ขณะที่พูดฉินจุนก็ชี้ไปที่เครื่องตัดขนาดเล็กที่อยู่ในร้านของเจ้าของร้านเมื่อครู่นี้
“ให้ผมยืมใช้นี่หน่อย”
“ได้สิ” เจ้าของร้านก็เริ่มสนใจ ของที่ราคาไม่กี่หยวนแต่กลับขายได้ถึง 500,000 หยวน เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กคนนี้โง่หรือเจ๋งกันแน่
ภายใต้สายตาที่จับจ้องมา ฉินจุนเดินไปที่ด้านหน้าของเครื่องตัดขนาดเล็ก วางแก้วเหล้าใบเล็กไว้ข้างใน และเริ่มตัดอย่างประณีต
แก้วเหล้าถูกฉินจุนผ่าออก ทุกคนต่างก็มองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ
แก้วเหล้าที่ถูกซื้อมาในราคาครึ่งล้าน ตัดมันอย่างนี้เลยเหรอ?
คิดว่าเขาจะสามารถเอาเศษเหล็กนั้นออกได้ แต่สุดท้ายแก้วก็ถูกตัดจนพัง
“ฮ่า ๆ ไอ้หนุ่มนี่แกล้อเล่นเหรอ?”
“นั่นสิ นี่แกกำลังเล่นอะไรอยู่ ซื้อของมาตัดเล่น แกทำให้ฉันขำมาก”
“การตัดนี้ราคาตั้ง 500,000 หยวน เจ๋งจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ!”
หวังหยุนโกรธจนอยากจะเข้าไปตบฉินจุนสักหนึ่งที เด็กคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?
แต่ทว่าผู้เฒ่าเกากลับขมวดคิ้ว ก้มลงมองอย่างตั้งใจ
ไม่นานใบหน้าของผู้เฒ่าเกาก็เปลี่ยนไป
“นี่คือ……”
ฉินจุนผ่าออกข้างหนึ่งเผยให้เห็นแผ่นทองที่อยู่ข้างใน แม้ว่าจะเป็นเพียงเศษเล็ก ๆ แต่ก็สามารถเห็นชิ้นส่วนของเหล็กที่อยู่ด้านในได้ว่ามันยังอยู่ครบถ้วน!
ฉินจุนตัดอย่างระมัดระวัง เพราะยังไงเขาก็ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ดังนั้นเขาจึงตัดออกได้แค่บางส่วนเท่านั้น
ในไม่ช้า แหวนนิ้วหัวแม่มือสีทองก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าทุกคน
“นี่คือ!”
ใบหน้าของผู้เฒ่าเกาเปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเขาเป็นประกาย
“นี่เป็นแหวนนิ้วหัวแม่มือของราชวงศ์!”
แม้ว่าจะมองเห็นแค่เสี้ยวเดียว แต่จากช่องเล็ก ๆ ก็สามารถดูออกว่านี่คือแหวนนิ้วหัวแม่มือทองคำบริสุทธิ์
และเมื่อดูจากลวดลายด้านบนแล้ว น่าจะเป็นแหวนนิ้วหัวแม่มือของราชวงศ์หยวน อาจถูกใช้โดยเจงกีสข่านหรือกุบไลข่าน เป็นสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้!
สิ่งสำคัญที่สุดคือแหวนได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงของเปลือกโลกมานานหลายปี และถูกประกบอยู่ระหว่างแก้วกับแผ่นเหล็ก แต่มันกลับยังอยู่ในสภาพดี หากถูกถอดออกมาโดยผู้เชี่ยวชาญ แหวนนิ้วหัวแม่มือทองอันนี้จะต้องออกมาได้อย่างสมบูรณ์แน่นอน
ผู้เฒ่าเกาอยากจะตบปากตัวเองแรง ๆ ของมีค่าแบบนี้กลับขายให้เขาแค่ 500,000 หยวน!
โลภมาก!
