ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 588

บทที่ 588
ในตอนนี้ งานเลี้ยงวันเกิดคุณท่านซ่ง เย่เฉินรอการเปิดงานอย่างเป็นทางการ จากนั้นให้เกียรติชนแก้วกับท่านซ่งหนึ่งแก้ว เขารีบไปหาจี้ซื่อถังของซือเทียนฉีเพื่อดูสถานการณ์
บนโต๊ะอาหารเย็น หวังเจิ้งกาง ฉินกาง ฉินเอ้าเสวี่ยน หงห้า เว่ยเลี่ยง และรวมไปถึง หวังตงเสวี่ยน สายตาที่มองเขา ดูเคารพกว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย
ประสิทธิภาพที่น่าอัศจรรย์ของยาอายุวัฒนะ ทำให้คนประทับใจจริงๆ
แต่ว่า ทุกคนต่างรู้ตัวเองดี ไม่มีใครเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องยาอายุวัฒนะกับเขาเลย
แม้ว่าเย่เฉินจะเหลือยาอายุวัฒนะ 20 เม็ด แต่ในตอนนี้ก็ไม่ได้เตรียมที่จะเอาออกมาให้ใคร
หวังเจิ้งกาง ฉินกางและหงห้า แม้อายุจะไม่น้อยแล้วก็ตาม แต่ก็ยังห่างไกลจากวัยชรา
ดังนั้น ตอนนี้ก็ยังไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาใช้ยาอายุวัฒนะ
หากในอนาคตพวกเขายังคงพิถีพิถัน ปฏิบัติต่อคนรอบข้างอย่างสุขุมรอบคอบ เขาเองจะต้องให้ทุกคนในเวลาที่เหมาะสม
บนโต๊ะอาหาร เย่เฉินกำลังมองเว่ยเลี่ยงที่ไม่ได้เจอกันมาสองสามวัน และถามเขาด้วยความเอะใจ: “ช่วงนี้บริษัทผลิตยาเว่ยซื่อเป็นอย่างไรบ้าง?”
เว่ยเลี่ยงรีบกล่าวด้วยความเคารพ: “ตอบอาจารย์เย่ บริษัทผลิตยาเว่ยซื่อทุกอย่างปกติดี ตอนนี้ผมกำลังจัดหาหมอจีนคนเก่าแก่และเภสัชกรด้านยาแคปซูล เพื่อมาศึกษาค้นคว้ายาจีนโบราณของเรา และเตรียมตัวเปิดเผยแพร่ยาจีนโบราณสักหน่อย”
ขณะที่พูดอยู่ เว่ยเลี่ยงกล่าวด้วยความเสียใจเล็กน้อย: “บรรพบุรุษของเราทิ้งใบสั่งยาดีๆไว้มากมาย ตอนนี้ถ้าไม่หาย ก็ถูกประเทศอื่นลอกเลียนแบบหมดแล้ว น่าเสียดายจริงๆ ดังนั้นผมก็เลยรีบสืบหาค้นคว้าสักหน่อย”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย พูดอย่างชมเชยว่า: “นี่เป็นความคิดที่ดี บรรพบุรุษของเราทิ้งอะไรดีๆไว้ ก็ให้อุตสาหกรรมประเทศญี่ปุ่นและประเทศเกาหลีฉกเอาไป ถ้าเราไม่ให้ความสำคัญ งั้นต่อไปยาจีนที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ เกรงว่ามันจะกลายเป็นของนายทุนคุยโวโอ้อวดในประเทศเล็กๆเพื่อนบ้านหมด”
เมื่อพูดอยู่นั้น ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกถึงบริษัทผลิตยาโคบายาของญี่ปุ่น
บริษัทผลิตยาโคบายาถูกเขาทำให้เสียหายมากกว่าหมื่นล้าน ตอนนี้ได้รับความเสียหายยากที่จะฟื้นฟู และเขาได้ทิ้งภัยเงียบให้บริษัทผลิตยาโคบายา
