ผู้จัดการหม่าตกใจ และโทรศัพท์แทบไม่ตกลงพื้น
นี่คือเสียงของประธานคังจริง ๆ เหรอ?
“ท่านประธานคัง! คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แขกผู้มีเกียรติของคุณเมิ่ง?”
ประธานคังพยายามสาปแช่งด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเขาจริงจังมาก
“ฉันบอกว่าคุณฉินเป็นแขกผู้มีเกียรติของประธานเมิ่ง! แม้แต่ประธานเมิ่งก็ต้องสุภาพกับเขาด้วย ถ้านายทำให้คุณฉินขุ่นเคือง ฉันสัญญาว่าพรุ่งนี้คุณจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์อีก!”
ใบหน้าของผู้จัดการหม่าซีดลงทันที และเมื่อมันจบลง เขาถูกเตะไปที่แผ่นเหล็ก
ชายหนุ่มแต่งตัวธรรมดาคนนี้เป็นชายร่างใหญ่อย่างไม่คาดฝัน!
“ประธานคัง ฉันคิดผิด ผมคิดว่าเขาขโมยรถคุณ …”
“หุบปากซะ! นั่นคือสิ่งที่ฉันให้นายฉิน นายควรคุกเข่าขอโทษนายฉินเดี๋ยวนี้ ถ้านายฉินไม่ยกโทษให้นาย นายก็ตายได้!”
ประธานคังกล่าวจบ วิญญาณของผู้จัดการหม่าเกือบจะหายไปแล้ว
ขาของเขาอ่อนลง และเขาก็คุกเข่าลงกับพื้นในทันใด
“ฉิน … คุณฉิน! ผมไม่มีตา ผมผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”
…
ในระยะไกล หนิงเฉียง ซ่งซวงเอ๋อและคนอื่น ๆ มองเข้าไปในห้องโถง แต่พวกเขาอยู่ไกล และแยกจากกันด้วยกระจก มีเพียงไม่กี่ร่างที่มองไม่เห็นอย่างชัดเจน
ซ่งซวงเอ๋อพูดขึ้นทันที “ดูสิ มีคนคุกเข่าอยู่!”
หนิงเฉียงแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะค่อนข้างคุ้นเคย เขาแกล้งทำเป็นว่าค่อนข้างแข็ง แต่เขาคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาเมื่อเขาเข้าไปข้างใน”
“แน่นอน แม้ว่าคุณจะไม่ไล่ตามขโมยรถ เขาก็ไม่สามารถจ่ายมากกว่าหนึ่งล้านหยวนได้ หากสีรถถูกขัดสีออกจากตัวรถ”
“การคุกเข่าขอความเมตตาอาจไม่มีประโยชน์ ฉันคิดว่าส่วนใหญ่เป็นลุงหนิงที่ช่วยขุดมันขึ้นมาใช่มั้ย?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เอวของหนิงเฉียงก็ยืดขึ้นเล็กน้อย และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนรวย และเด็กที่สุดในกลุ่มนี้
ซ่งซวงเอ๋อรีบตามไปจับแขนของหนิงเฉียง
“พี่หนิงยังยอดเยี่ยม!”
ไม่นานหลังจากที่ฉินจุนและซูเหวินฉีเดินออกไป หลินเยว่เหยาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก้าวไปข้างหน้า และพูดว่า
“ฉินจุน คุณยังไม่ขอบคุณนายน้อยหนิงเร็ว ๆ อีก ถ้านายน้อยหนิงไม่ได้ช่วยคุณหาคนที่จะปลดบล็อคคุณ เขาจะไม่ยกโทษให้คุณ แม้ว่าคุณจะคุกเข่าลงก็ตาม!”
“ใช่แล้ว นายน้อยหนิงเรียกคนมาช่วยคุณ ไปขอบคุณเขาเดี๋ยวนี้ซะ”
หลินเยว่เหยาก็รีบไปข้างหน้าเช่นกัน
“ฉินจุน! นายเป็นต้นเหตุของเรื่องแบบนี้ ยังไม่รีบขอบคุณหนิงเฉียงอีก!”
ฉินจุนกล่าว “ขอบคุณเขาสำหรับอะไร ฉันทำอะไร?”
