ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 397

บทที่397
เย่เฉินฟังที่เว่ยเลี่ยงพูดจบ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเว่ยเลี่ยงเหมือนกับตนเองเล็กน้อย
กาลครั้งหนึ่ง เขายังเป็นเด็กกำพร้า และเป็นขยะ ที่ถูกคนอื่นรังแก
เมื่อถังซื่อไห่เจอตัวเอง และให้ตี้เหากรุ๊ปกับแบล็คการ์ดนับหมื่นให้เขา ก็นำไปสู่จุดเปลี่ยนในชีวิตอย่างแท้จริง
ต่อมา ตัวเองได้รับตำราเก้าเสวียนเทียนโดยบังเอิญ และอํานาจขึ้นมาอย่างรวดเร็วภายในระยะเวลาอันสั้น
และครั้งหนึ่ง เมื่อตนถูกทุกคนปฏิเสธ ตนเองก็รอโอกาสโอกาสที่จะพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็น และโอกาสที่จะตบทุกคนที่ดูถูกตัวเอง!
ดังนั้น เขาสามารถเข้าใจความรู้สึกของเว่ยเลี่ยงได้เป็นอย่างดี
เด็กที่ถูกดุว่าเป็นลูกนอกสมรสตั้งแต่เด็ก แม่ของเขาเสียชีวิต และไปที่บ้านของพ่อผู้ให้กำเนิด และได้รับความทรมาน ยิ่งกว่านั้นหลังจากผ่านไปยี่สิบปี ระดับความอดทนในใจของเขาก็สูงกว่าตัวตนเดิมของเขาด้วยซ้ำ
เมื่อนึกแบบนี้ เย่เฉินได้ตัดสินใจที่จะช่วยเขา ช่วยให้เขาสามารถควบคุมตระกูลเว่ยทั้งหมดได้
พอดีเลย พี่ชายตัวแสบของเขาเป็นศัตรูของตน และโสมหิมะอายุพันปีของเขาก็เป็นสิ่งที่ตรต้องการอย่างเร่งด่วน
เย่เฉินจึงพูดว่า:”เว่ยเลี่ยง ในเมื่อนายอยากแก้แค้นมาก ผมจะช่วยนาย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เว่ยเลี่ยงก็คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความตื่นเต้น ก้มหัวลงกับพื้น และพูดเสียงดัง:”ขอบคุณอาจารย์เย่ สำหรับความช่วยเหลือที่เอื้อเฟื้อ เว่ยเลี่ยงจะไม่มีวันลืม!”
เย่เฉินตอบรับ และพยุงเขาขึ้นมา ถามว่า:”ตอนนี้เซียวอี้เชียนนอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ที่ตระกูลเว่ย!”เว่ยเลี่ยงพูดอย่างใจร้อน:”แผลตรงนั้นของเขาไม่สามารถรักษาได้ ดังนั้น เขาจึงได้รับการรักษาด้วยยาต้านการอักเสบและต้านเชื้อแบคทีเรียชั่วคราวที่ตระกูลเว่ย”
เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า:”ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ไปรักษาเขาเถอะ”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง:”แต่ผมจะพูดเรื่องที่ไม่น้าฟังก่อน ผมสนแต่เรื่องที่เน่าเฟะของเขา ส่วนตรงนั้นเขาใช้ได้หรือไม่ ผมไม่สน”
เว่ยเลี่ยงรีบพูด:”อาจารย์เย่สบายใจได้ ตรงนั้นของเขาใช้ไม่ได้ก็ไม่เกี่ยวกับตระกูลเว่ยเรา ตระกูลเว่ยแค่ช่วยเขาไม่ให้เน่า ก็ถือว่าจบกันแล้ว!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย:”โอเค งั้นไปกันเถอะ”
เว่ยเลี่ยงพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น:”ได้ครับอาจารย์เย่!”……
ในเวลานี้ ในห้องนั่งเล่นของวิลล่าของตระกูลเว่ย ทุกคนรวมตัวอยู่ในนี้ สีหน้าของพวกเขาก็กังวลอย่างมาก
เส้นตายที่เซียวอี้เชียนให้นั้น ใกล้เข้ามาแล้ว ทุกคนต่างออกไป แต่ไม่มีใครพบวิธีแก้ปัญหาของเซียวอี้เชียนเลย
สีหน้าของเซียวอี้เชียนก็หม่นหมองมากเช่นกัน ในเวลานี้เขายังคงหยอดน้ำเกลืออยู่ ยาปฏิชีวนะสามารถชะลอความเร็วในการเน่าเปื่อยของเขาได้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถหยุดให้เน่าเปื่อยได้ ในตอนนี้ความเจ็บปวดของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และสถานการณ์ แย่ลงเรื่อย ๆ
เซียวอี้เชียนเห็นวตระกูลเว่ยออกไปทีละคน และกลับมาทีละคนทุกคน ก็แทบจะกลับมากันหมดแล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความโกรธ:”อะไรนะ? พวกนายยังเจ้ายังหาวิธีรักษาผมไม่ได้อีกเหรอ?! ”
ทุกคนมองหน้ากันและกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจและตื่นตระหนก