ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 830

“กินเลี้ยง?!” หม่าหลันย้อนถาม “นายเซียวฉางควนน่าตายนั่นตอนนี้ยังมีแก่ใจไปกินเลี้ยง? เขาไปกินเลี้ยงกับใครล่ะ?”
เย่เฉินบอก “กับเพื่อนนักเรียนเก่าๆครับ ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ หรือให้ผมโทรหาพ่อดี?”
หม่าหลันพูดอย่างโกรธๆ “แกมารับฉันก่อน! ตอนนี้ฉันได้รับบาดเจ็บ ต้องไปโรงพยาบาล!”
เย่เฉินถาม “แม่ครับ บาดเจ็บตรงไหนหรอ? หนักหนาหรือเปล่า?”
หม่าหลันโกรธตะคอก “ขาฉันหัก! แกจะมาพล่ามอะไรอยู่ฮะ รีบมารับฉันได้แล้ว!”
เย่เฉินตอบ “ครับ งั้นตอนนี้ผมไปเลยนะ”
วางสายเสร็จ เย่เฉินก็ออกจากบ้านทันที เรียกแท็กซี่คันหนึ่ง มายังสถานกักขังจินหลิง
ระหว่างทางที่มาสถานกักขัง เขาโทรบอกเซียวชูหรันว่า “เมียจ๋า แม่โทรหาผมแล้วนะ ผมกำลังจะไปรับเธอ”
เซียวชูหรันได้ยินอย่างนั้นก็ถามรัวๆอย่างตื่นเต้น “จริงหรอ? แม่โทรหาคุณหรอ? เขาอยู่ที่ไหนน่ะ? แม่โอเคไหม?!”
เย่เฉินบอก “แม่บอกว่าอยู่ที่สถานกักขังจินหลิง ส่วนเหตุผลผมถามแล้ว แม่บอกว่าเพราะสองวันก่อนโดนคนหลอกไปขายของ จากนั้นก็โดนตำรวจจับ ดังนั้นเลยโดนเข้าห้องขัง นี่พึ่งพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้เลยโดนปล่อยตัวออกมา”
เซียวชูหรันถึงบางอ้อ!
ตอนแรกเธอเองก็สงสัยว่า แม่น่าจะโดนพวกหลอกขายของหลอกไป แต่ไม่คิดว่าจะโดนตำรวจจับด้วย!
ดูท่าไว้แม่กลับบ้านมาแล้ว ต้องพูดกับแม่ให้รู้เรื่องละ ต่อไปอย่าไปหลงเชื่อคำพูดพวกที่บอกว่าจะรวยได้ในคืนเดียวอีก
พอคิดถึงตรงนี้ เธอรีบบอก “งั้นฉันไปด้วยละกัน พวกเราเจอกันที่สถานกักขัง”
เย่เฉินรีบบอก “เมียจ๋า อย่ามาเลย แม่บอกผมว่าแม่ได้รับบาดเจ็บ ผมรับแม่แล้วจะรีบพาไปโรงพยาบาล คุณไปเจอที่โรงพยาบาลเลยละกัน!”
เซียวชูหรันถามอย่างตื่นเต้น “มันเรื่องอะไรกัน แม่บาดเจ็บตรงไหน? สาหัสไหม?”
เย่เฉินบอก “แม่บอกในโทรศัพท์ว่าขาหัก แต่ว่าหนักหนาแค่ไหนผมก็ไม่รู้ ต้องให้หมอดูถึงรู้”
เซียวชูหรันร้องไห้ออกมาเลย “งั้นคุณรับแม่เสร็จแล้วไปที่แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลชุมชนนะ ตอนนี้ฉันจะรีบไปที่นั่น!”
…..
พอเย่เฉินมาถึงสถานกักขังและเจอกับหม่าหลัน หม่าหลันอยู่ในสภาพแทบจะไม่เป็นคนอยู่แล้ว
ใบหน้าบวมปูด เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ฟันหน้าก็ร่วงไปสองซี่ ผมก็โดนดึงจนแหว่งโหว่ มีบางส่วนเห็นหนังหัวเลยด้วย ดูท่าจะโดนทำร้ายมาหนักมาก ผมขาดหลายช่วงเลย
แถมหม่าหลันเข้ามาอยู่ที่นี่สองวันแล้ว แทบจะไม่ได้ดื่มไม่ได้กิน ดังนั้นสภาพจากเดิมที่อวบอิ่ม ตอนนี้เริ่มดูไม่ได้ละ
เย่เฉินแกล้งพูดอย่างตกใจว่า “แม่ เป็นอะไรครับเนี่ย? ทำไมบาดเจ็บมากขนาดนี้?”
“แกไม่ต้องมายุ่ง!” หม่าหลันกัดฟันกรอด “ยังไม่รีบพาฉันไปโรงพยาบาลอีก!”
เย่เฉินยักไหล่บอก “ได้ครับ รถแท็กซี่รออยู่ด้านนอกแล้ว จะพาแม่ไปโรงพยาบาลครับ”
ตำรวจคนนั้นมองหม่าหลัน พูดเสียงเย็นว่า “หม่าหลัน! เมื่อกี้บอกคุณไว้ว่าไง? ถ้ายังท่าทีแบบนี้อีก อย่าออกไปเลย อยู่ด้านในนี่เถอะ!”
พอหม่าหลันได้ยินคำนี้ ตกใจแทบสิ้นสติ โพล่งบอกกับเย่เฉินว่า “ไอ้หยาลูกเขยของแม่ เมื่อกี้แม่ไม่ดีเอง แม่ไม่ควรตะคอกเรา…”
ตำรวจคนนั้นจ้องหม่าหลันเตือนว่า “อย่าลืมที่ผมบอกคุณ พวกเราแค่ปล่อยคุณออกไปชั่วคราว แต่พวกเราจะจับตาดูคุณไว้ เข้าใจไหม?”
————