“นาย …” หลินเยว่เหยาโกรธจริง ๆ ผู้ชายคนนี้ยังไม่รู้ตัวเหรอ?
ซ่งซวงเอ๋อยืนขึ้น และแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา
“นายทำอะไรไว้ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ? คุณขโมยรถไปหลายสิบล้านคัน ถ้านายน้อยหนิงไม่ขอร้องเพื่อช่วยคุณ คุณคิดว่ามันจะมีประโยชน์จริง ๆ เหรอถ้าคุณคุกเข่าลง คุณไม่จำเป็นต้องทำ เลิกวางมาดได้แล้ว คุณแค่คุกเข่าลงขอร้องผู้จัดการหม่า พวกเราทุกคนเห็นแล้ว”
“จนก็จน ยังจะเอาหน้าอีก ท่าทีแบบนี้ของคุณมันใช้ได้เหรอ?”
ฉินจุนเยาะเย้ย คนเหล่านี้ตลกมากพอแล้ว
ด้วยเหตุนี้ ฉินจุนจึงหยิบรีโมทคอนโทรลออกมา แล้วกดปุ่ม
ด้วยเสียง ไฟรถยนต์ของ Ashton Martin ก็เปิดขึ้น
“เข้าไปในรถ”
หลังจากพูด ฉินจุนและซูเหวินฉีก็นั่งในรถโดยตรง
จู่ ๆ ทุกคนก็ตกตะลึง
นี่ … เกิดอะไรขึ้น?
เขาไม่ได้ขโมยรถเหรอ ทำไมเขาถึงยังมีกุญแจรถอยู่?
แม้ว่าฉินจุนจะคุกเข่าลงและขอโทษในเมื่อครู่ รถจะไม่ถูกเขาขับอีกแน่นอน และจะต้องคืนทรัพย์สินให้กับเจ้าของเดิมอย่างแน่นอน
แต่ฉินจุนคนนี้ยังคงขึ้นรถ นี่ …
ในเวลานี้ ผู้จัดการหม่าและคนอื่น ๆ ในห้องโถงก็วิ่งออกไป และพูดเรียบ ๆ
“คุณฉินขับรถปลอดภัยนะครับ!”
หนิงเฉียงและคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง และพูดขึ้น
“ผู้จัดการหม่า นี่ … เกิดอะไรขึ้น!”
หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ผู้จัดการหม่าไม่กล้าที่จะรุกรานใครจริง ๆ คนเหล่านี้มาพร้อมกับฉินจุนแน่นอน เขาต้องสุภาพ
“ทุกท่านครับผมมีตาหามีแววไม่ สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นความเข้าใจผิด ผมขอโทษจริงๆ ผมขอโทษทุกคน!”
หลังจากพูดจบ เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็ตกตะลึง
…
ระหว่างทางไป KTV ซ่งซวงเอ๋อถามหลินเยว่เหยา
“เยว่เหยา ลูกพี่ลูกน้องของคุณทำอะไรเนี่ย? บอกความจริงมา!”
หลินเยว่เหยาก็สูญเสียสติเล็กน้อย ไม่สามารถคิดได้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีรถราคาแพงขนาดนี้ได้อย่างไร
“เขาเพิ่งเปิดคลินิกด้วยตัวเอง”
ซ่งซวงเอ๋อส่ายหัว แต่เธอไม่เชื่อ คนที่ดูแลคลินิกจะมีรถหลายสิบล้านคันได้ไหม?
หลินเยว่เหยารู้สึกรำคาญเล็กน้อยกับคำถามของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องส่งข้อความถึงฉินจุน และถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ในเวลานี้ ฉินจุนก็กำลังขับรถอยู่ และหลังจากที่โทรศัพท์ดังขึ้น ซูเหวินฉีก็หยิบขึ้นมาโดยตรง
“นี่คือโทรศัพท์มือถือของฉัน”
ซูเหวินฉีบีบเอวของเธอ “เกิดอะไรขึ้นกับโทรศัพท์ของคุณ ฉันเป็นแฟนแล้ว ดูหน่อยได้มั้ย?”