โคบายา ชิจิโร่แห่งตระกูลโคบายา คิดว่าพี่ชายเขาตายไปแล้ว แต่ถึงเขาจะใฝ่ฝันแต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี โคบายา ชิอิจิโร่หนุ่มน้อยคนนี้ ตอนนี้ให้อาหารสุนัขอยู่ที่บ้านสุนัขของหงห้า และขุดอึสุนัข
หากบริษัทผลิตยาโคบายาทรุดลงอย่างไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้ งั้นก็ช่างมันเถอะ ถ้าบริษัทผลิตยาโคบายาลืมตาอ้าปากได้ ก็ถือเป็นโชคดีของพาโคบายา ชิอิจิโร่แล้วแหละ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็คุยกับเว่ยเลี่ยงว่า: “บริษัทผลิตยาโคบายาของประเทศญี่ปุ่น ช่วงนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”
เว่ยเลี่ยงกล่าวว่า: “เมื่อไม่นานมานี้ บริษัทผลิตยาโคบายาเกิดปัญหานิดหน่อย เหมือนว่าจะสูญเสียเงินทุนก้อนใหญ่ไป ตอนนี้เงินหมุนเวียนของบริษัทค่อนข้างติดขัด แต่ตอนนี้พวกเขา ถึงจะตกต่ำแต่ก็เคยยิ่งใหญ่มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นบริษัทผลิตยาโคบายายังมียาที่ขายดีอยู่ไม่น้อย ใช้เวลาไม่นาน ก็น่าจะสามารถฟื้นฟูพลังชีวิตได้”
เย่เฉินตอบอืม และในใจก็คิดมากไปแล้ว
รอให้บริษัทผลิตยาโคบายาค่อยๆดีขึ้น ตนส่งโคบายา ชิอิจิโร่กลับญี่ปุ่นไปแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยเขาแย่งถอนเงินจากโคบายา ชิจิโร่
เมื่อเป็นเช่นนี้ บริษัทผลิตยาโคบายาก็เหมือนเป็นของตัวเองไปแล้ว
ดังนั้นเขาก็พูดกับเว่ยเลี่ยงว่า: “ฝั่งบริษัทผลิตยาโคบายานั้นมีข่าวคราวอะไร รีบรายงานฉันด่วนเลยนะ”
“ได้ครับ อาจารย์เย่” เว่ยเลี่ยงพยักหน้าด้วยความเลื่อมใส และกล่าวด้วยความเคารพว่า: “ผมจะติดตามอย่างใกล้ชิด”
เย่เฉินก็ถามว่า: “จริงสิ พ่อของคุณและพี่ชายของคุณ อยู่ที่ภูเขาฉางไบสบายดีไหม?”
เว่ยเลี่ยงยิ้มเล็กน้อย พูดว่า: “คนที่ผมส่งไปกับคนของหงห้าหมุนเวียนเปลี่ยนสับกันดูพวกเขา ได้ยินมาว่าช่วงนี้ที่ภูเขาฉางไบเย็นลงแล้ว ภูเขาถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ พวกเขาทั้งสองขาดแคลนอาหารนิดหน่อย โสมก็มีไม่เพียงพอ ฤดูหนาวนี้อาจมีเพียงวันเดียวที่ไม่มีอาหารและเครื่องนุ่งห่ม”
เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวว่า: “ขาดเสื้อผ้าและอาหารก็ไม่สำคัญ ขอแค่ยังไม่ตายก็พอ”
เว่ยเลี่ยงพูดทันทีว่า: “อาจารย์เย่ไม่ต้องห่วง แม้ว่าในใจผมจะเกลียดพวกเขา แต่สุดท้ายก็สายเลือดก็ยังอยู่ ไม่ว่ายังไง ก็ต้องช่วยชีวิตพวกเขาอยู่ดี ให้พวกเขาสำนึกผิดที่ภูเขาฉางไบ!”
————