ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 700

บทที่ 700
ก็แสดงว่า 3เดือนหลังจากนี้ ตนเองจะไม่มีที่อยู่ แต่หลังจาก3เดือนไปแล้ว ตนเองก็อาจจะต้องเข้าเรือนจำ………
นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้จนแทบจะหายใจไม่ทัน สะอึกสะอื้นอยู่หลายครั้ง
หลังจากคนของศาลบอกกล่าวเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่พูดอะไรกับเธออีก ขึ้นรถแล้วจากไป
คนบ้านตระกูลเซียวทั้ง4 ก็ยืนอยู่ริมทางอย่างไร้การช่วยเหลือใดๆ ยืนเฝ้าพวกเฟอร์นิเจอร์ผุพังและพวกเสื้อผ้าของใช้ทั้งน้ำตา
พวกเขาในตอนนี้ ไร้การช่วยเหลือใดๆ ทั้งสิ้น
ไม่คิดเลยว่าในตอนนี้ จะผีซ้ำด้ำพลอยอีก
ยามฝ่ายนิติบุคคลของคฤหาสน์ก็รีบเข้ามา แล้วพูดกับพวกเขาว่า “พวกคุณครับ รบกวนขนย้ายสิ่งของของพวกคุณออกไปจากโครงการของเราด้วยครับ ห้ามมารบกวนทัศนียภาพของโครงการเราครับ”
“มึงว่าไงนะ？！” เซียวฉางเฉียนด่าด้วยความโมโหว่า “กูอยู่ที่นี่มาเกือบ20ปี มึงมาบอกว่ากูจะรบกวนทัศนียภาพของที่นี่งั้นรึ? ยังจะไล่กูออกไปอีกรึไง？！”
ฝั่งนั้นก็พูดเสียงเย็นว่า “ขอโทษด้วยครับ ผมก็ได้รับประกาศมาอีกที บอกว่าตอนนี้พวกคุณไม่ใช่เจ้าของบ้านในโครงการของเราแล้ว ต่อให้เมื่อก่อนคุณจะเคยพักที่นี่ ก็น่าจะทราบว่าโครงการของเราเป็นแบบระบบปิด ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้า ดังนั้นจึงขอให้พวกคุณรีบออกไปด้วยครับ”
พูดไป เขาก็ชี้ไปทางกองสิ่งของพวกนั้น แล้วพูดว่า “ของพวกนี้ ก็รบกวนพวกคุณรีบขนย้ายออกไปด้วยนะครับ ถ้าพวกคุณไม่ขนย้ายออกไป ทางเราก็จะนับว่าเป็นสิ่งของที่ทิ้งแล้ว จากนั้นก็จะจัดการทิ้ง”
เซียวฉางเฉียนก็ตัวสั่น แล้วด่าออกมาว่า “มันจะเกินไปหน่อยแล้วมั้ง！กูจะขอสู้กับมึงหน่อยละมา！”
ยามรูปร่างบึกบึนหลายคนก็ผลักเขาออกไป แล้วดุว่า “คุณจะทำอะไร? จะลงไม้ลงมือหรือครับ? ทีมรักษาความปลอดภัยของเรามีสิบกว่าคน คุณจะสู้ได้สักกี่คนกัน？！”
เซียวฉางเฉียนก็ยอมอ่อนข้อ
เซียวไห่หลงที่อยู่ด้านหลัง ก็ด่าออกมาแรงๆ ว่า “มึงระวังกูจะโทรร้องเรียนพวกมึง！”
ยามคนนั้นก็หัวเราะพูดว่า “ร้องเรียนพวกเราหรือ? ผมทำตามหน้าที่ คุณมีสิทธิ์อะไรมาร้องเรียนผม? ผมจะบอกคุณให้นะ ตอนนี้พวกคุณไม่ใช่ลูกค้าในโครงการของพวกเราแล้ว ถ้ายังจะดื้อดึงอยู่ที่นี่ล่ะก็ ผมก็จะแจ้งตำรวจจับพวกคุณ！”
“นี่มึง……” เซียวไห่หลงด่าออกไป แต่เห็นว่าฝั่งตรงข้ามก็โมโหเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ก็ได้แต่ทำท่ายอมไป
เซียวฉางเฉียนรู้ดี ว่าตนเองจะดื้อดึงอยู่ที่นี่ก็ไร้ประโยชน์ และรู้ว่าตนเองนั้นก็ไม่สมเหตุสมผล ตอนนี้บ้านถูกยึดไปแล้ว ตนเองก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านในโครงการนี้แล้ว จะถูกไล่ออกไป ก็เป็นเรื่องธรรมดา
ดังนั้น เขาก็เลยถอนหายใจออกมา แล้วพูดกับคนอื่นๆ ว่า “เก็บของเถอะ ๆ เอาไปเฉพาะที่ใช้ได้ พอมีราคา ที่เหลือก็ทิ้งไว้ที่นี่ ให้พวกมันจัดการเองก็แล้วกัน！”
เซียวเวยเวยก็ร้องไห้พูดว่า “พ่อคะ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหน！”
เซียวฉางเฉียนส่ายหัว แล้วถอนหายใจพูดว่า “พ่อก็ไม่รู้ แต่จะอยู่ที่นี่ต่อก็ไม่ได้อะไร……….”
เซียวไห่หลงก็ร้องไห้ แล้วเช็ดน้ำตาพูดว่า “พ่อครับ พวกเราไปขอร้องคุณอาดีไหมครับ…….ไปขอโทษพวกเขา ไปยอมรับผิด ขอร้องให้พวกเขารับเราไว้ โพสต์วีแชทของอาสะใภ้ก็บอกอยู่ ว่าคฤหาสน์ของเธอมีห้องนอนตั้ง10กว่าห้อง ไปขอร้องให้พวกเขาให้พวกเราเข้าไปพัก2ห้องก็พอแล้ว เราสองพ่อลูกนอนด้วยกัน ให้เวยเวยนอนกับคุณย่า……..”
เซียวฉางเฉียนก็หน้าแหย ทุเรศกว่าผิวมะระ แล้วถอนหายใจพูดว่า “แกก็พูดง่าย แกคิดว่าอาสะใภ้แกเป็นคนยังไง ในใจก็รู้ดีไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เธอกำลังหัวเราะเยาะเราเสียไม่ว่า จะมารับให้เราไปอยู่ด้วยแล้วให้ห้องนอนเราได้อย่างไร！”
นายหญิงเซียวที่ไม่พูดจามาตลอด ก็ลุกขึ้น แล้วกัดฟันพูดว่า “ไปTomson Riviera！วันนี้ต่อให้ฉันจะต้องตาย ก็จะต้องตายที่หน้าประตูTomson Riviera！ถ้าเซียวฉางควนและหม่าหลันไม่รับพวกเราไว้ แม่ก็จะไปฟ้องว่าพวกมันไม่รับเลี้ยงบุพการี！”
————