ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 547

บทที่547
เย่เฉินเห็นการแสดงของหม่าหลัน แอบขำในใจ
เขารู้ว่าตอนนี้หม่าหลันขัดสนมากๆ ปกติเธอใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ตอนนี้จู่ๆก็อับจน ในใจต้องอึดอัดมากแน่ๆ
ตอนนี้ หม่าหลันเห็นเซียวฉางควนยังจะไปเลี้ยงข้าวที่เทียนเซียงฝู่ ต้องกังวลแน่นอน
อย่างที่คิด หม่าหลันพลั้งปากพูดกับเซียวฉางควนว่า:”ไม่ได้!นายเอาเงินที่นายจะกินข้าวมาให้ฉันทั้งหมด!”
“ทำไม?”เซียวฉางควนโมโหทันที แล้วพูดว่า:”หม่าหลัน ผมขอเตือนเธอนะว่าอย่าเกินไป!เงินอยู่ในมือเธอ เธอไม่ให้ผมก็ช่าง ตอนนี้ยังจะมาขอผมอีก?”
หม่าหลันมีความผิดในใจ และพูดตะกุกตะกักว่า:”นายไปที่ที่ถูกกว่านี้ไม่ได้เหรอ? ใช้กิน 10,000หยวนก็ได้ แล้วเอา10,000 หยวนให้ฉันก็ได้!”
เซียวฉางควนพูดด้วยความโมโห:”ในมือเธอมีเงินมากขนาดนั้น ยังจะเอาเงินหนึ่งหมื่นเหรียญจองผมอีกทำไม? นี่มันมากเกินไปแล้ว?”
หม่าหลันพูดอย่างโมโห:”ฉันไม่สน ถ้าวันนี้นายไม่ให้ฉัน 10,000 หยวน ฉันจะไม่ให้นายออกไปกินข้าว! ถ้าวันนี้นายออกไปจากประตูนี้ได้ ถือว่าฉันแพ้!”
“เธอบ้าไปแล้ว!”เซียวฉางควนวางตะเกียบบนโต๊ะ และพูดอย่างโมโห:”ผมขอเตือนเธอหม่าหลัน เธออย่าทำเกินไป! กว่าผมจะนัดพวกเขาออกมาได้ ถ้าเธอทำให้ผมอับอาย เรื่องนี้ไม่จบแน่!”
“ไม่จบก็ไม่จบ ใครกลัวใคร?!”
หม่าหลันก็ใจร้อน เธออยากเอาเงินหนึ่งหมื่นหยวนจากเซียวฉางควนมาจริงๆ!
พอมีเงินหนึ่งหมื่นหยวนนี้ อย่างน้อยตัวเองก็ต่ออายุบัตรชำระช่วงหน้าของร้านเสริมสวยได้ ตอนเย็นยังสามารถไปทำหน้าคนเพื่อนได้ๆ
ตอนเช้า ทุกคนนัดในกลุ่มว่าตอนเย็นไปร้านเสริมสวยกัน แต่ในบัตรของตนไม่มีเงิน ดังนั้นเลยหาข้ออ้างว่ามีธุระปฏิเสธไป
ถ้าเซียวฉางควนให้เงินมา ตนก็สามารถไปทำหน้าได้ตามปกติแล้ว!
เซียวฉางควนโกรธจนเกือบจะ เขาลุกขึ้น จ้องไปที่หม่าหลัน และพูดอย่างขุ่นเคือง:”หม่าหลันทำไมเธอถึงทำเกินไปขนาดนี้? ปกติเงินในบ้านก็จะให้เธอหมด ผมทำเงินได้หลายแสนจากของเก่าก็ให้เธอหมดแล้ว ยังไม่พอใจอีก? บอกแล้วนะ ว่าอย่าเกินไป! ”
หม่าหลันกัดฟันและพูดว่า:”หนึ่งหมื่นหยวนสำหรับหนึ่งมื้อไม่พอเหรอ? ต้องสองหมื่นเลยเหรอ? ฉันแค่อยากจะลดนิสัยฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลืองของนาย! ไม่สามารถช่วยความเย่อหยิ่งของนายได้!”
เซียวฉางควนพูดอย่างโมโห:”เธอลองคิดนะ หนึ่งปีผมมีเงินค่าขนมเท่าไหร่เอง?ผมฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลืองตอนไหน? ผมว่านะ คนที่ฟุ่มเฟือยก็เธอไม่ใช่เหรอ?เธอดูเสื้อผ้าและเครื่องประดับของเธอ ตู้เสื้อผ้าใส่ไม่พอแล้วเธอก็ยังจะซื้อ ซื้อไม่จบไม่สิ้น!”
หม่าหลันพูดอย่างโมโหว่า:”ฉันแต่งงานกับนายแล้วเสียใจขนาดนี้ ฉันซื้อเสื้อสักหน่อยนายยังไม่พอใจ?นายมีหัวใจรึเปล่า?”
พูดไป น้ำตาของหม่าหลันก็ไหลทันที พูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า:”ตอนนั้นนายทำให้ฉันท้องก่อนแต่ง ฉันได้รับการดูถูกเยาะเย้ยของทุกคนมามากแค่ไหน หลังจากแต่งงานกับนาย ก็ได้รับการดูถูกและเหยียดหยามของแม่นายสักเท่าไหร่ ตอนนี้นายกลับหาว่าฉันซื้อเสื้อเยอะ ฉันมันตาบอดจริงๆ!”
เซียวฉางควนคิดอยากจะตายจริงๆ
ตอนนั้นเธอท้องก่อนแต่ง เพราะเธอมอมเหล้าฉันแล้วนอนกับผมไม่ใช่เหรอ?
ถ้าเธอไม่ใช่วิธีแบบนี้ รักแรกของฉันจะโมโหแล้วไปอเมริกาเหรอ?
เธอทำทั้งชีวิตของฉันพัง ฉันไว้หน้าของลูกสาว ก็เลยทน แต่ตอนนี้ขนาดข้าวหนึ่งมื้อเธอยังไม่ให้ฉันไปกิน นี่มันเกินไปแล้วไหม?!
คิดเช่นนี้ เซียวฉางควนก็โกรธจนสั่น พูดด่าว่า:”หม่าหลัน ตอนนั้นเธอทำเรื่องอะไรบ้าง เธอไม่รู้ตัวงั้นเหรอ?กลับยังมีหน้ามาด่าฉันอีก?”
“ฉันทำอะไร?ฉันท้องลูกนายนะ!”หม่าหลันร้องไห้พูดไป:”ตอนนั้นฉันเป็นสาวบริสุทธิ์! กินเหล้าเมาแล้วถูกนายปู้ยี่ปู้ยำ!
“เธอ……เธอพูดบ้าๆ!”
เซียวฉางควนอดกลั่นจนแทบจะร้องไห้ หลายปีที่ผ่านมา ตนเองทรมานมาโดยตลอด ไม่นึกเลยว่าหม่าหลันแทนที่จะยอมรับผิด แต่กลับเล่นงานฝ่ายตรงข้าม ผู้หญิงคนนี้มันน่าด้านแค่ไหนกันเนี่ย?!
ทันใดนั้น เซียวชูหรันทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พูดว่า:”พ่อ แม่ พวกเธอเลิกทะเลาะกันได้แล้ว จะให้กินข้าวอีกไหมเนี่ย?”