ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 706

บทที่ 706
เซียวไห่หลงถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายพาออกไป เขาหันไปมองเย่เฉิน และกล่าวอย่างโมโหว่า “คนแซ่เย่ ไอ้ขยะคนนี้ใช่ไหมที่ใส่ร้ายพวกเรา!”
เย่เฉินหัวเราะแล้วกล่าวว่า “คุณทายสิ?”
เซียวฉางเฉียนด่าเสียงดังว่า “คนแซ่เย่ แกจะต้องถูกเวรกรรมตามสนอง! ไม่ช้าก็เร็วแกจะต้องถูกสับเป็นหมื่น ๆชิ้น!”
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่เป็นหัวหน้าได้ตะโกนว่า “หุบปาก”
จากนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มนั้นได้พาสมาชิกทั้ง 4 คนของตระกูลเซียวขึ้นรถตำรวจ และขับรถมุ่งตรงไปที่สถานีตำรวจ
หม่าหลันมองดูรถตำรวจขับออกไปด้วยความตื่นเต้น และกล่าวอย่างดีใจว่า “เยี่ยมมาก ในที่สุดยายแก่คนนี้ก็ได้รับผลกรรม!”
เซียวฉางควนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และกล่าวกับหม่าหลันว่า “รักษาศีลธรรมหน่อย ไม่ให้เธออยู่ก็คือไม่ให้อยู่ ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นแม่ของผม”
หม่าหลันเม้มริมฝีปาก “จะเป็นแม่ใครก็ช่าง ขอแค่ไม่ได้มาอาศัยอยู่ในบ้านของฉันก็พอ!”
เซียวชูหรันที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอด ถอนหายใจและกล่าวว่า “ตอนนี้คุณย่าน่าสงสารมาก ให้เธอไปอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเก่าของพวกเราดีไหม”
“ให้เธอไปอยู่?” หม่าหลันยิ้มเยาะแล้วกล่าวว่า “ไม่! ถึงแม้ว่าฉันจะต้องซื้อหมู 4 ตัวมาเลี้ยง ฉันก็ไม่มีวันปล่อยให้พวกมันไปอยู่! ลูกลืมไปแล้วหรือว่าเธอทำอะไรกับพวกเราไว้บ้าง?!”
เซียวชูหรันถอนหายใจและกล่าวว่า “ยังไงท่านก็เป็นย่าของฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่อาจฝืนทนได้”
หม่าหลันโบกมือ “ลูกไม่ต้องมาแสดงความเห็นใจ ยายแก่คนนี้กับครอบครัวของเซียวฉางเฉียนควรจะถูกเล่นงานตั้งนานแล้ว คราวนี้ถือโอกาส ให้พวกเขาไปรับโทษที่สถานที่กักกัน!”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หม่าหลันกล่าวด้วยความเสียใจ “น่าเสียดายจริง ๆ ที่ฉันไม่สามารถไปดูสภาพคุณหญิงใหญ่เซียวในห้องขัง มิเช่นนั้น ฉันจะถ่ายวิดีโอไว้ และเปิดดูวันล่ะยี่สิบรอบ!”
เซียวชูหรันส่ายหัวอย่างจำใจ และกล่าวว่า “ให้ย่าได้รับบทเรียนจากครั้งนี้ก็ดี ถ้าจะให้ดีคืออยากให้เธอเปลี่ยนนิสัยบ้าง”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวชูหรันบอกกับหม่าหลันว่า “แม่ ช่วงบ่ายถ้าไม่มีธุระอะไร ฉันจะเข้าออฟฟิศ”
ต่งรั่งหลินที่อยู่ข้าง ๆก็กล่าวว่า “พอดีฉันก็มีธุระต้องเข้าไปออฟฟิศ งั้นเราสองคนไปพร้อมกันเลยดีไหม?”
“โอเค” เซียวชูหรันกล่าว “งั้นฉันไปส่งคุณ”
เซียวชูหรันกับต่งรั่งหลินรีบเก็บของ และก็ออกไปอย่างเร่งรีบ
เย่เฉินส่งสองคนนั้นไปถึงสวน แล้วก็มองเซียวชูหรันขับรถออกไป
ขณะนี้ เย่เฉินได้รับข้อความที่เฉินจื๋อข่ายส่งมาทางวีแชท เนื้อหาคือ “คุณชาย คนตระกูลเซียวทั้ง 4 คน ถูกควบคุมตัวเป็นเวลา 15 วัน ด้วยข้อหาทะเลาะวิวาท พวกเขาถูกส่งไปยังสถานกักกันแล้ว”
“ดี” เย่เฉินตอบกลับข้อความ “ทำได้ไม่เลว”
เฉินจื๋อข่ายถามอีกว่า “คุณชาย 15 วันสั้นไปหรือเปล่า? หรือไม่ให้ผมจัดการ ให้พวกเขาถูกกักขังสักปีหรือครึ่งปีไหม?”
“ไม่ต้อง” เย่เฉินตอบกลับ “กักขังพวกเขาหนึ่งปีหรือครึ่งปี มีแต่จะทำให้พวกเขามีที่อยู่ที่กิน แค่ให้พวกเขาได้รับบทเรียน แล้วก็ปล่อยออกมา ให้พวกเขาได้สัมผัสชีวิตข้างถนนจะดีกว่า”
“ได้ครับ คุณชาย”
เย่เฉินเก็บมือถือ เห็นหม่าหลันโยนกระเป๋าสัมภาระทั้งหมดของตระกูลเซียวลงถังขยะด้านนอก
คราวนี้สมาชิกทั้ง 4 ของตระกูลเซียวต้องเจอกับความลำบากแล้ว
เมื่อพวกเขาออกจากสถานกักกัน แม้แต่เสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนก็ไม่มีแล้ว
ขณะที่ถอนหายใจ หม่าหลันที่โยนกระเป๋าสัมภาระลงขยะหมดแล้ว ก็เดินกลับมาหยุดลงตรงหน้าเย่เฉิน แล้วกล่าวว่า “เย่เฉิน พ่อของคุณได้โอนเงินที่เหลือจากการซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบัญชีคุณใช่ไหม?”
เย่เฉินพยักหน้า “ใช่ ทำไมหรือ? ”
“โอนมาให้ฉัน ฉันต้องการใช้เงิน!”
————