ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 170 หนึ่งแสน

หวังหยุนโมโหอย่างสุด ๆ ที่ให้ฉินจุนมา เพื่อให้มันมาแข็งข้อจัดการ ใครจะคิดว่าไอ้หมอนี่จะไม่ได้เรื่องกลับมากลัวเขาหัวหด

เสียเงินหนึ่งล้านเพื่อมาซื้อแจกันดอกไม้โง่ ๆ นี่จะให้มายอมกันง่าย ๆ เหรอ？

ฉินจุนยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ความปรองดองจะนำมาซึ่งความร่ำรวย พวกเรามาคุยกันเรื่องของแถมดีกว่าครับ”

พูดจบ ฉินจุนก็หยิบเอาแก้วเป๊กเหล้าเล็ก ๆ อันเก่า ๆ ขึ้นมาเอ่ย “เอาอันนี้เป็นของแถมแล้วกันว่าไงครับ？”

เจ้าของร้านยิ้มออกมาทันที แก้วเป๊กเหล้าอันเล็ก ๆ นั่นไม่ได้มาตรฐานสักนิดเดียว ต่อให้เป็นวัตถุโบราณจริง ๆ ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย เหมือนว่าเขาจะเก็บมาได้จากร้านขายของเก่าแค่ครึ่งโลละสิบหยวนเอง ขนาดให้คนอื่นฟรี ๆ ยังไม่มีใครเอา

“ได้สิ พ่อหนุ่มนี่รู้เรื่องรู้ราว ของชิ้นนี้ผมแถมให้คุณเลย เอาล่ะ ทุกคนเห็นแล้วนะว่า ให้เงินมาก็ได้ของไป”

หวังหยุนก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “ไม่ได้！นี่ไอ้คนแซ่ฉิน เงินหนึ่งล้านนั่นมันเงินฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจกับเงินฉันหะ？ไม่ได้ ยังไงก็ต้องคืนเงินให้ฉัน！”

ฉินจุนส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “เป็นคุณที่ไม่ทันระวังเอง คุณทำได้แค่อดทน คนอื่นเขาจะแจ้งตำรวจจับคุณอยู่แล้วยังไม่กลัว คุณจะเอายังไงอีก？”

หวังหยุนโมโหจนกระทืบเท้า ชี้หน้าด่าฉินจุน

“ฉันเรียกนายมาเสียเปล่าจริง ๆ ทำไมนายถึงได้กระจอกแบบนี้ นายเป็นผู้ชายเสียเปล่าแต่กลับสู้กับพวกนั้นไม่ได้！”

ฉินจุนส่ายหน้าไปมา หยิบแก้วเล็ก ๆ นั่นขึ้นมาแล้วหมุนตัวเตรียมจะเดินไป

ทันใดนั้นก็มีผู้อาวุโสคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกฉินจุนเอาไว้

“พ่อหนุ่ม เดี๋ยวก่อน”

ทุกคนต่างหันไปมองตามเสียง เห็นเป็นชายชราคนหนึ่งเดินถือไม้เท้ายืนอยู่ที่ด้านหลังของฉินจุน

“ท่านอาจารย์เกา！”

ทุกคนต่างก็เป็นคนเล่นของเก่ากันทั้งนั้น พอเห็นท่านอาวุโสท่านนี้ สายตาทุกคนก็ต่างสว่างไสวทันที

ท่านเป็นปรมาจารย์ที่มีสายตาเฉียบแหลมที่สุด มีนามว่าเกาชิงซง เขาเป็นปรมาจารย์ด้านโบราณวัตถุ ไม่มีใครเหนือเขา เขาเป็นคนที่มีความน่าเชื่อถือมากที่สุดในตลาดนัดเมืองโบราณฮว๋าเหลียน คนจำนวนมากต่างเชื่อเขา

พอท่านอาจารย์เกาปรากฏตัว ผู้คนก็ต่างพากันมามุงดู

เกาชิงซงมองดูแก้วเป๊กเหล้าที่อยู่ในมือฉินจุนพร้อมเอ่ยถาม

“พ่อหนุ่ม แก้วเหล้านั่นให้ฉันดูหน่อยได้ไหม？”

ฉินจุนเองก็ไม่ได้สนใจอะไร ส่งแก้วเหล้าให้เขาดู

หลังจากท่านอาวุโสเกาสำรวจดูแก้วเหล้าในมือแล้ว ก็ลูบเคราพร้อมกับพยักหน้า

“แก้วเหล้านี่เป็นวัตถุโบราณจริง ๆ ถ้าไม่ได้ดูผิด น่าจะเป็นของราชวงศ์หยวน เพียงแต่ว่ารูปลักษณ์ไม่ปกติ ที่ด้านบนดูเหมือนจะถูกกดทับจนแตก ปนเปื้อนเต็มไปด้วยเศษเหล็ก ราคาจึงตกลงมาก”

