ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 131 เช็กบิลแล้ว?

จรรยาบรรณของบริกรยังดีอยู่ และไม่ดูถูกใครเพราะเสื้อผ้า

หลิวผิงผิงเยาะเย้ย “หวังตงเสวี่ย เธอก็รู้ว่าพนักงานที่นี่ไม่มีทางไล่เธออยู่แล้ว ดังนั้นอยากทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น อีกอย่างเธอลองเสื้อผ้าเยอะขนาดนี้? เธอมันหน้าไม่อายจริง ๆ!”

ลี่หลานยังเย้ยหยัน “ฉันเดาว่าเธอเพิ่งลองชุดเดียว แล้วถ่ายรูปพร้อมที่จะโพสต์ในหน้าฟีดใช่มั้ยล่ะ?”

หวังฮุยฮุยเหลือบมองเสื้อผ้าที่หวังตงเสวี่ยสวมอยู่ ไม่มีเสื้อผ้าราคาถูกจริง ๆ เลย พวกมันมีราคาหลายหมื่นหยวน ถ้าไม่ใช่สำหรับถ่ายรูป ทำไมเธอถึงลองเสื้อผ้ามากมาย?

ใบหน้าของหวังตงเสวี่ยอึดอัดเล็กน้อย เธอก้มศีรษะลง เสียงของเธอเหมือนยุง

“พวกนี้ซื้อมา …”

“ซื้อแล้วเหรอ? ห๊ะ? หวังตงเสวี่ย เธออัปโหลดรูปไปแล้วเหรอ แป๊บเดียวก็กลายเป็นสาวสวยรวยขาวแล้วสินะ? เสื้อผ้าหลายแสนนี่ซื้อไหวด้วยเหรอ? นี่มันน่าเอาไปลงข่าวจริง ๆ เธอซื้อสักตัวให้ฉันหน่อยสิ ฉันอยากจะรู้ว่าเธอจ่ายเงินยังไง?”

ฉินจุนขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย็นชา

“ถ้าพวกคุณไม่ซื้อ อย่ามาขวางทาง พนักงาน เอาเสื้อผ้าทั้งหมดนี้ใส่ถุงได้เลย”

หลิวผิงผิงขมวดคิ้ว มองที่ฉินจุน และพูดอย่างเย็นชา

“ฉันไม่สนใจนาย แล้วนายยังจะมายุ่งอีกเหรอ?”

“เรื่องเมื่อเช้านี้ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะ ตอนนี้นายจะเข้ามายุ่งอีกแล้วเหรอ?”

“หวังตงเสวี่ย เธอไร้สาระเกินไป ดูท่าทางสกปรกของเธอสิ ถอดมันออกให้ฉันเร็ว!”

เมื่อเห็นว่าหวังตงเสวี่ยสวมเสื้อโค้ตตัวเล็ก ๆ นั้น เธอดูไม่พอใจนัก เธอก้าวไปข้างหน้า และเริ่มฉีกมัน ดึงเสื้อผ้าของหวังตงเสวี่ยลงเพื่อถอดออก

จู่ ๆ ฉินจุนก็ก้าวไปข้างหน้า คว้าคอของหลิวผิงผิง และตบหน้าเธอด้วยหลังมือ

มีเสียงที่คมชัด และทั้งร้านก็เงียบลงในทันที

ใบหน้าของหลิวผิงผิงมีรอยนิ้วมือห้านิ้ว และใบหน้าของเธอก็บวมขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นเวลานาน

ทันทีที่ฉินจุนปล่อย หลิวผิงผิงนั่งลงบนพื้น

“ปากวอนหาเรื่องก็ช่างมัน มือฉันก็อยากหาเรื่อง”

เมื่อมองไปที่เธออย่างเย็นชา ฉินจุนก็ตรงไปจ่ายบิล

หลิวผิงผิงกำลังจะกัดฟันสีเงินของเธอเป็นชิ้น ๆ

ไอ้เวร! ลงมือกับเธออีกแล้วเหรอ คิดว่าฉันหลิวผิงผิงน่ารังแกง่ายอย่างนั้นเหรอ แกรอฉันก่อนเถอะ!

