เฉียวเฟยหยุนไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนในโลกนี้กล้าที่จะตัดหูของเฟยห่าวหยาง
สิ่งต่าง ๆ เช่น การตัดหู อาจไม่เกิดขึ้นครั้งเดียวในชีวิตในหมู่ครอบครัวใหญ่
เพราะวิธีนี้ค่อนข้างหยาบไปหน่อย ไม่ว่าครอบครัวใหญ่คนไหนก็ตาม เมื่อสมาชิกในครอบครัวถูกตัดหูแล้ว พวกเขาจะต่อสู้กันเองทุกวิถีทางอย่างแน่นอน
เขาพูดพึมพำในใจไม่ได้ว่า “ถ้านินจาพวกนั้นทำจริง ๆ พวกเขาคงไม่มีความกล้าหาญเช่นนั้นแน่… ท้ายที่สุดความแข็งแกร่งของตระกูลเฟยก็อยู่ที่นั่น โดยไม่คำนึงถึงระยะห่างระหว่างสหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่น แต่เมื่อครอบครัวของเฟยแข็งแกร่ง ครอบครัวก็สู้ตายจริง ๆ และนินจาอิงะทั้งหมดก็ถูกรวมเข้าด้วยกัน และมันก็ไม่เพียงพอสำหรับครอบครัวที่จะติดอยู่ในฟันของพวกเขา “
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า “เป็นไปได้ไหมที่ผู้บงการที่แท้จริงเบื้องหลังไม่ใช่นินจาเหล่านั้น แต่ถ้าไม่ใช่นินจาเหล่านั้น เขาจะเป็นใคร! เจ้านายคนโตของตระกูลเฟยไม่สนใจ เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ความแข็งแกร่งของชายลึกลับนั้นคงยากจะเข้าใจ…”
ดวงตาของเฉียวเฟยหยุนเบิกกว้างขึ้นทันใด และเขาก็ถามตัวเองในใจโดยไม่รู้ตัวว่า “อาจเป็นฆาตกรที่ฆ่าเฟยหยู?”
ในขณะนี้ เฉียวเฟยหยุนตกใจจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว และทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็มึนงงเล็กน้อย
เขารู้ดีว่าหากผู้บงการอยู่เบื้องหลังการลักพาตัว เฟยห่าวหยาง เป็นผลงานของชายลึกลับที่ฆ่า เฉียวเฟยหยู น้องชายของเขาและกวาดล้างกลุ่มชาวอิตาลีทั้งหมด เป้าหมายต่อไปของเขาก็คือตัวเขาเอง…
สาวใช้ที่ด้านข้างเห็นใบหน้าของเฉียวเฟยหยุนเต็มไปด้วยความสยดสยอง และร่างกายของเธอก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ และถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “อาจารย์เฉียว…คุณ…คุณเป็นอะไรกับเขา?”
เฉียวเฟยหยุนกลับมารู้สึกตัวและโบกมืออย่างรวดเร็ว: “ไม่เป็นไร…ฉันแค่…ฉันไม่ได้คาดหวัง…ฉันไม่นึกว่าจะมีใครกล้าปฏิบัติต่ออาจารย์เฟยแบบนี้…”
“ใช่…” สาวใช้อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “ฉันได้ยินมาว่าอาจารย์กำลังจะเป็นบ้า…”
เฉียวเฟยหยุนถามอย่างรวดเร็ว: “คุณเคยได้ยินอะไรอีกบ้าง?”
