ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 693

บทที่ 693
หลังจากนายหญิงใหญ่เซียวผิดใจกับเซียวฉางเฉียนแล้ว ในใจทั้งสองคนก็บังเกิดรอยแผลที่ยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
สุดท้ายนายหญิงใหญ่เซียวก็เอาเงินออกมาแค่5หมื่นหยวน เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน ที่เหลือก็เอาไปใช้หนี้กับธนาคารสองแห่ง
หลังจากที่ธนาคารได้รับเงินชำระหนี้มาส่วนหนึ่ง พนักงานตามทวงนี้ก็ให้เกียรตินายหญิงใหญ่เซียวมาก บอกว่าสามารถยืดระยะเวลาชำระหนี้ออกไปได้ ให้ตระกูลเซียวได้ผ่อนลมหายใจบ้าง
นายหญิงใหญ่เซียวก็โล่งอก
ถึงตอนนี้ เธอก็ยังหวังว่าบริษัทเซียวซื่อจะสามารถกลับมาดีขึ้นได้ ขอเพียงสามารถยืดเวลาที่จะล้มละลายออกไปได้ ก็อาจจะยังมีโอกาส
ไม่แน่ว่าสักช่วงหนึ่ง ก็อาจจะมีเซียวอี้เชียนคนที่สองโผล่มาอีกได้?
สำหรับตนเองแล้ว ตอนนี้ตระกูลเซียวประสบกับปัญหาอันใหญ่หลวง แต่จะว่าไปแล้ว ก็เป็นแค่เงินไม่กี่สิบล้าน ถ้าหากว่าได้เจอกับเถ้าแก่ใหญ่ที่มีทรัพย์สินเป็นพันล้าน อย่างเซียวอี้เชียนอีกล่ะก็ ฝั่งตรงข้ามแค่กระดิกนิ้วดีดเศษเงินออกมา ก็สามารถช่วยชีวิตตระกูลเซียวได้แล้ว
เมื่อเทียบกับนายหญิงใหญ่เซียวที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและรอคอยแล้ว เซียวฉางเฉียนยิ่งอัดอั้นตันใจ
เงินที่นายหญิงใหญ่ขายเฟอร์นิเจอร์ได้ เหลือเอาไว้เพียง5หมื่น แถมยัง เงิน5หมื่นนี้ ยังได้มาจากเงินที่เธอหามาเอง
เซียวฉางเฉียนก็ดูเหมือนจะใกล้สิ้นไร้ไม้ตอกแล้ว เกือบจะถึงขั้นที่เงินจะซื้อบุหรี่แต่ละซองยังไม่มี
คืนวันนั้น นายหญิงเอาเงินออกมาซื้อผักแค่20หยวน ซื้อพวกผัดกาดขาวร่วงๆ และก็เนื้อหมูครึ่งกิโลกรัม
เซียวฉางเฉียนก็โมโหจนทนไม่ไหว แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่อดกลั้นไว้ในใจ ในขณะเดียวกันก็พยายามครุ่นคิด ว่านายหญิงใหญ่เซียวจะเอาวัตถุโบราณที่นายท่านสะสมไว้ ไปเก็บไว้ที่ไหน
ตอนที่คนบ้านตระกูลเซียวกำลังบ่นกับชีวิตที่ยากลำบากนั้น ในเช้าวันที่สอง คนบ้านเซียวชูหรัน ก็ได้เริ่มย้ายเข้ามาอยู่ที่Tomson Rivieraแล้ว
เนื่องจากเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ก็เพิ่งซื้อมาใหม่ ดังนั้นย้ายบ้านก็ไม่ต้องขนย้ายอะไรมากนัก ทั้ง4คนเก็บเอาเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวของตนเอง แล้วก็เก็บของใช้ในครัว จากนั้นก็หารถบรรทุกสักคันหนึ่งมาขนย้ายไป
เย่เฉินอารมณ์ดีมาก เพราะว่าตอนที่เก็บห้องนอนนั้น เขายังแกล้งลองใจเซียวชูหรัน ว่าจะให้ตนเองเอาเสื่อที่ปูนอนพื้นนั้น เก็บไปด้วยหรือเปล่า
เซียวชูหรันก็พูดอย่างเขินอายว่า “ก็คุณเตรียมอัพเกรดตนเองแล้วไม่ใช่หรือไง? ยังจะเอาของพวกนี้ไปทำไมกันอีก?”
ได้ยินดังนั้น เย่เฉินก็ตื่นเต้นอย่างมาก！
หลังจากรถขนของมาถึงTomson Riviera เซียวฉางควนก็ยิงกระบอกพลุที่ยิงด้วยมือ เพื่อแสดงความยินดี แสดงถึงฤกษ์ดีที่ย้ายบ้าน
จากนั้น ทั้ง4คนก็เริ่มจัดแจงข้าวของเข้าห้องนอนตนเอง
เย่เฉินกับเซียวชูหรันก็ขนมาที่ห้องนอนที่ชั้น2 หม่าหลันก็ไปจัดแจงที่ห้องนอนบนชั้น3ของตนเอง ส่วนเซียวฉางควน ก็ไปเก็บกวาดห้องนอนน้อยๆ ของตนเองด้วยอารมณ์เสีย
ตามที่เขาพูดไว้ ว่าจะแยกกันนอนกับหม่าหลัน
หม่าหลันก็ไม่อยากทะเลาะกับเขา ถึงอย่างไรเธอก็จะนอนที่ห้องนอนหลักบนชั้น3 ส่วนเซียวฉางควน จะนอนไหนก็แล้วแต่ ตนเองก็กำลังอารมณ์เสีย แยกกันนอนก็ดีเหมือนกัน
แต่ว่า ในใจของเซียวชูหรันก็รู้สึกไม่ค่อยดี
ถึงแม่พ่อกับแม่จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีนัก แต่20กว่าปีมานี้ ก็ผ่านมาได้แล้ว ตอนนี้มาแยกกันนอน กลับทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
แต่ว่าเธอก็รู้ว่า เรื่องของพ่อกับแม่ ตนเองเป็นลูกสาว ไม่ควรไปก้าวก่าย ดังนั้นก็คิดว่า ให้พวกเขาได้แยกกันนอนไปก่อน ให้ทั้งสองคนได้อยู่เงียบๆ ได้คิดอะไรเงียบๆ
ถ้าพวกเขาคิดตกกันแล้ว วันข้างหน้าก็ดีจะขึ้นกว่ามาก
เย่เฉินและเซียวชูหรันก็เก็บของได้เกือบเสร็จแล้ว ต่งรั่งหลินก็เหมารถมาถึงแล้ว
ข้าวของของเธอนั้นไม่มาก มีกระเป๋าเดินทาง2ใบและกระเป๋าถือ เซียวชูหรันเชิญเธอเข้าบ้านอย่างเป็นกันเอง แล้วก็พาเธอขึ้นลิฟต์ไปชั้น2
พอออกจากลิฟต์ เธอตะโกนว่า “เย่เฉิน รีบมาช่วยรั่งหลินยกของเร็ว！”
————