ลี่หลานและหวังฮุยฮุยช่วยพยุงเธอ และพูดว่า

“ทำไมเราไม่ไปหาใครสักคนตอนนี้ และจัดการไอ้เวรตัวนี้!”

หลิวผิงผิงกัดฟัน “ไม่ต้องตอนนี้! ฉันอยากจะดูว่าไอ้สองตัวนี้จะถูกเรียกเก็บเงินยังไง!”

หลิวผิงผิงปิดหน้าของเธอและยืนขึ้น กำลังจะเดินไปที่แผนกต้อนรับ เธอพบว่าฉินจุนและคนอื่น ๆ ถือเสื้อผ้าของพวกเขาแล้วและพร้อมที่จะออกไปข้างนอก

หลิวผิงผิงชี้ไปที่พวกเขา และตะโกนว่า “บริกร! พวกเขาหยิบเสื้อผ้าแล้วจากไป พวกเธอไม่จัดการเหรอ!”

พนักงานพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเขาจัดการบิลแล้ว ทำไมเราต้องสนใจด้วย”

เดิมที สุภาพบุรุษและสตรีสองคนนี้ซื้อเสื้อผ้าที่นี่และมาซื้ออย่างดี และพวกเขาก็เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ผลก็คือ ผู้หญิงบ้าสามคนเข้ามาเหมือนตัวตลกและตะโกน น่ารังเกียจ และบริกรไม่ให้ใบหน้าที่ดี

หลิวผิงผิงทั้งสามคนตกตะลึง

เช็กบิลแล้ว?

กระจอกทั้งสองชนิดนี้สามารถซื้อเสื้อผ้าได้มากมายจริงหรือ? เสื้อผ้าหลายสิบชิ้น น้อยกว่าสามร้อยถึงสี่แสน พวกเขาสามารถซื้อได้หรือเปล่า?

หลิวผิงผิงและทั้งสามมองหน้ากัน และพวกเขาต่างก็คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแปลก

“ตามไป!”

โดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่ร้อนแรงบนใบหน้าของเธอ หลิวผิงผิงและทั้งสามคนตามออกไป

หวังตงเสวี่ยและฉินจุนถือกระเป๋าจำนวนมาก เมื่อพวกเขาข้ามถนน พวกเขามองย้อนกลับไป และเห็นทั้งสามคน หวังตงเสวี่ยขมวดคิ้ว

“เธอกำลังจะทำอะไร?”

หลิวผิงผิงแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “เสื้อผ้ามากมายหลายแสนหยวนต้องซื้อให้คนอื่น ฉันไม่คิดว่าเธอจะซื้อเอง!”

ฉินจุนเยาะเย้ย “มันเป็นแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้น?”

หลิวผิงผิงและทั้งสามเยาะเย้ย “ทำไม ฟังน้ำเสียงของนาย ดูเหมือนนายไม่สนใจมาก นายคิดว่านายเป็นใคร? เป็นลูกคนรวย?”

ฉินจุนกล่าว “ฉันไม่ใช่ลูกคนรวย แต่ฉันไม่สนใจเสื้อผ้าเหล่านี้จริง ๆ เสื้อผ้าที่หนักเกินไป ทิ้งไปสักสองสามตัวเถอะ”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็โยนถุงสามใบในมือของเขาลงในถังขยะข้าง ๆ เขา

“นาย!”

หลิวผิงผิงทั้งสามตะลึงงัน เสื้อผ้าทั้งหมดหลายหมื่นชิ้น ในบรรดาสามชิ้นที่ฉินจุนขว้างไปในตอนนี้ รวมถึงเสื้อโค้ตขนาดเล็กที่พวกเขาเพิ่งนึกได้ ชิ้นหนึ่งมีมูลค่ามากกว่าสามหมื่นหยวน โยนทิ้งไปในถังขยะ?

พวกเขาสามคนอยากไปขุ้ยถังขยะจริง ๆ เพื่อไปเก็บเสื้อผ้าพวกนี้ แต่คนดูเยอะมาก และหวังตงเสวี่ยก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขามักจะถือว่าตัวเองเป็นลูกสาวของคนที่ร่ำรวย ตอนนี้ถ้าพวกเขาหยิบของที่หายไป มันไม่น่าอายเกินไปเหรอ?

