ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 824

มีคนเห็นใจเธอ มีคนมองเป็นเรื่องตลก บางคนแอบสะใจเล็กๆ
ตอนหม่าหลันโดนหามกลับเข้าห้องขัง เย่เฉินได้รับโทรศัทพ์จากเฉินจื๋อข่าย
ในสาย เฉินจื๋อข่ายพูด “คุณชายครับ ผมให้คนไปสั่งสอนหม่าหลันแล้ว เชื่อว่าพอเธอออกมาแล้ว ไม่กล้าพูดกับคุณแม้แต่คำเดียวแน่”
เย่เฉินตอบรับเบาๆ “อืม นายทำได้ดีมาก”
เฉินจื๋อข่ายบอก “คุณชาย ขออภัยที่ผมละลาบละล้วงด้วยครับ ผมรุ้สึกว่า แม่ยายของคุณทำเกินไปจริงๆ เธอขโมยเงินคุณมากขนาดนี้ ที่จริงสู้ยกให้กฎหมายจัดการเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ลงโทษเธอให้หนัก ทำไมต้องปล่อยเธออกมาล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มเศร้าบอก “นายไม่เข้าใจ แม่ยายฉันคนนี้เป็นบัตรผ่านประตูใบหนึ่ง”
เฉินจื๋อข่ายรีบถาม “บัตรผ่านประตู? คุณชายหมายความว่ายังไงครับ?”
เย่เฉินไม่สามารถบอกเขาได้ตามตรงว่า หม่าหลันแม่ยายเขานี่เป็นบัตรผ่านประตูไปหาเตียงเมียเขา เขาเลยพูดเรียบๆว่า “เอาล่ะ นายไม่ต้องถามมากหรอก ไปจัดการได้แล้ว ถึงเวลาปล่อยคนได้แล้ว”
“ครับ!” เฉินจื๋อข่ายรีบพยักหน้ารับครับ “ผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
……
ณ เวลานี้ หม่าหลันกำลังนอนโอดโอยอยู่บนเตียงตัวเอง
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสามารถมานอนบนเตียงตัวเองหลังจากที่เข้าสถานกักขังนี่มา
โชคดีที่จางกุ้ยเฟินสงสารเธอ รู้สึกว่าเธอโดนรุมตบจนน่วมแล้ว พอหามเธอกลับมา เลยวางบนเตียงเธอให้เลย
นายหญิงใหญ่เซียวเดินเข้ามาในห้อง เห็นหม่าหลันที่อยู่บนเตียง พูดยิ้มเย็นว่า “ไอ้หยาหม่าหลัน เธอนี่ศัตรูเยอะนะ ทำไมใครๆก็อยากตบเธอสักฉาดสองฉาดล่ะ? ฉันว่าต่อไปเธอท่าจะอยู่ยากละนะ!”
ตอนนี้จิตใจหม่าหลันใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว เธอกำลังคิด หรือว่าพวกตำรวจนั่นจะไม่ยอมปล่อยเธอออกไป? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง งั้นต่อไปเธอแย่แน่แล้ว
โดนรุมตบในห้องขัง ออกห้องขังยังโดนตบอีก วันนี้ต้องโดนตบกี่รอบล่ะเนี่ย?
เซียวเวยเวยก็เสริมอยู่ด้านข้าง “คุณย่าคะ หนูว่ายัยนี่คงอยู่ไม่ถึงสิบปียี่สิบปีหรอก ดูจากการตบนี่ น่าจะอีกไม่เกินสองสามเดือนคงโดนตบจนตายแน่ๆ?”
นายหญิงใหญ่เซียวหัวเราะร่าเสียงดัง “ไอ้หยา สมน้ำหน้า สมน้ำหน้าจริงๆ!”
พูดจบ เธอเดินไปยืนหน้าหม่าหลัน มองดูหม่าหลันที่ใบหน้าบวมปูดแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฮะฮะ หม่าหลัน หล่อนคงคิดไม่ถึงล่ะสิว่าจะมีวันนี้? ตอนนี้ดีละ ต่อไปหล่อนก็รับกรรมในคุกนี้ไปละกัน อีกไม่กี่วันพอฉันกับเวยเวยออกไปแล้ว จะไปเสวยสุขต่อที่Tomson Rivieraละ!”
หม่าหลันพูดอย่างน้อยใจว่า “ต่อไปคุณอยากไปอยู่ที่Tomson Riviera ก็ไม่จำเป็นต้องมาแช่งให้ฉันตายเลยนี่นา? ยังไงฉันก็เป็นสะใภ้บ้านเซียว เป็นเมียลูกชายคุณ แม่ของหลานสาวคุณ ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ล่ะ!”
นายหญิงใหญ่เซียวแค่นยิ้มเย็น “ฉันใจร้ายกับแกอยู่แล้วล่ะ! อีกอย่างฉันไม่เคยเห็นแกเป็นลูกสะใภ้บ้านเซียวเลยสักครั้ง ขยะอย่างแกจะคู่ควรกับการเป็นสะใภ้บ้านเซียวของเราหรือไง? ไว้ฉันย้ายไปอยู่ที่Tomson Rivieraก่อน ฉันจะให้ลูกชายฉันแต่งเมียใหม่ แล้วเราก็จะอยู่กับอย่างมีความสุข มีความสุขจะตาย! แกก็นอนรอวันตายในคุกนี่ไปแหละ!”
หม่าหลันได้ยินดังนั้น โกรธแทบระเบิด!
ทำไม? แกยังคิดจะให้เซียวฉางควนแต่งเมียใหม่? มีความสุขสบายกับพวกแก?
ยัยแก่อย่างแกนี่ฝันไปเถอะ!
แกคอยดูนะ! ฉันจะต้องออกไปได้แน่! แล้วถึงเวลานั้น ดูว่าฉันจะคอยหัวเราะเยาะพวกแกยังไง!
หม่าหลันคิดอย่างคั่งแค้น จู่ๆผู้คุมก็เข้ามาบอกว่า “หม่าหลัน แกได้รับการปล่อยตัวแล้ว ออกมาเก็บข้าวของ ทำระเบียบขั้นตอนกับฉัน แล้วก็ให้คนที่บ้านมารับตัวกลับไปได้แล้ว!”
————