เมื่อเกมที่หกจบลง ทุกคนตบต้นขา กระทืบเท้าด้วยความโกรธ แอบเสียดายว่าทำไมพวกเขาไม่ลงตาม
แม้ว่าจะเป็นหมื่นถึงสองหมื่นหยวนก็ยังดี!
ถ้าลงตามรางวัลหกสมบัติ พวกเขาก็จะชนะได้ถึงหนึ่งร้อยเท่า!
หวังหยุนตื่นเต้นทันที “นายได้รับรางวัลเหรอ? พวกเราชนะ!”
จู้หลินหลินจ้องไปที่เธอ “แม่คะ ใจเย็น ๆ พี่เสี่ยวจุนชนะรางวัล และไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
หวังหยุนกลอกตา “ฉันรู้ ฉันมีความสุขกับเขาได้ไม่ได้รึไง! ไม่รู้ว่าแกเป็นลูกของฉันจริงรึเปล่า!”
ช่างน่านับถือหวังหยุนจริง ๆ เด็กตัวเหม็นที่ชื่อฉินคนนี้โชคดีจริง ๆ การซื้อของเก่าสามารถซื้อสมบัติได้ และการเดิมพันบนม้าก็สามารถชนะรางวัลใหญ่ได้เช่นกัน ต้องบอกว่า ถึงแม้เขาจะไม่มีทักษะ แต่เขาก็มีโชคดี
การแสดงออกของเผิงเทาค่อนข้างควบคุมไม่ได้ หลังจากหาเหตุผลได้เขาก็วิ่งออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงความอับอาย
เผิงเทาจากไปแล้ว และคนอื่น ๆ จะไม่ดูที่นี่เป็นธรรมดา
หลังจากชนะมากกว่าสิบล้าน ทัศนคติของหวังหยุนที่มีต่อฉินจุนดีขึ้นมาก เมื่อเดินทางกลับบ้าน คำพูดของเธอก็ไม่รุนแรงนัก
แต่จู้หลินหลินได้เตือน และบอกว่านี่เป็นเงินของฉินจุนเอง และไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ดังนั้นอย่าคิดมาก
หวังหยุนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องยอมแพ้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงหาโอกาสอีกครั้ง เพื่อขอเงินจากฉินจุน
เพราะเธอเป็นแม่ของจู้หลินหลิน หากฉินจุนต้องการคบหากับจู้หลินหลินต่อไป เธอจะไม่มีวันหนีจากเขา
สิบล้านนี้ จะเป็นของเธอไม่ช้าก็เร็ว
…
ในเวลาเดียวกัน ในห้องเรียนของมหาวิทยาลัยฮั่นตง หวังตงเสวี่ยมองดูวันที่บนโทรศัพท์ด้วยแก้มสีแดง
พรุ่งนี้วันเกิดเธอ ก่อนหน้านี้วันเกิดของเธอถูกแอบจัดขึ้นในหอพักคนเดียว แต่ปีนี้เธอต้องการใช้วันเกิดกับคนอื่น
ถือโทรศัพท์ ดูบทความที่อยู่ในวีแชท คลิกกล่องโต้ตอบกับฉินจุน เธอลังเลอยู่นาน แต่ไม่เคยส่งข้อความนี้เลย
เธอต้องการเชิญฉินจุนมาฉลองวันเกิดของเธอ แต่หากเธอพูดตรง ๆ จะดูไร้ค่าเกินไปหรือเปล่า? มันดูเป็นเชิงรุกเกินไป?
หวังตงเสวี่ยหน้าแดงเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอยิ้มกริ่มและเขินอาย
ทันใดนั้น เพื่อนร่วมชั้นสองสามคนก็เดินเข้ามา และมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าหวังตงเสวี่ย และพูดอย่างภาคภูมิใจ
“เฮ้ พรุ่งนี้วันเกิดฉัน ฉันชวนเพื่อนร่วมชั้นทุกคนมาทานอาหารเย็น เธอจะมามั้ย?”