ฉินจุนยิ้มอย่างขมขื่น “คุณก็แสดงละครเก่งจริง ๆ”
ซูเหวินฉียิ้ม “คุณขับรถได้ ผมจะช่วยคุณตอบกลับ”
ผู้หญิงคนนี้ซูเหวินฉีแปลกจริง ๆ ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะทำอะไรได้ในวินาทีหน้า
ฉันได้รับโทรศัพท์ และอ่านข้อความที่หลินเยว่เหยาส่งมาด้านบน และซูเหวินฉีตอบกลับโดยตรง
“ฉันถูกลอตเตอรี”
หลังจากตอบไป เขาก็ยิ้มบาง ๆ
…
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเยว่เหยาก็พูดกับซ่งซวงเอ๋อ
“ไม่แปลกใจเลย ที่แท้เขาถูกลอตเตอรี่”
ซ่งซวงเอ๋อตกตะลึง “ถูกลอตเตอรี่?”
“ไม่รู้ เขาไม่ได้พูดแบบนี้”
ซ่งซวงเอ๋อประหลาดใจเล็กน้อย มีคนจำนวนมากขึ้นที่ถูกลอตเตอรี และผู้ชนะหลายหมื่นคนก็ถูกรางวัลเช่นกัน และผู้ชนะหลายล้านก็ยังถูกรางวัล และมีผู้ชนะแม้แต่หนึ่งหรือสองพันล้านคน
ฉินจุนคนนี้โชคดีจริง ๆ ถ้าเธอชนะเงินรางวัล ก็คงจะดี
แม้ว่าเขาจะเป็นลอตเตอรี่ท้องถิ่น แต่เขาจะกลายเป็นทรราชในท้องถิ่น เขาจะร่ำรวย
แม้ว่าซ่งซวงเอ๋อยังคงดูถูกฉินจุน แต่เธอกำลังคิดว่าจะโกงเงินของฉินจุนได้อย่างไร
อาศัยรูปลักษณ์ของเธอ หากคุณเพียงแค่แสดงความประทับใจที่ดีให้ฉินจุน เขาจะไม่หลงใหลเหรอ?
“เยว่เหยา แอดวีแชทของลูกพี่ลูกน้องคุณให้ฉันด้วย”
…
หลังจากเพิ่มบัญชีวีแชทของฉินจุนได้ไม่นาน ซ่งซวงเอ๋อก็แสร้งทำเป็นส่งที่อยู่ KTV ก่อน โดยบอกว่าทุกคนมารวมกันที่นี่
หลังจากนั้น เมื่อเห็นว่าฉินจุนไม่ตอบเป็นเวลานาน เธอจึงส่งไปแบบลองใจ
เธอไม่ได้ทำสิ่งก่อนหน้านี้อย่างจงใจ จริง ๆ แล้ว เธอมีความประทับใจที่ดีต่อฉินจุน โดยหวังว่าจะได้ติดต่อกับพวกเขาอย่างไร
เมื่อดูบัญชีวีแชทนี้คนเดียว ฉันคิดว่าการนัดบอดนั้นประสบความสำเร็จมาก แต่ใครจะไปคิดว่า ซ่งซวงเอ๋อที่พูดกับฉินจุนอย่างรุนแรงที่โต๊ะอาหารเย็น ยังสามารถเลียหน้าของเขาและพูดแบบนั้นได้
ซูเหวินฉีพบว่ามันน่าสนใจ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยตรง และเริ่มตอบกลับ
“จริงเหรอ ฉันก็มีใจให้คุณด้วย!”
ซ่งซวงเอ๋ออ่านข้อความด้วยใบหน้าที่พอใจ
คิดว่าเขาจะมีวิสัยทัศน์ที่สูงขึ้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง คนบ้านนอกก็คือคนบ้านนอก เธอเลยอดไม่ได้ที่จะต้องถูกทดลอง
แค่คำพูดไม่กี่คำ ก็ทำให้เขาหลงใหลได้ใช่มั้ย?
หลังจากคุยกันสักพัก ซ่งซวงเอ๋อก็ถามอย่างลองใจ
“พี่ฉิน ฉันได้ยินมาว่าคุณถูกลอตเตอรี่ ต้องจ่ายภาษีมากเลยใช่มั้ย?”