ถ้าไม่ใช่เพราะโลภอยากได้เงินไม่กี่แสนนั่น เขาก็คงไม่ขายสมบัติที่อยู่ในมือไป
“อาจารย์เกา แหวนวงนี้ราคาเท่าไหร่เหรอ?”
ผู้คนยังคงตกตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นการค้นพบสมบัติที่เจ๋งขนาดนี้มาก่อน
ลูกศิษย์ของผู้เฒ่าเกาหรี่ตามอง และพูดว่า
“ไม่รู้ราคาที่แน่ชัด แต่อย่างน้อยก็หลายสิบล้าน!”
เฮือก……
ทุกคนต่างก็หายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
หลายสิบล้านเลยนะ!
ของที่ซื้อมา 500,000 หยวน กลับขายได้หลายสิบล้าน กำไรมหาศาลเลย!
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือถ้าหวังหยุนไม่สร้างปัญหา ฉินจุนก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน 500,000 หยวนของเขา ให้ได้ 10 ล้านมาฟรี ๆ!
ยอดฝีมือ นี่สิถึงจะเป็นยอดฝีมือที่แท้จริง!
ผู้เฒ่าเกาถอนหายใจ ครั้งนี้เขาตาบอดเอง คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกเปรียบเทียบกับเด็กหนุ่ม
“พ่อหนุ่ม คราวนี้ฉันยอมแล้ว ฉันได้เห็นกับตาแล้วรู้แล้วว่าอะไรเรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เอาอย่างนี้สิฉันสามารถช่วยคุณติดต่อผู้ซื้อแหวนวงนี้ของคุณได้ ฉันไม่เก็บค่าดำเนินการหรอก ฟรี!”
ทุกคนต่างก็มีสีหน้าอิจฉาในทันที ผู้เฒ่าเกามีชื่อเสียงมากในธุรกิจนี้ เขาลงมือจัดการเองอย่างนี้แสดงว่าของสิ่งนี้จะต้องขายได้ราคาสูงอย่างแน่นอน
ฉินจุนพยักหน้า “งั้นก็เอาตามนี้ ขอบคุณมากครับ”
หวังหยุนมีพูดอย่างดีใจว่า
“ต้องขอบคุณท่านผู้เฒ่ามากเลยนะคะ เดี๋ยวฉันจะส่งหมายเลขบัตรให้ทีหลัง”
จู้หลินหลินขมวดคิ้ว “แม่! เกี่ยวอะไรกับแม่เนี่ย? พี่เสี่ยวจุนเขาใช้เงินตัวเองซื้อมานะ แม่ขายมันไปแล้ว!”
หวังหยุนกลอกตา “แกเป็นลูกสาวใครกันแน่เนี่ย ทำไมไม่เข้าข้างกันบ้าง? เขาซื้ออะไรล่ะ เมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าแกเป็นคนจ่ายเงิน อย่างมากที่สุดเขาแค่ช่วยดูให้เท่านั้นแหละ ให้อั่งเปาไปสักสองสามหมื่นก็พอแล้ว อย่าบอกนะว่าจะให้เงินเขาทั้งหมด?”
“นอกจากนี้ต่อให้แกให้เขาหมด เขาจะใช้มันเหรอ?”
ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่เป็นไร”
เขามาที่นี่ก็เพราะจู้หลินหลินขอร้องให้เขามาช่วยเท่านั้น ฉินจุนไม่ได้สนใจเรื่องเงินมากนัก
จู้หลินหลินพูดไม่ออก นี่เป็นแม่ของเธอ ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงเกลียดเข้าไส้ไปนานแล้ว
ทำไมเราถึงไร้ยางอายได้ขนาดนี้ ตอนแรกที่พี่เสี่ยวจุนมาช่วย เธอก็ยังทำท่ารู้สึกรังเกียจอยู่เลย
พอขายสมบัติไปแล้ว เธอก็เยาะเย้ยคนอื่นทำเหมือนขายของที่ไม่มีราคาออกไป
สุดท้ายพี่เสี่ยวจุนก็ใช้เงินตัวเองซื้อมันไป และทำให้มันกลายเป็นสมบัติล้ำค่า เธอก็ทำตัวเป็นเจ้าของมันทันที มีคนแบบนี้ได้ยังไงกัน?
