ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 503

บทที่ 503
เหอเหลียนทรุดลง
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เย่เฉินที่ดูไม่เป็นอันตรายใดๆ จะเป็นคนที่ใช้วิธีโหดเหี้ยมเช่นนี้！
เขาหักนิ้วทั้งสิบของตน แล้วยังจะเล่นเป่ายิ้งฉุบอีก ตนก็ออกได้แค่กระดาษ แบบนี้เล่นไปไม่เท่าไหร่ก็ต้องแพ้ๆไปเท่านั้นแน่ๆ？
เย่เฉินมองไปที่เหอเหลียน พูดด้วยสีหน้าที่่ไร้อารมณ์ว่า “มา เริ่มได้”
พูดจบ เย่เฉินก็สะบัดมือไปมา ปากก็พึมพำพูดว่า “เป่ายิ้งฉุบ！”
ทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็ทำมือเป็นรูปกรรไกรทันที
ส่วนเหอเหลียนนั้นก็ไม่มีปัญญาที่จะบังคับนิ้วมือตนเองได้ จึงได้แต่มองไปที่เย่เฉินด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกเหมือนกับตอนที่เสียแม่ไปอย่างไงอย่างงั้น
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ผมออกกรรไกร คุณออกกระดาษ นั่นก็แปลว่าผมชนะแล้วน่ะสิ คุณติดเงินผมสิบล้านแล้วนะ”
พูดเสร็จ เย่เฉินก็พูดต่อว่า “มา เรามาเล่นตาที่สองกันเถอะ”
“เป่า ยิ้ง ฉุบ！”
“โอ้ ผมชนะอีกแล้ว คุณติดเงินผมยี่สิบล้านแล้วนะ”
“มา ตาที่สาม！”
“เป่า ยิ้ง ฉุบ！”
“คุณนี่ซื่อสัตย์เสียจริงนะ ทำไมออกแต่กระดาษล่ะ？ช่วยไม่ได้จริงๆ คุณติดเงินผมสามสิบล้านแล้วนะ”
เย่เฉินรู้สึกเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก ในไม่ช้าก็ชนะเหอเหียนไปแล้วสิบตา ทั้งหมดก็ร้อยล้านพอดี
สุดท้านเย่เฉินก็พูดกับเธอว่า “มา มาชำระหนี้กันเถอะ”
เหอเหลียนร้องไห้และกล่าวว่า “ท่านอาจารย์เย่ ฉันไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นหรอกนะ…..”
เย่เฉินโบกมือไปมา “ผมไม่สนใจหรอกนะ โทรหาครอบครัวของคุณซะ โทรหาลูกของคุณ ลูกสะใภ้ลูกเขย สามีของเธอ โทรหาให้หมด เอาเงินทั้งหมดมา จะเอาอสังหาริมทรัพย์ไปจำนองก็ได้ เอามาให้หมด ถ้าน้อยกว่าร้อยล้านแม้แต่นิดเดียว ฉันจะพาเธอแล้วคนในทะเบียนของเธอทุกคนที่มีอายุเกินสิบแปดปี จะถูกส่งไปทำงานที่เหมืองถ่านหินสีดำทั้งหมด เงินเดือนเดือนละสองพัน ถึงร้อยล้านเมื่อไหร่ พวกเธอก็จะเป็นอิสระเท่านั้น”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถามหงห้า “นายรู้จักเหมืองถ่านหินสีดำใช่ไหม？”
“รู้จักครับ” หงห้าโพล่งออกมา “ผมมีเพื่อนอยู่สองสามคน แต่ก่อนพวกเขาอยู่จินหลิงแล้วฝ่าฝืนอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงต้องส่งไปที่เหมืองถ่านหินสีดำที่จิ้นซี ถึงตอนนั้นท่านสามารถส่งพวกเขาไปที่นั่นได้เลยครับ”
“ดีเลย” เย่เฉินพยักหน้า และพูดกับเหอเหลียนว่า “มา อธิบายมาซิ ทะเบียนบ้านของเธอมีทั้งหมดกี่คน？”
เหอเหลียนรู้สึกกลัวเป็นบ้า คุกเข่าบนพื้นและร้องไห้พร้อมกับพูดว่า “ท่านอาจารย์เย่ ลูกชายและลูกสาวของฉันล้วนเป็นนักเรียนที่จบมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ตอนนี้พวกเขาคือเสาหลักของประเทศ ท่านจะมาทำลายชีวิตพวกเขาแบบนี้ไม่ได้！”
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “โอเค ลูกๆของเธอจบจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงงั้นเหรอ？แล้วครอบครัวอื่นๆที่ถูกเธอทำลายล่ะ？ลูกๆของพวกเขาจะยังกินข้าวกันลงอยู่เหรอ？พวกเขาจะมีชีวิตต่อไปไหม？ไม่ต้องพูดถึงการเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเลย ทำไมตอนทำลายชีวิตพวกเขา คุณไม่คิดถึงพวกเขาสักหน่อยเหรอ？”
เหอเหลียนรู้สึกเสียใจและกลัวไปหมด สีหน้าของเธอช่างดูขาวซีดไปหมด
เธอทำลายคนไปไม่น้อยเลยทีเดียว มีผู้คนนับไม่ถ้วนที่ถูกเธอทำลายครอบครัวพังเลยก็มี แต่เธอก็ไม่เคยสนใจเลยแม้แต่น้อย
เธอคิดแต่เพิ่งหาเงิน หาเงินให้กับตัวเอง สิ่งอื่นไม่ได้สำคัญอีกต่อไป
ดังนั้น ตอนนี้การชำระแค้นถึงได้มาหาเธอ
เย่เฉินต้องการส่งลูกชายและลูกสาวที่เธอบ่มเพาะเลี้ยงดูมา ส่งทั้งคู่ไปขุดถ่านหินที่เหมืองถ่านหินดำ！
การทำลายทั้งชีวิตของเธอ โดยการลักพาตัวสิ่งที่เป็นทั้งสติปัญญาและกำลังกายของเธอนั้น ถือเป็นการลงโทษที่ดีที่สุดแล้ว！
———-