตูจี้ซื่อถัง เซียวอี้เชียนลงจากรถก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในอย่างทนรอไม่ได้
ยังไม่ทันเข้าประตู ก็พบผู้ช่วยคนหนึ่ง ไล่คนหนุ่มที่ใช้ไม้ค้ำยันคนหนึ่งออกมา
คนหนุ่มคนนั้นเดินกะโผลกกะเผลก วิงวอนขอร้องว่า: “คุณผู้ช่วย คุณผู้ช่วย รบกวนคุณช่วยพูดกับหมอเทพซือคำหนึ่ง บอกว่าผมขอร้องเขาช่วยรักษาผมหน่อยเถอะ ขอแค่เขารักษาขาของผมให้หายได้ ผมให้เขาห้าล้าน!”
ผู้ช่วยในร้านยาพูดเสียงเย็นชาว่า: “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณเกา หมอเทพซือเราพูดแล้ว คุณล่วงเกินผู้มีพระคุณของหมอเทพซือ ดังนั้นไม่ว่าคุณจะให้เงินมากแค่ไหน เขาก็จะไม่รักษาให้คุณ!”
พูดจบ เขาก็พูดอีกว่า: “คุณเกา หลายวันมานี้คุณมาทุกวัน ได้รบกวนการเปิดทำการปกติของเราแล้ว หมอเทพซือบอกว่า พรุ่งนี้ถ้าคุณยังมาอีก เขาจะโทรศัพท์ไปแจ้งความแล้ว!”
การแสดงออกของคนหนุ่มที่ใช้ไม้ค้ำยันเจ็บปวดทรมานไม่มีที่เปรียบ วิงวอนขอร้องว่า: “คุณผู้ช่วย ขอร้องคุณได้โปรดช่วยพูดกับหมอเทพซือหน่อย ผมยินดีจะให้ค่าตอบแทนคุณหนึ่งล้าน!”
ผู้ช่วยของร้านยาผลักเขาตลอดทางจนออกจากประตูไป พูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า: “เชิญคุณกลับไปเถอะ อย่ามาอีกเลย!”
เซียวฉางเชียนจำคนหนุ่มคนนั้นได้ในทันที!
นี่เกาจวิ้นเว่ยของตระกูลเกาไม่ใช่เหรอ?
ได้ยินมาว่า เป็นเพราะเขาล่วงเกินเย่เฉินในงานมอเตอร์โชว์ ตอนที่เซียวฉางควนนอนโรงพยาบาล เขาถูกเย่เฉินกลั่นแกล้งไปครั้งหนึ่ง ให้ท่านหงห้าโยนเขาลงไปจากห้องผู้ป่วยชั้นสามในโรงพยาบาล ทำให้ขาหักไป
ดังนั้นเขารีบร้อนเดินไปด้านหน้า ถามด้วยความประหลาดใจ: “ไอ้หยา คุณชายเกา นี่คุณเป็นอะไรเหรอ?”
“คุณลุงเซียว” เกาจวิ้นเว่ยจำเซียวฉางเฉียนได้ ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดว่า: “อย่าพูดถึงเลย ผมขาหักไปไม่ใช่เหรอ? มีอาการของโรคที่แสดงออกมาภายหลังมาตลอด หมอบอกว่าอาจจะเป็นง่อยไปตลอดชีวิต ผมก็เลยรีบมาขอร้องให้หมอเทพซือช่วยรักษาผม แต่แล้วหมอเทพซือกลับไม่ยินดีจะพบผมเลย ยังไล่ผมออกมาข้างนอก……”
เซียวฉางเฉียนประหลาดใจ ถามขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด: “หมอเทพซือไม่ยินดีจะช่วยคุณ เป็นเพราะเย่เฉินคนนั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว……” เกาจวิ้นเว่ยด่าอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า: “คิดไม่ถึงจริงๆ แม้แต่หมอเทพซือก็ยังถูกไอ้ชาติหมาแบบนั้นสะกดจิตได้!”
เซียวอี้เชียนถามด้วยความประหลาดใจ: “สถานการณ์แบบไหน? คุณลุงซือก็รู้จักเย่เฉินคนนั้น?”
เกาจวิ้นเว่ยพยักหน้า พูดว่า: “ดูเหมือนความสัมพันธ์ยังค่อนข้างจะดีด้วย รายละเอียดเป็นอย่างไร ผมก็ไม่รู้แล้ว”
เซียวอี้เชียนพูดเสียงเย็นชา: “ความสัมพันธ์ของเขากับคุณลุงซือ จะเทียบความสัมพันธ์ของผมกับคุณลุงซือได้อย่างไรกัน? ตอนอายุสามขวบผมก็รู้จักคุณลุงซือแล้ว นี่ก็ห้าสิบกว่าปีแล้ว!”
พูดจบ เขาก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างในอย่างจองหองอวดดี
ทันทีที่เข้าประตู เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า: “คุณลุงซือ ช่วยผมด้วยคุณลุงซือ!”
ข้างในผู้ช่วยที่เพิ่งไล่เกาจวิ้นเวยออกไปคนนั้นพูดว่า: “คุณผู้ชาย เราปิดทำการแล้ว หากคุณต้องการพบหมอ ค่อยกลับมาใหม่พรุ่งนี้แล้วกัน!”
เซียวอี้เชียนรีบร้อนพูดว่า: “ผมกับคุณลุงซือเป็นเพื่อนเก่ากัน! เราสองครอบครัวคบกันมาหลายชั่วอายุคน!”
กำลังพูดอยู่ ซือเทียนฉีได้ยินเสียง ก็ทักทายออกมาจากข้างใน
พอเห็นเซียวอี้เชียน ถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจทันที: “อี้เชียน? ทำไมคุณถึงมาที่เมืองจินหลิงได้?”
เซียวอี้เชียนเอ่ยปากพูดว่า: “พูดแล้วเรื่องมันยาว ยังไม่พูดถึงเรื่องนี้ก่อน คุณลุงซือ ผมไม่สบาย คุณลุงต้องช่วยผมด้วยนะครับ……”
ซือเทียนฉีรีบพูดว่า: “คุณอย่าเพิ่งรีบร้อน ค่อยๆพูดว่าเกิดอะไรขึ้น”
เซียวอี้เชียนถึงได้เอ่ยปาก อธิบายอาการป่วยของตัวเองไปหนึ่งรอบ
หลังจากที่ซือเทียนฉีฟังจบแล้ว ถึงได้ค่อยๆขมวดคิ้วขึ้นมา
……