ทั้งสามกัดฟันของพวกเขา และยืนอยู่ข้างถนนเพื่อรอสัญญาณไฟจราจร

ไม่นานนักรถบรรทุกขยะก็ส่งเสียงดังกึกก้อง และทิ้งขยะลงในถังขยะสามใบพร้อมกับถุงผ้าสามใบเข้าไปในรถ

เมื่อหลิวผิงผิงทั้งสามเห็นสิ่งนี้ พวกเธอรู้สึกเพียงว่าหัวใจของพวกเธอมีเลือดออก!

แต่ทำได้แค่ดูรถขนขยะออกไป

ในที่สุดไฟเขียวก็สว่างขึ้น และฉินจุนและหวังตงเสวี่ยก็เหยียบทางม้าลาย

หลิวผิงผิงทั้งสามคนต้องข้ามถนน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ทำให้พวกเธอทั้งหมดหยุดชะงัก

ทั้งสามคนมองหน้ากัน และหลิวผิงผิงกล่าวก่อนอื่นว่า “พวกเธอทุกคนเห็นเสื้อโค้ตตัวเล็กนั่นแล้ว ราคามมากกว่าสามหมื่นหยวน ปล่อยให้พวกเขาโยนแบบนี้ มันเกินไปจริง ๆ ”

“ใช่ น่าเสียดาย ฉันชอบโค้ตตัวนั้นจริง ๆ และเสื้อผ้าอื่น ๆ ฉันก็ชอบมันมากด้วย”

ทั้งสามคนยืนอยู่ที่นั่น ค่อนข้างพูดไม่ออก หลังจากนั้นครู่หนึ่งหลิวผิงผิงกล่าว

“หรือว่า … พวกเราไปเอามั้ย?”

“หืม? มันน่าละอายนะ ไปที่ถังขยะเพื่อไปเก็บเสื้อผ้า?”

“นั่นมันเสื้อผ้าใหม่ ไม่ใช่ของเก่า จะน่าอายอะไรแบบนี้”

“สิ่งสำคัญคือหวังตงเสวี่ยทำชุดนี้หาย เรามักจะหัวเราะเยาะผู้หญิงที่น่าสงสารอย่างเธอ แล้วตอนนี้เราจะไปเก็บเสื้อผ้าของเธอแล้ว?”

ถ้าไม่ใช่เพราะเสื้อโค้ตเล็ก ๆ ตัวนั้นมากเกินไป พวกเขาคงไม่ลังเลที่นี่เป็นเวลานาน

หลิวผิงผิงกัดฟัน และพูดว่า

“ตั้งแต่เธอโยนมันทิ้ง มันก็ไม่ใช่ของเธอ เราหยิบมันขึ้นมา และมันก็เป็นของเรา เราโยนไปทั้งหมดสามชิ้น หนึ่งชิ้นสำหรับพวกเราแต่ละคน!”

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ! ไม่มีใครเห็นเราอยู่แล้ว!”

พวกเขาทั้งสามปะทะกันทันที แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาทั้งหมดมีความคิดเหมือนกัน แต่ไม่สามารถรักษาหน้าได้

หลังจากคุยกันแล้ว ทั้งสามคนก็เดินไปตามรถขนขยะอย่างรวดเร็ว

…

หลังจากข้ามถนนแล้ว หวังตงเสวี่ยหันหลังไปทีละก้าว แล้วพูดว่า

“พี่ฉิน คุณทิ้งเสื้อผ้าพวกนั้นไปได้ยังไง น่าเสียดายนะ ไม่จำเป็นต้องโกรธพวกเธอเลย!”

ฉินจุนยิ้ม “สิ่งที่ฉันขว้างไปคือถุง และเสื้อผ้าอยู่ในถุงใบอื่น”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนเปิดกระเป๋า และพบว่าเสื้อผ้าทั้งสามยังคงอยู่ที่นั่น

หวังตงเสวี่ยหัวเราะทันที “ทำไมคุณถึงนิสัยไม่ดีจัง!”

ฉินจุนยิ้มและพูดว่า “คนพวกนี้มักจะรังแกคุณเหรอ? ไปเถอะ ฉันจะพาคุณไปดูโชว์สนุก ๆ “