ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 863

พวกเพื่อนที่อยากสนุก ก็รีบส่งเสียงตอบรับมา แต่ว่า รถไม่สามารถนั่งได้หมด ดังนั้น ก็มีเพื่อนบางคน เรียกรถนั่งไปเอง
เย่เฉินก็นั่งรถBMW760ที่ซื้อให้หม่าหลัน เซียวชูหรันก็นั่งข้างคนขับ
ป้าหลี่ หลี่เสี่ยวเฟิน และจ้าวเห้า ก็นั่งเบาะหลัง
เย่เฉินพูดกับคนในรถว่า “นั่งดีแล้วนะครับ เดี๋ยวทางตรงข้างหน้า ผมเหยียบมิดไมค์เดี๋ยวก็จบเกมแล้ว”
พูดจบ ก็หันมามองป้าหลี่ แล้วสั่งว่า “ป้าหลี่ครับ ป้าหาที่จับแน่นๆ นะครับ เดี๋ยวผมเหยียบให้มิด เพื่อเอารถเบนซ์มาให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเราเองครับ！เอาไปขายด่วนๆ สัก3แสนหยวน แล้วก็มาซื้อของเล่นให้พวกเด็กๆ ！”
ป้าหลี่พยักหน้า แล้วยิ้มพูดว่า “งั้นป้าก็ขอบใจแทนเด็กๆ ในบ้านด้วยนะ！”
อีกฝั่ง ในรถของเจี่ยงหมิงก็นั่งอัดแน่น5คน แล้วเพื่อนที่ติดตามเขาสมัยก่อน
เจี่ยงหมิงขับรถมาข้างๆ รถเย่เฉิน แล้วเปิดกระจกลง ยิ้มพูดว่า “เย่เฉิน เตรียมพร้อมรึยัง กูต่อให้3วินาทีเลย”
เย่เฉินก็พูดถ่อมตัวว่า “อย่าเลยๆ ต่างก็เป็นเพื่อนกัน ต่อให้3วินาทีมันไม่สนุกหรอก พร้อมกันเลย”
“ฮ่าๆ ！” 5คนบนรถเบนซ์ก็หัวเราะลั่น เจี่ยงหมิงก็พูดว่า “เย่เฉินนี่มันใจจริงๆ อย่างนั้นล่ะก็ กูจะนับ123แล้วนะ? ”
เย่เฉินพยักหน้า “ได้เลย เอาเลย”
เจี่ยงหมิงก็หัวเราะพูดว่า “มา 1…2….3 ไป！”
พูดจบ เจี่ยงหมิงก็เหยียบคันเร่งจนมิด
เย่เฉินตั้งใจต่อให้เขา1วินาที แล้วค่อยเหยียบคันเร่ง ให้รถBMW760พุ่งตัวออกไป ราวกับลูกศรที่พุ่งออกจากคันธนู
เพียงแค่วินาทีเดียว เย่เฉินก็นำเจี่ยงหมิงไปไกลแล้ว
ถนนเส้นนี้เป็นทางตรง แค่เร่งความเร็วนิดหน่อย ก็ทิ้งห่างเจี่ยงหมิงไม่เห็นฝุ่นแล้ว
เจี่ยงหมิงยังไม่รู้ตัว ว่ารถที่พุ่งออกไปเมื่อครู่นี้ เป็นรถของเย่เฉิน จนกระทั่งมีคนข้างๆ มาเตือนว่า “พี่หมิง ไอ้เย่เฉินมันแซงไปแล้วพี่！”
“ไหนล่ะ? ” เจี่ยงหมิงร้อนรน แล้วเล็งดูแล้วก็อึ้ง “เห้ย ทำไมมันไวขนาดนั้นวะ………”
เพื่อนที่นั่งเบาะหลังคนหนึ่งก็ชมว่า “ดูเหมือนว่าไอ้เย่เฉินนี่จะมีเทคนิคดีเหมือนกัน！”
“มีเทคนิคอะไรของมึงล่ะ！” เจี่ยงหมิงเหงื่อไหล แล้วพูดว่า “ไอ้นี่มันไม่มีเทคนิคอะไรหรอก รถมันจำนวนแรงม้าสูง！ไอ้นี่มันหลอกกูเข้าแล้ว！”
คนคนนั้นก็รีบถามว่า “หมายความว่าไงนะ？！”
เจี่ยงหมิงก็พูดอย่างหัวเสียว่า “รถกูเหยียบจนมิดแล้ว ยังไม่เร็วเท่ามันเลย ก็แสดงว่า ค่าแรงม้าของรถมัน มากกว่าค่าแรงม้ารถกูมากเลย อย่างน้อยก็ออกตัวไป400กว่าแรงม้าเลยนะนั่น！”
พอพูดถึงจุดนี้ เจี่ยงหมิงก็พูดอย่างกังวลว่า “หมดกันๆ ครั้งนี้หมดกัน โดยไอ้เย่เฉินหลอกเข้าให้แล้ว……”
เพื่อนที่นั่งข้างๆ คนขับก็ถามว่า “เกิดอะไรขึ้นล่ะพี่หมิง เอาชนะไม่ได้แล้วหรือ? ”
“จะชนะได้ไงล่ะ…..” เจี่ยงหมิงก็แทบจะร้องไห้ แล้วพูดว่า “เห็นอยู่ว่ารถมันคนละระดับกับของมัน ต่อให้เหยียบจล้อหลุด ก็ตามมันไปไม่ทันหรอก มึงดูดิ มองไม่เห็นเงามันแล้วนั่น ระยะห่างจากโรงแรมข่ายเยว่ก็แค่3กิโลเมตรกว่าๆ กูจะเอาอะไรไปตามมัน！ครั้งนี้แพ้แน่แล้ว！”
“ห้ะ？！” คนข้างหลังก็พูดว่า “พี่หมิง ถ้าแพ้จริงๆล่ะก็ ก็จะต้องบริจาครถให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปจริงๆ ใช่ไหมพี่? ”
“บริจาคหน้ามึงดิ！” เจี่ยงหมิงกัดฟันด่าออกมาว่า “มึงรู้ไหม กว่ากูจะซื้อรถคันนี้มาได้ ลำบากไปเท่าไร? ให้ตายกูก็ไม่บริจาคหรอก！”
“แต่ว่า พี่พนันกับเย่เฉินไปแล้วนะพี่ ถ้ามากลับคำล่ะก็ มันจะน่าเกลียดไปหน่อยไหม? ”
เจี่ยงหมิงก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้
————