เดิมทีแก้วเหล้านี้ทำมาจากเหล็ก ไม่ใช่แก้วเงิน เพราะฉะนั้นต่อให้เป็นวัตถุโบราณราคาก็จะไม่สูงมาก

อีกอย่างที่ด้านบนแก้วมีเศษเหล็กติดอยู่ ยิ่งทำให้มูลค่าของมันน้อยลง แม้แต่มูลค่าความงามสักนิดหนึ่งก็ไม่มี

แต่ว่าท่านอาวุโสเกากลับชอบมันมาก เขารู้สึกว่าถ้านำมันมาทำความสะอาดก็เอามาทำเป็นเครื่องประดับได้

“เอาอย่างนี้พ่อหนุ่ม แก้วเหล้านี้ ฉันขอซื้อต่อแสนนึง”

เพล้ง！

พอเอ่ยราคาออกไป ก็เกิดความโกลาหลขึ้นมาทันที ทุกคนต่างทำหน้าตาตกใจ กับอิแค่แก้วเหล้าใบเล็ก ๆ นั่นสามารถขายได้ในราคา แสนนึง ทำไมก่อนหน้านี้พวกเขาถึงไม่สังเกตเห็นมัน

เจ้าของร้านคนนั้นก็รู้สึกเสียดายมาก ๆ ไม่คิดเลยว่าไอ้ของแถมชิ้นนั้น จะแพงขนาดนี้！หนึ่งแสนเชียวนะ！

แต่ทว่า ฉินจุนกลับส่ายหน้า

“ขอโทษครับ แต่ว่าผมไม่ขาย”

ท่านอาวุโสเกาขมวดคิ้ว “พ่อหนุ่มคิดดีแล้วหรือ？ที่ฉันเสนอราคาหนึ่งแสนก็เพราะว่าฉันชื่นชมมันและก็ชอบมัน ถ้าเกิดวิเคราะห์อย่างละเอียดละก็แก้วเหล้าอันนี้ของนายห้าหมื่นยังขายไม่ออกด้วยซ้ำ ถ้าไม่ขายให้ฉัน นายก็คงขายราคาสูงขนาดนั้นไม่ได้”

ฉินจุนส่ายหน้า “ขอโทษครับ แต่ว่าผมไม่ขาย”

ฉินจุนพูดจบ หวังหยุนก็กระวีกระวาดขึ้นมาทันรีบเอ่ย

“นายมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจของของฉัน？เป็นของนายหรือไงถึงบอกว่าจะไม่ขาย？เหอะ！”

หวังหยุนแย่งแก้วเหล้ามาไว้ในมือก่อนจะเอ่ย

“อันนี้เป็นของแถมที่ฉันได้จากการซื้อแจกันมาเมื่อกี้ ฉันเป็นคนตัดสินเอง”

พูดจบหวังหยุดก็ส่งแก้วเหล้าให้ผู้อาวุโสเกา

“ฉันขายค่ะ แสนนึง！”

ฉินจุนขมวดคิ้ว “น้าหวังอย่าใจร้อนสิครับ แก้วเหล้านี่มันมีค่ามากกว่านั้น”

หวังหยุนส่งเสียงไม่พอใจ “นายจะไปรู้อะไร ท่านอาจารย์เกาก็บอกแล้วว่าแก้วเหล้าใบนี้อยู่กับเราก็มีค่าแค่ห้าหมื่น นายว่าฉันควรเชื่อท่านอาจารย์เกาหรือว่านายล่ะ ？เลิกไร้สาระได้แล้ว！”

หวังหยุนจ้องหน้าฉินจุนอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับมอบแก้วเหล้าให้คนอื่นไปอย่างไม่พูดอะไร

จู้หลินหลินเองก็รู้สึกกังวลใจอยู่ไม่น้อย

“แม่ ถ้าหากว่าพี่เสี่ยวจุนดูออกล่ะ พวกเรานิ่ง ๆ ไว้ดีกว่าอย่าใจร้อนขนาดนั้น”

หวังหยุนส่งเสียงอย่างไม่พอใจ “มันจะไปดูออกอะไร？มันดูของเก่าเก่งกว่าฉันหรือไง？เก่งกว่าท่านอาจารย์เกา？พอแล้ว รีบ ๆ ขายให้เขาไป”

วันนี้หวังหยุนเสียหายไปล้านนึง มันก็ทำให้เธอโมโหมากพอแล้ว ไอ้ฉินจุนมันก็แค่ฟลุ๊คดวงดี หยิบของดีมาขายได้เลยได้เงินมาฟรี ๆ แสนนึง ก็ยังถือว่าได้ทุนคืนมาหน่อยนึง