จู้หลินหลินโกรธเล็กน้อย และเธอก็เดินไปหาฉินจุนและพูดว่า
“พี่เสี่ยวจุนไม่โกรธเหรอ?”
ฉินจุนยิ้มและพูดว่า “ยังไงก็เป็นแม่เธอนะ อย่าไปสนใจเลย”
จู้หลินหลินมองไปที่ฉินจุนแก้มของเธอแดงเล็กน้อย และเธอก็รีบหันหน้าหนี
ทั้งสามเดินออกมาจากเมืองโบราณ ทันใดนั้นรถตู้หลายคันก็เข้ามาขวางทางไว้
หวังหยุนขมวดคิ้วและถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงของผู้ชายหลายคนดังขึ้น
“จะไปงั้นเหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”
เมื่อหวังหยุนหันกลับมา เธอก็โมโหมาก
“แกนี่เอง!”
ที่ขวางทางอยู่ก็คือเจ้าของร้านที่ขายแจกันปลอมให้หวังหยุนนั่นเอง!
เจ้าของร้านแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “ก็พวกคุณไม่ถามเอง ฉันเจี๋ยเหล่าซานก็มีชื่อเสียงในระดับนึงนะในย่านนี้ และได้สมบัติล้ำค่าจากฉันไป จะไปโดยไม่ให้เงินฉันสักแดงเลยหรือไง?”
ในอาชีพนี้มีกฎแบบนี้ด้วยงั้นสิ
กล่าวคือถ้าคุณซื้อของล้ำค่าจากร้านค้าแห่งหนึ่งไป และทำเงินได้ คุณจะต้องให้อั่งเปาเล็ก ๆ น้อย ๆแก่เจ้าของร้าน ถือว่าเป็นค่าตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ
อย่างไรก็ตามนี่ก็เป็นความสมัครใจ และไม่ได้กำหนดไว้อย่างชัดเจนว่าจะต้องให้
หวังหยุนเห็นว่าเจี๋ยเหล่าซานมาอย่างไม่ประสงค์ดีนัก เธอจึงพูดอย่างรู้สึกผิดนิดหน่อย
“ค่าตอบแทนเหรอ ได้ คุณต้องการเท่าไหร่?”
เพราะยังไงแหวนนิ้วหัวแม่มือที่เพิ่งได้มาสามารถขายได้ถึง 10 ล้าน ถ้าเขาต้องการสักสามหมื่นห้าหมื่นก็ให้เขาไปเถอะ
เจี๋ยเหล่าซานยื่นมือออกมาต่อหน้าทุกคน
หวังหยุนถาม “ห้าหมื่น?”
เจี๋ยเหล่าซานส่ายหัว
“ห้าแสน?” หวังหยุนขมวดคิ้ว
เจี๋ยเหล่าซานแค่นหัวเราะ “ฉันต้องการห้าล้าน!”
สีหน้าของหวังหยุนเปลี่ยนไปทันที
“ฝันไปเถอะ!”
นี่ขอมากเกินไปแล้ว ใครเขาจะขอค่าตอบแทนตั้งครึ่งหนึ่ง? พวกเขายังไม่ได้ขายของนี้ออกไปด้วยซ้ำ ต่อให้ขายออกไปแล้วก็ให้เงินห้าล้านไม่ได้หรอก
เจี๋ยเหล่าซานแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า
“โทษนะ จะให้หรือไม่ให้ก็เรื่องของคุณ”
“ในเมื่อคุณไม่เต็มใจให้ งั้นฉันก็แค่เก็บแหวนนิ้วหัวแม่มือคืน ฉันจะให้เงินหนึ่งล้านกับคุณ แต่เอาแจกันแล้วก็แหวนนิ้วหัวแม่มือคืนมา”