คนที่พูดขึ้น ชื่อจ้าวตงเหมย เด็กหญิงที่มีฐานะที่บ้านดีมาก ซึ่งเกิดวันเดียวกับเธอ
หวังตงเสวี่ยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และต้องการพบฉินจุนในวันเกิดของเธอวันพรุ่งนี้
“ขอโทษที พรุ่งนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนน่ะ …”
หวังตงเสวี่ยไม่ต้องการไป เธอเลยโกหก แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้นัดกับฉินจุนมาคุยกันก่อน
จ้าวตงเหมยขมวดคิ้วทันที “ทำไม?”
“พวกเราทั้งห้องไปกันหมด ปกติเธอก็ไม่รวมกลุ่มอยู่แล้ว เพื่อน ๆ นัดรวมตัวกันไม่กี่ครั้งเธอก็ไม่ไปร่วมด้วยครั้งนี้เธอไม่ต้องออกเงิน เธอยังจะไม่ไป? วางใจได้ เธอไม่ต้องให้ของขวัญฉันหรอก”
หวังตงเสวี่ยยังคงลังเล
“เอางี้ เธอพาเพื่อนเธอไปด้วยกันสิ แบบนี้โอเคมั้ย?”
จ้าวตงเหมยกล่าวเช่นนั้น และหวังตงเสวี่ยก็ลำบากใจเกินกว่าจะปฏิเสธ
“ตกลง”
เมื่อหวังตงเสวี่ยเห็นด้วย จ้าวตงเหมยแสดงรอยยิ้มที่พอใจ
“เอาล่ะ ยังไงก็ตาม ไม่มีใครฉลองวันเกิดเธออยู่ดี ดังนั้นเธอตามฉันมาได้เลย”
ในความเป็นจริง จ้าวตงเหมยรู้ดี และรู้ว่าทั้งสองคนมีวันเกิดในวันเดียวกัน ดังนั้นเธอจึงจงใจชวนหวังตงเสวี่ยให้เธอมาดู
ให้เธอเห็นว่าทั้งชั้นเรียนฉลองวันเกิดของเธออย่างไร และพวกเขาลืมวันเกิดของหวังหวังตงเสวี่ยอย่างไร
หลังจากที่ทุกคนจากไป หวังตงเสวี่ยก็ถอนหายใจ และรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เธอก็ตกลงแล้ว และเธอก็ทำได้แค่กัดฟันและลองดู
หวังตงเสวี่ยส่งข้อความวีแชทถึงฉินจุน
“พี่ฉินคะ พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงฉลองชั้นเรียนของฉัน และชวนเพื่อนไปได้หนึ่งคน คุณสะดวกมามั้ย?”
หลังจากส่งออกไป หวังตงเสวี่ยก็รีบล็อกหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ และใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเธอ
ไม่กี่นาทีต่อมา ก็เกิดเสียงติ๊งต่อง และโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
หวังตงเสวี่ยเปิดโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว และเห็นฉินจุนตอบกลับ
“ตกลง”
แม้ว่าจะมีคำง่าย ๆ เพียงคำเดียว แต่หวังตงเสวี่ยอ่านหลายนาที และยิ้มเยาะเป็นเวลานาน
ในตอนบ่ายของวันถัดไป หวังตงเสวี่ยรอที่ประตูโรงเรียน หลังจากที่นักเรียนคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว พวกเขาก็ขึ้นรถทีละคนและพร้อมที่จะไปที่ร้านอาหาร
จ้าวตงเหมยถามว่า “หวังตงเสวี่ยกำลังรอแฟนของเธออยู่เหรอ?”
หวังตงเสวี่ยไม่ต้องการอธิบายมากเกินไป หน้าแดง และพยักหน้า
“เขายังไม่มาให้เขาเรียกแท็กซี่ไปเองเถอะ เธอมากับพวกเราสิ ไม่งั้นไกลขนาดนี้ เธอเรียกรถไปเองก็หลายสิบหยวนอยู่นะ เธอขี้งกขนาดนี้ เรียกรถไปเองจะไม่ปวดใจตายเหรอ”
จ้าวตงเหมยอิจฉาความสวยของหวังตงเสวี่ยมาโดยตลอด ดังนั้นเธอจะเปรียบเทียบกับเธอเป็นครั้งคราว
หวังตงเสวี่ยยิ้มอย่างเชื่องช้า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปพร้อมกับแฟนของฉัน”
จ้าวตงเหมยเยาะเย้ย “แฟนของเธอไม่มีรถใช่มั้ย?”