ท่านอาวุโสเกาโอนเงินเข้าบัญชีของหวังหยุนโดยตรงหนึ่งแสนหยวน

ฉินจุนพูดอะไรไม่ออก ส่ายหน้าอย่างจนปัญญาเอ่ย

“ท่านอาวุโส แก้วเหล้าใบนี้คุณขายให้ผมเถอะ”

ท่านอาวุโสเกาชะงักไปครู่หนึ่ง นี่มันอะไรกัน เดี๋ยวซื้อเดี๋ยวขายวนไปวนมา เห็น ๆ กันอยู่ว่าเป็นพวกเดียวกัน ทำไมถึงมาแบ่งฉันแย่งเธอ？

ท่านอาวุโสเกาเพียงยิ้มบาง ๆ “ดูเหมือนว่านายเองก็จะชอบแก้วเหล้าใบนี้？แต่ว่าคนแก่อย่างฉันเพิ่งได้มันมา อยากจะเล่นมันสัก……”

ขณะที่พูด ฉินจุนก็แบมือต่อหน้าท่านอาวุโสเกา

“ผมให้ห้าแสน”

ทันใดนั้นคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็พากันงงไปหมด

ไอ้หนุ่มนี่มันยังไงกัน แค่หยิบของเก่าโบราณมูลค่าหนึ่งแสนหยวนในแผงลอยขึ้นมาได้ฟรีๆ ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว ถือว่าโชคดีมาก แต่ไอ้เด็กนี่กลับไม่รู้จักพอ ยังมาเล่นลูกเล่นแบบนี้อีก

ประเด็นหลักคือ ท่านอาจารย์เกาก็เพิ่งจะวิเคราะห์ไปว่าแก้วนี่เป็นแก้วของราชวงศ์หยวน ไม่ค่อยมีมูลค่าเท่าไหร่ ไม่กี่หมื่นก็ถือว่าสูงแล้ว จะมาซื้อคืนตั้งห้าแสนทำไม？ไม่มีที่ให้ผลาญเงินเล่นหรือยังไง？

หวังหยุนเห็นดังนั้นก็ตะลึง “ฉินจุน นายบ้าไปแล้วหรือยังไง？ห้าแสน？นายมีเงินห้าแสนหรือยังไง？！”

จู้หลินหลินทนดูไม่ไหวอีกต่อไป “แม่ยุ่งเรื่องของเขามากเกินไปแล้วนะคะ ฉันมีค่ะ ใช้ของฉันก่อน”

หลังจากพูดแล้วจู้หลินหลินก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเตรียมช่วยฉินจุนโอนเงิน

หวังหยุนจ้องเขม็ง “จู้หลินหลิน! ลูกบ้าไปแล้ว! ลูกมีเงินมากนักใช่ไหม มีเงินแล้วมาใช้เงินตามอำเภอใจแบบนี้ ？!”

จู้หลินหลินพูดไม่ออก ภายในใจก็คิดว่าเมื่อกี้แม่ก็เพิ่งจะใช้เงินตามอำเภอใจไปล้านนึงไม่ใช่เหรอ？

ท่านอาจารย์เการู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขารู้สึกว่าพ่อหนุ่มคนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ

“พ่อหนุ่มแน่ใจนะ?”

“ผมแน่ใจครับ”

“ได้ ถ้านายซื้อต่อในราคาห้าแสน ฉันก็จะยอมตัดใจขาย”

เขาไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ให้สูงกว่าราคาจริงหลายเท่า

จู้หลินหลินโอนเงินให้ทันทีห้าแสนหยวน ฉินจุนก็ได้แก้วเกล้าใบเล็กนั่นกลับมาอีกครั้ง

หวังหยุนโมโหจนใบหน้าซีดเผือด

“นังลูกใช้เงินเป็นเบี้ย ไอ้พวกใช้เงินตามอำเภอใจ!”

“ไอ้คนแซ่ฉินแกตั้งใจที่จะทำลายครอบครัวของพวกฉันใช่ไหม!”

ท่านอาวุโสเกาเองก็อยากรู้มากเช่นเดียวกัน

“พ่อหนุ่ม นายบอกฉันได้ไหมว่าทำไมถึงทำแบบนี้？”

ฉินจุนเอ่ย “ผมเคยบอกแล้วว่า พวกคุณมองไม่เห็นคุณค่าที่แท้จริงของแก้วเหล้าใบนี้ด้วยซ้ำ”

“ในเมื่อพวกคุณอยากเห็น ผมก็สนองความต้องการให้”