สาวใช้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เรื่องอื่นๆ ดูเหมือนจะไม่มีอะไร… หลังจากที่ฉันได้ยินว่านายน้อยถูกลักพาตัวไป แม่บ้านก็ขอให้เราบริการญาติผู้หญิงที่บ้าน กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับใครก็ตามที่ทำไม่ได้ อย่าทนกับการกระตุ้น เมื่อคุณยายเห็นหูของนายน้อยห่าวหยาง เธอก็หมดสติไปทันที ฉันรอคุณอยู่ และทันทีที่มีคนเปลี่ยนกะ ฉันก็รีบพาคุณไปหาอะไรกิน”
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอรีบส่งถุงพลาสติกในมือให้เฉียว เฟยหยุน เขินอายเล็กน้อยและเขินอายเล็กน้อย: “ขออภัย อาจารย์เฉียว สถานการณ์เร่งด่วน และฉันไม่สามารถให้ครัวทำอาหารให้นายคนเดียวได้ เลยเอาอาหารสะดวกซื้อมาฝาก…”
เฉียวเฟยหยุนยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าและกล่าวว่า “ขอบคุณ…”
สาวใช้พูดอย่างเขินอาย: “อาจารย์เฉียว ไม่ต้องสุภาพกับฉัน… ยังไงก็ตาม… ยังไงฉันก็เป็นของคุณอยู่แล้ว…”
เฉียวเฟยหยุนพยักหน้า แสร้งทำเป็นว่าโง่และหัวเราะอย่างจงใจ แต่เขากลับดุภายในจิตใจ: “ให้ตายสิ ผู้ชายที่ไม่สามารถไปที่โต๊ะได้ และเขาต้องการแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาและใกล้ชิด อะไรแบบนี้”
อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรผิดปกติบนใบหน้าของเขา แทนเขาพูดเบา ๆ มาก: “เสี่ยวหยวน โปรดช่วยฉันให้ความสนใจมากขึ้น ถ้าคุณพบอะไรที่นั่น อย่าลืมบอกฉันโดยเร็วที่สุด”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ถอดนาฬิกา ริชาร์ด มิลล์ มูลค่ากว่า 3 ล้านดอลลาร์สหรัฐออก แล้วยื่นให้สาวใช้ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวหยวน คราวนี้ฉันรีบมาที่นิวยอร์ก และฉันไม่มีอะไรจะให้ เจ้ารับนาฬิกาเรือนนี้เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากข้า”
สาวใช้คนนี้ทำงานในตระกูลเฟยมา 5 ปีแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่มีเงิน แต่เธอก็มีความรู้ดีแน่นอน เธอรู้ดีว่านาฬิกาแบรนด์ ริชาร์ด มิลล์ มีราคาแพงมาก และนาฬิกาพื้นฐานใดๆ ก็มีราคาแพงเช่นกัน มีค่าใช้จ่าย เริ่มด้วยเงินหลายแสนดอลลาร์ และผลงานของเฉียวเฟยหยุนเป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น โดยมีราคาอย่างน้อยสองหรือสามล้านดอลลาร์
เมื่อเห็นว่าเฉียวเฟยหยุนกำลังจะมอบนาฬิกาเรือนนี้ให้กับตัวเอง เธอรู้สึกประหลาดใจและยินดีเป็นอย่างยิ่ง และอยากจะเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา แต่เธอพูดอย่างประหม่าว่า “อาจารย์เฉียว…นี่…มันมีค่าเกินไป ตอนนี้ …ฉันรับไม่ได้…”
เฉียวเฟยหยุนพูดอย่างจริงจัง: “เสี่ยวหยวน คุณพูดเมื่อกี้ ตอนนี้คุณเป็นของฉัน และฉัน เฉียวเฟยหยุน ให้ของขวัญกับผู้หญิงของฉัน ฉันจะตระหนี่ได้อย่างไร”
เมื่อสาวใช้ได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเธอก็หวานขึ้นอย่างฉับพลัน และเธอก็พูดอย่างมีความสุข: “ถ้าอย่างนั้น…ขอบคุณอาจารย์เฉียว…”
เฉียวเฟยหยุนยิ้มและกล่าวว่า “คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉันมาก”
แนะแนวเรื่อง
บทที่ 4174 Amazing Son in Law ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บทที่ 4176 Amazing Son in Law ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