หวังตงเสวี่ยตกตะลึงครู่หนึ่ง “ฉันไม่รู้ ดูเหมือนจะไม่มีนะ?”
ครั้งล่าสุดที่แม่ของหวังตงเสวี่ยมา ฉินจุนได้พาพวกเขาขึ้นแท็กซี่ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเขามีรถหรือไม่
จ้าวตงเหมยแสดงสีหน้าไม่พอใจ “เดี๋ยวแฟนของฉันจะมารับฉันแล้ว หรือว่าเราจะรอไปด้วยกันล่ะ แฟนฉันใช้รถออดี้ค่อนข้างมีพื้นที่เยอะ นั่งด้วยกันอีกสองคนไม่น่ามีปัญหานะ”
จ้าวตงเหมยจงใจโอ้อวดให้หวังตงเสวี่ยรู้ว่าแฟนของเธอรวย ให้เธอรู้สึกว่าจ้าวตงเหมยเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย และเธอเป็นซินเดอเรล่า
ไม่กี่นาทีต่อมา ออดี้สีขาวก็วิ่งเข้ามา และชายอ้วนเตี้ยที่มีพุงใหญ่ก็ลงมาจากรถ รถคันที่แต่เดิมค่อนข้างกว้างขวางนั้นแคบมากโดยชายอ้วนตัวเล็ก
หลังจากลงจากรถ ชายอ้วนก็หยิบช่อกุหลาบจากเบาะข้างคนขับ
เก้าสิบเก้าดอก
เขาถือดอกกุหลาบ ชายอ้วนเดินไปหาจ้าวตงเหมย และพูดว่า
“ตงเหมย สุขสันต์วันเกิดนะ!”
ทันใดนั้น นักเรียนรอบตัวเธอก็โห่ร้อง
“ว้าว ตงเหมย เธอโชคดีมาก!”
“แฟนของเธอก็โรแมนติกเกินไปแล้วนะ!”
“ฉันอิจฉาเธอมาก ถ้าวันเกิดของฉันฉลองแบบโรแมนติกขนาดนี้ก็คงดีสิ”
แม้ว่าจะเป็นเพียงวิธีการให้ดอกกุหลาบแบบธรรมดาที่สุด แต่นักเรียนก็ยังพบว่ามันโรแมนติกและสะดุดตาเมื่อเห็นด้วยตาของตัวเอง
ก็ภูมิใจเช่นกัน หยิบดอกกุหลาบขึ้นรถ นั่งในนักบินผู้ช่วย วางดอกไม้ไว้ข้างหลัง และพูดกับหวังตงเสวี่ย
“โอ้ ตงเสวี่ย ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าแฟนจะซื้อดอกไม้ให้ฉัน ด้วยช่อดอกไม้ที่ใหญ่โตเช่นนี้ ฉันกลัวว่าจะไม่มีที่ให้คุณข้างหลัง คุณและแฟนของคุณจะต้อง ขึ้นแท็กซี่.”
จ้าวตงเหมยมีเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ก็แสดงท่าทีขี้เล่น และขึ้นรถแต่ละคน แล้วจากไป
จ้าวตงเหมยถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง เธอยืนอยู่ที่ประตูโรงเรียนดูอึดอัดเล็กน้อย
มีการเยาะเย้ยบนใบหน้าของจ้าวตงเหมย เธอบรรลุเป้าหมายแล้ว และเธอก็หันศีรษะมาพูดว่า
“ไปกันเถอะ ไม่ต้องห่วงเธอ”
ทันทีที่เธอกำลังจะขึ้นรถ เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทก็ดึงดูดความสนใจของจ้าวตงเหมยและชายอ้วน
รถซูเปอร์คาร์ Ashton Martin คันหนึ่งได้พุ่งเข้ามา
